ΑΙΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΑΤΑΝΑ by Family Films

Μια stop motion υπερπαραγωγή με lego. Τη φτιάξαμε το 2008 αλλά αυτην εδώ την director’s cut εκδοχή την ολοκληρώσαμε φέτος (2010). Αιτία της director’s cut εκδοχής είναι ότι η αυθεντική έκδοση περιέχει μουσική επένδυση τραγουδιών για τα οποία δεν κατέχουμε πνευματικά δικαιώματα και το youtube πλέον δεν τα επιτρέπει αυτά τα uploads και τα αποδεκατίζει. Δεν πτοούμαστε όμως και σιγά σιγά η family films επιστρέφει με τις παλιές καλές και καμένες της δημιουργίες αλλά και με σχέδια για μελοντικές. Πάντως για ερασιτεχνική stop motion ταινία πιστεύω πως τα πήγαμε αρκετά καλά… Αν δεν παινέψεις και το σπίτι σου, θα πέσει και θα σε πλακλωσει. Τη family films μπορείτε να τη βρείτε στο youtube και στο facebook αλλά και στην παλιά αποδεκατισμένη πλέον διεύθυνση…

δείτε ακόμα από την Family Films «τον ψυχάκια» & το «moumoustein»

a Fairy Tale by Helen (Ferry)Boat

I’ll always remember the day I visited that old watermill by the river bank. At first I was excited because my friends, Tory, Phil and George, were with me. We were wandering around the park and ended in the deep, dark forest. We had been there before, so it felt alright.

It was almost midday and Tory said we should stop wandering and find a place to eat our lunch-just some toasts were available and water as well. Phil thought that the old watermill would be great, so we went there. We had lunch and made much noise but, who could ever be bothered? We were alone, right?

George had that stupid idea! He dived in the river while he knew he just had lunch! He couldn’t get out of the water even though he was close to the surface. I dived too, to rescue him, but he seemed very upset when he saw me coming for him. Finally, we pulled him out of the water. He felt cold and had a strange look in his eyes. “What happened to you?” Tory asked. “Goblins, fairies, everywhere…” he answered “They‘re all around us! Can’t you see them? Now they’re coming for me!” he shouted and tried to leave. Phil stopped him. “I think you drank too much water” Phil told him.

It was strange because I started to see weird shapes and figures behind leaves and stones, too but I thought it was my imagination. Fairies do not exist. Soon after that we realized we couldn’t calm George down. He was truly upset! He begged us to return to the city. We agreed. Another strange thing was that some of our things were missing: Phil’s car key, Tory’s cup and my mobile phone. We searched the whole area, but they were gone. Even inside the watermill we searched, though we knew we hadn’t been there.

Anyway, we made it to our homes by afternoon and George calmed down a bit. It was I that felt weird now. I heard a voice singing, coming through the wall: “Fairy’s bath, fairy’s bath, fall inside and see the path…” “I think I’m crazy” I told myself. But the voice kept on singing the whole night. Of course I couldn’t sleep. The next morning, I went to school and told my friends what I had heard. George said he couldn’t sleep either because a strange tiny fairy had been jumping on his forehead all night! “He’s flipped!” Tory commented.

By 11 o’ clock I had discovered that if you dive in a lake or river where a fairy takes its bath, you can see the fairies all around you, hear their voices and talk to them! I talked to my friends and we decided to go back to the old watermill and try to stop those fairies from torturing us!

It was early midday when we arrived, and the sun was burning us, so Tory and Phil were brave enough to dive in the river. When they started to see what George and I could see, they finally believed our words. Different kinds of fairies were all around us. Fairies with wings, with wood-like skin, leaves instead of hair, with pink, green or deep blue eyes!

A winged fairy approached us and whispered in George’s ear: “Give your hair to our Lady and she will forgive you!”

“But I’ve done nothing wrong!” George complained.

“Do it!” the tiny fairy pitched.

Suddenly, all the fairies formed a circle around us and kept coming closer. “Now you all owe something to our Lady…You, the red-haired girl,” said the fairy and pointed to Tory, “Give my Lady some of your eye lashes now!”

“What’s with you and hair?” asked Phil. “Is your lady bold?” We all laughed our heads off, but those creatures were strangely transformed into vicious goblins who wanted some pay back for our lame words. “OK that was a joke.” I explained.

All of a sudden, forks, knives, needles and other deadly weapons appeared in their hands! They were attacking us! I don’t want to remember the pain I suffered, and neither do my friends.

They forced us to give way to the river bank and we were absolutely panicked! A bunch of microscopic flies could make us surrender to their will! What could a larger fairy do to us? We didn’t want to think about that possibility. There, without a reason, our persecutors pulled back and disappeared. What was happening? We were supposed to be able to see those creatures. Some water dropped on my back. I turned around to see what was going on.

“AAaaa…” that was all I could say. My companions turned around… We saw the ugliest image ever, standing before us!  “Hhellooo mmy frrieendss!” that thing said. It was a tall fairy, with pale skin full of spots and scratches. Its hair was a mix of rotten grey grass, broken branches and messed differently colored hair. A huge mouth full of dirty, yellow teeth was doing its best to give us a smile.

Of course we ran as fast as our feet could take us, but that fairy’s long arms grabbed us and pulled us close to it. “Ii need your help. Mmy nname is Claudy. Ii used to be the mmost beautiful ffairy.” “What can we do about it?” Phil complained. “You’re going to kill us, I know that” he continued, certain about the fairy’s reply. Claudy laughed! “I only need you to give me some things to undo the spell” “Yeah? Like what?” George asked her furiously. He really loved his ‘dreadlock rasta’ hairstyle.

