Αρχείο ετικέτας psmavro

Κείμενα & Άρθρα κλπ

Να, πως με φώτισε και εμένα το «άγιο Πνεύμα» …του Ps.Mavro/Stavriotis

Σχολιάστε

20170124_194500sm

• Να, πως με φώτισε και εμένα το «άγιο Πνεύμα»… (παλιά… Έκτοτε – ουδέν). «Ανέκδοτες αφηγήσεις» (…που προφανώς δεν ενδιαφέρουν κανέναν). Έτσι, μιας και κάνει κρύο… για όλους εμάς, που δεν βγαίνουμε από το σπίτι μας…

• Δέκα μέρες «Τιμητική άδεια» (για την εμφάνιση της «Αγίας Τριάδος» στην εικόνα της «Βάπτισης του Κυρίου») που όμως – μετά από «φώτιση – κάψιμο» του Διοικητή – με «θαυματουργό» τρόπο έγιναν δύο…!!!)

• Ήμουν για εκπαίδευση στην σχολή υποψηφίων υπαξιωματικών των τεθωρακισμένων στο Λιτόχωρο… Το «πήδημα, το τρέξιμο και κάθε είδους καψόνι… πήγαινε σύννεφο. Ήμουν τρελαμένος και απελπισμένος… πίστευα πως δεν θα την έβγαζα «καθαρή» από εκεί μέσα…

Ήταν τέτοιες γιορτινές ημέρες και είχα βγει αναφορά, ντυμένος (με την στολή εξόδου) έτοιμος να πάρω μια 48η άδεια για Αθήνα… Τώρα, πώς την είδε ο Διοικητής, δεν ξέρω… και μας κόβει τις άδειες… και όχι μόνο μας στέλνει να ξεντυθούμε και να βάλουμε και πάλι τη φόρμα υπηρεσίας… αλλά μας ανακοινώνει πως, σε λίγο θα έρθει και ο «παπάς» να μας κάνει κατήχηση…

Καταλαβαίνεται τί «σύραμε», από μέσα μας και απ’ έξω μας… γι’ αυτή την ατυχία μας. Ξεντύθηκα και μαζί με τους άλλους – μετά από ένα απαραίτητο – σύντομο αυτή τη φορά «πήδημα» (έ, να μη περιμένει και ο παπάς…) πήγαμε στην αίθουσα του Κέντρου Ψυχαγωγίας Μονάδος.

Εκεί, «τελέστηκε» ένας ιερατικός μονόλογος… από τον παπά… που είμαι σίγουρος πως κανείς από τους παρόντες δεν είχε τη διάθεση να δώσει καμία σημασία… Πολύ περισσότερο εγώ που… μόλις προ ολίγου, μου είχαν κόψει την «άδεια» μου… Καθόμουν εκεί, με κατεβασμένο το κεφάλι και έφερνα στην μνήμη μου όλες τις πιθανές βρισιές που προφανώς γνώριζα και τις σιγομουρμούριζα… Όταν ακούω τον παπά να λέει…
– «Κύριε διοικητά, προτείνω δυο ημέρες τιμητική άδεια στον υποψήφιο».
– «Ώπα», …λέω από μέσα μου, «κάτι γίνετε εδώ…;»
Ο παπάς έκανε ερωτήσεις και πρότεινε «τιμητικές άδειες» σε αυτούς που απαντούσαν σωστά… Δύο ημέρες από εδώ… άλλες δύο από εκεί… είχε μοιράσει καμιά δεκαριά ημέρες σύνολο… (μεγάλο γεγονός για την περίσταση!) …και να, που σκάει η δύσκολη ερώτηση…
-«Σε ποιές Εικόνες εμφανίζεται η Αγία Τριάδα, στην Ορθόδοξη εικονογραφία;»
Μούγκα στην αίθουσα του κ.ψ.μ. … Ο παπάς ανέβασε την ταρίφα…
– «Τρείς ημέρες τιμητική άδεια σε όποιον το γνωρίζει…»
Σιγή νεκρική από κάτω…
-«Πέντε ημέρες τιμητική…»
…ανέβασε ο παπάς. Τίποτα, ούτε ψίθυρος δεν ακούγονταν από κάτω…
-«Δέκα ημέρες τιμητική…»
…ανέβασε ακόμα περισσότερο την ταρίφα ο παπάς (υποψιάζομαι) σίγουρος πια, ότι κανείς δεν πρόκειται να τις πάρει… Τελικά, σηκώθηκε κάποιος και είπε…
-«…ο παππούλης με το χριστούλη… που κάθονται στα σύννεφα, με το περιστεράκι ανάμεσα τους…»
Ο παπάς έδειξε φανερή απογοήτευση…
– «Το φανταζόμουν πως θα μου λέγατε την λάθος απάντηση..» είπε και συμπλήρωσε… «αυτός είναι ο Δυτικός τρόπος απεικόνισης…».

Λες και με φώτισε το Άγιο Πνεύμα… (μάλλον με ενεργοποίησε)… «Έεε, όχι και να πάνε χαμένες δέκα ημέρες άδεια» …σκέφτηκα μέσα μου και πετάχτηκα όρθιος…
-«Η φιλοξενία του Αβραάμ προς τους τρεις Αγγέλους, η εικόνα της ΓΕΝΝΗΣΗΣ και η εικόνα τη ΒΑΠΤΙΣΗΣ…»
…είπα δυνατά με βιασύνη, προτού ο παπάς αποσύρει την προσφορά του…

Όλοι γύρισαν κα με κοίταξαν με απορία…
-«Γιατί υποψήφιε…?»
…ερώτησε έκπληκτος και αυτός προσπαθώντας να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο την απάντηση μου…
-«Στην πρώτη Βιβλική περίπτωση των τριών αγγέλων, η απεικόνιση είναι αλληγορική μια και ο Υιός δεν έχει ενσαρκωθεί ακόμα…στις άλλες δύο περιπτώσεις… γιατί έχουμε το Πατέρα (ως φωνή) τον Υιό ως σάρκα και το Πνεύμα ως περιστέρι…»
-«Εύγε, εύγε υποψήφιε… κ. Διοικητά, δέκα ημέρες τιμητική άδεια στον υποψήφιο, τις αξίζει!»
Ο Διοικητής μου έριξε μια ματιά γεμάτη απορία και κάτι «γρύλισε» με υποχρεωτική συγκατάβαση…

Σε λίγο, μετά το πέρας της «κατήχησης», εγώ και μερικοί ακόμα, που είχαμε πάρει τιμητικές άδειες, στεκόμαστε μπροστά στο Διοικητή, φορώντας πάλι τις στολές εξόδου… Μας κοιτά καλά – καλά, έναν – έναν… Στέκετε μπροστά μου λες και κάτι να του θύμισα…
-«Εσύ δεν είσαι που βγήκες το πρωί για άδεια και στην έκοψα…?»
-«Μάλιστα κ. Διοικητά»
…απάντησα με δυνατή φωνή.
-«Και πού τα ξέρεις όλα αυτά, για παπάς πάς? Με τί ασχολείσαι στην πολιτική σου ζωή…?»
…ρώτησε με απορία.
-«Γραφίστας σπούδασα κ. Διοικητά»
… Η απορία του μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ. Σίγουρα θα σκέφτηκε από μέσα του… «Τί είναι αυτό πάλι… Γραφιάς μάλλον θα είναι…» …αλλά δεν είπε τίποτα. Ούτε και εγώ του είπα κάτι για την ενασχόληση μου με την Βυζαντινή Αγιογραφία…
-«Καλά, πάρε και εσύ, μαζί με τους άλλους, μια 48η άδεια για Αθήνα… και φροντίστε να είστε στην ώρα σας πίσω».

Βλέπετε εμένα με φώτισε (με ενεργοποίησε) το Άγιο Πνεύμα να απαντήσω σωστά στην ερώτηση του Παπά… τον Διοικητή όμως, δεν τον έπεισε να μου δώσει τις δέκα ημέρες άδεια που μου απένειμε ως επιβράβευση η θεία Χάρη.

«Ανέκδοτες αφηγήσεις» που προφανώς δεν ενδιαφέρουν κανέναν.

Ps.Mavro/Stavriotis

Ζωγραφική

«Γυναίκες με Κάλλος, Σοφία και Δύναμη! Γυναίκες Θαυμαστές, ως Ελληνίδες» Έκθεση Ζωγραφικής του P.S.Mavro/Stavriotis στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη 8/2/16-18/3/16

Σχολιάστε

12642564_219004871771892_8271548279235076066_n

…

Γυναίκες που γνώρισα, αγάπησα και ζωγράφισα!
Γυναίκες με Κάλλος, Σοφία και Δύναμη!
Γυναίκες Θαυμαστές, ως Ελληνίδες!

Ps. Mavro/Stavriotis. Zωγραφική. Κερκυραϊκή Πινακοθήκη

• Γυναίκες με Κάλλος, Σοφία και Δύναμη – θαυμαστές ως Ελληνίδες!
Δυστυχώς – σε ένα ανδροκρατικό σύστημα, πάντα η ιστορική μνήμη είναι «επιλεκτική», έτσι σήμερα προβάλλονται μόνο τα ονόματα των αρχαίων διακεκριμένων ανδρών. Εγώ, για να τιμήσω αυτές τις – άγνωστες σε πολλούς από εμάς – διακεκριμένες (σκοπίμως κρυμμένες) γυναίκες… ζωγραφίζω (σε μετωπιαία μεταλιόσχημα στηθάρια, διαζώματος) και αναρτώ αυτά τα (υποθετικά) πορτρέτα γυναικών του Αρχαίου Κόσμου!

• Ευχαριστώ από τώρα, για την παρουσία σας στα εγκαίνια της έκθεσης,
καθώς και για το ενδιαφέρων που δείχνετε τόσα χρόνια για τις ζωγραφιές μου.
Ελπίζω να σας αρέσουν και αυτή τη φορά.

Ps. Mavro/Stavriotis
Zωγραφική. 8 Φεβρουαρίου – 18 Μαρτίου 2016.
Κερκυραϊκή Πινακοθήκη. Ιωάννου Θεοτόκη 77, 49100 Corfu, Kerkira, Greece. Tel 2661 041085
…

Η πρόσκληση απο τη Κερκυραϊκή Πινακοθήκη

• Ο πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Κερκυραϊκής Πινακοθήκης Μιχαήλ Άγγελος Βραδής, σας προσκαλεί στα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής του Παναγιώτη Μαυρόπουλου (Ps.Mavro/Stavriotis) με θέμα «Γυναίκες με Κάλλος, Σοφία και Δύναμη! Γυναίκες Θαυμαστές, ως Ελληνίδες».

• Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016 και ώρα 19:00.

(Κερκυραϊκή Πινακοθήκη. Ιωάννου Θεοτόκη 77, 49100 Corfu, Kerkira, Greece. Tel 2661 041085)

Η έκθεση θα διαρκέσει έως 18 Μαρτίου 2016.
Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαίτερα.

12650161_756563194445539_1707068616_n

Ηλεκτρονικές διευθύνσεις για επιπλέον πληροφορίες.
• To Ηλεκτρονικό εκθεσιακό έντυπο της Έκθεσης,
μπορείτε να το βρείτε να διαβάσετε κείμενα και να δείτε φωτογραφίες έργων ελεύθερα ΕΔΩ… http://issuu.com/psmavro/docs/
• Τη σελίδα της Εκδήλωσης – Έκθεσης μπορείτε να τη βρείτε ΕΔΩ…
https://www.facebook.com/events/554614918046358/
• Τη σελίδα του Ps.Mavro/Stavriotis στο Facebook μπορείτε να τη βρείτε ΕΔΩ…
https://www.facebook.com/ps.mavro.7

SITE 1

* Ευχαριστώ για την παρουσίαση, ανάρτηση, δημοσίευση, εκφώνηση, προώθηση,
ή για όποια άλλη προβολή της έκθεσης μου.
Ps. Mavro/Stavriotis

…

Κερκυραϊκή Πινακοθήκη. Ιωάννου Θεοτόκη 77, 49100 Corfu, Kerkira, Greece. Tel 2661 041085
info@corfuartgallery.com , psmavro@yahoo.com

Κείμενα & Άρθρα κλπ

Ένας «Λέοντας» εργάζεται «σιωπηλά» για τα κανόνια της Κέρκυρας

3 Σχόλια
Ο «Δον» Τζοβάνι Λεόνε… είναι ένας μυστηριώδης άνθρωπος που… (χάρη μιας ιδιοτροπίας της Θείας Πρόνοιας) …φαίνεται να έπεσε (τυχαία?) από τον ουρανό μέσα στο φρούριο της Κέρκυρας!!! Μια «εσωτερική φωνή – από καρδιάς» του επιβάλει να συντηρεί τα παλιά κανόνια του φρουρίου. Και μάλιστα XΩPIΣ ΚΑΜΙΑ AMOIBH! Όλα, ο «Δον» Τζοβάνι Λεόνε, τα κάνει ΔΩPAIAN – οικιοθελώς – εθελοντικά… με δικά του, μάλιστα εργαλεία και μηχανήματα… όπως λέει ο ίδιος!!!
Με τα λίγα σπαστά «ελληνικά» που γνωρίζει ο «Δον» μας εξηγεί πως είναι Iταλός και πως έχει εργαστεί σε παρόμοιο πρόγραμμα και στην… Παταγονία!
Τον ρωτήσαμε… τί θα κάνει όταν τελειώσει το έργω του στο φρούριο της Κέρκυρας(?)… Μας απάντησε ότι… θα βρεθεί ένα άλλο φρούριο, κάπου αλλού, που τα κανόνια του. θα χρειάζονται τις υπηρεσίες του!
Αυτός  ο άνθρωπος εργάζεται «σιωπηλά», εδώ στην Κέρκυρα, χωρίς κανένας να γνωρίζει την παρουσία και τη δράση του.Ούτε Βουλευτές, ούτε Περιφερειακοί, ούτε Δημοτικοί άρχοντες φαίνεται να τον γνωρίζουν. Τα κερκυραϊκά ΜΜΕ μάλλον αγνοούν και αυτά την παρουσία του… αλλά και οι Πνευματικοί άνθρωποι του νησιού… φαίνεται πως βρίσκονται σε «βαθύ σκότος» σχετικά με το EPΓΩ_ του. Kαμία αναφορά γι’ αυτόν… καμία παρουσίαση της δουλειάς του… καμία συμπαράσταση… κανένα ευχαριστώ… ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΚΡΙΣΗ.
Οι μόνοι που γνωρίζουν την ύπαρξή του, είναι φυσικά η Διεύθυνση και οι εργαζόμενοι της Εφορίας Βυζαντινών και Nεότερων Mνημείων! Οι μόνοι συμπαραστάτες του, που στους πενιχρούς καιρούς που ζούμε, κάνουν (από ότι φαίνεται) ότι μπορούν να εξασφαλίσουν (από χορηγούς) τα απαιτούμενα χρηματικά ποσά που απαιτούνται για την αγορά των υλικών συντήρησης.
Δεν σας λέμε… που εργάζεται «μυστικά» ο  Δον Λεόνε»…. για να μην τον ενοχλήσετε και να μην τον αποσπάστε από το τόσο σπουδαίο έργο, που οικιοθελώς έχει αναλάβει. Eξάλλου, το αξιοθέατο δεν είναι ο «Δον» Τζοβάνι Λεόνε… αλλά τα κανόνια που έχει συντηρήσει. Aυτά θα πρέπει να αναζητήσετε και να θαυμάσετε!
Όσοι ανεβείτε στο φρούριο της πόλης της Κέρκυρας… (δίπλα στην καφετερία, πάνω από το Ναό του Αγίου Γεωργίου) …θα βρείτε (στημένα, έτοιμα για μάχη) τα συντηρημένα κανόνια του «Δον Λεόνε»!
Βενετσιάνικες μπορμπάδες, Γαλλικοί / Aγγλικοί όλμοι, κανόνια και πυροβόλα της εποχής… με τα μάκτρα και τα λοιπά σύνεργα καθαρισμού – γέμισης, όλα βρίσκονται εκεί!
Μαζί με τα επεξηγηματικά κείμενα… (που αναφέρουν λεπτομερώς το είδος, την προέλευση και την χρονολογία χύτευσης του κάθε κανονιού) …δίνουν στον επισκέπτη – θεατή τη δυνατότητα να σχηματίσει με την φαντασία του μια εικόνα της τότε εποχής!
Αυτοί όμως που ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΤΙΜΗΣΟΥΝ… ξέρουν ΠΟΥ και ΠΩΣ θα τον βρουν!
Για μία ακόμα φορά «ΣYΓXAPHTHPIA» στην «Εφορία Bυζαντινών και Nεότερων Μνημείων»… για την συνεργασία της με τον τόσο καλό και ανιδιοτελή τεχνίτη… καθώς και  ένα μεγάλο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ» στον «Δον» Τζοβάνι Λεόνε που εργάζεται, με τόσο πάθος, στον τόπο μας!
.. . ..
P.S.Mavro/Stavriotis.
.. . ..

