Είναι αλήθεια λοιπόν. Ισχύει αυτή η φράση όσο τίποτα άλλο. Μην τους πεις ποτέ όλη την αλήθεια, δεν θα σου το συγχωρήσουν ποτέ. Και μη προσπαθήσεις να το διαπιστώσεις από μόνος σου. Ο λόγος είναι απλός, νομίζω. Γιατί οι άνθρωποι δεν ξέρουν. Όχι, δεν είναι χαζοί, όχι όλοι τουλάχιστον. Ίσως είναι επειδή δεν ξέρουν να σκέφτονται, ίσως είναι και αυτός ο πρωτόγονος φόβος απέναντι στο διαφορετικό, στο ανεξήγητο. Γιατί δεν το χωράει ο νους τους ότι κάποιος μπορεί να επιλέξει κάτι διαφορετικό στη ζωή του.

Κι όμως ίσως υπάρχουν κάτι τέτοιοι τρελοί. Κάποιος, κάπου ίσως υπάρχει. Ευχή και κατάρα μαζί. Θα μάθει πολλά, πράγματα που όλοι οι άλλοι δεν μπορούν να φανταστούν ότι υπάρχουν, απαγορευμένα πράγματα και μυστικά. Βέβαια, το τίμημα δεν φαίνεται και τίποτα ιδιαίτερο αρχικά. Καλωσήλθες, μα ξέχνα την Αφροδίτη. Δεν ξέρεις όμως ότι με όλα αυτά που αρνιέσαι εκείνη τη στιγμή, αρνιέσαι και τον εαυτό σου τον ίδιο. Γιατί; Τι θα πει γιατί; Γιατί είναι ώρες που θες να βροντοφωνάξεις ποιος είσαι και τι είσαι. Και κυρίως τι έχεις κάνει. Γιατί νομίζεις ότι έκανες κάτι. Και είναι στιγμές που αυτή η ανάγκη είναι τόσο επιτακτική που σχεδόν σε σκοτώνει. Είναι ένας τρόπος να ικανοποιηθεί ο εγωισμός, η ανάγκη για αυτοεπιβεβαίωση, η αναγνώριση από τους άλλους. Κι όμως, αυτό που στην πραγματικότητα είναι τόσο ασήμαντο, είναι μια αδυναμία που την έχουμε μέσα μας όλοι και ναι διάολε, είναι τόσο δυνατή και ύπουλη, απειλεί να γκρεμίσει όλα όσα χτίζεις μια ζωή. Γιατί είπαμε, οι άνθρωποι δεν ξέρουν, μα δεν τους νοιάζει κιόλας για να λέμε την αλήθεια. Μόλις τους πεις τι είσαι, πάει.  Θα σου κολλήσουν μια ταμπέλα τόσο μεγάλη όσο και η βλακεία που έκανες. Τότε όμως, θα είναι δύσκολο να κάνεις ότι έκανες πριν, να κινείσαι υπογείως, να δουλεύεις κρυμμένος, να σκέφτεσαι χωρίς περιορισμούς. Γιατί τώρα ξέρουν. Ξέρουν ότι είσαι εσύ, και τι είσαι. Και επειδή δεν ξέρουν ως που μπορείς να φτάσεις, μα ξέρουν ότι ταξιδεύεις σε μέρη που αυτοί δεν θα παν ποτέ, σε θεωρούν επικίνδυνο, άρα από δω και μπρος θα είσαι ένας γνωστός επικίνδυνος. Και στους επικίνδυνους η κοινωνία μας επιφυλάσσει μόνο μια μοίρα. Θάνατο.

Το θέμα είναι όμως να νικάς τις αδυναμίες σου. Άρα πρέπει να νικήσεις κι αυτή. Δύσκολο, γιατί πρέπει να αρνηθείς τον ίδιο σου τον εαυτό, όπως είπαμε. Να συμβιβαστείς με τη λήθη. Δύσκολο ξαναλέω. Νομίζεις ότι θα χαθούν όλα, ότι όλο το έργο σου θα πάει χαμένο. Ότι δεν θα μείνει τίποτα πίσω, αν δεν ξέρουν ότι το έκανες εσύ. Πολύ εγωιστικό, αλήθεια. Και τι νομίζεις σκουλήκι, ότι το όνομά σου είναι τόσο σημαντικό και αντάξιο μιας ιδέας, ότι ένα απλό όνομα θα της χαρίσει την αιωνιότητα; Είσαι πολύ γελασμένος. Είναι πάλι αυτή η ανάγκη επιβεβαίωσης από τους άλλους. Κι όμως, πόσοι το ‘χουν σκεφτεί αλήθεια, ότι ίσως είναι καλύτερα χωρίς όνομα; Γιατί το όνομα δεν είναι μια απλή λέξη. Κουβαλάει μέσα του όλη την αδυναμία και τα ελαττώματα του κατόχου του. Γιατί άσχετες πράξεις, άνανδρες ίσως αποφάσεις, και λάθη μιας ζωής να επισκιάσουν κάποιο έργο; Αντίθετα, ένα έργο/ιδέα αγνώστου δημιουργού, είναι ελεύθερο και αμόλυντο από τα λάθη του δημιουργού. Αυτό το κάνει τέλειο. Αυτό κάνει τέλειο και τον δημιουργό. Είναι λίγο αστείο θα έλεγα. Αυτός που φτιάχνει κάτι, είναι αυτός που απειλεί να το καταστρέψει. Ποιος κάνει τη χάρη σε ποιον αναρωτιέμαι, ποιος κάνει την τιμή σε ποιον; Ο δημιουργός στην ιδέα, ή μήπως η ιδέα στον δημιουργό; Καλύτερα να μείνεις εσύ στο σκοτάδι. Άφησε το φως για την ιδέα σου. Ο άνθρωπος δεν προορίζεται για το φως. Γιατί το φως φανερώνει τα ελαττώματα. Άστο για τις ιδέες. Γιατί οι ιδέες είναι τέλειες, δεν φθείρονται και δεν πεθαίνουν.

λα, λαλα, λα, λαλα λα

Με τη βροχή να πέφτει στο γυμνό μου κεφάλι

και ποταμάκια νερού να κυλούν στο πρόσωπο

τρέχω μόνος στα τυφλά μέχρι να φτάσω κάπου

που θα’χει ήλιο και ίσως να’χει κι ανθρώπους

λα λα λα λα λααααααααααα

κλαπ κλαπ κλαπ!

θενκ γιου τζακ, ναου γκοου μπακ του γιορ μποξ

Θοδωρής

*δημοσιεύτηκε στο έβδομο τεύχος του περιοδικού

*διαβάστε ακόμα στο blog μας «κείμενα», «ποιήματα» & «ιστορίες» του Θοδωρή