“Some of your hairrrr would do” said Claudy and reached for his hair. George had no time to react! The fairy took out of the river her scissors and cut a dreadlock off his hair. She did the same to Tory’s eyelashes. “Yes, ivvorrry black and gingerrr hhair!” Claudy blared! My friend’s hair grew up in an instance. “Now you!”. She turned to me. “Your skin…”I froze. The fairy held a knife. She grabbed my arm violently and forced the shinning blade in my skin! I was surprised to find out it felt like a soft and gentle touch. No pain was there. I recovered immediately and so did Phil, since the fairy had pulled out some of his teeth.

“Are you the tooth fairy?” he asked ironically.

“Well, you know I used to be” Claudy answered. She had that miserable look in her cruel and nasty eyes. We almost felt sorry for her. “Why do you think that the last 30 years almost every child had to wear braces? It’s not only because of cakes and sweets! They’ve always been available! Braces were invented because I was missing! Why do you think the fairy never came for your teeth?” she continued.

From that moment on, I convinced myself I started losing it. To tell the truth, I was absolutely certain! “I don’t get the spell and I don’t get you! Why on earth did you do this to us and why the hell do you exist?” I yelled! Claudy didn’t react to my words. She obviously couldn’t understand the meaning of the word ‘hell’. She finally spoke. “I didn’t mean to hurt anyone of you. You accidentally swam in my bath. It was an opportunity for me to undo the spell. As you can tell, nobody ever comes here for a swim. Please put me out of my misery!” she begged.

“You know, Claudy, we can’t trust you that easily. How can we be sure you won’t harm anyone?” George stated. “You must explain to us what happened to our belongings and why you need to use our hair!”

“Well,” the fairy started, “as you see I have no hair. I used to have long, dark hair. That’s why I took some of your ivory hair. My eyelashes were as red as the burning fire. My skin was clear and shinning and I had a bright smile and wonderful teeth. A wicked pixie cursed me. He really loved iron and every kind of metal. He was the one who helped this doctor invent braces! You see, everything was against me! First I lost my beauty and then my job! I’m extremely ugly and unemployed!” Claudy cried. Her tears fell like the rain on a homeless person’s butt. That was pathetic.

We all felt some sort of compassion for that poor, ugly fairy, so we thought she should be free. After a while the tiny fairies appeared before us and gave us back our things. “You will be fully rewarded for helping our Lady. Follow us and she will come.” One of them said to us. Hesitatingly, we followed them. They led us to a wonderful garden, full of wild roses, laurels, daffodils, blue bells, other kinds of flowers and bushes. Claudy came a few minutes later but she had totally changed. Our eyes could see one of nature’s wonders walking among us, tall, divine, a true beauty. “You can’t judge a book by its cover” I mumbled.

“This is my home children. You’re welcome any time here” she said. “What happened to the evil pixie?” Phil dared to ask. “Oh, he died a few years ago. That’s why I didn’t need any human sacrifice to break the spell” she kindly explained. “He had an accident. He was trying to help the doctor with his teeth, but believe me, he never had a gentle touch. The doctor overreacted because of the pain he felt, and hit the pixie which ended up in the toilet. As a result, its wings were wet, it couldn’t fly. A young boy, that could be you,” she pointed to George, “came in the toilet, peed and flushed his urine along with the pixie.”

“Poor creature! What a miserable way to die!” Tory told herself, out loud. We looked at her with the eyes of a predator about to catch its game. “If that pixie was alive…” I started but I never spoke the rest of my thoughts before that fairy. Soon after that, Claudy decided she wanted to be left alone and focus on her current problems. She had to be back on the game and search for the next tooth lying under the pillow.

“What about our reward? You promised!” George asked angrily the winged fairy we had already met. “Your reward is that! Our Lady is back! That should be a reward for everyone!” was the reply. “You ugly, little fraud!!” George screamed and caught the fairy in his hand so tight, that it was almost squeezed to death. “Enough! You humans deserve a huge reward for what you did. Go back to the water mill and dig a hole as deep as you can out of the front door. Your reward will be there. I’m afraid your ‘gift’ must be taken back.” Claudy said and everyone calmed down. George released the fairy. “Thank you” Claudy said.

She and her companions started to fade away, until they became transparent and then disappeared. Our gift, the ability to see fairies was gone for ever. I don’t think we will ever miss it! We did as Claudy said. We dug a hole one meter deep and two wide.  Nothing was there. By sunset it was miraculously filled with gold, diamonds and silver! We were the happiest people on the earth!

We went back home with a huge smile on our faces. The next day we quit school. Tory took her share and became a famous explorer. She presents her own shows on TV. She’s been everywhere on this planet.

Phil went out to be one of the world famous dare devils and has starred in countless movies. He lives in Hollywood now and makes 1.000.000.000.000 dollars a year. He now owns 15 studios and Warner Bros as well.

George started his own cult in Mexico. A few thousands have converted to this new religion. Mostly they are people who believe in supernatural phenomena. They pay huge sums of money to take part in the rituals and they have founded the “Tooth Fairy Institute” which manufactures braces.

As for me, I bought some land and built houses, factories, ports and boosted the local economy by allowing visitors into one of my houses, the Great Pyramid. I also have my cute little army which makes sure visitors come and go safely in my land. I also do some trade with aliens from planet 9. They usually buy condoms and sand.

There is no moral in this story. Just take the money whenever you can and spend it on whatever you want.