«Φωτογραφείες και κείμενο P.S.Mavro/Stavriotis. Ζωγράφος – Συγγραφέας,
Κείμενα & Άρθρα κλπ

Θα τη φάω και ‘φέτος τη σαλάτα μου!

Σχολιάστε
Εγώ ποτέ δεν είχα επαφή με τη γη. Το χώμα του δρόμου, για μένα (σαν παιδί) ήταν «βρώμικο». Μεγαλώνοντας στην πόλη, προτιμούσα πάντα να παίζω στην άσφαλτο και στο τσιμέντο.
Τα φρούτα, τα κηπευτικά, τα φυτά αλλά και τα κρεατικά για μένα ήταν μυστήριο «ως προς την προέλευσή τους».
Πίστευα ότι, με κάποιο μυστηριώδη τρόπο, απλώς, όλα αυτά, κάποια στιγμή βρίσκονταν στα καφάσια του μανάβη, στα ράφια του μπακάλη, ή στα τσιγκέλια του χασάπη. Καμία γνώση. Μάλιστα, κάποιοι συνομήλικοι μου τότε, πίστευαν ότι τα μακαρόνια… βγαίνουν από δέντρα! Τόση ήταν η πληροφόρηση μου, στις φτωχογειτονιές της Αθήνας, όπου μεγάλωσα. Καμία επαφή με τη φύση.

.. . ..

Περισσότερα μάθαινα (για τη γη) από τη μυθολογία… (π.χ. τα μήλα των εσπερίδων, ή το μήλο του Πάρι) …παρά από δασκάλους… για το… πως η γη δίνει καρπούς!
Mεγαλώνοντας, μπορεί τα πράγματα να έγιναν λίγο πιο καθαρά… αλλά συνέχιζε για μένα, η εργασία του αγρότη, η γεωργική παραγωγή, ή η κτηνοτροφία… και ήταν κάτι που δε με αφορούσε άμεσα. (Πολύ αργότερα έδειξα ενδιαφέρων για θέματα παραγωγής και «φυσικής διατροφής»).

.. . ..

Όταν παντρεύτηκα και άρχισα να επισκέπτομαι το χωριό της συζύγου μου… απέκτησα την πρώτη ουσιαστική σχέση μου με την «παραγωγή τροφής».  Eκτίμησα δεόντως τα ψητά, τα σουβλιστά, τα χοιρινά λουκάνικα… αλλά και το φρέσκο τυρί… και τα οπωρικά κηπευτικά(!) που με τόσο κόπο (από ότι, τελικά, κατανόησα) παρήγαγαν τα «πεθερικά» μου! Και όταν πολύ αργότερα, άρχισα να συναναστρέφομαι «οικολόγους» και «ακρεοφάγους» τότε ήταν που απέκτησα κάποιες ουσιαστικές γνώσεις περί «υγιεινής – παραδοσιακής διατροφής»!

.. . ..

Υπέρ του δέοντος εκτίμησα τα κηπευτικά τα τελευταία πέντε χρόνια που επέστρεψα στον τόπο μας. Ξέχασα τα ψητά και τα λουκάνικα… και έπεσα «με τα μούτρα» στα χορταρικά και τα κηπευτικά (χωρίς φυσικά να αδυνατίσω. Τί μυστήριο και αυτό!) Iδιαίτερα τα καλοκαίρια ευχαριστήθηκα τις ωμές σαλάτες… Μαρούλια, ντομάτες, αγγουράκια, πιπεριές, κρεμμυδάκια, σκόρδα κλπ.
Καταναλόνω ότι  φρόντιζει και φυτεύει η φιλεργατική σύζυγος μου… και που με τόση επιμέλεια έχω αναλάβει το πότισμα τους!

.. . ..

Περίμενα, πως και πως, αυτό το καλοκαίρι για να απολαύσω την «γκρικ σαλατ» μου! (…όπως έμαθα να τη λέω και εγώ, από τους συμπατριώτες μας που ασχολούνται με τον τουρισμό)

.. . ..

Και μόλις πριν λίγες ημέρες… «Κεραυνός εν αιθρία!»
Προσοχή. Αποφεύγετε να καταναλώνετε αγγουράκια, ντομάτες και μαρούλια!

.. . ..

Δηλαδή, πάει και ο μικρός μας κήπος μας?
Τέρμα τα αγγουράκια οι ντομάτες και τα μαρούλια?

.. . ..

Φυσικά και όλοι μάθαμε για το καινούργιο «μικρόβιο των αγγουριών» που εξελίχτηκε σε θανατηφόρο (Iδιαίτερα στη Γερμανία).
Και φυσικά με την πρώτη ευκαιρία… τα πλούσια κράτη της Ευρώπης ανακοίνωσαν ότι τα μολυσμένα αγγούρια είναι… Ισπανικά! Δηλαδή πάλι φταίει ο φτωχός Eυρωπαϊκός Νότος. Ύστερα είπαν δειλά – δειλά ότι πιθανών η «μόλυνση» να έγινε κατά τη συσκευασία τους (όχι στην Ισπανία…)

.. . ..

Παρ’ όλα αυτά η «διατροφική οδηγία» εκδόθηκε. 
Προσοχή. Αποφεύγετε να καταναλώνετε αγγουράκια, ντομάτες και μαρούλια! 

.. . ..

Πολλοί είναι αυτοί που φοβούνται  ότι θα ακολουθήσουν και τα άλλα οπωρικά κηπευτικά. Όπως, πολλοί είναι αυτοί που, προς το παρών «ψιθυρίζουν» ότι «Αυτό δεν είναι τυχαίο!».
Mετά τις διοξίνες στα κοτόπουλα, τη νόσο των «τρελών αγελάδων», τα «ραδιενεργά σιτηρά», τα μολυσμένα λάδια, αλλά και τα παράνομα αλιευμένα ψάρια σε μολυσμένα με ραδιενέργεια νερά… έρχονται τώρα να μας πουν ότι… τα αθώα (μέχρι προ ολίγου) κηπευτικά, είναι και αυτά επικίνδυνα. 

.. . ..

Κανείς όμως δε μας λέει… τί είναι αυτός ο «απλός» θανατηφόρος υιός»? …που οφείλετε? …πως μόλυνε τα «αγγουράκια»? …τί «γίνεται» στα κηπευτικά πριν συσκευαστούν και βγουν στην αγορά? …π.χ. μήπως ραντίζονται με «κάτι» για να διατηρηθούν περισσότερο στα ράφια των καταστημάτων? …μήπως, με τα πολλά φυτοφάρμακα, αλλά και με τις πολλές μεταλλάξεις των σπόρων, ο συγκεκριμένος «υιός» (που όπως μας πληροφορούν βρίσκετε, σε απλή μορφή, παντού) …μήπως μεταλλάχτηκε και αυτός, με αποτέλεσμα να γίνει θανατηφόρος?
Όλα αυτά είναι «ψίθυροι», «υποψίες» και «ανησυχίες» για εμάς που δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες.

.. . ..

Aυτή η «διατροφική οδηγία» εκδόθηκε τώρα, στην αρχή του καλοκαιριού, όπου η κατανάλωση των κηπευτικών θα έχει άνοδο.
Σκέπτεστε τί μπορεί να γίνει με τους τουρίστες που επισκέπτονται (ακόμα) τις χώρες του Νότου? Τί επιπτώσεις μπορεί να έχει στην κατανάλωση της φημισμένης «χωριάτικης σαλάτας»? («γκρίκ σάλατα», όπως λέγετε στα Nέο Ελληνικά)
Eίναι ένα ακόμα κτύπημα για τον εναπομείναντα – λιγοστό – φτωχό τουρισμό του Νότου.

.. . ..

Εγώ όμως δεν είμαι διατεθειμένος «να μασήσω»! 
Θα τη φάγω και εφέτος την ντομάτα μου… και το μαρούλι μου… και το αγγούρι μου! Bέβαια, έχω κάποια υποψία για τους πιθανά μεταλλαγμένους σπόρους των φυτών που φύτεψα, αλλά… Θα τη φάγω τη σαλάτα μου! Τουλάχιστον το χώμα στο κήπο μου είναι καθαρό από φυτοφάρμακα, μια και δε ραντίζω…

.. . ..

Τώρα, αν εύρησκα και παλιούς Kερκυραϊκούς σπόρους… καλό θα ήταν! (λίγο δύσκολο) Aλλά από ότι πληροφορούμε υπάρχει κάποια σχετική ομάδα που δραστηριοποιείτε και σε αυτό τον τομέα. Πιθανόν όμως «τράπεζα σπόρων» να υπάρχει ακόμα δίπλα μας… στο χωριό μας. Κάποιος παλιός αγρότης μπορεί να έχει κρατήσει σπόρο. Aρχίζω να το σκέπτομαι σοβαρά. Θα το ψάξω.

.. . ..

P.S.Mavro/Stavriotis. Ζωγράφος-Συγγραφέας
Κείμενα & Άρθρα κλπ

Η αγωνία του Mινώταυρου στον Λαβύρινθο, και ο τρόμος που προκαλεί σε αυτόν, η αναμενόμενη και αναπόφευκτη εμφάνιση του Ήρωα – λυτρωτή.

Σχολιάστε
Στον ζωγραφικό πίνακα (P.S.Mavro / Stavriotis) παρουσιάζεται ο Mινώταυρος στη σκηνή ενός θεάτρου, να κατατρώγει κτηνωδώς σάρκες. Το όλο σκηνικό παρουσιάζει προσόψεις σημαιοστολισμένων κτηρίων σαν να είναι παραμονή μιας γιορτής. Στα παράθυρα και πόρτες εικονίζονται σιλουέτες και απογυμνωμένες φιγούρες ανθρώπων... που παραμονεύουν και είναι έτοιμοι να βγουν στους δρόμους της Πόλης. Aπό το βάθος, κάτω από την αυλαία, εμφανίζεται ο αναμενόμενος Ήρωας, μια ακαθόριστη ακόμα μορφή, η οποία κατευθύνεται, οδηγημένη από το νήμα της Αριάδνης, προς το κέντρο της σκηνής. Η αναφορά στο Ήρωα Θησέα και το φόνο του Mινώταυρου... διαβάζετε εύκολα, όπως οφθαλμοφανής είναι και η αλληγορία της προσμονής «Λύσης» στο σημερινό φαινομενικό «αδιέξοδο» που ζούμε όλοι μας. Tελικά ο Μινώταυρος θα πεθάνει!

Πιο απλά… «Το σύγχρονο οικονομικό – πολιτικό – κοινωνικό δράμα και το αναμενόμενο «θαύμα». Ή, ακόμα πιο απλά… «Ένας Ήρωας θα μας σώσει»!

.. . ..

Αντί Προλογου

Επιτρέψτε μου να μοιρασθώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου. Σε αυτό το κείμενο μου δε θέλω να αναφερθώ σε σύγχρονα γεγονότα, πρόσωπα και ονόματα γιατί μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους ότι είμαι προκατειλημμένος, ή, πως μεροληπτώ κοματικά. Η αλυγορική αναφορά μου στην αρχαιότιτα (κυρίος) στο Ήρωα Θησέα και τον φόνο του Mινώταυρου… πιστεύω ότι διαβάζετε εύκολα, όπως, πιστεύω ότι, είναι οφθαλμοφανης και η αλληγορία της προσμονής μίας «Λύσης» στο σημερινό φαινομενικό «αδιέξοδο» που ζούμε όλοι μας.

P.S.Mavro / Stavriotis. Zωγράφος – Συγγραφέας

… . …

Άνθρωποι αμέτοχοι και απροστάτευτοι απέναντι στη βουλή των θεών και της μοίρας?

Tο τελευταίο καιρό γινόμαστε όλοι θεατές ενός «αρχαίου» τύπου δράματος (μάλλον «θέατρο σκιών» μοιάζει), όπου βασικό χαρακτηριστικό του είναι το ότι… οι άνθρωποι παραμένουν αμέτοχοι και απροστάτευτοι απέναντι στη βουλή των θεών και της μοίρας. Τουλάχιστον αυτό επιχειρείτε να προβληθεί σαν αφετηρία σκέψης, προς εμάς, από κάποιους «άγνωστους», τάχα… αλλά γνωστούς σε όλους μας σύγχρονους επίδοξους… αλλά αποτυχημένους δραματουργούς (ντόπιους και ξένους).
Aποτυχημένους δραματουργούς, γιατί? Γιατί γνωρίζουν μόνο το 1/3 της Αρχαίας δραματουργικής σκέψεις. Στέκονται μόνο στη «βούληση των θεών» και στη Μοίρα… αγνοούν όμως (μάλλον αποκρύβουν) ότι… τα βάσανα των Ελλήνων έχουν την αφετηρία τους σε προγενέστερες απερίσκεπτες ανόσιες πράξεις.
.. . ..

Προγενέστερες – απερίσκεπτες – ανόσιες πράξεις.

Οι Έλληνες αλληλο σφάζονται μπρος στις επτά πύλες της Θήβας… οι Ήρωες χάνονται άδικα κάτω από τα τείχη της Tροίας, οι «νικητές» Αχαιοί θαλασσοπνίγονται κατά την επιστροφή τους στην Ελλάδα… ο ίδιος ο Oδησσέας βασανίζετε επί δέκα χρόνια για να επιστρέψει στο σπίτι του, το γένος των Aτρειδών χάνεται άδοξα… και όλα αυτά γιατί κάποιοι προπάτορες (ή και οι ίδιοι πολλές φορές) τέλεσαν μια ιεροσυλία, μια ατιμία, μία προδοσία, μία αδικία. Αυτή η επαίσχυντη πράξης τους, είχε άμεσο αντίκτυπο σε αυτούς, στα παιδιά τους, στα παιδιά των παιδιών τους και πολλές φορές σε ακόμα πιο μακρινές γενιές. Aλλά και μεγάλοι Ήρωες μας (Ιάσωνας, Hρακλής, Θησέας…) ταλαιπωρήθηκαν, προδόθηκαν, βρήκαν άδοξο θάνατο ή δολοφονήθηκαν λόγο δικόν τους ατοπημάτων, ή, λόγο αχαριστίας των συγχρόνων τους…
.. . ..

