Όλες οι δημοσιεύσεις από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟ ΚΟΛΟ

Διαδικτιακές μη κερδοσκοπικες ανένταχτες εκδόσεις

Και 3 δημοτικά

Το μουνί στην αχλαδιά κι ο πούτσος από κάτω
Χίλιες μετάνοιες έκανα, “μουνί κατέβα κάτω”
“Δεν κατεβαίνω πούτσε μου γιατί είσαι λιχουδιάρης
και θα μου κάνεις το μουνί σαν κόκκινο φεγγάρι”

Το μουνί δεν είναι αρνί να το βάλεις στο παχνί
Το μουνί θέλει παιχνίδια με τον πούτσο και τ’ αρχίδια

Το μουνί το μουναρέλι, έπεσε μες το βαρέλι
Πάει ο πούτσος να το βγάλει, κι έπεσε με το κεφάλι
Πάει κι ο κώλος να βοηθήσει κι έγινε τρελό γαμήσι

Επιμέλεια, Ελένη

Ανθολογία (παρακαλώ μετρήστε τα άνθη)

Γεια σου φίλε μου αντρειωμένο φίδι,
σαράντα σε γαμάγανε στης Άρτας το γιοφύρι.
Και όλοι απορήσανε ποιος είναι αυτός ο νέος,
σαράντα πούτσους έφαγες και στάθηκες γενναίος!

Κάνω βάρη κάθε μέρα
για να σε γαμώ μ’ αέρα.
Έχω σφίξει, έχω δέσει,
θα πονάς και θα σ’ αρέσει.
Θα γαμιόμαστε στον κάμπο
και θα λες “σκίσε με Rambo!”

Από τη ρούγα σου περνώ, φωνές ακούω σταματώ
Πάλι γαμάει νόμισα, μα ύστερα απόρησα
Περίμενα να έλεγες “μωρό μου στήσε κώλο”
Εσύ όμως ξεφώνησες “Βαγγέλη χώσ’ τον όλο!”

Ο κώλος σου αμύγδαλο και το καυλί μου μέλι,
έλα να τα ενώσουμε να κάνουμε παστέλι!

Το μουνί μου με πονεί,
αχ και να ‘χα ένα καυλί!

Από μικρός δεν ήσουνα πολύ φανατικός.
Σιγά-σιγά ο κώλος σου μας βγήκε πεταχτός.
Κι από Μιχάλης έγινες Μισέλ
και μαζί με τον Γιωργάκη άρχισες τα σουσέλ!

(Αφιερωμένο στην κα. Αλίκη)

Κρουσταλένια, Κρουσταλένια το μουνί σου βγάζει γένια!
Βγάζει γένια και μαλλί, φτου να μην αβασκαθεί!

Ελένη

*Ποιήματα της προσωπικής μου
συλλογής. Ευχαριστώ τα ξαδέλφια μου
για τη βοήθεια τους.

A STORY

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας μικρός ήρωας παραμυθιού. Επειδή έλεγε πολλά πράγματα που στους άλλους φαίνονταν περίεργα, αποφάσισε μια μέρα να πάψει να μιλάει. Αυτό κράτησε για χρόνια.