The end

Ελένη

διαβάστε την ιστορία της Ελένης «Ιός»

*κατεβάστε το παραμύθι της Ελένης για την ηλεκτρονική σας βιβλιοθήκη και διαβάστε το πιο άνετα από εδώ

“THE GHOST OF ROBERT IRWIN”

Another night in the hospital
And my mind is growing digital
I think there’s something wrong in here
A lack of pain, a lack of fear
………………………………………….

I could build castles with my head
My paintings were black and sometimes red
Self mutilation was never easy
And the doctors are always busy
……………………………………………

It’s October of 1932
So many things I have to do
But I’m tied on my hospital bed
Talking every day with a brain-dead
………………………………………….

“I am the ghost of Robert Irwin
You can see me only when you are drinking
I am the ghost of Robert Irwin
And my dream is out of sleeping”
……………………………………….

Today my mind was clear to see
A little girl smiling to me
I never thought that it could be
Please Alice set me free
……………………………………….

She was an angel but she was blind
She used to help me with my mind
But now she said I’m going too far
It seems to me another scar
…………………………………………

Now I walk alone the street
And I don’t give no goddamn shit
The priest said that I’m a sinner
But Ethel called me handsome dreamer
………………………………………………….

“I am the ghost of Robert Irwin
You can see me only when you are drinking
I am the ghost of Robert Irwin
And my dream is out of sleeping”
………………………………………………

Veronica always asked for more
She’s just a little fucking whore
About art she doesn’t care
And now I feel only despair
…………………………………………

I watch my life fades away
I’ll bet this is my final day
No one cares what’s in my head
So I send them to the dead
……………………………………..

Now it’s 1938
I can’t feel no more hate
Sleeping in my cold cell
There’s a place for me in hell

Γιώργος Ανώνυμος

*η καταγραφή της μη-ζωής

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΔΕΣΠΟΤΗ

 

Αμάρτησα η δύστυχη με αμαρτία τόση,
που μόνο ένας δέσποτας μπορούσε να με σώσει.
Ξεκίνησα η αμαρτωλή για το μικρό ξωκλήσι,
να πάω να βρώ το δέσποτα να με ‘ξομολογήσει.

……………………………………………………………….

–«Καλή σου μέρα Δέσποτα, έχεις για λίγο χρόνο;
Είναι βαρύ το κρίμα μου, έχω μεγάλο πόνο.»
–«Πέρασε μέσα τέκνο μου να ξομολογηθείς,
κι απ’τον μεγαλοδύναμο στο τέλος θα κριθείς.»

……………………………………………………………..
Άρχισα να του ‘μολογώ όλες τις αμαρτίες,
τα κρίματα, τα βάσανα, πολλές μου ακολασίες,
τρίσβαθα της ψυχούλας μου και το κρυφό μαράζι,
και ένιωσα τον Δέσποτα να βαριαναστενάζει.

……………………………………………………………….
Λυπάται ο έρμος σκέφτηκα, ραγίστηκε η ψυχή του.
που να την είχα φανταστεί τη θύελλα στο κορμί του.
Κει που ξομολογιόμουνα της αμαρτίας τη μέθη, (τη δυσκολία των όχι)
το χέρι του δεσπόταρου μέσ’στο βρακί μου ευρέθη. (εχώθη)

…………………………………………………………….
Ταράζομαι και σείομαι απ’το βουβό το πάθος
κι αναφωνεί ο Δέσποτας: «Θεέ μου μέγα λάθος».
Ψαχούλευε ο άθλιος του κώλου μου το χάσμα
σιγανομουρμουρίζοντας: «Ωωωω..μα τι θείο φάσμα».

……………………………………………………………
«Αυτός είναι υπέροχος, διαολεμένος κώλος,
τέτοιον δεν έχει η παπαδιά, δεν έχει ο κόσμος όλος.»
«Αλίμονο», ανέκραξε, «και άλλο δε θ’αντέξω»,
και έβγαλε τον πούτσο του από το ράσο έξω.

………………………………………………………….
Συνέχισα να του μιλώ για λάθη περασμένα
κι αυτός τον έπαιζε αργά, αργά και καυλωμένα.
Μονολογούσε ο Δέσποτας: «Τέκνο μου λέγε κι άλλα…
πες για τις πίπες τις τρελές, τα όργια τα μεγάλα!!!!!!!!!!!!».

…………………………………………………………..
Με εντολή του Δέσποτα συνέχισα να λέω
και κάπου κάπου βούρκωνα, με έπιανα να κλαίω.
Του έλεγα για πηδήματα, για τις παρτούζες όλες
και για το πώς ερούφαγα αχόρταγα τις ψώλες.

…………………………………………………………….
Και χάιδευε και βόγκαγε, έψελνε και τρισάγιo,
και κάπου κάπου έλεγε: «Θεέ, δώς μου κουράγιο.»
Λεπτομερείς περιγραφές μου ζήταγε να κάνω,
Αλλιώς, κατά πώς έλεγε, την άφεση τη χάνω.

…………………………………………………………..
Ο Δέσποτας είχε φτιαχτεί και μέρα μεσημέρι
απ’το πολύ το παίξιμο, τούχε πιαστεί το χέρι.
Εμούγκριζε και γκάριζε, καύλα είχε μεγάλη,
όταν στα ξάφνου με βουτά, με πιάνει απ’το κεφάλι.

