Αρχείο κατηγορίας Ποιήματα

νες καφέ με (λίγο) γάλα …του Γιώργου Μικάλεφ

Το τέρας, πίσω από οθόνες ξανά

ξεσπάει, για του φονιά τις σάρκες

οι πόρτες όμως κλειστές

και στο δρόμο ούτε σήμερα θα βγει

όπως και χθες

ο φονιάς ζητάει στιγμιαίο καφέ

με λίγο γάλα

μετά θα ακρωτηριαστεί

από εκείνους που προσπαθούν τις ψυχές τους να σώσουν

χαμογελάει στην κοινωνία

μα εκείνη δεν βλέπει

το πρόσωπο του, καθρέφτης καθαρός

μα εκείνη δε βλέπει την αρρώστια της

 …

Ο σαδισμός των ανθρώπων

πρόσφορο έδαφος ζητά

να εκφραστεί σα δικαιοσύνη

μα ο φονιάς δικαιοσύνη δε ζητά

μονάχα νες καφέ με γάλα

και η γυναίκα εκεί ψηλά

με ένα νεκρό μωρό στην κοιλιά της

ανάσκελα στο γραφείο ακουμπισμένη

με ένα καλώδιο περασμένο στο λαιμό

το ένα πόδι στο πάτωμα

το άλλο λιγάκι πιο ψηλά

και η ζωή συνεχίζεται

και η ζωή συνεχίζεται

 …

Γιώργος Μικάλεφ

Τέχνη Εστ… του Γιώργου Μικάλεφ

OLYMPUS DIGITAL CAMERA
 
I.
 
Τέχνη είναι το τρύπιο στομάχι του Bukowski
Το βρακί της O’Keefe
Η κλεπτομανία του Picasso
Το δέρμα που ανατρίχιασε στο ουρλιαχτό του Ginsberg
και τα αυτιά που τον άκουσαν να κλάνει
 
Τέχνη σήμερα, δεν είναι οι τουρίστες της Avenue Montaigne
ούτε όλοι οι φετιχιστές της Λουτετία
 
Στο διάολο οι πρωτεύουσες της τέχνης
Τα πατσουλιά & οι σέλφι στον πύργο Ηλίας
Η σύγχρονη τέχνη γεννιέται στη Συρία
Στα μάτια και στα όνειρα ανταρτών γεννιέται η τέχνη
 
Τέχνη… ζωή, έρωτας, ελευθερία
Στο διάολο οι τουριστικές αποστειρώσεις
Σκατά στον τάφο της Αμφίπολης
Δυο ίντσες του Αλέξανδρου…
 
II.
 
Κλειστές για την επόμενη δεκαετία οι γκαλερί
Άνευροι κριτικοί κινηματογράφου
Οι φιλελεύθερες φυλλάδες
αρνούνται πεισματικά να πεθάνουν
 
Ανώδυνη τέχνη σε μια επώδυνη ζωή
Χορευτικά σόου της χούντας
και μπάρμπεκιου λαχανικών
για σαρκοφάγους μυοπόταμους
έτσι για να περνάει η ώρα…
 
Η αισθητική εθνικιστικής νεολαίας
Παιδικές ζωγραφιές ενός φασίστα
Οι φασίστες δεν έχουν ψυχή
Η Τέχνη δεν υφίσταται χωρίς…
 
Γεννιέται σάπια, στο λευκό ταβάνι του νοσοκομείου
στα μάτια ενός σπασμένου αγοριού που τον κοιτάζει
για μέρες χωρίς να μπορεί να περπατήσει
Στο μουστάκι του παιδιού στο διπλανό κρεβάτι
Στο σχεδόν ακρωτηριασμένο του πόδι
Στο άγνωστο του διαδρόμου
και στο κλάμα  της προϊσταμένης…
 
Το παιδί αρνείται να μεγαλώσει
Τα κόκκαλα αρνούνται να σταματήσουν να πονάνε
Το ακρωτηριασμένο χέρι του Άγιου Σπυρίδωνα
 
III.
 
Τα καρφιά στα χέρια του εσταυρωμένου
στην πολυκατοικία απέναντι
Ο ποιητής, μετανιωμένος
Δεν υπολόγισε σωστά το χρόνο
Προσπαθεί  μονάχος, να σταματήσει την αιμορραγία
Το σχοινί δεν άντεξε το βάρος της χοντρής
 
IV.
 