Κάποια στιγμή ο μικρός μας ήρωας μεγάλωσε λιγάκι. Και μία μέρα όπως έκανε βόλτα με το ποδήλατο του είδε μία ηρωίδα ενός άλλου παραμυθιού. Αμέσως του τράβηξε την προσοχή. Πάει κοντά της ανοίγει το στόμα του να πει κάτι…. μα…… δεν έχει τίποτα να πει. Τρομοκρατημένος και καθώς η κοπέλα τον κοίταζε έτοιμη να γελάσει με την αστεία συμπεριφορά του, καβάλησε γρήγορα το ποδήλατο του και εξαφανίστηκε. Έφτασε στην κοντινότερη παραλία και εκεί έκατσε όλο το απόγευμα. Ξαφνικά είχε καταλάβει πως είχε ξεχάσει να μιλάει με τους ανθρώπους, μάλλον ακόμα χειρότερα, δεν είχε μάθει ποτέ να μιλάει μαζί τους. Από εκείνη την μέρα τα χρόνια πέρασαν. Ο μικρός μας ήρωας τώρα είχε γίνει πια νεαρός φοιτητής.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν είχε αρχίσει και πάλι να μιλάει άλλα κυρίως για πεζά πράγματα. Απέφευγε να εκδηλώνει περίεργες ιδέες και είχε μάθει να σχολιάζει χωρίς να δείχνει πως βαριέται τα όσα ηλίθια πράγματα άκουγε από τους γύρω του. Ήταν κάτι που έκανε αναγκαστικά ώστε να μπορεί τουλάχιστον να έχει μια κάποιου είδους παρέα. Όμως όσες μικρές ηρωίδες και να συνάντησε μετά από εκείνη την πρώτη φορά, ακόμα δεν είχε καταφέρει πάρα να κάνει ελάχιστη πρόοδο. Τουλάχιστον τώρα άνοιγε το στόμα του και προτού το ξανακλείσει προλάβαινε να πει και κάνα δυο βλακείες.

Πέρασαν τα χρόνια λοιπόν και ο μικρός μας ήρωας έγινε φοιτητής. Ξαφνικά και χωρίς να το περιμένει οι σχέσεις του με όλους άρχισαν να πηγαίνουν πολύ καλύτερα . Και αν και δεν ήταν πάντα εφικτό, τώρα πια μπορούσε να μιλάει πολύ πιο ελεύθερα για όλα τα περίεργα πράγματα που στριφογύριζαν μέσα στο μυαλό του. Και πλέον έκανε παρέα και με ηρωίδες από πολλά και διαφορετικά παραμύθια και. Και σιγά σιγά έκανε παρέα με τον κόσμο όλο.

Και όλα κύλαγαν σχεδόν καλά άλλα πάντα το πρόβλημα του παρέμενε και τον περίμενε κάθε βράδυ που γύριζε μόνος στο σπίτι. Όσο και αν είχε καταφέρει να γνωρίσει διάφορες ηρωίδες, δεν είχε καταφέρει σε καμία να πει πως θα ήθελε να ζήσουν αυτοί καλά και οι υπόλοιποι καλύτερα.

Τον εμπόδιζε πιο πολύ το γεγονός πως καμία δεν ενδιαφέρονταν για τις περίεργες ιδέες του και αντίστοιχα αυτός δεν ενδιαφέρονταν για καμιάς τις πεζές αντιλήψεις. Αν και όπως κατάλαβε αργότερα αυτό ήταν απλά μια δικαιολογία.
Και ο καιρός περνούσε και όλα έμοιαζαν βαρετά επαναλαμβανόμενα. Ώσπου μια μέρα έγινε κάτι το αναπάντεχο. Εντελώς τυχαία ο ήρωας μας γνώρισε μια ηρωίδα τόσο διαφορετική από τις άλλες. Αρχικά αυτή δεν του έδωσε καμία σημασία, τουλάχιστον έτσι φάνηκε. Σιγά σιγά όμως οι μέρες πέρασαν και μια μέρα μίλησαν. Και ο ήρωας μας έμεινε έκπληκτος από το πόσα έκρυβε αυτή η ηρωίδα. Το φοβερότερο από όλα ήταν πως καταλάβαινε όλα τα περίεργα ενδιαφέροντα του.

Όμως το παραμύθι του ήρωα μας δεν θα είχε αίσιο τέλος. Έτσι μετά από πολύ λίγο καιρό η ηρωίδα χάθηκε. Ο ήρωας δεν είπε τίποτα. Δεν ήταν κάτι που του φάνηκε περίεργο. Ήξερε πως απλά αυτό επρόκειτο να είναι το παραμύθι του μέχρι το τέλος. Και ο καιρός πέρασε και ο ήρωας μας συνέχισε να ζει την μονότονη ιστορία του σελίδα σελίδα. Και κάθε βράδυ τα έβαζε με τον συγγραφέα που τον είχε αδικήσει τόσο πολύ σε σχέση με τους άλλους ήρωες. Και σιγά σιγά ξέχασε τις σκέψεις του και χάθηκε μέσα στις σελίδες του παραμυθιού του. Χάζευε την εικονογράφηση και όσεςσκέψεις του είχαν απομείνει τις έκανε σαΐτες τις οποίες πετούσε μακριά και τις έπαιρνε ο άνεμος.