…………………………………………………………
«Ώρα να σκύψεις τέκνο μου, τι η αμαρτία μεγάλη
σε όσα χρόνια λειτουργώ… δεν είδα τέτοιο χάλι!!!!!!!!»
Αφού το είπε ο Δέσποτας…τι άλλο πια να κάνω…
στην πίπα επιδόθηκα χωρίς να αμαρτάνω.

…………………………………………………………
–«Σ’αρέσει έτσι Δέσποτα, το θες κάπως αλλιώς?»
–«Καλά το κάνεις τέκνο μου, ορθώς πολύ ορθώς.»
–«Δέσποτα εκουράστηκα… μου πιάστηκε το στόμα.»
–«Συνέχισε αμαρτωλή…πολύ απέχω ακόμα.»

……………………………………………………………..
Άαααααααααντε να τού’βρω το ρυθμό, να φύγει η αμαρτία
πίπα σε γέρικη ψωλή είν’ σκέτη μαλακία.
Κι εκεί που σιγοέβριζα: «το κέρατό μου όλο»
με τρόμο ακούω τον Δέσποτα: «Και τώρα θέλω κώλο».

…………………………………………………………
Ε τι να κάνω…γύρισα…μ’έπιασε απ’τη μέση
κι ευχόμουνα η άμοιρη ο πούτσος του να πέσει.
Αμ… ο Δεσπότης ντούρεψε σαν είδε τέτοιον κώλον
και άρχισε να φωνασκεί: «Θα στονε χώσω όλον».

…………………………………………………………….
Και όρμησε ασυγκράτητος, ουρλιάζοντας «ΧΡΙΣΤΕΕΕΕΕΕΕ ΜΟΥ»
τόση ευλάβεια, εγώ, δεν είχα δει ποτέ μου!!!
Λυσσομανούσε ο έκφυλος, σκούζοντας «ΑΜΑΡΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΛΑΑΑΑΑΑ»
«Για να σωθείς ακόλαστη, θα μου τα πάρεις όοοοοοοοολα».

…………………………………………………………….
Πετάχτηκ’ απ’το κεφάλι του ως και το καλυμμαύκι,
τον ένιωθα να καίγεται σαν της Λαμπρής κεράκι.
Σε μια στιγμή εφώναξε: «Σ’αρέσει αυτός ο πούλος;»
που μόνο δεν γκρεμίστηκε της εκκλησιάς ο τρούλος.

…………………………………………………………..
Και «τι σου κάνω μάνα μου;» κι ήθελε να απαντάω
«Όλον τον δίνεις Δέσποτα, με κάνεις να πονάω…»
Και δώστου-πάρτου ο Δέσποτας, «σε σκίζω βρε καριόλα»
«Γαμώ τον κώλο σου γαμώ και τα καντήλια όλα.»

……………………………………………………………
Κι εκεί που είχε χαραχτεί πόνος στα δυό μου χείλη
στον κώλο μου εμπλέχτηκε το θείο πετραχήλι.
Μα αυτός εκείιιιιιι ακράτητος: «Ναι, όλον σου τον δίιιιιιινω»
και τέλος ζητωκραύγασε «Αμαρτωλή σε χύυυυυυυυνω»!!!!!!!!!!!

……………………………………………………………..
Απόκαμε ο Δέσποτας, πέφτει πίσω στον πάγκο,
για μια στιγμή εγώ νόμισα πως έπαθε λουμπάγκο.
«Ώρα καλή σου τέκνο μου και πλέον μη λυπάσαι,
τι ο θεός σε άκουσε, ευλογημένη νάσαι.»

………………………………………………………………
«Ύπαγε τώρα τέκνο μου, πλέον μην αμαρτάνεις,
αντί για σεξ, πρέπει εσύ μια προσευχή να κάνεις.
Κι αν η ψυχή σου τέκνο μου στο μέλλον αμαρτήσει,
πρόθυμος είν’ ο Δέσποτας να σε ‘ξομολογήσει.»

Διαβολοτάτη

Βίντεο με τον Νικόλα τον Άσιμο

Το βίντεο που αλιεύσαμε από το κανάλι της iocastis είναι από ένα αφιέρωμα της ΕΤ-3 για τον Νικόλα Άσιμο (φαίνετε ε?). Το τραγούδι καταρρέω νομίζω πως δεν έχει κυκλοφορίσει από τον Νικόλα σε κασέτα (αν λαθυεύω διορθώστε με) και οι περισότεροι το γνωρίζουν ή το γνώριζαν μόνο από τον Παπακωνσταντίνου. Όπως και με άλλα τραγούδια του Νικόλα υπάρχουν νέα παιδιά που δεν ξέρουν ότι είναι δικά του. Το Ουλαλούμ για παράδειγμα το μελοποιημένο ποιήμα του Γιάννη Σκαρίμπα ή το Λίνα, κάποιοι αγνοούν τις εκτελέσεις του Νικόλα και είναι κρίμα γιατί είναι συγκλονιστικές. Το έργο του Νικόλα είναι πολύ μεγάλο και για αυτό πρέπει όλοι να φροντίσουμε να μην ξεχαστεί. Και ο ίδιος πιστεύω πως καταβάθος θα την ήθελε μια υστεροφημία.

