«Κι ύστερα με πιάσαν θεέ μου κάτι κλάματα
που με βρήκανε κουρέλι τα χαράματα
Με το άγαλμα ως το δρόμο προχωρήσαμε
μου εσκούπισε τα μάτια και χωρίσαμε»
…
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίμης Πλέσσας
…
Κάθε αστέρι, βέβαια, (μπορεί να) έχει τη σκοτεινή του πλευρά όπως γράφει και η Κατιούσα εδώ
Μια φορά κι έναν καιρό, γεννήθηκε μια ιδέα. Η ιδέα του κυνικού υπερρεαλισμού που πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από την πόλη. (ή μπορεί και όχι). Πάντως υπήρξε, όπως κάθε τι που πεθαίνει, κι έκανε κι εντύπωση, όπως κάθε τι που γεννιέται. Συζητήθηκε σε λογοτεχνικούς κύκλους, αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία και χλεύη αρχικά, αλλά δεν πέρασε απαρατήρητο και αντιμετώπισε κάθε κριτική με εριστικό, σκωπτικό, κυνικά υπερρεαλιστικό, τρόπο. Στα μούτρα σου δηλαδή και με μαγκούρα στο κεφάλι, όπως πρέπει σε κυνικούς φιλοσόφους και μάλιστα καλλιτέχνες. (και ας μην ήταν όλοι έτσι…) Έκανε πολλούς φίλους και υποστηρικτές και έθεσε το μανιφέστο του δημόσια, σε σουρεαλιστικές λογοτεχνικές συναντήσεις και ηλεκτρονικές σελίδες και περιοδικά. Προκάλεσε γιατί μπήκε με φόρα και έθεσε τα θεμέλια για ένα νέο καλλιτεχνικό κίνημα. Ένωσε φωνές και βρήκε τα χαρακτηριστικά του που ήδη προϋπήρχαν. Έκανε και εχθρούς και φίλους και πολλοί εχθροί, έγιναν φίλοι μετά και η παρέα όλο και μεγάλωνε.
Κι εκεί κάπου, άρχισε το χάος.
Η δημόσια ομάδα που είχε δημιουργηθεί για επικοινωνία στο φβ, άρχισε να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και να ανεβάζει ο καθένας ό,τι άσχετο θέλει, χωρίς να υπολογίζει το σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε η ομάδα. Με τις παρατηρήσεις, υπήρξαν παρεξηγήσεις. Αλλά και η ιδιωτική ομάδα επικοινωνίας των μελών, δεν πήγαινε καλύτερα. Να επικρατεί κι εκεί ένα χάος, παρεξηγήσεις και αποχωρίσεις μελών. Πρέπει να είναι η ομάδα με τις περισσότερες αποχωρήσεις παγκοσμίως!
Βέβαια, αν θέλαμε, θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε την ομάδα υπό άλλους όρους, και γίναν και κάποιες τελευταίες συναντήσεις γι’ αυτό το σκοπό, αλλά φαίνεται πως είχαμε όλοι κουραστεί από τη διαδικασία συντονισμού τόσων άναρχων ατόμων που δεν ταίριαζαν μεταξύ τους. Θα έπρεπε βέβαια οι εναπομείναντες να συμφωνούν, αλλά δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ίσως, δυο τρεις μονάχα. Έτσι, η όποια διάθεση για συνέχιση του κινήματος, (παρουσιάσεις, ομιλίες, συναντήσεις, εκδόσεις βιβλίων, περιοδικών, δημιουργία μπλογκ, ντοκιμαντέρ και δεν θυμάμαι τι άλλο είχε ειπωθεί), έπαψε να υπάρχει. Έτσι αποφάσισα να διαγράψω αρχικά την ομάδα κι έπειτα, τη σελίδα που φτιάξαμε στο φβ. Δεν έχει λόγο ύπαρξης πια.
Ωραία ήταν. Περάσαμε καλά, ενθουσιαστήκαμε, γνωρίσαμε πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους, κάναμε όνειρα και πιστέψαμε πως, στην ιστορία τέχνης του μέλλοντος, θα συμπεριληφθεί ο κυνικός υπερρεαλισμός. Μπορεί να μην τα καταφέραμε, αλλά προσπαθήσαμε. Και ίσως κάποτε, ποιος ξέρει, να αναγεννηθεί σαν ιδέα.
Προλάβαμε ωστόσο να εκδώσουμε την πρώτη μας συλλογική έκδοση, από τις εκδόσεις Ανέκδοτον, η οποία υπάρχει εκεί έξω στα βιβλιοπωλεία, με κεντρική διάθεση το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων των συναδέλφων στην Καλλιδρομίου 30. Κάτι που μαρτυράει την ύπαρξή μας κι ένα μοναδικό ντοκουμέντο για όποιον το έχει.
Ας αποχαιρετίσουμε λοιπόν με ένα
Εβίβες πάντα!
Αγάπη μόνο!
Τον κυνικό Υπερρεαλσιμό
Και ας είναι η κηδεία του αυτό.
Μια θεωρία συνωμοσίας. Μου φτάνει που μεγάλωσα με σένα…
Με κάθε εκτίμηση στον καλλιτέχνη (ή στην ομάδα των καλλιτεχνών) που τόσα χρόνια, μας προσέφερε γέλιο και άφθονη τροφή για σκέψη. Είναι μια από τις θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν υπογείως και αν έβγαινε ποτέ αληθινή, πολλοί θα πέφτανε από τα σύννεφα. Όπως και να ‘χει… κάτι τρέχει.
