ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ
“NO PORTRAITS”

ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ | ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Αστερίου Δημήτρης
Βασιλικός Στέλιος
Μικάλεφ Γιώργος

Εγκαίνια:16/ 4 / 2016 | 20:30
Διάρκεια:15/ 4 – 4 / 5 /2016

BOOZE COOPERATIVA
:BaseGALLERY

Κολοκοτρώνη 57, Αθήνα

Το εγχείρημα λειτουργεί, ως μια άσκηση καταγραφής προσωπικής ανάγκης, ως ένας συσχετισμός συνειρμών, μνήμης και επικοινωνίας.

Οι εκθέτες Αστερίου Δημήτρης, Βασιλικός Στέλιος και Μικάλεφ Γιώργος, με διαφορετικές αφετηρίες-βιώματα-καταβολές-πορείες-σταθμούς ο καθένας συνυπάρχουν μέσα από τα έργα και τις εγκαταστάσεις σε αυτή την εικαστική παράσταση, πράξη.

Συνομιλίες και σιωπές σε πολλαπλά επίπεδα, συνθέσεις αδρών και εύθραυστων σχεδίων, γραμμές μολυβιών, επαλείξεις χρωμάτων, μεγέθη και σχήματα, κατασκευές, οριοθετούν και ορίζουν την μη προσωποποιημένη αφήγηση ως αθέατη προτροπή-παρουσία χωρίς εμμονές.

Αστερίου Δημήτρης. Γεννήθηκε το 1973 στη Δράμα, ζει και εργάζεται στα Χανιά. Τελείωσε τις σπουδές του στο τμήμα νοσηλευτικής ΤΕΙ Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια στο τμήμα ψυχολογίας του πανεπιστημίου Ρεθύμνου αλλά η αγάπη του για την ζωγραφική τον έστρεψε σε άλλες κατευθύνσεις. Στα πρώτα χρόνια της ζωγραφικής του ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα θέματα κυρίως όμως με νατουραλιστικά και σουρεαλιστικά τοπία και με την προσωπογραφία. Χρησιμοποιεί τόσο λάδια όσο και μικτά χρώματα, και η θεματογραφία του αναφέρεται σε ονειρικά και φανταστικά σύνολα στην κατεύθυνση του σουρεαλισμού και της αυτόματης γραφής. Παράλληλα με τη ζωγραφική ασχολείται με τις κατασκευές και τη γλυπτική. Χρησιμοποιεί εφήμερα υλικά, σανίδια που βρίσκει στην αμμουδιά, απομεινάρια από σκουπίδια, αντικείμενα καθημερινής χρήσης για να τα ανασυνθέσει, να τους δώσει πνοή, να τα μετατρέψει σε έργα τέχνης.

Ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής // Δημοτική πινακοθήκη Μυκόνου (1999) / Καφέ Hλιοτρόπιο Χανια Κρήτης (1999) / Γιαλί τζαμισί Χανιά Κρήτης (2000) / Αίθουσα τέχνης Ξόμπλι (2001) / Δημοτική πινακοθήκη Ναυπλίου (2001) / Γιαλί τζαμισί Χανιά Κρήτης (2002) / Γιαλί τζαμισί Χανιά Κρήτης (2003) / Έκθεση Γλυπτικής Γιαλί τζαμισί Χανιά Κρήτης (2004) / Πινακοθήκη Ρεθύμνου αίθουσα Μουσούρη (2005) / Πύλη Αγ.Γεωργίου Ηράκλειο Κρήτης (2006) / Παλαιοπωλείο «ρετρό» Αθήνα (2015). Έχει λάβει μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής και έχει ασχοληθεί με την εικονογράφηση βιβλίων και την κατασκευή σκηνικών θεάτρου. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και ιδρύματα.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ / τεύχος:115 /Ιωάννα Ασμάνη
“ …..Χωρίς να υπάρχουν εμφανή δεσίματα στη σκέψη μου ιδίως σαν είδος, μου θύμισε τον Μaître που εκθέσανε τα έργα του με μεγάλο νταβαντούρι, στην Pont des Art στο Παρίσι, όταν αυτός ομολογούσε απλά τις φυλές τις πατρίδας του, με ξεκαθαρισμένη δική του τεχνική αθώα και προσωπική. Και ολοζώντανη. Πράγματι η ζωγραφική του Δημήτρη είναι ζωγραφική-ζωγραφική, ακόμη χωρίς κόλπα. Όπως φιλάς με σοβαρότητα το μέτωπο της ερωμένης σου για να εκφράσεις την αφοσίωση σου σε αυτήν, πριν τη διαλύσεις με τον έρωτα σου……”
http://www.ekebi.gr/magazines/showimage.asp?file=13233&code=5711&zoom=800

ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ / Π.Κουνενάκη
“……Αυτοδίδακτος καλλιτέχνης, με μια γερή σκευή σπουδών πίσω του που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη ψυχή, επιλέγει την τέχνη για να μιλήσει για τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. Κινητοποιώντας μνήμες του παρελθόντος και χρησιμοποιώντας στοιχεία και σύμβολα από νεκρικά έθιμα της πατρίδας του της Μακεδονίας, δημιουργεί έργα, ανθρωπόμορφα γλυπτά και κατασκευές, αφ1 ενός για να θρηνήσει ό,τι έχει χαθεί, αφετέρου για να υμνήσει έμμεσα τη ζωή, να ξορκίσει ό,τι τον βασανίζει. Με άλλα λόγια μετατρέπει τους εφιάλτες του σε τέχνη. Κι αυτή είναι από τις πλέον δόκιμες ανθρώπινες λειτουργίες. Ο Δημήτρης . Αστεριού χρησιμοποιεί εφήμερα υλικά, σανίδια που βρίσκει στην αμμουδιά, απομεινάρια από σκουπίδια, αντικείμενα καθημερινής χρήσης για να τα ανασυνθέσει, να τους δώσει πνοή, να τα μετατρέψει σε έργα τέχνης. Μια τέχνη υπόγεια ερωτική, αφού έρωτας και θάνατος είναι οι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Ιδιαίτερα επιδέξιος ο καλλιτέχνης, δημιουργεί συνθέσεις ολοκληρωμένες, που μπορεί να αποτελούνται από φθαρτά και εφήμερα υλικά, αποκτούν όμως σταδιακά μνημειακό χαρακτήρα, μεταφυσική χροιά και καλλιτεχνική οντότητα. Τα περισσότερα έργα του λειτουργούν ως επιτύμβια, ως σκευοφυλάκια μνήμης και αγάπης κυρίως για τα παιδιά που συμβολίζουν και την ίδια τη ζωή….».

Στέλιος Βασιλικός. a.k.a. / Neo the Pirate. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα (1984). Οπου ζεί και εργάζετε ως tattoo artist. Από μικρός ασχολήθηκε με τη τέχνη της ζωγραφικής. Απο την εφηβεία, ξεκίνησε να ασχολείται με τη street art, μοιράζοντας μέσα από τα graffiti του, τις σκέψεις του και τις ανυσηχίες του με τυχαίους περαστικούς. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη δημιουργία χαρακτήρων comic. Το 2005 αποφοίτησε από τη σχολή Εφαρμοσμενών Τεχνών Ορνεράκης καθώς συμμετείχε σε σεμινάρια από διάφορες σχολές και εργαστήρια οπου Και διδακτικε νεές τεχνικές και μορφές τέχνης. Το 2012 αποφάσισε να ασχοληθεί με τη τέχνη του τατουάζ οπου μπορούσε να αποτυπώσει τα όνειρα και τα θέλω των φιλων και γνωστών του με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Κύρια πηγή έμπνευσης του είναι η μουσική, οι στίχοι, η μελωδία, όπως και τυχαία συμβάντα της καθημερινότητας, ένα βιβλίο ή μια ταινία. Η τελευταία του παρουσία ήταν το 2015 στη θεατρική παράσταση «Άκου Ανθρωπάκο», όπου σε live performance δημιουργούσε επι σκηνής ένα καμβά εμπνευσμένο από τη παράσταση.
http://neothepirate.tumblr.com/
vasilikos.stelios@gmail.com

Γιώργος Μικάλεφ. Γεννήθηκα στην Κέρκυρα το Δεκέμβρη του ’85. H έντονη ανάγκη για δημιουργία με ώθησε να ασχοληθώ από μικρός με τις καλές και τις …κακές τέχνες σε αρκετές απ’ τις μορφές τους… η ζωγραφική και το γράψιμο ήταν αυτά που με απασχόλησαν περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Ό,τι δεν μπορώ να το εκφράσω με λέξεις, το ζωγραφίζω και ό,τι δεν μπορώ να ζωγραφίσω το καταγράφω… πάντα με τον τρόπο μου. Από μικρό παιδί χρησιμοποιούσα μολύβια και μαρκαδόρους για να προεκτείνω τη ψυχή μου πάνω σε μια λευκή επιφάνεια και έκτοτε δεν σταμάτησα να ζωγραφίζω, να δημιουργώ και να πειραματίζομαι πάνω σε κάθε είδους επιφάνεια με χρώματα και με υλικά που μου κέντριζαν το ενδιαφέρον και την περιέργεια.