Το παραπάνω βίντεο  είναι από την εμφάνιση του Άσιμου στην ταινία «τα βαποράκια», γνωστή και ως «άλλος για τον Κορυδαλλό» παραγωγής 1983. Εδώ ο Νικόλας λέει τα δικά του κάλαντα… Έχει παίξει και σε μια σκηνή στην cult ταινία του Νίκου Ζερβού «Ο δράκουλας των Εξαρχείων» παραγωγής επίσης του 83. Στην ταινία έπαιζαν μεταξύ άλλων ο Τζίμης Πανούσης και ο Δημήτρης Πουλικάκος. Όποιος δεν την έχει δει επιβάλεται να τη δεί!!! Εδώ ο Νικόλας εμφανίζεται να βγαίνει μέσα από τη θάλασσα πάνω σε ένα ποδήλατο και να συνομιλεί με τον Βαγγέλη Κοτρώνη…

Μετά τη σκηνή της ταινίας θα δείτε φωτογραφίες του Νικόλα και ακούγεται το τραγούδι «Μπαγάσας». Οι φωτογραφίες είναι από το εξαιρετικό βιβλίο του Γιώργου Αλλαμάνη, «Δίχως καβάτζα καμιά» βίος και πολιτεία του Νικόλα Άσιμου, από τις εκδόσεις Λιβάνη. Σε αυτό υπάρχει πολύ υλικό για τον Νικόλα και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

Το παραπάνω βίντεο είναι από την εκπομπή «μηχανή του χρόνου», όπου έκανε ένα αφιέρωμα στον Νικόλα Άσιμο. Περιέχει και ένα απόσπασμα από ένα παλιό δοκυμαντέρ της κρατικής τηλεόρασης νομίζω, «τα ξωτικά της πόλης». Εδώ θα δείτε να μιλάνε μεταξύ άλλων,  ο Ζερβός και ο Αλλαμάνης. Την εκπομπή ή αποσπάσματα της, μπορείτε να βρείτε στο youtube. Για την εκπομπή αυτή έδωσε συνέντευξη και ο Χρήστος Ζυγομαλάς από την οποία ελάχιστα  στοιχεία χρησιμοποιήθηκαν και έτσι όπως γράφει και στο κανάλι του youtube zygomalas ο ίδιος ο Ζυγομαλάς ζήτησε το δικάιωμα να πάρει και αυτός βίντεο της εκπομπής για να μη διαστρεβλωθούν τα λεγόμενα του. Ακουλουθούν τα τρία μέρη της συνέντευξης γιατί πιστεύω πως έχουν αρκετό ενδιαφέρον. Για όσους δεν γνωρίζουν τον Ζυγομαλά ας τον γνωρίσουν…

Ακολουθεί βίντεο από την εκπομπή «πρωταγωνιστές»  που έκανε αφιέρωμα στους «Άγιους των Εξαρχείων»‘… Άσιμο, Γώγου, Σιδηρόπουλο…

Το επόμενο είναι και πάλι από το δοκυμαντέρ της ΕΤ-3. Είναι το τραγούδι Δωμάτιο στο Αστερνταμ.

…και το παρακάτω βίντεο (πάλι απο δοκυμαντερ της ΕΤ-3) από ζωντανή εκτέλεση του τραγουδιού «ο μηχανισμός…

Και για το τέλος ακολουθούν δύο μέρη από το δοκυμαντέρ της ΕΤ-3. Το δεύτερο περιέχει και το «κατερρέω» που το έβαλα και στην αρχή. Δείτε το άλλη μία… αξίζει όσο πάει…τα βίντεο αυτά τα βρήκα εδώ

Αυτά για τώρα. Συγχωρέστε με για λάθη και παραλήψεις.

Γιώργος

«Watercraft» by Epic Productions

«Το Watercraft I Blood & Water» είναι η όγδοη και κορυφαία ως τώρα ταινία της Epic Productions. Ανήκει στην κατηγορία του Ελληνικού cult ή underground ή ανεξάρτητου κινηματογράφου ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το. Τα παιδιά έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά! Η ταινία είναι γυρησμένη στην Κέρκυρα. Για τις υπόλοιπες ταινίες τους πατείστε εδώ απολαύστε…

Thodorabo & άλλες περιπέτειες!!!

Τα βίντεο που θα δείτε εδώ τα βρήκαμε ύστερα από αρκετο ψάξιμο και μείναμε μαλάκες!!! Είναι το αίσθημα που θα ένοιωθε κανείς αν ανακάλυπτε κάποιο κρυμμένο θυσαυρό και για αυτό τα λόγια είναι περιτά… Το trobmaster έχει μπει στη ζωή μας!!! Για περισότερα μπείτε στο κανάλι του  Thodorabo και απολαύστε. Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα…

ΣΚΙΕΣ

Τέλεια φαίνονται όλα
φήμες είναι όμως κακές
γιατί εγώ φοβάμαι
του νου μου τις σκιές

Και θ’ αυτοκτονήσω
μια μέρα σκοτεινή
που ήλιος θα ‘χει φύγει
για χώρα μακρινή

Και θα με συγχωρέσεις
μια νύχτα μαγική
που θα σου ψιθυρίσω
πως σ’ αγαπώ στ’ αυτί

Στ’ αστέρια θα το γράψω
κι όταν ψηλά κοιτάς
θα βλέπεις τι σου είπα
και θα χαμογελάς

Θοδωρής

διαβάστε ποιήματα του Θοδωρή εδώ

*από το τεύχος 6

“ΚΟΥΦΙΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΕΛΟ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ”