Τίμα τον πατέρα σου λοιπόν;
Καλό ταξίδι στο Θάνο Ανεστόπουλο! Ευχαριστούμε για τη μουσική και για ό,τι άλλο!
…
Ο θρυλικός «leatherface» πέθανε χθες 7/11/2015 στο σπίτι του. Ο ηθοποιός Gunnar Hansen έπασχε από καρκίνο στο πάγκρεας. Γεννήθηκε στην Ισλανδία το 1947 και βρέθηκε στην Αμερική στα πέντε του χρόνια. Το 1973 δοκίμασε την τύχη του ως ηθοποιός, παίζοντας στο «The Texas Chainsaw Massacre» του Tobe Hooper, τον ρόλο του πετσομούρη… μέλους μιας ιδιαίτερης οικογένειας παρανοϊκών με ανθρωποφαγικές τάσεις. Ο leatherface ήταν ένας αρκετά μεγαλόσωμος χασάπης που δεν μιλούσε και την έβρισκε να φοράει τα πρόσωπα των θυμάτων του, τα οποία έκοβε και τα έραβε χωρίς ιδιαίτερη μαεστρία. Ο χαρακτήρας, όπως και η ταινία, είναι εμπνευσμένος από τη ζωή του Ed Gein, ενός δολοφόνου με άρρωστο ψυχισμό όπου έβρισκε διάφορες χρήσεις για τα ανθρώπινα κουφάρια (κοπτοραπτική κλπ). Η ταινία κυκλοφόρησε το 1974, αποτελεί διαμάντι στο χώρο του τρόμου και ο leatherface βρίσκει τη θέση του στην αιωνιότητα. O Gunner έπαιξε ακόμα σε καμιά εικοσαριά ταινίες, μεταξύ των οποίων το Hollywood Chainsaw Hookers (1988) & το Texas Chainsaw 3D (2013). Ο μακαρίτης ήταν επίσης και συγγραφέας. Οι λάτρεις του τρόμου δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ. Αιωνία του η μνήμη.
…
Πάνω μια φωτογραφία της θρυλικής οικογένειας με τον leatherface κάτω αριστερά να ποζάρει σε όλο του το μεγαλείο.
Έφυγε χθες από τη ζωή ο Wes Craven και ο κόσμος του τρόμου πενθεί. Ήταν 76 ετών και έπασχε από καρκίνο στον εγκέφαλο. Γεννημένος στο Cleveland του Ohio, σπούδασε λογοτεχνία & ψυχολογία. Ξεκίνησε την καριέρα του στον κινηματογράφο γυρνώντας ταινίες πορνό hardcore με ψευδώνυμα, όπως ο ίδιος έχει ομολογήσει. Τη συνέχεια την αφηγούνται τα φιλμ του τρόμου που μας άφησε παρακαταθήκη… Δυο λόγια για κάποια αγαπημένα…
“The Last House on the Left” 1972 σε σενάριο και σκηνοθεσία Wes Craven και ο τρόμος ξεκινάει.
1977 “The Hills Have Eyes” σε σενάριο και σκηνοθεσία Craven. Μια οικογένεια μετά από ένα ατύχημα στο δρόμο πέφτει θύμα μιας οικογένειας αρρωστημένων κανίβαλων στην Αμερικανική στέπα. Για πολλούς η καλύτερη ταινία του Craven. Μπορείτε να την δείτε online στο youtube…
Το 1984 ο Freddy Krueger εισβάλει στους εφιάλτες των ανθρώπων και ο “Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες” στοιχειώνει από τότε τον ύπνο μας. Ένα διαμάντι τρόμου γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον Craven. Για την ιστορία, είναι η πρώτη ταινία που παίζει ο νεαρός τότε Johnny Depp.
1996 “Κραυγή Αγωνίας/Scream” η πρώτη ταινία τρόμου που είδα στην μεγάλη οθόνη. Ήμουν 12 χρονών τότε και καθόλου εξοικειωμένος με τις ταινίες τρόμου. Το scream ήταν από τις ταινίες που με έκαναν να λατρέψω φανατικά αυτό το είδος. Γρήγορα θεωρήθηκε κλασική στον χώρο και ο δολοφόνος(?) του Scream βρήκε τη θέση του δίπλα στον Leather Face, τον Krueger, τον Jason Voorhees και τους λοιπούς ήρωες μας.
Την πλήρη φιλμογράφια του Wes Craven μπορείτε να τη βρείτε εδώ
One, two, Freddy’s coming for you.
Three, four, Better lock your door
Five, six, grab a crucifix.
Seven, eight, Ya better stay awake.
Nine, ten, He’s back again.
Γιώργος Μικάλεφ
Έφυφε από αυτή τη ζωή ο αγαπημένος κωμικός Leslie Nielsen. Ο άνθρωπος αυτος μας πρόσφερε μεταξύ άλλων και άφθονο γέλιο με τις κωμωδίες που έπαιξε και που με αυτές έγινε ευρήτερα γνωστός στη δική μας γενιά. Η φιλμογραφία του είναι μεγάλη και ξεκινάει απ’το 1956 και ενοείται πως δεν ήταν μόνο ένας καλός κωμικός. Αιτία θανάτου… πνευμονία.
"ΤΟ ΚΟΛΟΧΑΡΤΟΝ" 