Μέχρι που μια μέρα ο ήρωας μας γυρίζοντας σελίδα ξαναβρέθηκε να έχει απέναντί του την ηρωίδα που τόσο είχε αγαπήσει. Μα τα πράγματα ήταν πια διαφορετικά. Ο ήρωας μας είχε καιρό τώρα αλλάξει συμπεριφορά και όλα τα τόσα όμορφα πράγματα που κάποτε είχε να πει τώρα πια τα είχε κάνει σαΐτες που τις σκόρπισε εδώ και εκεί. Και έτσι αυτός και η ηρωίδα πέρασαν λίγες σελίδες παρέα και μετά ξαναχάθηκαν.

Τώρα πια ο ήρωας μας ένιωθε χειρότερος από ποτέ και ακόμα είχε πολλά να δει. Καθώς περνούσαν οι μέρες ο ήρωας μας σιγά σιγά άφησε πίσω του οτιδήποτε του κρατούσε παρέα μέχρι τότε και έμεινε γυμνός να περιπλανιέται στο επόμενο κεφάλαιο του παραμυθιού. Ένα κεφάλαιο τόσο ανώφελο τόσο απροσδιόριστο και μπερδεμένο που ο ήρωας μας έφτασε στο σημείο να νιώθει πια εντελώς εγκλωβισμένος και χωρίς κανένα πάτημα για ανάκαμψη.

Μην αντέχοντας άλλο αυτή την κατάσταση αποφάσισε να φύγει από το βιβλίο του…

Ελπίζω κάποιος να το συνεχίσει…

Πάνος

DARKNESS COME ALIVE

Το ποίημα αρχίζει
θάνατος μυρίζει
μία πόρτα τρίζει
κορίτσι που τσιρίζει

………………….
Ένα πέντε δέκα
περνάνε τα λεπτά
όλοι κολυμπάμε
μέσα στα σκατά

………………….
Ένα μαύρο βέλος
τον αέρα σκίζει
ξέπνοη κραυγή
πτώμα στο γρασίδι

…………………
Ένα ζευγαράκι
πηδιέται στο παγκάκι
μικρό μαύρο γατάκι
ψοφάει στο πατάκι

…………………..
Βράδιασε κι απόψε
χτυπάει η καμπάνα
φωνάζει δυνατά
«ζωή είσαι πουτάνα!»

………………………
Στο δρόμο περπατάω
ανθρώπους και μετράω
όλοι τους φοράνε
μάσκες που γελάνε

…………………….
Να κι ένας παπάς
σαν βόδι χλαπακιάζει
ψεύτικα χαμόγελα
άφθονα μοιράζει

………………….
Να κι ο πολιτικός
κάνει δημόσιες σχέσεις
έχει ένα χάρισμα
ξεχνάει υποσχέσεις

………………….
Άντε λοιπόν, γαμήστε τους
στο ποτάμι πνίξτε τους
ή λιθοβολήστε τους
στο Βέλγιο εξορίστε τους

………………..
Κοινωνία παρακμή
με λεπίδα αιχμηρή
φλέβες κόβω στη στιγμή
ΠΛΑΤΗ ΓΥΡΙΖΩ ΣΤΗ ΖΩΗ

…………..
Θοδωρής

όνειρο ήταν

Να το μπροστά μας είναι… η επανάσταση των λαών, της εργατιάς, των πεινασμένων, των απλών ανθρώπων, των προλετάριων… Η ώρα που θα βγουν όλοι οι λαοί στο δρόμο αδελφωμένοι και θα απαιτήσουν ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον λαμπρό, πλασμένο από τα όνειρα μιας ασυμβίβαστης γενιάς. Ένα μέλλον όπου δεν θα υπάρχει δυστυχία, πίνα και μιζέρια… όπου δεν θα γίνονται οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι όπως έγραψε ο αυτόχειρας. Θα είναι αγγελικά πλασμένος…