Ι. Μουνοθεωρίες

Αναμφίβολα, από τα άτομα που συναναστρέφεσαι, μπορείς να μάθεις πολλά χρήσιμα πράγματα. Ακούστε κι εγώ τι έμαθα. Τις κοπέλες πάνω απ’όλα πρέπει να τις βλέπουμε ως μουνιά. Ποτέ ως άνθρωπο, ως χαρακτήρα, ως γυναίκες. Βέβαια, υπάρχουν και διαβαθμίσεις σ’ αυτόν τον χαρακτηρισμό. Πώς αλλιώς θα συγκρίνουν τα μουνιά τους τα αρσενικά της παρέας και θα πειράζει ο ένας τον άλλον; Ακούστε προσεκτικά λοιπόν. Αρχίζουμε από το θεϊκό μουνί, μετά πάμε: γερό, μεγάλο, καλό, μέτριο και καταλήγουμε στο…. σαβούρικο. Καταλάβατε;

Όποιος έχει αντίρρηση, να ξέρει ότι ανήκει στις εξαιρέσεις, στη μειονότητα, είναι βλάκας, καθυστερημένος, έχει ίδια μυαλά με τον παππού του, δεν ξέρει τίποτα από μουνιά, είναι υπερβολικά ρομαντικός, κοριτσάκι και καλά θα κάνει να κόψει τις μαλακίες.

Τουλάχιστον δεν είναι ο μόνος που διαφωνεί. Κι εγώ μαζί του.

ΙΙ. Θεωρία νούμερο δυο

Ποτέ δε σταματάς να αγαπάς κάποιον, απλά μαθαίνεις να ζεις χωρίς αυτόν…

XXX ERROR! XXX
The program «Iloveyoutodeath.exe» has just crushed, due to the missing file: «unconditional_love.dll»
Do you want to report the error to your heart, or connect to life and download it?

ΙΙΙ. Ο χαμένος τα παίρνει όλα

Τι είναι όλα αυτά; Γιατί δεν καταλαβαίνω τίποτα; Τι είναι αυτά τα φώτα στο κεφάλι μου; Γιατί η πόρτα είναι ανοικτή; Ποιος ήπιε το νερό μου γαμώ; Άμα τον βρω τη γάμησε. Τι δουλειά έχουν τόσα ξυραφάκια στο μπάνιο; Και το αίμα που το πας; Η μαυροφορεμένη κυρία ψιθυρίζει ξανά τις δέκα προσευχές της, μόνο που όλοι νομίζουν ότι είναι εννιά, γιατί την τελευταία τη λέει από μέσα της. Χαχαχα. Τώρα ρωτάω κάτι τύπους που περιφέρονται άσκοπα στο σπίτι μου να μου πουν την ιστορία τους. Κι αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να κουνάνε σαν τρελοί τα χέρια κάνοντας βίαια νοήματα. Απορώ γιατί δε μου μιλάνε ποτέ. Μα φυσικά, αφού δεν έχουν κεφάλι. Ίσως και γι’ αυτό να μην βρίσκουν την έξοδο. Το φεγγάρι ήταν κόκκινο χθες. Όχι αυτό το πορτοκαλί που βλέπουμε καμιά φορά όταν είμαστε τυχεροί. Κόκκινο. Πολύ κόκκινο. Δεν το είδες; Το είδες και ήταν λευκό; Ε τότε μάλλον τα μάτια μου είχαν γεμίσει με αίμα. Απ’την κούνια ως το τρελοκομείο δεν είναι μακρύς ο δρόμος. Σε όλο το δρόμο ήταν γραμμένη η φράση «δεν υπάρχει
επιστροφή». Τώρα ο τοίχος γράφει «δεν υπάρχει έξοδος από αυτή τη κόλαση». Και όλοι με έχουν για χαμένο. Φυσικά και είμαι, και δε με πειράζει καθόλου. Γιατί θυμάμαι το στίχο που έγραψε κάποτε ένας φίλος:
«Ο χαμένος τα παίρνει όλα»

IV. Αϋπνίες

Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ….. είχα ένα βήχα…
Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ….. είχα δυο βήχες…
Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ….. είχα τρεις βήχες…
Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ….. είχα τέσσερις βήχες…
Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ….. είχα πέντε βήχες…
Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ….. είχα έξι βήχες…
Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ….. είχα εφτά βήχες
………………………
Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ….. είχα εφτά χιλιάδες εννιακόσιους ενενήντα εννιά βήχες…
Χθες το βράδυ δεν μπορ…. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ, ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΞΥΠΝΗΤΗΡΙ……..

V. Αμπελοφιλοσοφίες ενός μικρού τρελού

Αναρωτιέμαι ώρες ώρες που το βρίσκουν τόσο θράσος οι γενιές των «γονιών» και των «παππούδων» μας. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί όποτε χρειάστηκα τη βοήθειά τους, αυτοί μου γυρίσανε την πλάτη. Από μια απλή εξυπηρέτηση, μέχρι τη βοήθεια για την υλοποίηση κάποιας ιδέας, κάποιου φευγάτου ονείρου, για να αλλάξει έστω και λίγο αυτός ο ρημαδιασμένος κόσμος. Σε κοιτάνε ίσα στα μάτια με λυπημένο βλέμμα, σου χαμογελάνε και σου λένε: «Συγγνώμη, δεν γίνεται.»
Δηλαδή με απλά λόγια σου λένε:
«Να πας να γαμηθείς μικρέ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Κι εμείς προσπαθήσαμε να τον αλλάξουμε, πήγαμε να κάνουμε τη δικιά μας επανάσταση, αλλά αποτύχαμε. Εδώ αποτύχαμε εμείς και θα πετύχεις εσύ; Όχι, είσαι καταδικασμένος. Εγώ δεν πρόκειται να ακολουθήσω την τρέλα σου, αν θες να κάνεις κάτι, κάν’το μόνος σου. Εγώ, να ξέρεις, δεν θα σε βοηθήσω, αντίθετα θα σε πολεμήσω με όλη μου τη δύναμη. Μια χαρά είμαστε βολεμένοι, τι τις θες τις αλλαγές; Βολέψου κι εσύ. Άκουσέ με, κάτι ξέρω παραπάνω, είμαι πιο έμπειρος. Βολέψου. Βρες μια καλή δουλίτσα, στο δημόσιο αν γίνεται, για να κάθεσαι. Βρες και μια καλή κοπέλα, από το κοπάδι εννοείται. Οι άλλες είναι επικίνδυνες. Άνοιγε τη τηλεόραση σου, παίρνε τα χάπια σου και μη μιλάς, σαν φρόνιμο παιδάκι. Μη μιλάς γιατί θα βρεις κανέναν μπελά.  Ξέρω εγώ τι σου λέω.»

