Σε λίγες μέρες πλησιάζουν οι εκλογές και η τηλεόραση βρήκε θέμα να ασχοληθεί. 3% προηγείται ο ένας 3.8% έχασε ο άλλος – ποσοστά , νούμερα, ομιλίες ,παρακάλια προς τους ψηφοφόρους. Όλοι μας αγαπάνε αυτές τις μέρες και έχουν στο μυαλό τους πάνω απ’ όλα εσένα και την ευημερία σου και τον πληθωρισμό και τους μισθούς και τις συντάξεις και την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό και…

Τόνοι χαρτιού σπαταλώνται για να μας υποσχεθούν και να μας πείσουν ότι πρέπει να τους ψηφίσουμε αλλά και να μην ψηφίσουμε καθόλου και πάλι το ίδιο τους κάνει γιατί αυτοί θα ψηφιστούν από αυτούς που πρέπει και είναι σίγουροι για ‘αυτό οπότε το αποτέλεσμα πάλι θα είναι το ίδιο – αλλά κατά βάθος έχουν και οικολογική ευαισθησία.

Και ναι τελικά αποφασίζω να πάω να ψηφίσω και να μπω στη διαδικασία να ακούσω τι λένε για να ψηφίσω τουλάχιστον αυτόν που είναι πιο κοντά σε αυτά που πιστεύω και κάθομαι και τους ακούω να λένε και zzzzzzzzzzzzzzzzzzz με παίρνει ο ύπνος – ακούω το ίδιο πράγμα ίσως λίγο αλλαγμένο αλλά κατά βάθος είναι το ίδιο πράγμα με σκοπό να με κερδίσουν και μετά να με ξεχάσουν μέσα στα προβλήματα μου γιατί τότε τα προβλήματα θα΄ναι δικά μου ενώ τώρα είναι και δικά τους-τώρα =  για 15 μέρες.

Εγώ θα ψηφίσω γιατί θέλω να ξέρω ότι δεν τους είπα  <<κάντε ότι θέλετε>> χωρίς να πω τουλάχιστον την γνώμη μου και μετά θα περιμένω πάλι την ίδια στιγμή για να γίνουν τα ίδια πράγματα και να συζητάμε πάλι για τα ίδια προβλήματα.

Ένας κύκλος είναι η ζωή

Και οι εκλογές έγιναν και τα αποτελέσματα βγήκαν και όλοι ξαφνιάστηκαν με το γεγονός ότι οι υπέρμαχοι του φασισμού τελικά είναι πολλοί-είναι ανάμεσα μας αλλά και τι με αυτό-48% προτίμησαν να κάτσουν σπίτι η να πάνε για μπάνιο σνομπάροντας το μέλλον μας-το μέλλον τους-το μέλλον αυτού του τόπου ακούγοντας αυτούς που τους είπαν μην πάτε γιατί έτσι θα’στε οι καλύτεροι. Μπράβο τους / μας λοιπόν. Πάντα τέτοια.

OTTO

*από το πέμπτο τεύχος του περιοδικού που μπορείτε να βρείτε εδώ

Ως υπέρμαχος του «χρησιμοποιείστε τα ΜΜΜ» χρησιμοποιώ αρκετά συχνά το μέτρο και λιγότερο τα λεωφορεία.

Μέσα σε αυτά μπορείς να συναντήσεις όλων των ειδών τους ανθρώπους. Ανθρώπους που ποτέ σου δεν θα πίστευες πως υπάρχουν κάπου ανάμεσά μας και όμως…

Κατεβαίνεις τις κυλιόμενες. Κάθεσαι στην άκρη. Ουπς, κάποιος σε σπρώχνει να περάσει βιαστικά από δίπλα. Γιατί τρέχει? Δεν έχει καν φτάσει το μετρό.

Είσαι στη σήραγγα. Το μετρό φτάνει σε 2 λεπτά όπως φαίνεται στο κρεμαστό ταμπλό. Γρήγορα, ωραία. Βιάζεσαι? Όχι…Όλοι έχουν μαζευτεί στο σημείο που βγάζουν οι σκάλες – ένας κυριούλης γυρνάει βιαστικά το κομπολόι του – μια κυρία βρίζει γιατί την έσπρωξε ένας τύπος με σκουλαρίκια και μαλλιά «αλήτης» σιγομουρμουράει –  ένας χοντρούλης ανθρωπάκος μασουλάει το κρουασάν «πρέπει να το φάω όλο πριν έρθει ο συρμός» σκέφτεται –

Έφτασε ο συρμός. Πριν καν βγει ο κόσμος όλοι τρέχουν να σπρώξουν για να μπουν. «Να βγούμε πρώτα» ακούγεται μια φωνή,«Τι λέει τούτος» σκέφτεται κάποιος άλλος προσπαθώντας να σπρώξει τη γριούλα που δυσκολεύεται να μπει στο τραίνο λόγω της απόστασης από την αποβάθρα – «προσοχή το μωρό»φωνάζει μια μητέρα κρατώντας ένα πιτσιρίκι στο χέρι και τραβώντας το για να το χωρέσει πριν κλείσουν οι πόρτες.

