Ύστερα από τηλεφωνική επικοινωνία, μας επισκέφθηκε στα γραφεία της εφημερίδας μας ένας νεαρός άνδρας. Η ιστορία που μας αφηγήθηκε, αρχικά φαινόταν απίστευτη, αλλά εξετάζοντας τα στοιχεία προσεκτικά, άρχισε να δένει μες τα κεφάλια μας. Ακολουθούν τα όσα μας είπε ο άνθρωπος, χωρίς τις δικές μας άπειρες παρεμβάσεις, για μια πιο εύκολη ανάγνωση.
Νέος, άνεργος, άφραγκος. Διαβάζω μια αγγελία για αρθρογράφο λέει σε πατριωτική εφημερίδα, αμοιβή καλή και ένσημα και όλα. Είχα βγάλει κάτι σεμινάρια και πήγα χωρίς να το σκεφτώ. Το πατριωτική λιγάκι με ξένισε αλλά δεν γαμιέται. Δουλειά είναι και μένα οι γονείς μου Νέα Δημοκρατία ψηφίζανε.
Πήγα στα γραφεία τους και με το καλημέρα, με ξόρκισε «ο παπάς της εφημερίδας» κραδαίνοντας το καυλιτσέκι του και ραντίζοντας ταυτόχρονα με αγιασμό τα μάτια μου. Του φωνάζω «τι εκφυλιές είναι αυτές» και τότε με την απειλή περιστρόφου, με οδήγησε στην «Αίθουσα Επιφοίτησης Αγίου Πνεύματος». Με οδηγεί σε ένα γραφείο με υπολογιστή και μου αλυσοδένει τα πόδια στην παράξενη καρέκλα ενός γραφείου. Δεν ήταν όμως καρέκλα… ήταν ένα πράγμα σαν χεστροκαρέκλα γραφείου. Κοιτώντας γύρω μου παρατήρησα ότι υπήρχαν τουλάχιστον άλλα 10 γραφεία με λιγδιασμένους κι άθλιους εμφανισιακά νεαρούς που φαινόταν και αυτοί να είναι δεμένοι. Εκείνοι έγραφαν με μανία στους υπολογιστές και ο ιερέας περνούσε από γραφείο σε γραφείο και τους έδινε να πιουν από ένα μπουκάλι με αγιασμό. Όποιος αρνιόταν να πιει την προβλεπόμενη ποσότητα, του έστριβε τις ρόγες. Εντάξει σκέφτηκα… το βγάλαμε το μεροκάματο και με ‘πιάσαν κλάματα. Με πλησίασε τότε ένας άλλος ιερέας, εύσωμος αρκετά, με δερμάτινο ράσο. Με άρπαξε από τα μαλλιά και μου χτύπησε το κεφάλι στο γραφείο με δύναμη. Έχασα τις αισθήσεις μου.
Όταν άρχισα να συνέρχομαι, βρισκόμουν στο πάτωμα ξαπλωμένος μπρούμυτα με τα χέρια δεμένα πίσω και ένιωσα έναν οξύ πόνο στον κώλο. Γυρνώντας το κεφάλι μου, αντίκρισα με τρόμο τον παπά να με σοδομίζει και να ψάλει ταυτόχρονα. Εκείνη τη στιγμή ήθελα να πεθάνω. Μέχρι να τελειώσει, είχα κάνει δύο φορές εμετό και λιποθύμησα πάνω στα ξερατά μου.
Ξύπνησα στο γραφείο με τα χέρια ελεύθερα. Μου είχαν φέρει ένα χαρτί με μερικούς τίτλους και σημειώσεις. Χειρόγραφα όλα. Το χαρτί ήταν σφραγισμένο κάτω δεξιά. «ΑΜΒΡΟ» έγραφε το μεγάλο, κόκκινο αποτύπωμα της σφραγίδας. Στη μέση από τα κόκκινα γράμματα, διέκρινα ένα σταυρό σχηματισμένο από πέη. Παναγία μου!!! Που ήρθα;;; Στο χαρτί οι τίτλοι γράφανε ειδήσεις τύπου… «μπολσεβίκοι σοδόμισαν συνταξιούχους χωροφύλακες», «εμφανίστηκε η Παναγία στα οπίσθια μητροπολίτη», «εβραίοι, νεοταξίτες τρώνε έμβρυα χριστιανών» και άλλα τέτοια.