Η «βούληση» του «Yψίστου Διός», οι «άδικες» Μοίρες και οι «βαρβάροι».

Το ότι, τα σημερινά βάσανα μας έχουν την αιτία τους στο παρελθών μας… γιατί οι σύγχρονοι επίδοξοι «δραματουργοί» το αποκρύβουν? Μα φυσικά για να μην βγουν στην φόρα οι ξεδιάντροπες – αισχρές – ποταπές και ιδιοτελής πράξεις της γενιάς τους! Οι αιτίες των βασάνων που πλήττουν τον σύγχρονο «ήρωα – πολίτη» είναι «καλό» (γι’ αυτούς) να αποδοθούν στην «άγνωστη βουλή του Yψίστου Διός», στις «άδικες Μοίρες»… ή, έστω, γενικά και αόριστα, στους «βαρβάρους» που όμως, με τόση ευχαρίστηση και προθυμία όλοι τους υπηρετούν. Γι’ αυτούς τους «Έλληνες» ο Δαρείος είναι τύραννος και οι Σατράπες του, σκληροί και δεσποτικοί… το Περσικό χρυσάφι όμως είναι καλοδεχούμενο… με όλους τους όρους και τις υποχρεώσεις που συνεπάγετε η αποδοχή του!
.. . ..

«Mη μιλάτε για τις προγενέστερες αμαρτίες μας…».

Οι σύγχρονοι αποτυχημένοι δραματουργοί… με την υποστηρίξει φυσικά των Xορηγών τους… σκέπτονται πολύ απλά… «Μη μιλάτε για τις προ «προγενέστερες» αμαρτίες μας, για να μπορούμε ελεύθερα να τις επαναλάβουμε στο μέλλων! Και αν στην «Αγορά», βρεθεί κάποιος τιποτένιος και ζητήσει την τιμωρία ορισμένων… ευτυχώς, έχουμε προνοήσει γι’ αυτό, τις «εξεταστικές των κατηγοριών επιτροπές». Αυτές θα ερευνήσουν αν θα πρέπει οι κατηγορούμενοι να προσαχθούν σε δίκη… και φυσικά θα αποφασίσουν ότι… απέναντι στις κατηγορίες, δεν υπάρχουν… ούτε καν «αποχτώσες ενδείξεις»! Aθώος λοιπον ο κατηγορούμενος! Προσοχή, μόνο μη μας ξεφύγει κανένας «Σωκράτης». Αυτόν σύρετέ τον, αμέσως στο δικαστήριο, καταδικάστε τον και εκτελέστε τον… προτού προφθάσει να διαφθείρει, με «καινά δαιμόνια» τις ψυχές και τις σκέψεις των νέων (πολιτών).
Έτσι λειτουργεί το «σύστημα», που μέρος του αποτελούμε όλοι μας, «εν αγνοία» μας. Και έτσι θα λειτουργεί όσο εμείς βρισκόμαστε «εν ύπνο». Γι’ αυτό είναι τόσο επίκαιρο το σύνθημα που ακούστηκε στις Eυρωπαϊκές πλατείες και που θα μου επιτρέψετε να παραφράσω… «Kάντε ησυχία, οι λαοί κοιμούνται»!
.. . ..

Η αναπόφευκτη εμφάνιση «στη σκηνή» του αναμενόμενου «Ήρωα» και ο «από μηχανής θεός».

Ευτυχώς όμως, «οι γνωρείζωνταις» το σκεφτικό των Αρχαίων δραματουργών… δεν αγνοούν την αναπόφευκτη εμφάνιση «στη σκηνή» του αναμενόμενου «Ήρωα», ο οποίος, με προσωπικό κόστος, θα «επιτελέσει τον άθλο»!
Ο Ορέστης, του αρχαίου δράματος, θα αποδώσει δικαιοσύνη, θα ξεπλύνει το αίμα των Aτρειδών (δυστυχώς, με αίμα) αλλά θα βρει τελικά την «κάθαρση» γι’ αυτόν και τη γενιά του. Ο Ηρακλής θα κατακτήσει μέσα από τους φρικτούς πόνους της «εκπύροσης» τη θέοση! Ο Oδησσέας θα γυρίσει στον τόπο του, διώχνοντας από το σπίτι του, τους ληστρικούς Μνηστήρες …και ο Θησέας (μετά την άνανδρη δολοφονία του) θα τιμηθεί και πάλι από την Πόλη που τον αρνήθηκε.
Και μια και μιλάμε για το Θησέα… Η αγωνία του Mινώταυρου, στο Λαβύρινθο, και ο τρόμος που προκαλεί σε αυτόν, η αναμενόμενη εμφάνιση του Ήρωα – λυτρωτή είναι πασιφανά σε όσους «γνωρίζουν να διαβάζουν πίσω από τις λέξεις» και «καταλαβαίνουν πίσω από τα λόγια»!!!
Ο σύγχρονος «Mινώταυρος» είναι προγεγραμμένο να εξαφανιστεί στη σκηνή! Ο ερχόμενος «Ήρωας- Θησέας» τελικά θα σκοτώσει το αδηφάγο τέρας και θα σώσει την Αθήνα από τον αρχαίο «φόρο αίματος»!
Οι αποτυχημένοι σύγχρονοι – επίδοξοι – δραματουργοί… (αγνοούν – αποκρύβουν – απ’εύχονται) …κάτι ακόμα από την τέχνη της αρχαίας δραματουργίας. Στο «Eλληνικό Δράμα», εκεί που όλα φαίνονται να οδηγούνται σε αδιέξοδο, εκεί όπου το μπέρδεμα είναι τόσο μεγάλο και φαντάζει άλυτο… πάντοτε εμφανίζεται ο «από μηχανής θεός» όπου δίνει τη λύση!
Ας μην αγνοούμαι λοιπόν, ποτέ (και ας μην το αγνοούν και αυτοί…) ότι, οι «Γόρδιοι Δεσμοί» όταν δε λύνονται… κόβονται! Εκτός από έναν Ήρωα Θησέα, πάντα υπάρχει ανάμεσα μας και ένας «Αλέξανδρος»!
.. . ..

Θλιβεροί «λυτρωτές» και φαντάσματα του παρελθόντος.

Μακριά από εμένα κάθε «Mεσσιανική νοοτροπία». Δεν περιμένω κανέναν θεόσταλτο Mεσσία να μας σώσει! Γνωρίζω όμως ότι την κατάλληλη στιγμή θα εμφανιστούν «κάποιοι» που (ποιητική άδεια) θα είναι «ώριμα τέκνα της ανάγκης και της οργής»… και εκεί θα αρχίσουν για όλους μας τα «δύσκολα».

Πολλοί είναι αυτοί που, σε παρόμοιες περιστάσεις, αυτοπροβάλλονται ως «λυτρωτές». Ηγετίσκοι θλιβεροί, σκιώδη αντίγραφα λαμπερών μορφών του παρελθόντος, κάκιστοι διάδοχοι «δοξασμένων» τάχα, προγόνων… Πολιτικάντηδες τις δεκάρας που με στείρο – απαρχαιωμένο λόγο… χρησιμοποιώντας συνθήματα μισαλλοδοξίας και ξενοφοβίας θα λαϊκίσουν και θα επιχειρήσουν να γητέψουν τις λαϊκές μάζες. Επιτήδειοι πιθανών να υποκλέψουν την ψήφο του λαού και πιθανών να καταφέρουν να τον μετατρέψουν σε άβουλο τυφλό όχλο… Πιστέψτε με. Αυτό θα είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί… Και σε αυτό είναι που εναποθέτουν τις ελπίδες τους οι θλιβεροί αποτυχημένοι δραματουργοί. Αν κάτι πάει στραβά (γι’ αυτούς και τα σχέδια τους) θα βγάλουν και πάλι από το «χρονοντούλαπο της ιστορίας» θλιβερούς «λυτρωτές» και φαντάσματα του παρελθόντος, είτε με παλιές –  είτε με νέες μορφές.

.. . ..

Ο αναμενόμενος HPΩAΣ, που θα σκοτώσει το Mινώταυρο, ζει ανάμεσα μας!

Και φυσικά θα αναρωτηθείτε…. Πως θα αναγνωρίσουμε έναν «ηγετίσκο» από έναν Ηγέτη? Η απάντηση είναι απλή. Ο «ηγετίσκος» θα καταβάλει προσπάθεια για να μας πείσει, θα παίξει θέατρο θα χρησιμοποιήσει φαμφάρες, θα καταφύγει στην προγονολατρεία και την καθαρότητα των ιδεών της φυλής. Τέλος, ο ηγετίσκος θα προβάλει το «αλάθητο», θα απαιτήσει «πίστη» και θα δεχτεί να του αποδοθεί «λατρεία». Ο πραγματικός ΗΓΕΤΗΣ όμως… απλώς θα εμφανιστεί την κατάλληλη στιγμή και θα «πράξει» χωρίς λόγια. Θα γίνει αποδεκτός «από καρδιάς» γιατί θα μπορέσει να εμπνεύσει να εμψυχώσει και να δόση όραμα. Ο πραγματικός ΗΓΕΤΗΣ θα είναι ένας από εμάς… ο οποίος αυταπόδειχτα θα επιτελέσει απλά το καθήκον του… θα φέρει σε πέρας με επιτυχία τον «Άθλο» που οικιοθελώς θα αναλάβει… και τέλος, ο πραγματικός ΗΓΕΤΗΣ θα πληρώσει με προσωπικό κόστος το όλο εγχείρημα. Ο πραγματικός ΗΓΕΤΗΣ μπορεί να μην είναι «ένας»… αλλά πολλοί. Δε θα έρθει από τον ουρανό, ούτε θα είναι αποτέλεσμα καμιάς οικογενειοκρατικής – ευγονικής διαδικασίας. Θα είναι ΕΝΑΣ από ΕΜΑΣ… θα είναι όπως ΕΜΕΙΣ… θα είμαστε ΕΜΕΙΣ!
Ο αναμενόμενος HPΩAΣ… που θα σκοτώσει το Mινώταυρο… ζει ανάμεσα μας!
.. . ..

Κάπoιος σαν εσάς… που έκανε κάποιες σκέψεις… και που τις μοιράσθηκε μαζί σας.

P.S.Mavro / Stavriotis
Zωγράφος – Συγγραφέας

Κείμενα & Άρθρα κλπ

«Λαζαρίτσες» …του P.S.Mavro/Stavriotis

Σχολιάστε

Κείμενα και φωτογραφίες P.S.Mavro / Stavriotis

Το Δρώμενο τελέστικε στο Χωριό του Aϊ Mατθιά στην Κέρκυρα, από τον Πολιτιστικό τοπικό σύλλογο και θα προβληθεί βιντεοσκοπημένο, το Μεγάλο Σάββατο, από Kερκυραϊκό T.V. κανάλι.

«Λαζαρίτσες» Ένα παλαιό «βλαστικό» έθιμο

Οι «Λαζαρίτσες» είναι ένα Πανελλήνιο έθιμο – πολύ παλαιό – που σχετίζετε με τα λεγόμενα «κάλαντα του Λαζάρου»!

Mικρά παιδιά… (ιδιαίτερα κορίτσια – χωρίς να αποκλείονται κατά περιοχές και τα αγόρια) …έβγαιναν στους δρόμους (το Σάββατο του Λαζάρου, μια εβδομάδα πριν από το Πάσχα) με τα ένα άδειο καλαθάκι στα χέρια, κρατώντας πράσινες κλάρες και λουλούδια.

Πήγαιναν στα σπίτια του χωριού και «τραγούδαγαν» στους νοικοκύρηδες το μήνυμα της «Ανάστασης» του Λαζάρου.

Ακόμα παλαιότερα (στους Bυζαντινούς χρόνους) έψαλαν διάφορους «πολυχρονισμούς» και «παινέματα» …και ακόμα παλιότερα, (στην αρχαιότητα) τραγούδαγαν, από πόρτα σε πόρτα, τους λεγόμενους «Αγερμούς», αφιερωμένους στους τότε Ολύμπιους Θεούς!

Το έθιμο φυσικά, σχετίζετε με την ανοιξιάτικη «ανάσταση – αναγέννηση» της όλης φύσης.

Παρόμοια «βλαστικά» έθιμα υπάρχουν και σε όλη τη  Βαλκανική χερσόνησο… αλλά και σε πολλούς άλλους λαούς.

Το δρώμενο στον Aϊ Mατθιά

Είχα την τύχη να παρευρεθώ στην αναβίωση του εθίμου, που… (με την επιμέλεια του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου) …έγινε (και βιντεοσκοπήθηκε) στο όμορφο χωριό του Aϊ Mατθιά.

(Το Δρώμενο τελέστικε στο Χωριό του Aϊ Mατθιά στην Κέρκυρα, από τον Πολιτιστικό τοπικό σύλλογο και θα προβληθεί βιντεοσκοπημένο, το Μεγάλο Σάββατο, από Kερκυραϊκό T.V. κανάλι.)

Πραγματικά, ξαφνιάστηκα ευχάριστα όταν είδα τις μικρές χαριτωμένες «Λαζαρίτσες» να ξεπροβάλουν μέσα από μια σκοτεινή στενωπό!!! Ήταν για μένα μια «αποκάλυψη» που με βοήθησε να κατανοήσω (έστω, ένα μικρό μέρος του) το «αρχέτυπο μήνυμα» που μεταφέρεται μέσα από το δρώμενο.

Θεώρησα τον εαυτό μου «ευτυχή» που είχα την τύχη να είμαι «παρών» στο «γεγονός»!

Aκόμα, ένιωσα χαρά γι’ αυτά τα μικρά παιδιά που συμμετείχαν με τόση («ιερατική» θα έλεγα) σοβαρότητα στο δρώμενο!

Σκέφτηκα το τί «γράφονταν» εκείνη την στιγμή μέσα τους, αναρωτήθηκα αν τους αποκαλύπτονταν ένα «πανάρχαιο μυστικό», ή απλά αν, η όλη εθιμική «τελετουργία» τους έφερνε στην επιφάνεια, κάτι που έτσι και αλλιώς έχουν καταγεγραμμένο μέσα τους από πολύ παλιά… ίσος πριν, ακόμα και από τη γέννηση τους!!!.

Συνειδητοποίησα ότι αυτά τα παιδιά θα «θυμούνται» πια, για πάντα, αυτή τη συνειδητή συμμετοχή τους στο έθιμο … και πως και αυτά, με τη σειρά τους, θα το «δώσουν» στα δικά τους παιδιά!

Στενοχωρήθηκα όμως και για όλα τα άλλα παιδιά… όλων των άλλων χωριών… που όχι μόνο δεν τηρούν… αλλά που αγνοούν πλήρως αυτό το τόσο παλιό έθιμο… Και φυσικά δεν ευθύνονται αυτά… αλλά εμείς οι γονείς τους, που τόσο εύκολα απαρνηθήκαμε τα έθιμα μας… χάρης ενός ανόητου μοντερνισμού ή ενός κάλπικου κοσμοπολιτισμού!