Τα πράγματα θα αλλάξουν όμως. Και θα αλλάξουν γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί αν δεν αλλάξουν θα έρθει το τέλος. Όχι το δικό μας τέλος. Το τέλος όλων.

Αχ τι μ’ έπιασε σήμερα με τις Τρύπες; Μου έρχονται πάλι στο νου κάποιοι στίχοι του Γιάννη:

Μα όσο κι αν θες να το πιστεύεις
πως μου ‘χεις πάρει κιόλας την ψυχή
ακόμα κι όταν θα νομίζεις
πως πια για πάντα έχω χαθεί
Εγώ θα φλέγομαι, θ’ανθίζω
θα γιορτάζω, θ’ανατέλλω
Θα σε καίω
θα καταστρέφω με τραγούδια
της ψυχής σου το μπουρδέλο
θ’ανατέλλω
Μπορεί αν θες μ’ένα σου ψέμα
να με κρατάς μέσα στη λάσπη
κι αν πάλι χρειαστεί
να μου φοράς τα πιο ωραία σου κουρέλια
και να με βγάζεις σαν σκλαβάκι στο σφυρί
Μα όσο κι αν θες να το πιστεύεις….
Εγώ θα φλέγομαι, θ’ανθίζω
θα γιορτάζω, θ’ανατέλλω
Θα σε καίω
θα καταστρέφω με τραγούδια
της ψυχής σου το μπουρδέλο
θ’ανατέλλω

ΤΕΛΟΣ

Θοδωρής
*από το έκτο τεύχος του περιοδικού Το Κόλο

“ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΟΥΡΑΝΟΣ”

Παραπατώ. Σκοτάδι. Φεγγάρι χαμένο στον πάτο του μπουκαλιού του κύριου Δ. Μιζέρια. Τι έχω να χάσω. Τα πάντα έμοιαζαν ξένα απόψε. Μα πιο πολύ αιμορραγούσε η αγάπη. Η αγάπη. Χα! Ο κύριος Δ γέλασε μέσα στη μέθη του. Όλα ψέματα απ’το πρώτο χαμόγελο στο τελευταίο δάκρυ για την πιο γλυκιά ανάμνηση που γεννά φρικτές μνήμες. Οι περαστικοί πνιγμένοι στη λήθη περιγελούσαν τον κύριο Δ. Ένα κύριο που διάλεξε να γίνει ουρανός. Μάταιος κόπος, καθώς όλοι του έκοβαν τα φτερά. Πόσο θλιβερό ένας ζωντανός άνθρωπος στον κόσμο των νεκρών. Θλιβερό και ελπιδοφόρο συνάμα. Θα καταφέρει να αναστήσει κάποιον ή θα πεθάνει κι αυτός; Κάποιος δήθεν εύσπλαχνος στην υποτιθέμενη προσπάθειά του να βοηθήσει, τον παροτρύνει να του εξιστορήσει τα γεγονότα με τη σειρά. Ένα δάκρυ σιωπηρά κύλησε απ’το μάτι του Δ.-του πρώην κυρίου-. Ένα τόσο παρανοϊκό γέλιο που καταντούσε ασθενικό. Σειρά; Ψιθύρισε. Δεν υπάρχει σειρά, δεν υπάρχει λογική, δεν υπάρχει αγάπη. Μεθυσμένα λόγια, αλλά τόσο αληθινά. Τυφλοί ακροβάτες είστε όλοι, του λέει ο Δ., που ισορροπείτε σε τεντωμένο σκοινί πάνω από κύματα τσιμέντου, και το κοινό σας… Χα. Το κοινό σας προκειμένου να σκοτώσει την ανία του παρακαλάει να πέσετε… Το κοινό σας γαμιέται μέσα σε μια τουαλέτα ενός κλαμπ, έχοντας ρουφήξει γραμμάρια κοκαΐνης. Είσαι χαρούμενος, λοιπόν; Ποιος είναι η πουτάνα, σίγουρα όχι η γυναίκα που πουλά το κορμί της για να ζήσει. Εσύ είσαι. Συμβιβασμένε. Πήγαινε να κοιμηθείς. Αύριο το πρωί δουλεύεις. Χτυπάς κάρτα. Όχι δεν είμαι τρελός. Απλά έχω ξυπνήσει. Δεν ξέρεις τι λες άνθρωπε μου, είπε διστακτικά με τρεμάμενη φωνή ο συνομιλητής. Μάταιος κόπος είπε ο Δ.