Ένας τρίτος παπάς με πλούσια λευκή γενειάδα και σβάστικα στο μπράτσο, ήρθε και με άρχισε στο φροντιστήριο. Μου συστήθηκε Όσιος Αμπρόσιος και μου έδειξε τους τίτλους εξηγώντας μου ότι με τη βοήθεια των σημειώσεων και του Παναγίου Πνεύματος, θα γράφω τις ειδήσεις. Πήγα να ζητήσω περισσότερες εξηγήσεις και τότε μου έχωσε βίαια στο στόμα ένα μπουκάλι αγιασμό. Στην αρχή κατάπινα για να μην πνιγώ αλλά μετά δεν μπορούσα να κατεβάσω άλλη γουλιά. Αγιασμός χύθηκε στο πάτωμα. Ο παπάς τα πήρε άγρια και άρχισε να με κοπανάει με το πληκτρολόγιο μέχρι που το ‘κανε κομμάτια στο κεφάλι μου που αιμορραγούσε. Δύο λεπτά αργότερα έφερε ένα καινούριο πληκτρολόγιο και το συνέδεσε στον υπολογιστή που είχα μπροστά μου.
Συμμορφώθηκα σιγά σιγά. Έκανα ότι μου είπαν οι ιερείς. Δεν μιλούσα στους «συναδέλφους» μου, έπινα αρκετό αγιασμό, έγραφα ειδήσεις, άρθρα και έτρωγα μια φορά τη μέρα. Το φαγητό το ονόμαζαν σώμα και αίμα κυρίου αλλά φαινόταν σαν το σώμα και το αίμα αρουραίων. Έμεινα εκεί μέσα για 10 μήνες. Σε αυτό το διάστημα τέσσερις συνάδελφοι μου έφυγαν απ’ τη ζωή. Η αντικατάσταση γινόταν σε μερικές ώρες και με τον ίδιο τρόπο που έγινε και με μένα. Πως κατάφερα να φύγω ζωντανός από κει μέσα; Ακρωτηριάστηκα με ένα νυχοκόπτη. Με βλέπετε. Κόντεψα να πεθάνω.
[οι πατούσες τους έλειπαν]
Η εφημερίδα λεγόταν Ελεύθερη Χώρα, Ελεύθερη Μώρα, Του Χριστού Η Ωρα… δεν θυμάμαι. Προσπαθώ με τη βοήθεια ειδικών να συνέλθω από το σοκ που μου προξένησαν τα μαρτύρια εκεί μέσα. Οι αρχές οι οποίες με μάζεψαν σε κρίσιμη κατάσταση από το δρόμο τη μέρα που το έσκασα, έκαναν έλεγχο στο κτήριο… μα το κτήριο ήταν λέει εγκαταλελειμμένο από χρόνια. Μονάχα ένα μικρό εικόνισμα του πατέρα Μπαΐσιου βρήκαν εκεί μέσα και μυρωδιές από κόπρανα και θειάφι…
*ο νεαρός δεν θέλησε να δώσει τα στοιχεία του στη δημοσιότητα για ευνόητους λόγους.
Μάθαμε ότι το δεξί σας χέρι κάνει περιοδεία στη Ρωσία…
Το Straw Dogs magazine είναι ένα περιοδικό για τις τέχνες με έδρα του την Κύπρο. Την ύλη του καλύπτουν πρωτοεμφανιζόμενοι καλλιτέχνες από τον χώρο της ποίησης, πεζογραφίας, ζωγραφικής, φωτογραφίας, μουσικής, κινηματογράφου, κ.α. Σκοπός του περιοδικού είναι να αναδείξει νέα παιδιά που θέλουν να παρουσιάσουν την δουλειά τους για πρώτη φορά σε μορφή εντύπου.
Το Κολόχαρτον - Εκδόσεις Το Κόλο 