Με τι μπρίο, με τι χάρη
Και με βλέμμα από μοσχάρι
Διαφημίσεις, χορηγίες
Τόσα χρόνια επιτυχίες
Δείχνει κώλο και τρεντάρει
Να χει πράμα να σνιφάρει
Μια δουλευταρού από κούνια
Και οι τεμπέληδες μιλιούνια
Πρότυπο για όλες τις κόρες
Και o tempora o mores

Πέρασε μήνας από τον τραγικό επίλογο στη ζωή της Μαρίας. Δεν βρήκα λόγια να τα γράψω, μονάχα μια ζωγραφιά σκάρωσα για τη διαδικτυακή μας φίλη και μάζεψα όσα ποιήματα βρήκα δημοσιευμένα στο διαδίκτυο. Άργησα να μάθω τα νέα, όπως και πολλοί εδώ μέσα φαντάζομαι. Καλό ταξίδι Μαρία.

Μαρία Κατσίκα – Ίαση
http://www.poiein.gr/

…

Μαρία Κατσίκα – Παροξυσμοί
https://kamiapoihsh.blogspot.com/

…

Μαρία Κατσίκα – Εκρηκτικοί Μηχανισμοί.
“…Είμαι στίχος
του ποιήματος
που αποκήρυξες…”
https://topicap.blog/

…

Μαρία Κατσίκα – Στάχτη

Σαν πεταλούδα
παγιδευμένη σε καλειδοσκόπιο
καταστρέφω χρώματα.
Σαν κομήτης
καμωμένος για επανάσταση
αυταναφλέγομαι.

Ανοίγω το στόμα μου •
αναβλύζουν διαμάντια
και πίσσα.
Στο αίμα μου ρέουν
σειρήνες ασθενοφόρων,
προδομένοι έρωτες,
νικοτίνη.

Είμαι στάχτη
του αποτσίγαρού σου.
Τρεκλίζω
πάνω σε τασάκια.
Ονειρεύομαι
να κάψω
την γλώσσα σου.
Βρίζεις και
φεύγεις.

Μέσα σε ξερή πηγάδα
συντροφιά με τον Καιάδα
να ζει κανείς ή να μη ζει
ψόφο σε όλους τους ναζί
να ζουν οι σοβαρές οι τάσεις
που θέλουν ίσες αποστάσεις
σε πηγάδα ή σε κρεμάλα
και ύστερα όλα μέλι γάλα

Των αφεντάδων δεκανίκι
των αφεντάδων και η νίκη
μα όταν ξανά τους χρειαστούν
απ’ τα σκατά θ’ αναστηθούν
κι όταν το φούρνο ξανανοίξουν
μέσα του όλους θα μας ρίξουν
σαπούνι θα γίνουμε για όλες τις χρήσεις
ζήτω η ανάπτυξη και οι επενδύσεις!

τα δουλικά λιάζανε το πρωί
των αρχόντων τα βλαστάρια
πού να βρει χρόνο ο κύριος
πού να βρει χρόνο η κυρία

στο δρόμο ιθαγενείς, με χαιρετούρες
τον κόσμο βάρβαρα ανταριάζουν
οι εξατμίσεις χλιμιντρούν
και άλογα την άσφαλτο βλαστημάνε

το μεσημέρι οι χωριάτες μεθυσμένοι
απ’ το καφενείο αγναντεύουν
ξένα καπούλια να περνούν και αυτοί ξερνοβολάνε
τα μεγαλεία που η ζήση τους χρωστάει

σημαίες πάνω απ’ τα καύκαλα ανεμίζουν
κόκκινα γράμματα «ελευθερία ή θάνατος»
και εγώ νηφάλιος συλλογούμαι
νισάφι πια, γιατί όλοι τους δεν ψοφούνε;

βράδυ, υγρή δροσιά, λίγη γαλήνη… πουθενά
κουνούπια οι άνθρωποι πετούν, για αίμα διψασμένοι
ανήλεο θανάτου χειροκρότημα, βάλσαμο ψυχής, σαν μελωδία
μα τα όνειρα για πάντα δεν κρατούνε

τα δουλικά γυαλίζαν το ξημέρωμα
τα σκούτερ των κυρίων
και το παπί μας αγάπη μου
πάλι μπροστά δεν παίρνει

 

Γ.Μικάλεφ