Ο πρωθυπουργός μόνος στην εξοχική του κατοικία
βλέπει φιλαράκια και τραβάει μαλακία
Μια αργόσυρτη κλανιά ακούγεται & ένα χαμόγελο περηφάνιας σκάει
Η βροντερή πρωθυπουργική κλανιά
κόστισε τη ζωή ενός αποστειρωμένου γάτου και δύο κουναβιών
Νερωνισμός στην τέχνη
 
Μια αγχωμένη μαλακία στη σκοπιά
Ο απεγκλωβισμός του νεκρού νεοσύλλεκτου
από τον καταχεσμένο καμπινέ…
της ενηλικίωσης & της ανδρείας
 
V.
 
Τέχνη είναι ο κώλος της Belladonna, της Grey & της Rain
Και όχι ενός Γερμανού εκκεντρικού φωτογράφου
σε μια γκαλερί μοντέρνας τέχνης στην ψωλοκώσταινα.
 
Οι νεκροί ζωντανεύουν
Ο Βαν Γκογκ ξερνάει τα λάδια του
στην όψη της ομώνυμης φίρμας
Το στομάχι του, άδειο σαν τις τσέπες του
και δοξασμένο σαν την αγάπη του αδερφού του
 
VI.
 
(έθνο)κάθαρση σε υπόθετο…
 
 
Γιώργος Μικάλεφ
 
 
 

Ο τάφος της Αμφίπολης

Ο τάφος της Αμφίπολης θα είχε ενδιαφέρο(ν)
Αν είχε μέσα σφαλιστά, τ’ αρχίδια του Κικέρω(ν)
Και η ψωλή του Αλέξανδρου κι ο κώλος του Αρμένη
Φαντάζουνε στο σκύλο μου, ψωλότριχες στο χτένι
Για αρχαία ενδιαφέροντα, νοιαζόμαστε δε διόλου
Και όλα τα χουντοσκατά, στη σούφρα του Διαόλου
Θα έρθει σύντομα καιρός, να ανοίξουνε οι τάφοι
Να δούνε μέσα βασιλιά, που να βατεύει ελάφι
Τρενάκι όλοι θα παίρνονται, οι βασιλείς κι οι δούλοι
Τη χώρα να αφεντέψουνε, των αρχοντάδων (οι) μούλοι
Κρεμάλες θα τις στήσουνε, σε όλες τις πλατείες
Αυτόχειρες να κρέμονται τα ματ και αστυνομίες
Οι αφεντάδες οι παλιοί, να μπούνε μες τον τάφο
Τα κόκκαλα τ’ Αλέξανδρου να στρίψουν σ’ ένα μπάφο
Να μπούνε κι οι εθνικόφρονες, τους έθνους (οι) ανδρειωμένοι
Κι ο Βουκεφάλας (να) χλιμιντρά, με την ψωλή ασκωμένη
 
Γιώργος Σάπιος
 
 
το κολο
like εδώ fou-bou

Το Αγόρι Αυγό …του Θανάση Πάνου

Το αγόρι μου μοιάζει πολύ με αυγό.
Το πρόσωπό του είναι ένα ακριβές οβάλ σχήμα.
Επίσης όλα τα πράγματα
που χρησιμοποιεί και σχετίζονται με αυτόν
αυγουλοφέρνουν ,
όπως το στρογγυλίζον κινητό του
ή το αμάξι του που έχει σχήμα
ενός γιγάντιου δεινοσαυρικού αυγού.
Δεν υπερβάλλω.
Ίσως όλα εξηγούνται
από τον τρόπο που γνωριστήκαμε.
Κυριακή του Πάσχα
σε σπίτι κοινών οικογενειακών φίλων
την στιγμή που όλοι
κρατούσαν στα χέρια τους
κόκκινα Πασχαλινά αυγά
και ήταν έτοιμοι για αυγουλοπόλεμο.
Βέβαια ,
μετά κατάλαβα ότι το κακό
ξεκίνησε πολύ νωρίτερα.
Μου αποκάλυψε
πως από το νηπιαγωγείο
μέχρι και την Γ΄ Λυκείου
πήγαινε στο ιδιωτικό σχολείο «Αυγουλέα» .
Το τελικό χτύπημα δόθηκε
ένα απόγευμα που πήγα σπίτι του
και γνώρισα τη μάνα του.
Μια κλώσα
που όλη την ώρα βάφεται,
παρφουμαρίζεται
και ασχολείται με το γιο της γειτόνισσας.
Ε, σκέφτηκα τότε ,
αφού τον γέννησε κλώσα,
μόνο αυγό μπορούσε να βγει.
Φοβάμαι
πως αν στο μέλλον παντρευτούμε
(γιατί πέρα από το σχήμα του,
όλα τα άλλα μ αρέσουν ) ,
το παιδί μας θα γεννηθεί με τσόφλι.
 