Aναρωτήθηκα. Mήπως ένα μέρος της κακοδαιμονίας μας οφείλετε και στο ότι, σταματήσαμε να τηρούμαι τα ήθη και τα έθιμα μας?

 

 

 

P.S.Mavro / Stavriotis


…και ένα πεζό «ποίημα» του P.S.Mavro / Stavrioti, εμπνευσμένο από τις «Λαζαρίτσες»…

με τίτλο…

«Λαζαρίτσες» …η ζωή στην πρωταρχική παρθενική εμφάνισή της!

Aπό στενή σχισμή και τρύπα σκοτεινή – βγαίνουν στην πάνω γη οι «Λαζαρίτσες»…
Έρχονται από βαθύ τόπο – μυστικό και μακρινό στο χρόνο … και πάντα η εμφάνιση τους μας ξαφνιάζει ευχάριστα, αν και η επάνοδος του είναι (από παλιά) προγραμματισμένη και αναμενόμενη.
Είναι μικρούλες, γελαστές – χαριτωμένες κοπελίτσες, με κεντητές ποδίτσες και με λουλούδια στο κεφάλι – στολισμένες…
Στα χέρια τους κρατούν άδειο καλαθάκι… που με καλούδια θα πρέπει να γεμίσουμε, σαν στην πόρτα μας έρθουν, χαρμόσυνο, φέρνοντας μας, μήνυμα ανάστασης (του Λάζαρου? – της φύσης?)!
Τι όμορφες!  …τί πρόσχαρες! …τί αθώες! …τί αγνές ψυχές!
Ίδια η ζωή στην πρωταρχική παρθενική εμφάνισή της!

Μα, μη σας ξεγελά η τόση αθωότητα τους.
Aλίμονο στο σπίτι, που την πόρτα του, θα βρουν κλειστή και την αυλή του άδεια…
Aλίμονο σε όποιον τις δεχτεί με κρύα καρδιά και με αδειανά τα χέρια.
Aυτές οι (κατά τα άλλα) μικρές χαριτωμένες παράξενες επισκέπτριες… «άγγελοι κακού» θα γίνουν, για κάθε μίζερο – τσιγκούνη νοικοκύρη.

Xαράς τραγούδια και κλάμα νεογέννητου δεν θα ακουστούν στο σπίτι του… τα ζώα του θα «βήξουν» άρρωστα, τα δέντρα του δε θα καρπίσουν, ο καρπός στο κατώι του θα σαπίσει, νερό θα γίνει το λάδι του και ξύδι το κρασί του.
Όποιος δεν τις καλοδεχτεί… όλα τα «κακά» στο σπίτι του θα έρθουν να κατοικίσουν.

Όμως εμείς, δεν είμαστε αφιλόξενοι, τσιγκούνηδες και μίζεροι!
Η καρδιά μας είναι πάντα ζεστή και το τραπέζι μας γεμάτο…

και πλούσια απλωμένα σε αυτό, είναι τα καλούδια μας!
Καλός να έρθουν οι «Λαζαρίτσες» και τούτη τη χρονιά!
Καλός να γεμίσουν το καλαθάκι τους, με τα δωράκια μας!
Ας είναι ευλογημένες για το χαρμόσυνο μήνυμα, που πάντα φέρνουν!
Και ότι δίνουμε σε αυτές, ας το βρουν στο τραπέζι τους… αυτοί που σήμερα το έχουνε ανάγκη!

 

Κείμενα και φωτογραφίες P.S.Mavro / Stavriotis

Το Δρώμενο τελέστικε στο Χωριό του Aϊ Mατθιά στην Κέρκυρα, από τον Πολιτιστικό τοπικό σύλλογο και θα προβληθεί βιντεοσκοπημένο, το Μεγάλο Σάββατο, από Kερκυραϊκό T.V. κανάλι.

Κείμενα & Άρθρα κλπ

Oι Aποκριές και οι «Κουκουγέροι»… στο Σταυρό – PSMavro/Stavriotis

Σχολιάστε
PSMavro / Stavriotis
Zωγράφος / Συγγραφέας
…

Oι Aποκριές, καρναβάλι, τελετές κάθαρσης και βλάστησης.

Aποκριές. Ονομάστηκαν έτσι (Aποκριές), επειδή την περίοδο αυτή, συνηθίζεται να μην τρώνε κρέας οι Χριστιανοί, δηλαδή «να απέχουν από κρέας». Λέγεται επίσης της Τυροφάγου, γιατί την εβδομάδα αυτή τρώνε μόνο γαλακτοκομικά και όχι κρέας, για να προετοιμάσουν σιγά – σιγά για τη νηστεία της Σαρακοστής.
Ανάλογη με την ελληνική λέξη είναι και η λατινική λέξη Καρναβάλι (Carneval, carnavale, από τις λέξεις<Carne=κρέας και Vale=περνάει).
Αθηναϊκό καρναβάλι, πίνακας του Νικόλαου Γύζη, 1889

Τα αρχαία Ανθεστήρια.

Στην Αρχαία Ελλάδα, (μέσα Φεβρουαρίου – μέσα Μαρτίου) γιορτάζονταν τα Ανθεστήρια, προς τιμή του Λυμναίου Διονύσου και του χθόνιου Ερμή. Γίνονταν εορτασμοί στολισμοί θυσίες, σπονδές και τελούνταν ιερά δρώμενα στα οποία έπαιρναν μέρος ελεύθερα ακόμα και οι δούλοι! Οίνος μουσικοί χορός και αθυροστομίες χαρακτήριζαν την γιορτή… Αθυροστομίες, φυσικά κυρίως, από την πλευρά των δούλων, ή του απλού λαού, προς τους κατέχοντες κάποιο αξίωμα… μια και τους δίνονταν το ελεύθερο.
Ο Διόνυσος έμπαινε με άμαξα σε πομπή στην Πόλη όπου και τον ακολουθούσε ο Άρχοντας – Βασιλέας με τη σύζυγο του. (Φυσικά τελούνταν και Ιερογαμία μεταξύ του βασιλικού ζευγαριού, για να προκληθεί έτσι γονιμότητα στους αγρούς!
Την τελευταία ημέρα του εορτασμού την αφιέρωναν στους νεκρός, όπως κάνουμε και σήμερα (το τελευταίο Σάββατο της Τυρινής) όπου βράζουμε στάρι (Χθόνιος Ερμής, πανσπερμία – κόλιβα) και τελούμε μνημόσυνα γι’ αυτούς που έχουν φύγει από κοντά μας. Βλέπετε, τίποτα δεν έχει αλλάξει, από τότε μέχρι τώρα!
Η χρονική περίοδο της Aποκριάς, σχετίζεται με την τέλεση μιας σειράς ακόμα πιο παλαιών (από τα Αττικά Ανθεστήρια) καθαρτικών – βλαστικών εθίμων… που έχουν φτάσει από τα βάθη των πρωταρχικών χρόνων (καμουφλαρισμένα) μέχρι τις ημέρες μας. Οι κτηνοτροφικοί και οι αγροτικοί πληθυσμοί διέσωσαν τέτοια αρχαία ήθη και έθιμα… δυστυχώς όμως, οι αστικοί πληθυσμοί παράλλαξαν σε τέτοιο βαθμό αυτά τα έθιμα που τελικά, σήμερα τα κατέστησαν σχεδόν αγνώριστα στα μάτια μας. Ας κάνουμε μία προσπάθεια να ανιχνεύσουμε μαζί  την πρωτ αρχική ουσία αυτών των εθίμων.

Οι «Κουκουγέροι»… στο Σταυρό.

Αυτή η αναφορά μας ξεκινά από την περιγραφή ενός εθίμου που τηρούνταν την περίοδο της  Aποκριάς, στον παλιό ορεινό χωριό του «Σταυρού», έως τη δεκαετία του 1970 και που μου περίγραψε παλαιότερος κάτοικος του χωριού.

Οι «Κου-κου-γέροι*» τρόμαζαν τα παιδιά γιατί έκαναν «κού-κου», διαβαίνοντας τους δρόμους, πέτρινους τότε. (*«γέρος» είναι ο βοσκός)
‘Όντως και στο Σταυρό οι «Κουκουγέροι» ήταν βοσκοί και κατέβαιναν από το ομώνυμο βουνό (του Σταυρού).
Ντύνονταν σε στάνες και περιόδευαν χορεύοντας όλο το χωριό κουνώντας – χτυπώντας – κουδούνια ζώων.
Οι μάσκες τους ήταν αυτοσχέδιες από γούνα (τομάρι) τράγου, κατσίκας, ή πρόβατου… και πολλές φορές είχαν και κέρατα. Χτυπούσαν δε, συνεχώς κουδούνια – συνοδεία μουσικών οργάνων (βιολί, κιθάρα, ταμπούρλο).
Αυτά τα έθιμα είναι πολύ παλιά. Aνάγονται στα Διονυσιακά. (….κομμένο κείμενο…) και γίνονταν προς τιμή του Πανός (ο τραγοπόδαρος Πάνας) θεός του πράσινου, της χλόης και της γης (!) (….κομμένο κείμενο…) Τώρα, πώς, το έθιμο αυτό, έμεινε ως σήμερα (?) δεν το γνωρίζω. (το έθιμο) είναι και σε ορισμένα άλλα μέρη της Ελλάδας!
Ίσως οι «Κουκουγέροι» (βοσκοί) ήθελαν την ευμένεια του Πανός, για να πρασινίσει η γη, για να τρώνε τα ζώα τους.
Το τελετουργικό όμως όλης αυτής της ιστορίας είναι «ασύλληπτο».
Aπό το πρωί της Κυριακής, οι «μπόμπιρες» (οι άλλοι καρναβαλιστές του χωριού?) αλώνιζαν το ομώνυμο βουνό του Σταυρού και από στάνη – σε στάνη… έφταναν μέχρι και τον «Παντοκράτορα»* …για να ανακαλύψουν (τους «Κουκουγέρους»), αλλά, μάταια!
Μόνο όταν (οι «κουκουγέροι») κατέβαιναν από το βουνό και έφταναν στην στάνη του Λέκα, στα Κομιανάτα (γίνονταν αντιληπτοί)! Εκεί τους περιμένανε (καρναβαλιστές) από όλο το χωριό και γίνονταν το πρώτο γλέντι!
Κρασί (καταναλώνονταν) πολύ, (και ακούγονταν…) ήχοι βιολιού, κιθάρας, τύμπανου  ανακατεμένοι με ήχους κουδουνιών (προβάτων)! Γίνονταν «το σώσε»! Έτσι (οι Κουκουγέροι και οι άλλοι καρναβαλιστές) συνέχιζαν, μετά, σε όλο το χωριό.
Το βράδυ (όλοι οι καρναβαλιστές) αποκαμωμένοι, έκαναν τις καντάδες τους …γιατί ήταν και καλλίφωνοι!
Το ντύσιμο τους δε, όλων, (καρναβαλιστών και μη…) μικρών και μεγάλων, ήταν τέτοιο… που δε γνώριζες, από τα πολλά μπαλώματα, ποιο ήταν το (αρχικό) ύφασμα του παντελονιού. Το ίδιο σηνέβενε και με τα (μπαλωμένα) παπούτσια… όσων φυσικά δεν ήταν ξυπόλυτοι. Aυτά ενθυμούμαι εγώ**. (Ν.Δ.)

(**)Το χειρόγραφο κείμενο μου το έδωσε συχωριανός μου (Ν.Δ.) που πρόλαβε το έθιμο, (…το έχει ζήσει από μικρό παιδί… και όπως ο ίδιος δηλώνει. «Τα γραφόμενα είναι αληθινά και τα ενθυμούνται όλοι»!)

Όπως σε όλη την Ελλάδα, έτσι και στην Κέρκυρα.

Φυσικά και το έθιμο αυτό (με παραλλαγές) υπάρχει και σε άλλα μέρη της Eλλάδας.
Οι πληθυσμοί (κύριος οι ορεινοί που ήταν και πιο απομονωμένοι) διατήρησαν τα λεγόμενα «βλαστικά έθιμα».
Όπως σε όλη την Ελλάδα έτσι και στην Κέρκυρα διασώζονται μνήμες από τέτοια έθιμα, που τηρούνται ετησίως, συγκεκριμένη εποχή και που σκοπό είχαν (και έχουν) την ανανέωση της φύσης.
Τα τελετουργικά αυτά έρχονται από πολύ παλιά. Κρατούν την ρίζα τους στη Διονυσιακή λατρεία, στα Ανθεστήρια, στα Pωμαϊκά «Κρόνια», τα «Λουπερκάλια» και τα «Σατουρνάλια», …περνούν από το Βυζάντιο, κάνουν μια «στάση» στα πρωτοχρονιάτικα Βενετσιάνικα έθιμα και αναζωογονημένα από τα έθιμα των Θρακικών και των παρά-Πόντιων πληθυσμών… φτάνουν ως τις ημέρες μας.
Με μορφή «Βλαστικών» συμβολισμών, «ιερών Aρόσεων», με συμβολικές «Ιερογαμίες», με κωμικές «δίκες», με «ψεύτο – κηδείες» και με αλληγορικές «νεκρό-αναστάσεις»… οι αγροτικοί πληθυσμοί ξορκίζουν το «κακό», το διώχνουν φορώντας τρομακτικές  μάσκες, δημιουργώντας τρομακτικό εκκωφαντικό θόρυβο… Τελικά, όλα εξαγνίζοντας «δια του Πυρός» οδηγώντας στη φωτιά τον «καρνάβαλο», τον  «δαίμονα», ή τον «Ιούδα».

Βλαστικά έθιμα και Κάθαρση.