Το βλέπω… ο κόσμος στους δρόμους, χωρίς σημαίες, οι τηλεοράσεις απόμειναν μονάχες τους, οι καναπέδες πάγωσαν, η εξουσία καταρρέει, το σύστημα σάπισε εντελώς και το φάγανε τα σκουλήκια. Μάχες στους δρόμους, μάχες και φωνές… θα τρέξει και αίμα, γιατί τίποτα δεν πρόκειται να γίνει αν δεν χυθεί αίμα. Όλοι στους δρόμους μια γροθιά. Μια γροθιά που γαμάει κώλους. Μια γροθιά για να εφαρμόσει άψογα στον κώλο της εξουσίας. Μια γροθιά αρκετά σκληρή για να ξεκωλιάσει οριστικά κάθε εξουσιαστή που μας γαμάει τη ζωή.

Οι μονάδες παραγωγής σταμάτησαν να λειτουργούν εδώ και μέρες… κανείς εργάτης δεν πάτησε. Τίποτα δεν λειτουργεί… τίποτα. Οι πλατείες και οι δρόμοι είναι γεμάτοι ανθρώπους χαρούμενους με ένα κοινό σκοπό. Να αλλάξουν τον κόσμο. Όλοι αγκαλιασμένοι και αδελφωμένοι. Την μέρα δίνουν μάχες με την αστυνομία και το στρατό και τα βράδια γλεντάνε στους δρόμους σαν μικρά παιδιά. Σύντομα οι δυνάμεις καταστολής των κρατών αλλάζουν μέτωπο και συντάσσονται με τους επαναστάτες. Μέχρι και οι πόλεμοι σταμάτησαν. Οι πολεμιστές ανακάλυψαν πως οι εχθροί τους δεν είναι τα αδέρφια τους, αλλά αυτοί που τους όπλισαν τα χέρια…

Όλοι μαζί τώρα έξω από τα κοινοβούλια, τα δημαρχεία, τις νομαρχίες τους λευκούς και τους μαύρους οίκους φωνάζουν μανιασμένα. Οι εξουσιαστές είναι μέσα κλειδαμπαρωμένοι και έχουν χεστεί στην κυριολεξία. Οι άντρες ασφαλείας τους προδίδουν. Οι πύλες ανοίγουν, άλλες σπάνε… όλοι είναι μέσα. Το μεγαλύτερο ντου της ιστορίας…

Όλοι οι εξουσιαστές είναι νεκροί. Οι πλατείες γέμισαν κρεμασμένους. Η ανθρωπότητα στήνει γλέντι για μέρες ολόκληρες. Τα κατάφεραν. Η επανάσταση του κόσμου ολάκερου ήταν εφικτή…

Περάσαμε μέρες ολόκληρες γιορτής… μέχρι που μια μέρα…

…τη γαμήσαμε. Όλα ήταν στημένα. Οι καθοδηγητές ήταν όλοι πουλημένοι στην ανώτερη εξουσία που ποτέ δεν θα δει κανείς (θα σας έλεγα γιατί δεν μπορείτε να τη δείτε, αλλά ποιος θα με πιστέψει?). Βγαίνουν στρατιές από το πουθενά… λες και ξεφύτρωσαν από τα έγκατα της Γης. Είναι όλοι οπλισμένοι με όπλα που κανείς δεν έχει φανταστεί. Δεν σκοτώνουν αλλά προκαλούν τόσο πόνο που θα παρακαλούσες να σε σκοτώνανε καλύτερα. Κάποιοι είδαν τα πρόσωπα τους και από τον πανικό κοκάλωσαν και τους συνέλαβαν.