Ξημέρωσε. Δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ. Ένιωθε ένοχος. Κανείς δεν παίρνει την ευθύνη των πράξεων του, κι έτσι την επωμίζεται όλη αυτός. Κοίταξε απ’το παράθυρό του τον ουρανό που ήταν πυκνοκατοικημένος από σύννεφα νευριασμένα έτοιμα να ξεσπάσουν σε ένα ανοιξιάτικο μπουρίνι. Πήρε ένα βιβλίο απ΄την βιβλιοθήκη. Ήταν σκονισμένο. Όχι από απλή σκόνη αλλά από μνήμες. Το φύσηξε. Μάταιος κόπος. Βραδυκίνητες αναμνήσεις πεισματάρες δεν έλεγαν να φύγουν απ’το μυαλό του, απ’το βιβλίο. Το άφησε στην άκρη. Ήταν φοβισμένος. Γυρνάει και μου λέει ότι ο κόσμος είναι ψέμα. Το κοίταξα σιωπηλός και περίλυπος. Δε μπορούσα να του αλλάξω γνώμη. Αυτό το ήξερα, κι έτσι δεν προσπάθησα. Πήρε ένα άλλο βιβλίο, το οποίο βρισκόταν μόνο του, σχεδόν ταλαιπωρημένο πάνω σε ένα ράφι. Τσαλακωμένο. Πρέπει να ήταν του Κάφκα. Δε θυμάμαι πλέον, έχει περάσει καιρός. Αυτό το βιβλίο μου λέει είμαι εγώ. Δεν καταλάβαινα. Το πήρε και διάβαζε ως τη νύχτα. Αργότερα κατεβήκαμε απ’το σπίτι του, και κάναμε μια βόλτα στην πόλη. Όχι σε όλες τις περιοχές. Μόνο στις κακόφημες. Ο κόσμος φοβάται. Φοβάται τον τοξικομανή, τον ξένο, τον άρρωστο. Είναι ομοφοβικοί οι άνθρωποι μου λέει. Φοβούνται μόνο όσους είναι ίδιοι με αυτούς, γι’αυτό τους αποφεύγουν. Γι’αυτό αποφεύγουν τους εαυτούς τους. Με καληνύχτισε και έφυγε με ταχύ βηματισμό. Θα γίνω, μουρμούριζε, ναι θα γίνω.

Το επόμενο πρωί πήγα στο διαμέρισμά του. Δεν τον βρήκα εκεί. Έκανα τον γύρω τις πόλης. Τον βρήκα στο πιο απρόσμενο μέρος. Σε ένα καφέ που μαζεύονταν πλούσιοι κύριοι, και ακριβοντυμένες κατίνες οι οποίες κοιτούσαν μόνο ψηλά. Ποτέ αριστερά ή δεξιά. Ίσως τις εμπόδιζαν οι παρωπίδες. Ξάφνου είδα τον Δ. Με προσκάλεσε. Ήταν πάντα φιλικός μαζί μου. Ακόμα αναρωτιέμαι το γιατί. Ήταν ντυμένος με το ίδιο σακάκι εδώ και ένα μήνα. Η ανάσα του μύριζε ουίσκι. Όνειρα, μου είπε. Είμαι παλιάτσος. Είμαι ένας κλόουν που διασκεδάζει τους νεκρούς. Μα με ανοιχτά μάτια, μονολογούσε δυνατά. Παραληρούσε. Όλα τα βλέμματα είχαν καρφωθεί πάνω του. Οι κύριοι ενοχλημένοι κάλυπταν την βρωμιά τους καλώντας την αστυνομία να έρθει να συλλάβει τον διαφορετικό. Τι ήταν; Ένα αυτόνομο πιόνι στη σκακιέρα. Οι κυρίες έκλειναν την μύτη τους για να αποφύγουν τη δυσοσμία του Δ. Φοράτε μάσκες οξυγόνου για να αναπνεύσετε, φώναζε ο Δ. με μακρόσυρτη λεπτή φωνή, σχεδόν σαν τσιρίδα. Μάσκες οξυγόνου όμως στις νεκροκεφαλές σας. Θα γίνω. Γίνε και συ. Σίγουρα το σκέφτηκες. Σίγουρα. Αγάπησε το μαύρο, αγάπησε το ξένο, αλλά πρώτα αγάπησε εσένα το λευκό, το λευκό του νεκρού και άσε τα φωτεινά χρώματα για αύριο, για πάντα. Όσο για μένα διαλέγω το γκρι. Πότε μαύρο, πότε άσπρο. Γίνε και συ. Εγώ θα γίνω ουρανός. Πάντα ήθελα. Γίνε και συ. Όχι ουρανός. Γίνε αστέρι, γίνε χάος, γίνε μηδέν, γίνε τα πάντα. Στο χέρι σου είναι. Από δω και μπρος θα ‘μαι πάντα από πάνω σας. Θα σας ξυπνάω και θα σας κοιμίζω, είπε κάπως βραχνά και ξεψύχησε. Ευτυχώς, βροντοφώναξαν όλοι οι θαμώνες. Πάει ο τρελός. Εγώ όμως το ήξερα ότι έγινε. Όχι απλά έγινε, αλλά έγινε ουρανός. Μου το είχε πει. Δε μπορεί να έλεγε ψέματα.

Τώρα εσύ αναγνώστη, μην θρηνήσεις για τον Δ. τον τρελό, τον τσαρλατάνο, αλλά αν και λίγο απλά τον ένοιωσες και αγάπησες, Γίνε και συ, Γίνε ότι ονειρεύεσαι.

Σπύρος

διαβάστε και άλλη μια ιστορία του Σπύρου εδώ

*δημοσιεύτηκε στο έκτο τεύχος του περιοδικού Το Κόλο