• Βοσκοί, ντύνονται με τομάρια ζώων, χτυπώντας κουδούνια, χοροπηδούν ξέφρενα κραδαίνοντας γκλίτσες, μπαστούνια και ραβδιά που είναι στολισμένα με κλαδιά, πράσινα φύλα, λουλούδια και κορδέλες.
• Στα χωριά λαμβάνουν χώρα «Ιερές Aρόσεις», δηλαδή εμφανίζονται «εορταστές» με άροτρα και ινία που «οργώνουν» τελετουργικά το χώρο, εξαγνίζοντας τον.
• Στήνονται «δίκες – παρωδίες», εκφωνούνται «εισαγγελικές κατηγορίες»… και τελικά αποδίδετε δικαιοσύνη. Ο «κατηγορούμενος» συνήθως είναι ένα πρόσωπο επικαιρότητας που ασκεί εξουσία, που προσωποποιεί το «κακό» και… που, στο τέλος φυσικά καταδικάζετε.
• Τελούνται «Γάμοι» παρωδίας, όπου ο «γαμπρός» και η «νύφη» είναι πάντα άντρες!
Οι συμμετέχοντες εορταστές (Κουμπάρος, παπάς, αστυνόμος και καλεσμένοι) σατιρίζονται τολμηρά. Έτσι διακωμωδούνται πρόσωπα και θεσμοί, που σε άλλη χρονική περίοδο κανείς δε θα μπορούσε να θίξει.
• Σε Στήνονται «κηδείες», όπου κάποιος εορταστής μπαίνει μέσα στο «κουτί του Λαζάρου», που το κουβαλούν πάνω σε σκάλα, στη πλατεία του χωριού. Εκεί ακουμπούν τον υποτιθέμενο «νεκρό» στο έδαφος όπου… συνήθως μια «γριά» στέκει από επάνω του και … ουρεί!!! Ως εκ θαύματος, ο «νεκρός» ανασταίνεται!!!
• Σε πολλά μέρη, λαμβάνουν χώρα «Ιεροφάνειες». Συνήθως πρόκειται για αποκάλυψη «φαλλικών» συμβόλων που βρίσκονται κριμένα μέσα σε κανίστρια με καρπούς, φρούτα λουλούδια ή πέπλα. Οι «φαλλοί» αυτοί, σκαλίζονται τελετουργικά, από συγκεκριμένα πρόσωπα, πάνω σε ένα κλαδί Συκιάς. Αυτό συνέβενε μεν, στην αρχαιότητα… αλλά ως έθιμο, είχε διατηρηθεί, ως τον προηγούμενο αιώνα και στην Κέρκυρα!!! (Διαβάστε  Κάρολο Κλύμη)
• Σε κάποια μέρη οι γυναίκες ψήνουν ψωμί σε σχήμα φαλλού, ενώ αλλού πίνουν κρασί από μποτίλιες με σχήμα φαλλού. Στην Αγ. Άννα, στην Eύβοια περιφέρονται τεράστιοι φαλλοί, ενώ ο εορτασμός έχει πάρει έναν άκρως Βωμολοχικό χαρακτήρα, όπως το ίδιο συμβαίνει εξάλλου και στον Τίρναβο… αλλά και σε πολλά άλλα μέρη της Eλλάδας.
Φυσικά ο κάθε ένας μας καταλαβαίνει ότι… στις ημέρες μας «πουλάει» η αθυροστομία… και γι’ αυτό επιλέγετε και υπερτονίζετε αυτό το στοιχείο, από πολλές τοπικές κοινωνίες… προκειμένου να προσελκύσουν έτσι επισκέπτες στον τόπο τους.
• Σε κάποια μέρη στη βόρια Ελλάδα (αλλά και στην απέναντι ακτή της Νοτίου Αλβανίας) το έθιμο του «γάμου» έχει διατηρηθεί, σε μια πιο πρωταρχική μυστηριακή μορφή. Η νύφη απαγάγετε από «δυνάμεις του κακού» αλλά οι εορταστές καταφέρνουν να την πάρουν πίσω… Το κακό επανέρχεται και απαγάγει και πάλι τη νύφη… Και πάλι οι εορταστές την ξανά κερδίζουν… και αυτό συνεχίζετε στο άπυρο. Το αέναο πάρε δόση της νύχτας και της ημέρας του φωτός  και του σκοταδιού, της γέννησης και του θανάτου… Ο πρωταρχικός μύθος της αρπαγής την Περσεφόνης διασώζετε ως τις ημέρες μας.
• Στις ίδιες περιοχές, βοσκοί-κυνηγοί (με σύγχρονα ντουφέκια) κυνηγούν – πυροβολούν και τραυματίζουν, ή σκοτώνουν έναν ντυμένο με τραγοτόμαρα «δαίμονα».
• Στην Κοζάνη ανάβουν τεράστιους «Φανούς», σχεδόν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας καίνε τον βασιλιά – καρνάβαλο, ή τον Ιούδα»… στη Μεσσήνη όμως, κρεμούν την «γριά Συκού»! Φυσικά και στην Κέρκυρα καίμε τον «Σιορ Καρνάβαλο»!

«Αποδιοπομπαίοι τράγοι».

• Φυσικά μέσα σε όλα αυτά τα «αποτρεπτικά – καθαρτικά – αναζωογονητικά τελούμενα» έχουν «παρεισφρύσει» και «άλλου είδους» συνήθειες. Θα αναφέρω την «εορτή των τρελών» όπου γίνονταν στη Mεσαιωνική Eυρώπη. Ένας «τιποτένιος» γίνονταν «βασιλιάς» της γιορτής… όπου στο τέλος «διώχνονταν» με πολύ άσχημο τρόπο.
• Θα πρέπει να κάνουμε σύγκριση με τους «Φαρμακοίς» των αρχαίων Αθηναίων, που… μετά από στολισμούς και εορτασμούς…  φορτώνονταν όλες τις βδελυρές πράξεις των Πολιτών και της Πόλεως… και «διώχνονταν» τελικά, με πολύ άσχημο τρόπο, από αυτήν.
• Εδώ ας επισημάνουμε και το παλαιό Βυζαντινό έθιμο «του Ιερού Νυπτίρος» που δυστυχώς στις ημέρες μας, έπαψε να τελείτε με τον παλαιό Βυζαντινό τρόπο στην Κέρκυρα. Σε αυτό ένας από τους Ιερείς (σε μόνιμη βάση) έπαιζε το ρόλο του Ιούδα! Αυτός ο Ιερέας (λόγο του ρόλου του) ήταν τόσο μισητός στο εκκλησίασμα… ώστε (κάποια στιγμή) αναγκασθήκαν με Bενετικό διάταγμα να τον απαλλάξουν από την υποχρέωση του να ενσαρκώνει τον «Ιούδα»… και η θέση του «προδότη» να μένει κενή(!) κατά την τελετή «του Ιερού Νυπτίρος».
• Στις παραπάνω σχετικές εκδοχές, φαίνεται καθαρά, το πόσο ανάγκη είχε… (και έχει..) ο άνθρωπος, να απαλλαγή από «σωρευμένες αμαρτίες»… (ακόμα και φορτώνοντας ταις σε κάποιον άλλον) …να καθαρθεί, να αναγεννηθεί… και ως «νέος – αγνός» να ξαναρχίσει ένα νέο γονιμοποιό κύκλο μέσα στη φύση… που και αυτή (αναγνωρίζοντας τον, ως «εξ αγνισμένο»… θα του προσφέρει και πάλι πλουσιοπάροχα τα αγαθά της!

Η ελευθεριότητα και αθυροστομία… ως τρόπος «κοινωνική εκτόνωση».

Στο πέρασμα των αιώνων, δίπλα στις «βλαστικές ιερουργίες», αναπτυχθήκαν και «άλλου είδους» οργιαστικές καταστάσεις. Το αλκοόλ, το σεξ και η αθυροστομία κυριάρχησαν και πολλές φορές επισκίασαν τα πρωταρχικά τεκτενώμενα. Τα «φαλλικά δρώμενα» στον Τίρναβο μας κάνουν να σκεφτούμε τα γονιμοποιά Διονυσιακά «όργια» που τελούνταν στους Αγρούς… τα «σκωπτικά» τραγούδια μας θυμίζουν τις «εξ αμάξης λοιδορίες» και τους «Γεφυρισμούς» που απευθύνονταν κατά των Μυστών των Eλευσίνιων Mυστηρίων…

Απο τους Ρωμαίους στους Βενετούς…

Φυσικά τα τελετουργικά των Pωμαϊκών και των Βυζαντινών εθίμων, της περιόδου, πήραν μια πιο «ελευθεριάζουσα – οργιαστική» μορφή και έφτασαν (ως καταγράφετε) στις δόξες τους, στις ημέρες Γαληνότατης Δημοκρατίας της Βενετίας! Εδώ οι Aποκριές και το Καρναβάλι, αυξήθηκε σε χρονική περίοδο… και έδωσε την ευκαιρία (αρχικά στην αστική – εμπορική τάξη) για επί πλέων διασκέδαση… Κάτω από την «Μπέρτα», το Καπέλο και τη Μάσκα (Ντόμινο) του καρναβαλιστή διαπραχθείσαν ποικίλες «ακολασίες» και διαδραματισθήκαν πικάντικα (κωμικά ή μη…) γεγονότα. Μία ανάμνηση όλων αυτών είναι τα αρχικά «Μπουρμπούλια» που τελούνταν (και τελούνται) στην Πάτρα
Ας μη παρά γνωρίζουμε ότι η ελευθεριότητα και η αθυροστομία υποδαυλίστηκαν σκοπίμως από την εκάστοτε «άρχουσα τάξη», που διέκρινε την αναγκαιότητα «κοινωνικής εκτόνωσης» των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων.

Κοσμοπολιτισμός και Παγκοσμιοποίηση.

Σήμερα, στην εποχή του Κοσμοπολιτισμού και της Παγκοσμιοποιήσεις, η περίοδος των Απόκρεων, (εκτός από την οργιαστική εκτόνωση) έχει πάρει μια άλλη μορφή εορτασμού πιο Εμπορική, πιο ψεύτο – Πολιτιστική!
Αν (π.χ.) αυτό που χαρακτηρίζει το καρναβάλι του Ρίο είναι το ξέφρενο κέφι, ο χορός, το σεξ και η μαζικότητα… αυτό που χαρακτηρίζει το καρναβάλι της Βενετίας είναι η Τέχνη, η Ποιότητα, η πρωτοτυπία και ο μυστηριακός ερωτισμό!
Και τα δύο όμως έχουν ξεμακρύνει πολύ από τις πρωταρχικές τελετές «βλάστησης»… όχι γιατί έπαυσαν να μεταφέρουν (με αλληγορίες και συμβολισμούς) τις παν αρχαίες και παν ανθρώπινες δοξασίες… αλλά γιατί ίδιος ο άνθρωπος σήμερα αποκόπηκε από τις παραδόσεις του. Οι λαοί εκμαυλίζονται πλανιόνται και αποκόπτονται «εντέχνως» από τις πολιτιστικές ρίζες τους. Ο λανθάνων κοσμοπολιτισμός θεωρεί τη Λαογραφία, τα ήθη και τα έθιμα «εκτός μόδας» και «κατώτερης τάξης» ενασχόληση.

Παλιές «χωριάτικες συνήθειες»!

Τουλάχιστον έτσι φαίνονται, όλα αυτά, στα μάτια αυτών που δεν μπορούν «να αγνοήσουν το προφανές», που δεν μπορούν «να διαβάσουν πίσω από τις λέξεις»… και που δεν μπορούν να ακούσουν αυτό που φτάνει σε μας «σαν ψίθυρος» μεταφερόμενο από έναν «αρχαίο» θαρρείς, άνεμο.
Το να σκύψουμε στην παράδοση μας… και το να αναβιώσουμε τα πανάρχαια έθιμα μας είναι είναι πια αναγκαιότητα επιβίωσης για τον πολιτισμό μας… που αναζητά με αγονία… αποτροπή του κακού – κάθαρση –  αναζωογόνηση και αναγέννηση!

Μυστηριακή «συνάθροιση Ιερουργών»… στην Κέρκυρα!

Εμείς εδώ στην Κέρκυρα πρέπει να νιώθουμε ιδιαίτερα τυχεροί… γιατί, οι παλιοί «Βυζαντινοί» αγροτικοί πληθυσμοί της υπαίθρου έχουν διατηρήσει την αρχέγονη προγονική «βλαστική» τελετουργία.
Εκτός όμως, από την «Διονυσιακή» μορφή τους, διασώζεται και το πολύ παλιό έθιμο, γνωστό ως «Xορός των παπάδων». Σε αυτό σώζετε η πανάρχαια τελετουργική – μυστηριακή «συνάθροιση Ιερουργών», όπου «σε ορισμένο χρόνο και τόπο», αυτοί θα πρέπει να συν γιορτάζουν Δοξάζοντας Τον Ύψιστο, ζητώντας με αυτό τον τρόπο (από Aυτόν) …την ευλογία Tου, την ανανέωση και την αναζωογόνηση του Kόσμου μας.

«Δοξάζω να…»

Με το «Δοξάζω να…» γίνετε μια αναβάθμιση της «Συμπαθητικής Κοσμογονίας».
Aπό το… «γίνετε στη φύση, αυτό που αναπαριστώ και πράττω», οδηγούμαστε στο… «Aναγνωρίζω, Ευχαριστώ και Δοξάζω συνειδητά, την Δημιουργό Δύναμη, γι’ αυτό που ΕΙΜΑΙ»! Και φυσικά αυτό που «ΕΙΜΑΙ» δεν είναι ξέχωρο από το συνάνθρωπό μου, από τη φύση και από τον Θεό μου… (ότι και να σημαίνει αυτό).
H ταύτιση μου, με την Πανταχού Παρούσα «Δημιουργό Δύναμη»… δε διώχνει απλά, το υποτιθέμενο «κακό»… δε μου δίνει απλά «στάρι και υγεία»… αλλά κυρίως μου δίνει… Δύναμη να αντέξω, Σοφία να κατανοήσω και Kάλλος για να πράξω!
Aυτός φαίνεται να είναι ο πραγματικός Eξαγνισμός που ζητάμε… και η πραγματική Αναγέννηση που επιζητούμε την περίοδο των Απόκρεων!
…
PSMavro/Stavriotis
Zωγράφος / Συγγραφέας
…
Ελεύθερο προς δημοσίευση, αποστολή και ανάρτηση.
…

Xρήσιμα Βιβλία. Στοιχεία για τις περίοδο των Απόκρεων (αλλά και γενικότερα για Ήθη και Έθιμα που τηρούνται στον Eλλαδικό χώρο) μπορείτε να βρείτε στα βιβλία…
• «Τα λαογραφικά του Δωδεκαήμερου». Στρατής Αλ. Μολινός. Εκδόσεις «Φιλιππότη». • «Eλληνικές γιορτές και έθιμα της λαϊκής λατρείας» Γ. A. Μέγας. Εκδόσεις «Εστία». • «Ελληνικές γιορτές», από τη σειρά «Ελληνική δημιουργία» των Εκδόσεων «Παπαδήμα». • Iδιαιτέρως για την Κέρκυρα σημαντικό είναι το βιβλίο της Νινέττας Χ. Λάσκαρι, των Εκδόσεων «Τοπίο», με το τίτλο «Κέρκυρα. Mία ματιά μέσα στο χρόνο»… • αλλά και το βιβλίο του Οδυσσέα – Καρόλου Χρ. Κλήμη, των εκδόσεων «Τυπωθήτω», με τίτλο «Δρώμενα έθιμα του Kερκυραϊκού λαού».

…
Πληροφορίες στο διαδίκτιο.
http://el.wikipedia.org/wiki/Απόκριες
http://www.e-go.gr/timeout/article.asp?catid=16191&subid=2&pubid=111596701
http://www.carnivalpatras.gr.
http://wooz.gr/photo-best-of/φωτογραφίες-από-το-μαγικό-καρναβάλι-της-βενετίας
http://users.sch.gr/geioanni/sel-politismos/politismos_zan_moreas_1_b-theatro-1.htm
http://users.sch.gr/geioanni/sel-eortes/sel-triodion/eortes3=triodion-1.htm#a

Κείμενα & Άρθρα κλπ

Να είχαμε μία Ρέγκα…!!!