Οι μόνες σπουδές μου πάνω στη ζωγραφική ήταν ένας χρόνος στην Καλλιτεχνική Σχολή της Κέρκυρας με καθηγητή τον Κώστα Τόμπρο. Έχω συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις σε Κέρκυρα και Αθήνα, και έχω πραγματοποιήσει 2 ατομικές εκθέσεις, στην Κέρκυρα το 2013 και στις Σπέτσες το 2014. Ασχολήθηκα επίσης με την εικονογράφηση βιβλίων και εξωφύλλων underground μουσικών σχημάτων. Είμαι μέλος της “Εικαστικής Κερκυραϊκής Ένωσης” από το 2010 και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης από το 2011 έως το Μάη του 2014 οπότε και εγκαταστάθηκα στην Αθήνα.
www.georgemicalef.blogspot.gr
acimoc2007@hotmail.com

Χωρίς Τίτλο

Αφού αυτοί είναι πρόσωπα της μιας στιγμής
Όχι α-πρόσωποι, μην παρεξηγήσεις,
Αλλά φευγαλέοι
Τους καταβροχθίζει το ίδιο τους το παρόν
Έτσι
Ακόμα κι αν υπήρξα για λίγο μέσα τους
–με κάποιον τρόπο το πινέλο εισβάλλει πάντα πρώτα στην καρδιά
μου λέει, κοίτα, εδώ έχεις καλύτερα χρώματα-
δεν κατάφερα να διασώσω κανέναν
Ας πούμε, στη θάλασσα θα έχεις δει το πλήθος των χνουδωτών σφαιριδίων να εκτοξεύονται
Μπορεί να τα ακούς με τον συνήθη καλοκαιρινό εκνευρισμό
Ή και γελάς όταν βλέπεις τις κοιλιές να τραμπαλίζονται
Κάποια θλίψη ενδεχομένως γι’ αυτούς τους δυο ρακετίστες
Που σχεδόν αγγίζουν το τίποτα
Αύριο θα είναι στο γραφείο γραβατωμένοι
Αυτή η γραβάτα ήδη σφίγγεται γύρω απ’ το λαιμό της χαράς τους
Θερινοί τύποι
Του χαμού
Λοιπόν, βλέπεις
Ή τον έρωτα
που τον ζωγράφισα 120 φορές
Κι ακόμα να μου φύγει ο φόβος πως θα τον χάσω
Κι η Αφροδίτη, ξεπεσμένη θέαινα, σε εφημεριδόχαρτο
Χωρίς το πολυτελές της όστρακο
Βρέθηκε μόνο μια τσίγκινη ανάμνησή του
Ύδωρ εστί και εις ύδωρ απελεύσει
Αντιλαμβάνεσαι ίσως τώρα πως
Όχι α-πρόσωποι, μα μελλοθάνατοι
Αφού η λήθη είναι η πιο αληθινή απώλεια
Κι όσοι έγραψαν τις πιο ωραίες λέξεις
Ζούνε και δεν ζούνε
Τώρα πια τους απομένει να γίνουν τσιτάτα του διαδικτύου
Για μιαν ανάσα ακόμα
Morituri σου λέω
Ακόμα κι η γυναίκα μου πνίγηκε κάτω από ψιλοκομμένα χαρτάκια και πυκνή κόλλα
ήθελε να γίνει σαν του Πικάσο τις γυναίκες
κι όμως, δεν είναι αυτή, δεν είναι αυτές
Σου είπα
No portraits
Όπως κι οι «κομψές κυρίες στις κερκίδες» του Εμπειρίκου
«Και κορασίδες με pull-over
Χειροκροτούν κι όλο φωνάζουνε
Goal! Goal! Στα δίχτυα των εχθρών
Όχι ποτέ στα δίχτυα του θανάτου»
Ό,τι κι αν φωνάζουν
Πάει και το γκολ,
Κι αυτό κι αυτές τα έφαγε η στιγμή,
Φυσικά, πιο πέρα κι εγώ
Μαζί με την άρτι νεογέννητη πετριά της έμπνευσής μου
(ή μήπως πια παραμεγάλωσε, μέσα σε λίγες πινελιές;)
Βλέπεις;
Τι «όχι ποτέ»;

Κ.Κ.
η εκδήλωση στο facebook