Κρατιέμαι από την σιδερένια μπάρα. Μια κυρία με σπρώχνει σκύβοντας να μαζέψει κάτι νάιλον σακούλες,«τεράστιος κώλος» – Δίπλα μου κάτι μυρίζει άσχημα, ένας τύπος αρκετά περίεργα μελαχρινός αφήνει ελεύθερη να αναδυθεί η μυρωδιά του σώματός του – ένας αλήτης (μούσια και σκουλαρίκια) ακούει death metal και μαζί ακούει και όλος ο συρμός (μάλλον τα ακουστικά του είναι φτηνιάρικα) –
1^Η στάση, μια θέση αδειάζει , η κυριούλα με τις νάιλον σακούλες σκύβει αρπάζει τις σακούλες όπως όπως παραμερίζοντάς με ξανά με την κολάρα της, σπρώχνει τους πάντες και χώνεται στην κενή θέση αφήνοντας έναν αναστεναγμό «αχχ παναγία μου» (τι να σου κάνει και η Παναγία) –

2^Η στάση, μπαίνει ένας δίμετρος με ξανθιά περούκα και ψηλοτάκουνα. Τι το θέλαμε τώρα αυτό…Τα μάτια όλου του συρμού (ακόμη και τα δικά μου) πάνω στο δίμετρο πλάσμα που δείχνει αδιάφορο (και καλά κάνει).

3^Η στάση, μπαίνει ένα ατημέλητο παλικαράκι με σκισμένα ρούχα και αρχίζει την γνωστή κασέτα «βγήκα από τη φυλακή και…» κανείς δεν τον ακούει όλοι κοιτάζουν το πάτωμα – το ταβάνι , μόνο μια γριούλα του δίνει μερικά λεπτάκια άλλωστε και να δώσεις δεν ξέρες αν όντως κάνεις καλό ή κακό (ακόμα δεν έχω καταλήξει)

4^Η στάση, ήρθε η ώρα να κατέβω, ένα χέρι με βουτάει από τον αγκώνα με πιέζει προς τα πίσω «συγνώμη να κατέβω μου λέει» «μα…» προσπαθώ να πω ,με περνάει, κατεβαίνει «μπιπ μπιπ» κάνουν οι πόρτες πετάγομαι…

Βγήκα στο τσακ.

Ξεκινάει ο συρμός και εγώ πηγαίνω μαζί του…«μα πως…»…
η τσάντα μου πιάστηκε…
ευτυχώς ο συρμός σταματάει…freedom στην τσάντα μου…ίσα ίσα που τσαλακώθηκε λιγάκι…όλοι γελάνε με μένα…κοκκινίζω  από ντροπή αλλά δεν πειράζει…

συγνώμη τσαντούλα…δεν σε είχα στο μυαλό μου.

ΟΤΤΟ * τεύχος#4

Χριστούγεννα – φωτάκια – δεντράκια – καμπανούλες – στολισμένοι δρόμοι –και όλοι είναι χαρούμενοι και όλοι είναι ευδιάθετοι και ευχές και δώρα και τα μαγαζιά γεμάτα και κάλαντα και μπαίνει και ο καινούργιος χρόνος γεμάτος υποσχέσεις και βεγγαλικά και πυροτεχνήματα και άλλες καινούργιες ευχές και να τα μπουκάλια να ανοίγουν στα μαγαζιά…
Λες και κάτι άλλαξε και όμως ακόμη μετράς τα χρήματα στο πορτοφόλι ένα ένα – ο γιος σου πάλι δεν  βρήκε κάποια θέση εργασίας – ο άντρας σου θα γυρίσει σπίτι στις 7 και μετά θα πάει να κάνει ιδιαίτερα στη κόρη του γείτονα γυρίζοντας σπίτι για ύπνο – Τίποτα δεν άλλαξε και ούτε και θα αλλάξει αφού εσύ δεν  αλλάζεις μυαλά.
Καλές γιορτές λοιπόν…

OTTO