Τα όπλα… που είναι τα γαμημένα τα όπλα? Τη γαμήσαμε… μαζέψαμε όλα όπλα και τα ρίξαμε στον ωκεανό να τα φάνε οι σιδηρές φάλαινες… σκεφτήκαμε πως έπρεπε να εξασφαλίσουμε την παγκόσμια ειρήνη. Μαλακία κάναμε. Πιστέψαμε τόσο πολύ στον σκοπό μας που σχεδόν κανένας δεν έκρυψε ένα όπλο στο καζανάκι της τουαλέτας του.

Μετά από μάχες που κράτησαν δυο βδομάδες ο κόσμος υποτάχθηκε στις στρατιές του νέου κόσμου. Δεν χρειάστηκε να φυλακίσουν κανέναν. Τους εξόντωναν αμέσως όσους έπιαναν.

Όσοι από τον κόσμο είχαν όπλα, εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς από τους πρώτους. Λες και ξέρανε οι γαμημένοι οι στρατιώτες από πριν ποιοι θα κρατούσαν όπλα. Λες και ήταν με κάποιο τρόπο μέσα στα σπίτια και  παρακολουθούσαν την ώρα που νομίζαμε πως τους παρακολουθούσαμε εμείς…

Ήμουν στο κρεβάτι μου και κοιμόμουν όταν άκουσα να χτυπάει μανιασμένα το τηλέφωνο. Η Ελένη ήταν. Ευτυχώς με ξύπνησε…

Γιώργος *από το δεύτερο τεύχους του περιοδικού

«YOU KNOW YOU ARE RIGHT» Μια μικρή αναφορά στη ζωή τoυ Kurt Cobain…

Ο Kurt Cobain γεννήθηκε στις 20 Φλεβάρη του 1967 στο Aberdeen της Washington. Σύντομα απέκτησε και μία αδελφή. Οι γονείς τους όμως δεν είχαν και τον πιο ευτυχισμένο γάμο και χωρίζουν ενώ ο Kurt είναι οχτώ χρονών. Η ζωή του επηρεάστηκε πολύ από το διαζύγιο των γονιών του, καθ’ όλη τη σύντομη διάρκεια της. Από μικρός είχε πολύ καλές σχέσεις με τη rock μουσική, ακούγοντας τους δίσκους των γονιών του. Στην αρχή Beatles και αργότερα Zeppelin, Kiss, Aerosmith… αργότερα γνώρισε και το punk… Ο κόσμος γύρω του πίστευε πως ήταν τρελός ή έστω αλλόκοτος. Είχε φανταστικούς φίλους και ήταν αρκετά μοναχικό παιδί. Στα μαθητικά του χρόνια δεν του άρεσαν τα κορίτσια του σχολείου του, τα θεωρούσε άσχημα. Όμως αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με την φιλία του με gay άτομα της περιοχής, του έφεραν μπλεξίματα με τους γύρω του και πολλές φορές… ξύλο. Του έβγαλαν το όνομα και εκείνος τους έγραψε όλους στα αρχίδια του ακόμα περισσότερο αφού θεωρούσε πως οι κάτοικοι του Aberdeen νοιαζόταν μόνο για το κόψιμο των ξύλων. Για αντίδραση έγραφε συνθήματα στους τοίχους υπέρ των gay με αποτέλεσμα να τον τσακώσουν και να φάει πρόστιμο. Στην εφηβεία του, όταν ανακάλυψε τους Melvins, δεν σταμάτησε να τους ακολουθεί σε συναυλίες αλλά και στις πρόβες τους παρατηρώντας τους με θρησκευτική ευλάβεια. H γνωριμία του με τον Krist Novoselic, που είχε παρατήσει το σχολείο για το ψάρεμα, έγινε μέσο των Melvins. Όταν ο Kurt είδε στο Seattle live τους Black Flag, έχασε την Παναγία του… ήθελε να φτιάξει δικιά του μπάντα… Στο σχολείο ο Kurt δεν τα πήγαινε καλά και όταν αποφάσισε να το παρατήσει λίγο καιρό αργότερα η μάνα του τον έδιωξε από το σπίτι. Εκείνη την περίοδο κοιμόταν σε σπίτια φίλων και όταν δεν είχε που να κοιμηθεί πήγαινε κάτω από μια γέφυρα του ποταμού Wishkah (from the muddy banks of the Wishkah) . Από αυτή την εμπειρία βγήκε και το τραγούδι “something in the way”. Ο Kurt στα 14 είχε αποκτήσει την πρώτη του κιθάρα και οι επιρροές του ήταν τι άλλο από punk! Κάποια στιγμή έδωσε στον Krist ένα demo που είχε ηχογραφήσει με την παλιά του μπάντα και ύστερα από ψήσιμο τον έπεισε να παίξουν μαζί. Μαζί τους ήταν συνήθως και κάποιο μέλος των Melvins. Αργότερα συνεργάστηκαν με τον Chad Channing. Ο Kurt κιθάρα και φωνή, ο Krist στο μπάσο και o Chad στα drums. Με αυτή τη σύνθεση κυκλοφόρησε το πρώτο album των Nirvana από τη Sub Pop με τίτλο “Bleach”. Ήταν 1989. Αργότερα ο Chad θα αντικατασταθεί από τον Dave Grohl. Το 1991 κυκλοφορεί το “Nevermind” από την Geffen και η συνέχεια για τους Nirvana είναι λίγο έως πολύ γνωστή σε όλους… εκατομμύρια πωλήσεις και μια δημοσιότητα που τσακίζει κυριολεκτικά τον Cobain. Το τραγούδι “smells like teen spirit” γίνεται ύμνος… Στις αρχές του 1993 κυκλοφορεί και το “In Utero” που και πάλι είχε μεγάλη επιτυχία. Το MTV τους προώθησε αρκετά και τον Νοέμβρη του 93 ηχογραφήθηκε και βιντεοσκοπήθηκε το ακουστικό album των Nirvana (unplugged).