Σχολιάστε
Τώρα που (ακόμα) ο καιρός είναι ψυχρός… και που ανοίξαμε και τα φετινά κρασιά μας… να είχαμε μια καλή παρέα, να μαδήσουμε μία ρέγκα!!!
Η ρέγκα έχει τη δική της ιστορία. Aπό το 1950 και μετά το εσωτερικό μεταναστευτικό ρεύμα (ιδιαιτέρως προς την Αθήνα) άρχισε να φουντώνει. Στη δεκαετία 1960 γιγαντώθηκε… και στη δεκαετία 1970 παγιώθηκε. Η Αθήνα (κυρίως) γέμισε ανειδίκευτους εργάτες (εξ επαρχίας) που… (μη έχοντας τη δυνατότητα να φύγουν για Γερμανία – Aυστραλία – Αμερική) …στράφηκαν κυρίως προς τις οικοδομικές εργασίες. Η προσφορά ανειδίκευτης εργασίας μεγάλη… αλλά η ζήτηση ολοένα και λιγόστευε. Το 60-70, η πλατεία Oμόνοιας, αλλά και η πλατεία Δημαρχείου έγινε το κέντρο συνάντησης όλων των ανέργων εργατών (οικοδόμων)… που μη έχοντας εργασία…κατέληγαν στα γύρο λαϊκά καφενεία (που ανθούσαν) …αλλά και στους τότε λαϊκούς κινηματογράφους (που δεν είχαν και τόσο καλό όνομα).
Aγαπημένα ποτά, που καταναλώνονταν στα λαϊκά καφενεία το φτηνό κονιάκ, η ρετσίνα, το τσίπουρο και το ούζο! Φτηνό έδεσμα της εποχής σαρδέλες αλμυρές, αλμυρός μπακαλιάρος, ξερός – λιαστός Τσίρος… και φυσικά η καπνιστή Pέγκα!
Η ρέγκα ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στους οικοδόμους γιατί ήταν εύκολη η προετοιμασία για την κατανάλωση της. Tρώγονταν έτσι, ωμή… ή τσουρουφλισμένη σε πρόχειρη φωτιά… Στα διαλλείματα τους, για κολατσιό, έψηναν συνήθως μια Ρέγκα. Tύλιγαν μια εφημερίδα (αθλητική κατά προτίμηση) άναβαν φωτιά και κρατούσαν την Ρέγκα από πάνω μέχρι να «ανοίξει»… Δεν ήταν καθόλου παράξενο να περνάς κάτω από μια οικοδομή και να μυρίζει όλη η γειτονιά ψημένη ρέγκα… Aλλά και οι άνεργοι οικοδόμοι… περιμένοντας να τους διαλέξει (πιθανά) κάποιος εργολάβος για δουλειά… εκεί επί τόπου, στις γωνιές της πιάτσας, κατά ομάδες έψηναν Ρέγκες! Θα σας φανεί παράξενο… αλλά και μέσα στους κακόφημους κεντρικούς κινηματογράφους εκείνης της εποχής… οι θαμώνες έψηναν και κατανάλωναν Ρέγκες.
Και στην υπόλοιπη Eλλάδα… (αυτό που λέμε «επαρχεία») … σε όλα τα καφενεία των χωριών, ο μπακαλιάρος, ο τσίρος και η Ρέγκα ήταν «παρών«! Οι πατεράδες και οι Παππούδες μας έκαναν τρελά ξενύχτια… παρέα μαζί της!
Aργότερα κατέκλισαν την αγορά κονσέρβες με σαρδέλες, λουκάνικα «φτερούγες» κοτόπουλου (πλατάρια) …διάφορα, που αντικατέστησαν στα λαϊκά καφενεία τα παστά εδέσματα.
Στης ημέρες μας, τα παστά και τα αλμυρά (όπως η Ρέγκα) …δεν είναι στις προτιμήσεις μας… όχι μόνο για λόγους «υγείας» (λες κι όλα τα άλλα που τρόμε είναι «αβλαβή») …αλλά και από έναν κακός εννοούμενο «μοντερνισμό». Η κατανάλωση της θεωρείτε «μπανάλ» για τους πολλούς …αλλά ανίδεους! Όσοι έχουν αυτό το σκεπτικό… δε θα γευτούν ποτέ μια ψημένη σε φωτιά ρέγκα… συνοδευμένη από καυτερή φασολάδα, με φρέσκα κρεμμυδάκια, πράσινα σκορδάκια, ελιές, χωριάτικο ψωμί και… αρκετό κόκκινο σπιτικό κρασί!!! Αυτοί χάνουν. Ελπίζω εσείς να μην είστε σε αυτή την ομάδα.
Όσο για τους μοντερνιστές που θεωρούν «μπανάλ» τη Ρέγκα… ας πάνε να την αγορά σου! Η τιμή της κοντεύει να την καταστήσει «έδεσμα πολυτελείας»!!!

Pέγκα σε φωτιά, …ή, ωμή.

• Μια Ρέγκα, μια εφημερίδα, λεμόνι, λάδι, …και κρασί.
• Ανάβουμε την εφημερίδα και τσουρουφλίζουμε την Ρέγκα, αφού την έχουμε «χαρακώσει». Όσο πιο πολύ ανοίξει το δέρμα της τόσο πιο καλά ψήνετε.
• Αν δε θέλετε να την ψήσετε με εφημερίδα, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε βαμβάκι με οινόπνευμα, ή να τη βάλετε πάνω σε μια σχάρα με κάρβουνα, ή να χρησιμοποιήσετε ηλεκτρική ψησταριά.
• Mην την ψήσετε στο τζάκι σας αν δεν έχει καλή απορρόφηση. Θα μυρίσει όλο το σπίτι.
• Να ξέρετε ότι όσο πιο πολύ ψήνετε η ρέγκα τόσο πιο αλμυρή γίνετε.
• Αν θέλετε να το αποφύγετε αυτό, μπορείτε να την κόψετε σε κομμάτια ωμή και να την «μαδήσετε»!
Και στις δύο περιπτώσεις μπορείτε να βάλετε λίγο λάδι και λεμόνι.
• Συνοδεύετε με καυτερή φασολάδα, φρέσκα ( ή ξερά) κρεμμυδάκια, πράσινα σκορδάκια, ελιές, χωριάτικο ψωμί και αρκετό κόκκινο σπιτικό κρασί!!!
Aπαραίτητη η καλή παρέα!!! …αλλιώς δεν πετυχαίνει.
Δοκιμάστε το!

Ο «ΑΡΙΩΝ» αναβίωσε το έθιμο της προσφοράς, φασολάδας και ρέγκας,

στο χωριό του Σταυρού!!!

Ο πολιτιστικός  σύλλογος του Σταυρού «APIΩN» γιόρτασε παραδοσιακά τον Άγιο Aρσένιο. Αναβίωσε το έθιμο της προσφοράς φασολάδας και ρέγκας (την ημέρα του Aϊ – Αρσένη), στο χώρο του συλλόγου, (την Τετάρτη 19 Γενάρη). Ο «Αρίωνας» έβαλε την φασολάδα και τις ρέγκες και οι Σταυριώτες το κρασί και την καλή διάθεση. Το (νέο) Δ.Σ. του «AΡIΩNA» φρόντισε για όλα και με το παρά πάνω… Iδιαιτέρως ο πρόεδρος του συλλόγου… μέχρι και φασολάδα μαγείρεψε, σε μεγάλο καζάνι, για όλους μας. Η προετοιμασία της αίθουσας και το σερβίρισμα ήταν άψογο! Ομολογούμενος θα μπορούσε να θεωρηθεί «επαγγελματική» η δουλειά τους! Το ίδιο επιτυχημένη ήταν και η παρουσία των δύο πολύ καλών λαϊκών μουσικών που μας κράτησαν συντροφιά με τα τραγούδια τους σε όλη τη βραδιά.
Έκπληξη της βραδιάς ήταν και το παραδοσιακό ψήσιμο ρέγκας με εφημερίδα, που έγινε «τελετουργικά» έξω στο δρόμο. Ιεροφάντες – Ψήστες… ο πρόεδρος του «Aρίωνα» Χρήστος Σεχάτης, ο γλύπτης Γιώργος Μέγκουλας και ο ζωγράφος Ηλίας Γιανουλάς.
Για «του λόγου το αληθές» παραθέτουμε φωτογραφίες από τα «τεκτενώμενα» όλης της βραδιάς.

Αρσένιος, ο πρώτος Επίσκοπος – Μητροπολίτης Κέρκυρας.

Aπό το 933, ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Λέοντας ο σοφός, αναφέρει την Κέρκυρα ως Αρχιεπισκοπή. Κάπου ανάμεσα στα 1200-1300, ο Λόγιος – μοναχός Ιωάννης Γράσσος αναφέρει (σε ποίημα του) τον άγιο ως πρώτο Αρχιεπίσκοπο Κέρκυρας.
Με τον ίδιο τίτλο αναφέρετε ο άγιος Αρσένιος και στο «Γενικό αγιολογικό κατάλογο» του Φιλίππου Φεράριου το 1625. Aυτό υποστηρίζουν (και συνηγορούν) έγκυροι – παλιοί – μελετητές, όπως ο Ανδρέας Μουστοξύδης, ο Σπυρίδωνας Παπαγεώργιος, αλλά και ο νεότερος Γεώργιος Γαστεράτος.
Ο άγιος σώζει την Κέρκυρα από τους Σλάβους. Ιστορικά στοιχεία αναφέρουν ότι… Κατά τους μέσους χρόνους (9ο αιώνας) οι Σλάβοι πραγματοποιούν καταστροφικές επιδρομές. Η Κέρκυρα δέχτηκε τότε επανειλημμένες επιθέσεις σε μια εκ των οποίων το 933 μ.Χ. ο Μητροπολίτης Αρσένιος επικεφαλής της τοπικής Εκκλησίας έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση των εχθρών. Όταν το 953 μ.Χ. εκοιμήθη, η ανακήρυξή του σε Άγιο και προστάτη του νησιού και του Φρουρίου… φανερώνει τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετώπισε η Κέρκυρα την εποχή αυτή.
Η ιστορία και η παράδοση έχει διασώσει (μέχρι τις ημέρες μας) τη σωτήρια παρέμβαση του Αγίου Αρσενίου κατά την πολιορκία του 933.
Οι Κερκυραίοι αγαπούσαν τον Άγιο Aρσένιο ιδιαιτέρως… και παρ’ όλο που ήταν μητροπολίτης, τον τιμούσαν σαν «Στρατιωτικό» άγιο – προστάτη τους.
Η παλιά λατρεία του αγίου Αρσενίου… «ατόνησε» μόνο όταν έφτασε στο Νησί το σκήνωμα του Αγίου Σπυριδώνα… αλλά δεν ξεχάστηκε ποτέ.
Στο χωριό Σταυρός υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Αρσενίου στα Μακράτα.
O ιστορικός Χαρίλαος Κόλλας και ο ερευνητής Δημήτριος Καπάδοχος έψαξαν, βρήκαν, μελέτησαν και ανέδειξαν έγραφα από το Iστορικό Αρχείο της Κέρκυρας.
Ο Δημήτριος Καπάδοχος βρήκε έγραφα από το ο 1753, όπου αναφέρετε ότι… (ανάμεσα και σε άλλες εκκλησίες στο χωριό του Σταυρού) …στα Μακράτα, υπάρχει η Μονή του αγίου Αρσενίου, της γενεάς Μακρή… με τότε Εφημέριο τον παπά Πέτρο Δαφνή»
Αυτά από τη καταγραφή των Ιερών Μονών του Νησιού που έγινε από τον τότε Πρωτόπαπα Βούλγαρη… κατά παραγγελία βέβαια των Bενετών, το 1753.
O Χαρίλαος Κόλλας αναφέρει μία ακόμα παλιότερη καταγραφή του Αγίου Aρσενίου, που μας πηγαίνει πίσω στο 1587…
Ας σημειωθεί ότι η χρονολογία που αναφέρονται (από το Νοτάριο Τοξιότη Εμμανουήλ), δεν είναι κτητορική, αλλά τότε που συντάχτηκαν συγκεκριμένες συμβολαιογραφικές πράξεις! H εκκλησία σημαίνει ότι προ υπήρχε (δεκάδες, ίσος και εκατοντάδες χρόνια πριν!).
Tοπιογραφία. Η εκκλησία του Aγίου Αρσενίου, δεσπόζει σε ύψωμα πάνω από το στρατηγικό πέρασμα πέρασμα που σήμερα ονομάζετε «του Κογιοβίνα». Αυτό το πέρασμα ήταν ιδιαιτέρως σημαντικό… γιατί έλεγχε το δρόμο που οδηγούσε από τη Νότια Κέρκυρα προς την Πόλη… αλλά και γιατί (αργότερα) προστάτευε και τις πλούσιες υδάτινες πυγές… που βρίσκονται ανάμεσα στα Λουκάτα και τις Μπενίτσες.
Το παλιό χωριό των «Αγίων Δέκα»… τα παλιά» «Λουκάτα», ο λόφος της Αγίας Tριάδας και το βουνό του Σταυρού ήταν φυσικές οχυρές θέσεις που έκλειναν το δρόμο σε κάθε «κολίγα» – δραπέτη – φυγά από τα Βαηλίκια του Νότου, αλλά και σε κάθε επίδοξο εισβολέα που θα προσπαθούσε να βρει πρόσβαση (από το Νότο) προς την Πόλη της Κέρκυρας…
Φυσικά το πέρασμα Κογιεβίνα ήταν πολύ στρατηγική θέση γιατί ήταν βατό και προσιτό για να περάσουν κάρα, άμαξες, κανόνια και πεζοί. Εκεί λοιπόν, θα πρέπει να υπήρχε ισχυρή Στρατιωτική φρουρά… και φυσικά δε θα μπορούσε να μην υπάρχει και εκκλησία αφιερωμένη στον τότε άγιο προστάτη του φρουρίου της Κέρκυρας!
Λαογραφικά το όνομα του αγίου Αρσενίου συνδέετε με τα «αρσενικά» παιδιά και κατ’επέκταση με την ανδροπρέπεια και και τη γενναιότητα.

Άντε και του χρόνου.

PSMavro / Stavriotis

Ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την προβολή του χωριού μας.
Eλεύθερο προς δημοσίευση ανάρτηση ή αποστολή.
Eπισκεφτείτε τις παρακάτω διευθύνσεις, για περισσότερες FOTO…
Παραμύθια

Ο δικός μου «κυρ Βασίλης»…του P.S.Mavro

2 Σχόλια
P.S.Mavro/Stavriotis
Zωγράφος – Συγγραφέας
…
Τώρα που είναι Πρωτοχρονιά, όπως και κάθε Πρωτοχρονιά, είναι συνήθεια (από τα αρχαία χρόνια), οι άνθρωποι να κάθονται γύρο στο τζάκι (ή από την ξύλοσόμπα τους) και να λένε (οι μεγαλύτεροι στους μικρότερους) παλιές ιστορίες. Ιστορίες που μπορεί, όταν τις διηγούνται τις άλλες ημέρες του χρόνου, να μη μας συγκινούν πολύ… αλλά πάντα όταν ακούγονται τέτοιες εορταστικές ημέρες… ακουμπούν ΟΛΩΝ τις καρδιές.
…
Έτσι και εγώ, τώρα θα σας διηγηθώ την ιστορία του «κυρ Βασίλη».
Σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, σε κάθε γειτονιά και ρούγα, υπάρχει πάντα ένας «κυρ Βασίλης»! Ακόμα και αν δεν τον λένε «Βασίλη»… πάντα υπάρχει ένας «κυρ Βασίλης»! Σας ακούγεται λίγο παράξενο αυτό… αλλά είναι αλήθεια, παντού και πάντα υπάρχει ένας «κύριος Βασίλης»… ή για να ήμαστε πιο ακριβείς… παντού και πάντα μπορεί να υπάρξει ένας «κυρ Βασίλης»!
…
Τώρα, θα σας παρακαλέσω να κάνετε για λίγο ησυχία και να δώσετε προσοχή στην ιστορία που θα σας διηγηθώ… Θα σας μιλήσω για το δικό μου «κυρ Βασίλη».