Τι να κάνω ;
 
Θανάσης Πάνου
 
 
 links
Ποίηση-Λογοτεχνία Θανάσης Πάνου
Art-Imeros Thanasis Panou
 

Μορς …του Γιώργου Μικάλεφ

 
Μανέρα τω ιλιτρινό, στε πάρι τουμουρούνι
Κατέρα τας λεμέρια, δεμέρη τες κατούνι
 …
Φανέτερα, παρέτερα τε τριμποτέ αλλάγρα
Παγέρα τα πορίζουνε, μα τριμορτένα σπάρα
 …
Λιμέναι τε ατρόφορε, κατάρι τες παράνες
Φιδώτας ερπεζούντενε, μαχάτι άτες χάνες
 …
Γαρίνι τι επέρτονες, ταχίνες τις φεντρέλις
Φασίρτα μόρς επανερές, φασίρτα μορς πεντρέλης
 
 
 Γιώργος Μικάλεφ
 
 
 

Cyberlit …του Ιωσήφ Σ.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA
 
 
 
Πιότερο επιθυμώ να δω παρά να πω (Καβάφης)
 
Για μια τριάδα ενδιαφερόντων διαλέξαμε να ζούμε αδιάφοροι.
Λογοτεχνία και σινεμά. Τις νότες μελετήσαμε κι αυτές με τη σειρά τους.
 
Αν δεν ξέρεις τα χρώματα να ξεχωρίσεις, μην βγεις έξω.
Εκρού και φούξια. Για μία σέπια πέσαμε σ’ ύπνο βαθύ κι οι δυο μας.
 
Όπου και να σταθείς, κάποιος θα μιλάει στο κινητό του.
Πού πήγε η σιωπή; Κακό δεν είναι να μιλά κανείς με τη σκιά του.
 
Πρέπει ν’ ανήκεις κάπου με το ζόρι.
Μ’ αυτούς ή με τους άλλους. Ειδάλλως νιώθουν όλοι τους για σε μιαν απορία.
 
Το χαμόγελο στις μέρες μας είναι πηγή ευθυνών.
Μπερδεύει δεν γιατρεύει. Γελάω λοιπόν σαν περπατώ την Κυριακή στον δρόμο.
 
Αν είναι να πάμε στο διάολο, να πάμε με στυλ.
Ένα κουρέλι το ‘πε. Γούστο κι ευγένεια φορώ μαζί με τα λινά μου.
 
Έχω ένα παλιό ζιβάγκο, μαύρο.
Ενθύμιο από ταξίδι μακρινό. Το ύφασμα της έμπνευσης ο σκόρος δεν τ’ αγγίζει.
 
Απηύδισες ν’ ακούς για τη θάλασσα. 
Κύματα και ακρογυαλιές. Στου Κρόνου τους δαχτύλιους ασπάστηκες την πέτρα.
 
Μελετάς τα κόμιξ, ως παρακλάδι της λογοτεχνίας.
Ζόμπι σε διατριβές. Τ’απίθανο, το άπιαστο πεθύμησε η γενιά σου!
 
Μας πλησίασαν κομματικά υποείδη ανθρώπων.
Ακατέργαστη ΚΔΟΑ. Μα ποιός για την πολιτική θυσιάζει την Bebop;
 
Κάποτε θα φύγουμε, ωραίοι, με γιακάδες σιδερωμένους.
Ξεκούραστα παπούτσια. Στου χρόνου το οδόστρωμα θ’αφήσουμε σημάδι.
 
Υπάρχει μια πιθανότητα, να κάνουμε κάποτε εντύπωση.
Για το ποιοί ήμασταν κυρίως. Gnarles Barkley μας είπανε, Τζιμ Τζάρμους και Καμύ.
 
Ιωσήφ Σ.

Το δάκρυ των Χριστουγέννων

Ένα δάκρυ για σένα.

Για σένα που…

Σε πείθει η γλυκιά αυταπάτη του Δεκεμβρίου. Λαμπάκια – φουσκωτά κουκλάκια – χρωματιστά μπαλάκια – στολισμένα ελατάκια – γλυκά και σοκολατακια. Είναι τελικά όλα αυτά που αναζητούσες τόσο καιρό για να αισθανθείς χαρούμενος? Είναι αυτά που σου έλειπαν ?

Με πνίγεις. Με τυλίγεις με τα λαμπιόνια σου και με κάνεις κουκλάκι στο τζάκι. Με βάζεις σε μια μπότα και με πουλάς φορώντας το ψεύτικο χαμόγελο σου – άραγε εάν κοιτάξω από κάτω θα βρω την ημερομηνία λήξης ?