Μεταθανάτια κυκλοφόρησαν με το κιλό cd των Nirvana με συλλογές, διάφορες ηχογραφήσεις καθώς και ανέκδοτα τραγούδια του Cobain. Οι συναυλίες τους, στις οποίες γινόταν χαμός, συνήθιζαν να τέλειωναν με τα μέλη των Nirvana να κομματιάζουν τον εξοπλισμό τους, ειδικά ο Kurt ο οποίος διέλυε από την κιθάρα του μέχρι τους ενισχυτές. Ενδιαφέρον είναι και ένα video από μια συναυλία όπου ενώ παίζουν το “love buzz” ο Kurt κάνει μια βουτιά στο κοινό. Ένας μαλάκας (κάτι σαν τραμπουκόsecurity) τον τραβάει πίσω στη σκηνή αρπάζοντας τον απ’ τα μαλλιά! Ο Kurt τον χτυπάει με τη κιθάρα στο κεφάλι και εκείνος τον άρχισε στα μπουκέτα… χαμός…

Πάντως οι συναυλίες τους προσέφεραν μοναδικό θέαμα και η ενέργεια που μετέδιδαν στο κοινό πρεπει να ήταν σπάνια. Υπάρχει πλούσιο υλικό από συναυλίες, καθώς και αρκετά video-clips. Ο Kurt Cobain από μικρός είχε και μια σχέση με τα ναρκωτικά που όσο μεγάλωνε γινόταν όλο και πιο δυνατή. Η προσπάθεια για αποτοξίνωση ήταν μάταια. Όπως λέει ο ίδιος υπέφερε πολύ από πόνους στην κοιλιά του και η ηρωίνη τον ανακούφιζε. Το 1992 ο Kurt θα παντρευτεί την Courtney Love στην Χαβάη. Η κόρη τους γεννιέται εθισμένη στην ηρωίνη λόγο της μητέρας που έκανε χρήση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Η Courtney όσο αγαπήθηκε από τον Kurt άλλο τόσο μισήθηκε από τους οπαδούς των Nirvana… και την αγαπούσε πολύ! Κατηγορήθηκε ότι τον χρησιμοποίησε για όφελος του συγκροτήματος της, “Hole” και οι πιο σκληροπυρηνικοί την κατηγόρησαν ακόμα και για δολοφονία! Εγώ προσωπικά δεν ήμουν εκεί και δεν ξέρω τι έγινε… Ήταν Μάρτης του 94 και ο Kurt βρισκόταν στην Ρώμη αναίσθητος από υπερβολική δόση. Τον βρήκε το πρωί η Courtney η οποία έκανε αργότερα λόγο για απόπειρα… Νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο για πέντε μέρες και μετά επέστρεψε στο Seattle. Τον ίδιο μήνα η αστυνομία έλαβε μια κλήση από τη σύζυγο του Kurt. Έλεγε πως έχει κλειδωθεί σε ένα δωμάτιο με χάπια και ένα όπλο και θέλει να αυτοκτονήσει. Όταν πήγε η αστυνομία σπίτι, ο Kurt είπε πως κρυβόταν από την Courtney και