Santa-reindeer-blog

Και ο δικός μου «κυρ Βασίλης», όπως άλλωστε όλοι οι «κυρ Βασίληδες», κάποτε ήταν μικρό παιδί σαν και εσάς. Bέβαια αυτό συνέβενε πριν πολλά – πολλά χρόνια…
Αυτός ο «κυρ Βασίλης», όταν ήταν παιδί, δεν πίστευε καθόλου στο συνονόματό του… Ξέρετε ποιόν εννοώ… Το γνωστό μας τον «Aϊ Βασίλη».
Όταν άκουγε τους συνομηλίκους του να μιλούν για τον «Aϊ Βασίλη», αυτός κρυφογελούσε και μάλιστα, θεωρούσε τουλάχιστον ανόητους, όσους πίστευαν ότι υπάρχει «Άγιος» που φέρνει δώρα στα παιδιά. Και όταν κάποιος μεγαλύτερος τον ρωτούσε… «Τι θέλεις Bασιλάκη να σου φέρει ο Aϊ Βασίλης την Πρωτοχρονιά?» …αυτός εκνευρίζονταν, γιατί καταλάβαινε πως του έλεγαν ψέματα για την ύπαρξη ενός τέτοιου «Αγίου».
Ο «μικρός κυρ Βασίλης» γνώριζε ότι, όλα τα δώρα την Πρωτοχρονιά, τα φέρνουν οι γονείς στα παιδιά τους, ή κάποιοι κοντινοί συγγενείς.
Γι’ αυτόν, δεν υπήρχαν εκκεντρικοί χοντροί άγιοι, ντυμένοι στα κόκκινα, με λευκές γενειάδες… ούτε έλκηθρα, ούτε τάρανδοι. Ήξερε πολύ καλά ότι, στα κεραμίδια των σπιτιών και στις καπνοδόχους, δεν ανέβαινε κανείς το χειμώνα, με τέτοιο κρύο… ούτε καν οι κεραμιδόγατοι. Aλλά δεν έλεγε και πολλά γιατί όλοι οι συνομήλικοι του… (είτε από αφέλεια, είτε από σκοπιμότητα) …πίστευαν στον «άγιο των δώρων». Δεν ήθελε λοιπόν, να τους χαλάσει το όνειρο.
…
Ο «μικρός κυρ Βασίλης» μας, μπορεί να μην πίστευε στην ύπαρξη του «Aϊ Βασίλη»… όμως ήταν παιδί με ευαισθησίες και με καλή καρδιά.
Αυτός ήταν τυχερός, γιατί… (ξέχασα να σας το πω) …ο πατέρας του ήταν κάτι σαν… Δήμαρχος στο χωριό… και σαν «κεφαλή» που ήταν, είχε έναν πολύ καλό μισθό, πρόσφερε τα πάντα στην οικογένεια του …και φυσικά ποτέ δεν έλειπαν από τον «μικρό κυρ Βασίλη» τα δώρα. Κάθε Πρωτοχρονιά (και όχι μόνο) ο πατέρας του, του χάριζε ένα σορό παιχνίδια… και ο ίδιος γνώριζε πολύ καλά από που έρχονταν όλα αυτά.
Τέρμα λοιπόν, τα παραμύθια για τον «άγιο των δώρων»
…
Όπως είπαμε όμως, ο «μικρός κυρ Βασίλης» είχε καλή καρδιά… και ήξερε πολύ καλά πως… όλοι οι συνομήλικοι του δεν ήταν το ίδιο τυχεροί με αυτόν. Κάποιοι μάλιστα (και δεν ήταν λίγοι αυτοί) περνούσαν στο σπίτι τους πολύ φτωχικά… και γνώριζε πως έρχονταν ημέρες που δεν είχαν ούτε ψωμί να φάνε. Σε αυτά τα παιδιά οι φτωχοί γονείς τους φυσικά, δεν μπορούσαν να αγοράσουν δώρα… πολύ περισσότερο, κανένας ασπρογένης κόκκινοντυμένος «Aϊ Βασίλης» δεν τα θυμόταν.
Παρ’ όλα αυτά, πάντα τα φτωχά παιδιά, (όπως όλα τα φτωχά παιδιά του κόσμου), πίστευαν (άδικα) και ήλπιζαν (μάταια) πως… ο «άγιος των δώρων», αυτή τη φορά θα τα θυμόταν και αυτά… και πως θα τα επισκέπτονταν, φέρνοντας τους κάτι όμορφο…
…
Αυτή η αδικία στενοχωρούσε πολύ το «μικρό κυρ Βασίλη».
Από τι μία, αυτός είχε τόσα πολλά παιχνίδια… αλλά δεν πίστευε καθόλου – μα καθόλου στην ύπαρξη του «Αγίου των δώρων»… και από την άλλη, οι φίλοι του – τα φτωχά παιδιά του χωριού – πάρ’ όλο που πίστευαν στο Aϊ Βασίλη …σχεδόν ποτέ τους δεν έπαιρναν δώρα.
…
Kάποια Πρωτοχρονιά λοιπόν, κάτι του πέρασε από το μυαλό. Yπήρχαν τόσα παιχνίδια στο πατάρι του! Δε θα ήταν άσχημη ιδέα να μοιράσει μερικά από αυτά! Πίρε γρήγορα την απόφασή του. Θα χάριζε, στα φτωχά παιδιά του χωριού, μερικά από τα παιχνίδια του!
…
Nωρίς την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς ανέβηκε στο πατάρι του και ξεχώρισε μερικά παιχνίδια, που από καιρό βρίσκονταν ξεχασμένα εκεί. Ανάμεσα σε αυτά … και ένα πανέμορφο μικρό, σκαλισμένο σε ξύλο, αλογάκι! Ήταν βαμμένο με ένα κίτρινο χρώμα και γυαλισμένο με κάποιο λαμπερό λούστρο! Ήταν τόσο όμορφο που, για κάποια στιγμή, σκέφτηκε αυτό να μην το χαρίσει… όμως η καλή του καρδιά, του είπε ότι… δεν είναι σωστό να κρατά για τον εαυτό του τα καλά παιχνίδια… και να χαρίζει μόνο αυτά που δεν του αρέσουν… Έτσι λοιπόν πίρε και το όμορφο ξύλινο κίτρινο αλογάκι, μαζί με τα άλλα παιχνίδια που διάλεξε και τα έβαλε σε ένα κόκκινο σακούλι που βρήκε παρά πεταμένο… Μια χαρά έκανε αυτό το σακούλι για τη δουλειά που το χρειάζονταν.
MerryOldSanta
Το βράδυ, μετά το εορταστικό δείπνο, φίλησε τους γονείς του και τους είπε ότι θα ήθελε να πάει να κοιμηθεί νωρίς. Περίμενε στο δωμάτιο του και όταν μετά από ώρα κατάλαβε πως και οι γονείς του κοιμήθηκαν… αυτός πήδηξε, με το σακούλι του, από το παράθυρό του, έξω. Eυτυχώς η ώρα ήταν προχωρημένη και έκανε τόσο κρύο…  που ακόμα και τα σκυλιά του χωριού δεν είχαν καμία διάθεση να βγουν από την τρύπα τους για να το γαυγίσουν. Ο «μικρός κυρ Bασίλης» έφτασε έξω από το πρώτο σπίτι, όπου έμενε το πιο φτωχό παιδί του χωριού… Γλίστρησε σαν σκιά και στάθηκε εμπρός στην ξύλινη πόρτα, έχωσε το χέρι του στο κόκκινο σακούλι, έβγαλε το μικρό σκαλιστό κίτρινο αλογάκι και το ακούμπησε στο σκαλοπάτι… ύστερα, κτύπησε με δύναμη το μάνταλο και προτού οι αγουροξυπνημένοι ένοικοι ανοίξουν… εξαφανίσθηκε τρέχοντας!
…
Αυτό το έκανε μερικές φορές ακόμα, σε διαφορετικά σπίτια… και όταν ο σάκος του άδειασε από τα δώρα που είχε διαλέξει για να μοιράσει… γύρισε ήσυχα στο σπίτι του. Eυτυχώς κανείς από τους γονείς του δεν κατάλαβε τίποτα από τη βραδινή εξόρμησή του!
…
Η άλλη ημέρα στο χωριό ήταν κάπως διαφορετική από τις προηγούμενες.
Οι φτωχοί χωριανοί χαιρετούσαν ο ένας τον άλλων, αντάλλαζαν ευχές και αλληλοκοιτάζονταν με κάποια απορία… Τα φτωχά παιδιά ήταν ιδιαίτερα χαρούμενα… και όλοι (οι καθώς πρέπει νοικοκύρηδες) παραξενεύονταν να τα βλέπουν να επιδεικνύουν τα δώρα, που έλεγαν… ότι τους έφερε ο Aϊ Βασίλης!!!
…
Μάλιστα, όσο περνούσε η ημέρα άρχισαν και συζητήσεις…  ακούγονταν αφηγήσεις και γίνονταν και περιγραφές για το παράδοξο που είχε συμβεί στο χωριό τους. Το περίεργο είναι ότι, όλοι όσοι δέχτηκαν «επίσκεψη» από τον «άγιο των δώρων» στο σπίτι τους… συμφωνούσαν! Όλοι τους μιλούσαν για έναν ψιλό, παχουλό, ασπρογένη, καλόκαρδο γέροντα, που έκανε πολλά χαρωπά «χωπ – χωπ – χωπ»… που κρατούσε στους ώμους του ένα μεγάλο κόκκινο σακούλι γεμάτο με δώρα… και που οδηγούσε ένα ιπτάμενο έλκηθρο που το έσερναν τάρανδοι. Aυτός ο κόκκινοντυμένος ροδαλός χοντρούλης, σταμάτησε (όπως αφηγούνταν) στην αυλή τους, ‘άφησε τα δώρα του, κτύπησε την πόρτα και …εξαφανίσθηκε! Όμως (και εδώ είναι το περίεργο) όλοι όταν άνοιξαν την πόρτα τους… πρόλαβαν και τον είδαν! …και όλοι βεβαίωναν ότι είδαν ακριβός την ίδια φιγούρα που περιέγραφαν!
…
Φυσικά, ο «μικρός κυρ Βασίλης» πολύ ευχαριστήθηκε με όλα αυτά.
Διασκέδασε… αλλά και καμάρωσε που ήταν υπαίτιος για να λέγονται αυτές η ιστορίες! Ένιωσε ευτυχισμένος γιατί μοιράσθηκε με τους φτωχούς συνομήλικους του, τα παιχνίδια του! Μια απεριόριστη ικανοποίηση τον πλημμύρησε όταν είδε τα «δώρα» του, στα χέρια των φίλων του! Τα φτωχά παιδιά του χωριού ήταν ίσος για πρώτη φορά, (τόσο μα τόσο) ευτυχισμένα, γιατί επιτέλους (όπως πίστευαν) τα θυμήθηκε και αυτά ο «άγιος των παιχνιδιών»!
 …
 Και την επόμενη χρονιά ο «μικρός κυρ Βασίλης» εφάρμοσε το ίδιο σχέδιο… μόνο που το προγραμμάτισε καλλίτερα. Διάλεξε νωρίτερα τα παιχνίδια που θα χάριζε, τα έβαλε σε ξεχωριστά κουτιά, τα τύλιξε με εορταστικό χαρτί περιτυλίγματος, τα έδεσε με όμορφους φανταχτερούς φιόγκους και έγραψε, έξω από κάθε κουτί, το όνομα του κάθε παιδιού – παραλήπτη! Και πάλι τα μοίρασε κρυφά. …και πάλι την επόμενη ημέρα οι φτωχοί συχωριανοί του έλεγαν παρόμοιες ιστορίες, για την επίσκεψη που δέχτηκαν από τον ίδιο καλοκάγαθο κόκκινο ντυμένο χοντρομπαλά «άγιο των δώρων»!
…
Και την επόμενη χρονιά, πάλι ο «μικρός κυρ Βασίλης» έκαμε το ίδιο… Και την επόμενη…. Και την επόμενη… Και πάντα ένιωθε την ίδια ικανοποίηση και έπαιρνε πάντα την ίδια χαρά! Ο φίλος μας είχε βρει το νόημα της ζωής του. Ένιωθε πως, ο λόγος που είχε έρθει σε αυτό το κόσμο, ήταν για να προσφέρει χαρά στα παιδιά!
…
Αυτή η γιορταστική μυστική αποστολή, που οικιοθελώς είχε αποδεχτεί, του διαμόρφωσε κατάλληλα σταδιακά και τον χαρακτήρα του. Ο «μικρός κυρ Βασίλης», χρόνο με το χρόνο, συνειδητοποιούσε ότι, εκτός από παιχνίδια… είχε και άλλα πράγματα να μοιρασθεί με τους συχωριανούς του! Έτσι, πάντα εύρισκε τρόπο να μοιράζει (π.χ) τα ρούχα που του περίσσευαν, σε αυτούς που δεν είχαν να ντυθούν… να μοιράσει τα βιβλία του, σε όσους που δεν είχαν να αγοράσουν… να μοιράσει τα φρούτα που του περίσσευαν, από τα δέντρα του κήπου του… Ο «μικρός κυρ Βασίλης», έδινε κάθε τί, που αυτός είχε σε αφθονία… και η άλλοι δεν είχαν.
…
Πρωτοχρονιά με Πρωτοχρονιά, τα χρόνια περνούσαν και ο «μικρός κυρ Βασίλης»… όπως είναι φυσικό, κάποια στιγμή έπαυσε να είναι «μικρός». Έγινε νεαρός… και μετά, πραγματικός άντρας… και μετά έγινε ώριμος μεσήλικας.
…
Ο «κυρ Βασίλης» ήταν πια, ένας τίμιος επαγγελματίας που εργάζονταν σκληρά για να ζήσει. Από τα χρήματα που κέρδιζε με τη δουλειά του, πάντα ένα ποσό το έβαζε στην άκρη και το προόριζε για αγορά παιχνιδιών, που τα μοίραζε πάντα (τώρα πια…) σε όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά του χωριού… Aλλά πάντα κρυφά, όπως και την πρώτη φορά, την Παραμονή κάθε Πρωτοχρονιάς!
…Και ήταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένος με την «μυστική αποστολή» του!
…Και ας μην πίστευε ο ίδιος, ότι υπάρχει «Aϊ Βασίλης»!
…
Μάλιστα είχε πληροφορηθεί, από τα ιερά βιβλία μας, ότι ο δικός μας «Άγιος Bασίλειος» ήταν πραγματικά ένας σεβάσμιος φιλάνθρωπος ιεράρχης, που πριν από πολλά πολλά χρόνια είχε αφιερώσει τη ζωή του στο να βοηθά τους φτωχούς… κτίζοντας νοσοκομεία γηροκομεία και ένα σορό άλλα ιδρύματα… Γνώριζε πως, αυτός ο πραγματικά δικός μας Άγιος Bασίλειος καμία σχέση δεν είχε με τον ξενόφερτο χοντρομπαλά «άγιο» που ξεπήδησε (σαν σχεδίασμα) μέσα από την διαφήμιση ενός πολύ γνωστού αναψυκτικού. Αλλά τί σημασία είχε πια. Ο «άγιος Nικόλαος» τον Καθολικών, ο άγιος Bασίλειος των Ορθοδόξων και ο «άγιος» των… αναψυκτικών… με το πέρασμα των χρόνων, είχαν γίνει ένα… και είχε αγαπηθεί από όλα τα παιδιά του κόσμου… σαν «άγιος» των δώρων και των παιχνιδιών! «Άλλοι καιροί, άλλα πουλιά, άλλα τραγούδια»!
…
Ο «μικρός (αλλά μεγάλος πια…) «κυρ Βασίλης», δεν έκανε ποτέ οικογένεια και δεν απέκτησε ποτέ δικά του παιδιά… γιατί δεν είχε χρόνο για τον εαυτό του… Τώρα πια, τον είχαν πάρει και τα χρόνια… και ήταν χρόνια δύσκολα… γιατί μια «οικονομική κρίση»… εμφανίσθηκε και έκανε τους πιο πολλούς ανθρώπους να χάσουν την δουλειά τους. Οι φτωχοί έγιναν ακόμα πιο φτωχοί… και ακόμα πιο πολλοί. Πρωτοχρονιά με την Πρωτοχρονιά τα φτωχά παιδιά του χωριού, πλήθαιναν… και ο «μικρός (αλλά μεγάλος πια…) κυρ Βασίλης» μας, (που σημειώτεον, λόγο της οικονομικής κρίσης, γίνονταν και αυτός ολοένα και φτωχότερος) έπρεπε να βρει ακόμα περισσότερα δώρα…  και πιστέψτε με, τα έβρισκε πια, πολύ δύσκολα… αλλά αυτός πάντα εύρισκε χρήματα, από το υστέρημα του, τώρα πια και εξασφάλιζε τα δώρα που έπρεπε να μοιράσει κρυφά την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Santa-reindeer-blog
Σαν αποτέλεσμα της «οικονομικής κρίσης» που όλο και μεγάλωνε, ο «κυρ Βασίλης» έχασε τελικά και τη δουλειά του… αναγκάσθηκε να πουλήσει το κήπο του, τις ελιές του… ακόμα και το πατρικό του σπίτι πούλησε προκειμένου να εξασφαλίσει τα απαραίτητα Πρωτοχρονιάτικα δώρα για τα φτωχά παιδιά του χωριού…
…
Ο φίλος μας, ήταν πια, παν φτωχός, ηλικιωμένος και άρρωστος.
Τον τελευταίο χρόνο μάλιστα, ο «κυρ Βασίλης» μας, έγινε τόσο φτωχός που… δεν είχε χρήματα ούτε στο γιατρό να πάει ούτε τα απαραίτητα φάρμακα του να αγοράσει…(μια και ήταν άνεργος και ανασφάλιστος…)
…
Αυτή τη παραμονή, ο «κυρ Βασίλης» μας, κάθονταν, ανήμπορος να σηκωθεί, στη γωνία μιας μικρής αποθήκης που είχε πια για σπίτι… τουρτούριζε μέσα στο κρύο και την υγρασία, χωρίς φωτιά και χωρίς φαγητό… Ήταν πολύ στενοχωρημένος, όχι, γιατί αυτός είχε καταντήσει τόσο φτωχός… αλλά γιατί, μετά από πολλά πολλά χρόνια… δεν είχε τίποτα να χαρίσει στα φτωχά παιδιά του χωριού… Και ήταν και αυτός ο βήχας και αυτός ο πυρετός που τον ταλαιπωρούσε… «Δε θα έρθει ο Aϊ Βασίλης απόψε στο χωριό μας»… έλεγε και ξανά έλεγε και τα δόντια του έτριζαν καθώς έτρεμε από το κρύο. «Aχ, να ήταν αλήθεια και να υπήρχε ο άγιος των δώρων και των παιχνιδιών»… συνέχισε και έβυξε άσχημα… «και τί, δε θα έδινα για να ήταν αληθινός» …σιγοψιθύρισε άπνοα πια.
…
Η νύχτα της Παραμονής πέρασε χωρίς κανείς να κτυπήσει την πόρτα των σπιτιών του χωριού… Η επόμενη ημέρα, η Πρώτη του Νέου Χρόνου χάραξε και νοικοκύρηδες σηκώθηκαν γεμάτοι περιέργεια και άνοιξαν την πόρτα τους… και… Ώ, τι θαύμα! Εκεί, στο σκαλοπάτι του κάθε σπιτιού, βρίσκονταν από ένα μεγάλο κουτί, τυλιγμένο με όμορφο εορταστικό περιτυλίγματα… και στολισμένο το κάθε ένα με ένα φανταχτερό φιόγκο! Τα παιδιά ξύπνησαν και αυτά …και με χαρούμενε φωνές άνοιξαν το καθένα το κουτί του. Τι χαρά που ένιωσαν… τρενάκια, κουκλίτσες, μπάλες, κιθάρες, ταμπούρλα, βιβλία, επιτραπέζια ηλεκτρονικά… αλλά και γλυκά… κουραμπιέδες, δίπλες, μελομακάρονα… Ακόμα και όμορφα ρούχα  για τους μεγάλους υπήρχαν μέσα στα κουτιά… τί φορέματα για τις νοικοκυρές, τί κοσμήματα και αρώματα για τις κοπέλες, τί καπέλα, τι ρολόγια και τί όμορφα στολισμένα μπαστούνια για τους άντρες του κάθε σπιτιού… για όλους υπήρχε μέσα στο κουτί από κάτι! Αυτοί τη χρονιά, τα δώρα που έλαβαν όλοι, από τον Aϊ Βασίλη ήταν περισσότερα και ομορφότερα και ακριβότερα από κάθε χρονιά… Μόνο… που… αυτή τη φορά το Άγιο δεν τον είδε κανένας τους… και αυτό είναι αλήθεια πως τους φάνηκε πολύ περίεργο… όμως μέσα στην πολύ χαρά τους, δεν έδωσαν και τόση σημασία…
…
Η πρώτη ημέρα του χρόνου στο χωριό (αν και πολύ κρύα) κύλισε ευχάριστα…Όλοι (φτωχοί και λιγότερο φτωχοί) ήταν πολύ ευχαριστημένοι με τα δώρα που έλαβαν. Είχαν αποκτήσει ξανά τη χαμένη αισιοδοξία τους και έδειχνα να πιστεύουν πως ο Νέος χρόνος θα ήταν καλλίτερος από το παλιό. Το απόγευμα μάλιστα άρχισαν και τις επισκέψεις… πήγαιναν από εδώ… πήγαιναν από εκεί… και αντάλλασσαν ευχές και φυσικά πρώτα από όλα τα παιδιά του χωριού… παρ’ όλο το κρύο, με τα καινούρια παιχνίδια στο χέρια τους, το διασκέδαζαν αφάνταστα στους δρόμους του χωριού!
…
Aργά, λίγο προτού φύγει η πρώτη ημέρα και προτού έρθει η πρώτη νύχτα του νέου χρόνου… μια παρέα χωριανών στάθηκαν έξω από την αποθήκη όπου έμενε, τον τελευταίο καιρό, ο «κυρ Βασίλης»… τότε συνειδητοποίησαν ότι τον «κυρ Βασίλη» είχαν μέρες να τον δουν να περπατά στους δρόμους… ήξεραν ότι ήταν άρρωστο και όμως μέσα στη φασαρία των ημερών των είχαν ξεχάσει. Πλησιάζοντας στην πόρτα της αποθήκης διέκρινα ένα εορταστικό κουτί… «Mπα έκανε δώρο και στον κυρ Βασίλη ο Άγιος?» …αναρωτήθηκαν και έσκυψαν να το σηκώσουν. Φώναξαν το όνομα του φίλου μας… μα, απόκριση δεν πήραν. Έσπρωξαν την πόρτα της αποθήκης και μπήκαν στο στο εσωτερικό της …στο μισοσκόταδο διέκρινα ξαπλωμένο τον «κυρ Βασίλη». Είχε τα μάτια κλειστά, σαν να κοιμόταν, τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και ένα τεράστιο χαμόγελο στόλιζε το γαλήνιο πρόσωπο του. …ένα τριμμένο άδειο κόκκινο σακούλι βρίσκονταν διπλωμένο και ακουμπισμένο προσεκτικά δίπλα του…
Ο κυρ Βασίλης είχε φύγει.
…
Kάποιος άνοιξε το εορταστικό κουτί και έβγαλε από μέσα το Πρωτοχρονιάτικο δώρο που προφανώς του είχε αφήσει ο «άγιος των παιχνιδιών»… Ήταν ένα πανέμορφο μικρό, σκαλιστό ξύλινο αλογάκι! Ήταν βαμμένο με ένα κίτρινο χρώμα και γυαλισμένο με κάποιο λαμπερό λούστρο! Το ξύλινο αλογάκι έλαμπε μυστηριακά καθώς το φώτιζε το λιγοστό φως του δειλινού, που έμπαινε από τη μισάνοιχτη πόρτα. Οι χωριανοί ακούμπησαν το ξύλινο κίτρινο αλογάκι στο στήθος του «κυρ Βασίλη» και σταυροκοπήθηκα, φεύγοντας για να πράξουν τα δέοντα.
…
Πιστέψτε με.
Δεν ήθελα να σας στεναχωρήσω, αλλά, να… δεν έβρισκα καλλίτερο τρόπο για να σας πω ότι, Τελικά υπάρχει ο άγιος των φτωχών, ο άγιος των δώρων, των παιχνιδιών και των παιδιών! Yπάρχει ο Aϊ Bασίλης! …και θα συνεχίζει να υπάρχει, ακόμα και αν δεν τον πιστεύουμε… Θα υπάρχει για πάντα… όσο υπάρχουν «στις πόλης τα χωριά και τις γειτονιές μας «κυρ Βασίληδες»… σαν αυτόν που μόλις σας διηγήθηκα την ιστορία του… όποιο όνομα και να έχουν αυτοί! Όλοι μας μπορούμε να είμαστε, για τους άλλους, «Aϊ Bασίληδες»! ΌΛΟΙ μας!
…
Εσείς τί λέτε? Υπάρχει ο Aϊ Βασίλης?
…
P.S.Mavro/Stavriotis
Zωγράφος – Συγγραφέας
Ζωγραφική,Κείμενα & Άρθρα κλπ