Αυτή λοιπόν είναι η δικιά σου εξέγερση ?

Χριστούγεννα….

Ένα δάκρυ για σένα

Είναι ένα δάκρυ συμπόνιας

Ένα δάκρυ για έναν άνθρωπο μικρό

“Η μνήμη είναι ισχυρότερη από την καθημερινή απουσία της παρουσίας.”

OTTO

28η «παρέλαση»

 

Κι αυτοί χειροκροτούν τους νικητές
καθώς περνούν μπροστά τους
με τα ρούχα καθαρά
ρυθμισμένες σα ρολόγια τις καρδιές
κρατούν τα λάβαρά τους

Σκέψη καμιά
λέξη λαλιά
βωή και ύμνος και τραγούδι φροντισμένο
από το άρρωστο μυαλό
που στρώνει βήμα και ρυθμό
σπέρνει θυμό, πίκρα θανάτου, καταχνιά

Για δες, περνούν οι νικητές
και συ σα χάχας να χτυπάς τα δυο σου χέρια
να νιώθεις δέος, θαυμασμό
το φίρερ σα μικρό χριστό
να σου κουρδίζει το μυαλό
να σου ακονίζει τα μαχαίρια

Πάρε το χάπι σου μπορείς
και πέσε ν’ αποκοιμηθείς
μ’ ένα χαμόγελο βλακώδους θαυμασμού
να ονειρευθείς κι εσύ στολή
δόξα, τιμή στη μηχανή
που σου επιτρέπει ν’ αναπνέεις σα νεκρός

Και δίπλα σου φεύγει το φως
μα εσύ περήφανος τυφλός
αηδιάζεις στου “καρκίνου” την ακτίδα
το προτιμάς ηλεκτρικό
γρανάζι στο μηχανισμό
οδοστρωτήρα και της πιο αχνής ελπίδας

 

 

Ένα άμετρο σχολικό ποιηματάκι,
για τις παρελάσεις.

28 Οκτώβρη 2010.

Βλαντ.

Ανθολόγιο (τεύχος#4)

Όσο πολύ κι αν προσπαθείς,
όσο μακριά κι αν πέσεις,
στον πούτσο μου θα καρφωθείς
να μην μπορείς να χέσεις!

………………………………………………….
Πάνω ψηλά στον Όλυμπο που ‘χει δυο μέτρα χιόνι,
σε πήδαγα και μου ‘λεγες “Η τρύπα μου κρυώνει”
Κι όταν σου τον εφόρεσα τον πούτσαρο στον κώλο
σου άρεσε που έβλεπες απέναντι στον Βόλο

……………………………………………………
Ο πούτσος μου εχόρευε ζεϊμπέκικο βαρύ
Κι εσύ που τον εκοίταξες τον ήθελες πολύ
Σηκώθηκες λοιπόν, χτυπώντας παλαμάκια
και έβαλες στο στόμα σου τα δυο μου αρχιδάκια

Ελένη

διαβάστε και άλλα από το ανθολόγιο της Ελένης

*από το τεύχος #4 που μπορείτε να κατεβάσετε από εδώ

“THE GHOST OF ROBERT IRWIN”

Another night in the hospital
And my mind is growing digital
I think there’s something wrong in here
A lack of pain, a lack of fear
………………………………………….

I could build castles with my head
My paintings were black and sometimes red
Self mutilation was never easy
And the doctors are always busy
……………………………………………

It’s October of 1932
So many things I have to do
But I’m tied on my hospital bed
Talking every day with a brain-dead
………………………………………….

“I am the ghost of Robert Irwin
You can see me only when you are drinking
I am the ghost of Robert Irwin
And my dream is out of sleeping”
……………………………………….

Today my mind was clear to see
A little girl smiling to me
I never thought that it could be
Please Alice set me free
……………………………………….

She was an angel but she was blind
She used to help me with my mind
But now she said I’m going too far
It seems to me another scar
…………………………………………

Now I walk alone the street
And I don’t give no goddamn shit
The priest said that I’m a sinner
But Ethel called me handsome dreamer
………………………………………………….

“I am the ghost of Robert Irwin
You can see me only when you are drinking
I am the ghost of Robert Irwin
And my dream is out of sleeping”
………………………………………………

Veronica always asked for more
She’s just a little fucking whore
About art she doesn’t care
And now I feel only despair
…………………………………………

I watch my life fades away
I’ll bet this is my final day
No one cares what’s in my head
So I send them to the dead
……………………………………..

Now it’s 1938
I can’t feel no more hate
Sleeping in my cold cell
There’s a place for me in hell

Γιώργος Ανώνυμος

*η καταγραφή της μη-ζωής