Είχα την τύχη να μεγαλώσω στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της επανάστασης. Οι γονείς μου ήταν παλαιών αρχών, με ιδανικά. Μεγάλωσα με πιάνο και τυρόγαλο. Θυμάμαι τότε στα σέβεντις, ήμουν ακόμα μικρή κι αθώα, μέχρι που είδα δύο σκύλους να το κάνουνε. Ήταν ένα λυκόσκυλο με ένα πίτμπουλ. Και τα δυο αρσενικά. Ήταν σοκαριστικό. Διαφυλετική ομοφυλοφιλία! Έκανα εμετό πάνω τους. Με δάγκωσαν άσχημα. Από τότε ένιωσα το μίσος να φουντώνει μέσα μου για αυτούς τους ανώμαλους.

Το όνομα μου; Δεν έχει σημασία. Εκείνος με αποκαλούσε Εύα μπροστά στη μητέρα του, μα στο κρεβάτι με φώναζε Στάλιν. Ούρλιαζε σαν ζώο που το σφάζουν όταν τελείωνε: τι σου κάνω Στάλιν, τσο και λο στον κόκκινο στρατό κλπ. Πολλές φορές μου κόλλαγε και ένα ψεύτικο, παχύ μουστάκι. Είχε στους μεγάλους μαστούς του, δύο χαλκάδες κρεμασμένους στις θηλές του. Του άρεσε να του τις τραβάω στην κορύφωση.

Στην αρχή μου άρεσαν όλα αυτά αλλά όταν επέμενα να το κάνουμε σαν φυσιολογικό ζευγάρι, έγινε βίαιος και κάθε ίχνος ρομαντισμού χάθηκε για πάντα. Με κλείδωσε στο υπόγειο. Απ’ έξω είχε γράψει με ανεξίτηλο μαρκαδόρο: Arbeit macht frei. Εκεί με έδενε με αλυσίδες στον τοίχο, μου έδινε έναν κουβά για τις σωματικές μου ανάγκες και με έπλενε μια φορά το μήνα με το πιεστικό. Λάτρευε τις έντονες σωματικές οσμές. Πολλές φορές με αποκαλούσε «άπλυτη» και με χαστούκιζε καθώς έτριβε το όργανο του στις βρωμερές, αξύριστες μασχάλες μου. Στο τέλος της μέρας άδειαζε τον κουβά μου στο κεφάλι του και αν το περιεχόμενο δεν ήταν αρκετό, με μαστίγωνε άγρια.

Σε μια από τις ελάχιστες εξόδους από το υπόγειο, με παντρεύτηκε. Εκείνη τη μέρα, συνειδητοποίησα στο φως της μέρας, ότι αν και ήταν αρκετά μελαχρινός όταν τον γνώρισα, το δέρμα του είχε αρχίσει να λευκαίνει. Μου άρεσε όπως και να ‘χε. Στο υπόγειο γέννησα και την κορούλα μας. Προηγήθηκαν κάποιες ιατρικές επισκέψεις του Δρ. Πι στο υπόγειο, ο οποίος πειραματιζόταν από τότε με την επαναστατική μέθοδο της πρωκτοσύλληψης. Ομολογώ πως η γέννα από πίσω, είναι αρκετά ανώδυνη και το παιδί βγαίνει υγιέστατο, αν κρίνω απ’ τη ζαργάνα μου.

Δεν είχα καταλάβει ότι ο σύζυγος μου διηύθυνε κάποια εγκληματική οργάνωση. Πως θα μπορούσα άλλωστε αφού δεν μου μιλούσε ποτέ για τα επαγγελματικά του. Αργότερα όταν το υπόγειο ήταν πλέον παρελθόν, συνήθιζε το βράδυ να βγαίνει με τους συναδέλφους του. Δεν με έπαιρνε ποτέ μαζί του. Γύριζε κατάκοπος και πολλές φορές λερωμένος, γεμάτος αίματα. Όχι δικά του. «Είχε πολύ δουλειά απόψε» συνήθιζε να λέει και έτσι βρώμικος καθώς ήταν, μου έκανε τη δουλειά βίαια σκούζοντας σαν αγριόχοιρος.

Μια μέρα έφερε έναν νεαρό συνεργάτη του στο σπίτι. Ένα παιδί μαυριδερό με ξυρισμένο κεφάλι και λιγάκι νευρόσπαστο. Μεθύσαμε, σνιφάραμε και κάτι γραμμές και χωρίς να το καταλάβουμε, βρεθήκαμε και οι τρεις στο κρεβάτι. Είχα ανάψει στην ιδέα ότι θα με έπαιρναν και οι δυο μαζί… αλλά δεν ήταν όπως το φανταζόμουν. Η φάση ήταν ποιος θα πηδήξει ποιον και εμένα δεν με πήδηξε κανείς τους.

Όταν έμαθα από την αστυνομία ποια ήταν η δουλειά του τόσα χρόνια, έπεσα απ’ τα σύννεφα. Ο άντρας μου τέτοια πράγματα; Διηύθυνε μου ‘παν μια ναζιστική, εγκληματική οργάνωση την οποία χρηματοδοτούσαν εγχώριοι και ξένοι επιχειρηματίες. Τρελό; Στην αρχή γέλασα. Δεν ήταν δυνατόν! Μετά άρχισα να τα συνδυάζω όλα. Μεγάλες ποσότητες αντηλιακού το Καλοκαίρι, επαλείψεις χλωρίνης στο δέρμα, σπρέι λεύκανσης, γυναικομαστία κλπ. Τον έριξαν τελικά σε μια πηγάδα. Ακόμα να βγει.

Ήταν ένας πραγματικός τύραννος και εξαιτίας του χάθηκε κόσμος. Μα τι να ‘κανα; Τον αγαπούσα και τον αγαπώ ακόμα.

Ελένη