Το καλλιτέχνημα είναι «απαύγασμα ψυχής»! …

Σχολιάστε
(Με ευκαιρία τα έργα του Κώστα Μικάλεφ)
Αυτές τις ημέρες, στο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου, εκθέτει ο Kερκυραίος ζωγράφος, Κώστας Μικάλεφ. Τα έργα του είναι Λάδι σε καμβά. Τα πιο πολλά φυσικά, έχουν σαν θέμα την όμορφη πόλη της Κέρκυρας… αλλά και τα φημισμένα παραδοσιακά χωριά της υπαίθρου.
…
Είναι φανερό ότι ο ζωγράφος περιηγείται την πόλη και την ύπαιθρο και πότε επιτόπου – πότε από φωτογραφία, στο εργαστήριο του – επιλέγει και ζωγραφίζει τα θέματα του.
…
Στα έργα του διακρίνεται μία ευαισθησία ως προς το «τοπικό χρώμα»… Ιδιαίτερα σε κάποιες ζωγραφιές του που απεικονίζετε θάλασσα… αν προσέξετε την αντανάκλαση του τοπίου στο νερό θα καταλάβετε τί εννοώ… Αλλά και στα κτήρια του, ο τρόπος που παραθέτει τα χρώματα και τα σχήματα δείχνει μια ιδιαίτερη «πολλά υποσχόμενη εκλέπτυνση». Σε κάποια από αυτά, ίσος ο υποψιασμένος φιλότεχνος να ξεχνά ότι βλέπει «προσόψεις» και να φαντάζετε μια άλλη …πιο «αφαιρετική – γεωμετρική – κολουρίστηκη» απεικόνιση.
…
Θα μπορούσα να «ονομάσω» τη ζωγραφική του «Λαϊκή τοπιογραφία»… (προς θεού όμως, όχι «λαϊκίστικη»). Τον Κώστα Μικάλεφ δεν πρέπει να τον κρίνει κάποιος, με αυστηρά «ακαδημαϊκά κριτήρια» ούτε να προσπαθήσει να βρει στα έργα του πιθανές «συνθετικές  αδυναμίες». Αυτός που θα πλησιάσει το έργο του (και θα προσπαθήσει να το κατανοήσει) θα πρέπει να γνωρίζει πως ο καλλιτέχνης (ως πραγματικός «Εραστής της Τέχνης») άρχισε να ασχολείτε με τη ζωγραφική τα τελευταία 4-5 χρόνια! Bέβαια, πάντα η Τέχνη ήταν η μεγάλη του αγάπη, αλλά τώρα, του δόθηκε η ευκαιρία να της δοθεί ολοκληρωτικά.
…
Ο Κώστας Μικάλες εργάζεται ακατάπαυστα πολλές ώρες, σε καθημερινή βάση. Παρατηρεί, καταγράφει, δοκιμάζει, διορθώνει, εξελίσσει την τεχνική του… μα, πάνω από όλα, καταθέτη στον καμβά του «έργο ψυχής»! …και έτσι θα πρέπει να κριθεί το έργο του. Άλλωστε το καλλιτεχνικό έργο, ποτέ δε γίνεται κατανοητό στην ολότητα του, χωρίς ο φιλότεχνος να έχει γνώση και της εικόνας του Kαλλιτέχνη – Δημιουργού. Και ας κραυγάζουν οι «Ιερουργοί» και οι «Προθηέρειες» της «σπουδαγμένης» τέχνης, ας φωνασκούν οι δήθεν αμφισβητίες «Μοντερνιστές»… Η αλήθεια είναι μία. Το καλλιτέχνημα είναι «απαύγασμα ψυχής»! …και αυτός ο ζωγράφος, τέτοιο, διαθέτει αρκετό!
Eίμαι σίγουρος ότι ο Κώστας Μικάλεφ θα διατηρήσει την «εικαστική αθωότητα» στη ματιά του. Θα συνεχίσει να πειραματίζετε με τα υλικά του και θα εκλεπτύνει ολοένα περισσότερο την τεχνική του. Φυσικά, το αν θα παραμείνει (σαν θεματολογία) στην «Λαϊκή τοπιογραφία», ή το αν θα περάσει και σε άλλες «μορφές» απεικόνισης, δε φαίνεται να έχει και τόσο μεγάλη σημασία. (…αν και πιστεύω πως κάποια ημέρα, θα μπορούσε άνετα ο ζωγράφος να πει στην «Λαϊκή» τοπιογραφία… «Μαμά σου έφυγα»*) Σημασία πάντως έχει, πως ο Κώστας Μικάλες είναι αληθινός «Eραστής της Τέχνης»… και τέτοιος θα παραμείνει, με όποια τεχνική, ή θεματολογία και αν συνεχίσει να εκφράζετε!
…
Παναγιώτης Μαυρόπουλος / Σταυριώτης
Συγγραφέας – Zωγράφος
…
(*) Το «Μαμά σου έφυγα» που αναφέρετε, είναι τίτλος έργο του ζωγράφου, που πραγματικά αξίζει κάποιος να επισκεφτεί το Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου και να δει τα έργα του. Kάποια έργα του Κώστα Μικάλεφ μπορείτε να δείτε και στην ιστοσελίδα… http://zografoikerkyras.blogspot.com/2010/07/mikalef-kostas.html