πως δεν ήθελε να αυτοκτονήσει! Στη συνέχεια εκείνη αποφάσισε μαζί με μια επιτροπή, να τον βάλουν σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης στην California. Ο Krist ήταν ενάντια σε μια τέτοια κίνηση αλλά ο Kurt συμφώνησε. Ο Cobain μία μέρα αφού μπήκε στο κέντρο, το έσκασε και πήγε στο Seattle. Κανείς δεν ήξερε που ήταν. Το μυστήριο λύθηκε στις 8 Απριλίου 1994 από έναν ηλεκτρολόγο που πήγε για ένα σύστημα ασφαλείας στο σπίτι του Kurt στη λίμνη Ουάσιγκτον. Το άψυχο κορμί του βρέθηκε με ένα τραύμα στο κεφάλι και ένα τουφέκι δίπλα. Είχε πάρει και αρκετά ναρκωτικά, σε σημείο που κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν θα μπορούσε να τραβήξει ο ίδιος τη σκανδάλη… βρέθηκε και ένα γράμμα που πάλι αμφισβητείται η αυθεντικότητα του. Εκτιμάτε πως πέθανε στις 5 Απριλίου του 1994. Στις 10 Απριλίου έγινε μια ολονυκτία στη μνήμη του, στο Seattle. Συγκεντρώθηκαν χιλιάδες άτομα. Γνώρισα πριν 3 χρόνια έναν απ’ αυτούς και μου είπε για τον κόσμο που ήταν μαζεμένος και για την Courtney και τo λόγο της. Θα μου έλεγε κι άλλα αν δεν ήταν μεθυσμένος όταν μιλήσαμε… Ο Cobain αγαπήθηκε αλλά και μισήθηκε από πολλούς. Άκουσα μεταλάδες να λένε πως δεν θα άκουγαν Nirvana, ακόμα και να τους πληρώνανε! Μου θυμίζει την επίθεση του Έλληνα συνθέτη Μίκη Μάους, ενάντια στη rock μουσική, επειδή πέφτανε οι πωλήσεις του. Όσοι γουστάρουνε ας τους ακούσουν. O Kurt δεν ήθελε ποτέ μεγαλεία ούτε να τον ακούσει κανείς με το ζόρι. Δεν ευθύνεται αυτός για την υπερβολική δημοσιότητα της μουσικής του, ούτε για την θεοποίηση της μορφής του. Μέχρι και το ημερολόγιο του βγήκε προς πώληση… ντροπή! Οι Nirvana στη σύντομη διάρκεια της ζωής τους έφεραν επανάσταση στη μουσική και αυτό δεν αλλάζει. O Kurt έφυγε αφήνοντας πίσω του έναν ανεκτίμητο μουσικό θησαυρό… όσοι έχουν νοιώσει τα τραγούδια του καταλαβαίνουν καλύτερα… ας αναπαυθεί εν ειρήνη

Γιώργος * από το δεύτερο τεύχος του περιοδικού

«Άνευ Αρχής»

Κουλουριασμένη η σκέψη μυρίζει σήψη στη γωνία,
λυποψυχεί η εφηβεία που γαλουχείται απ’ αγωνία
αν θα τρεκλίσει εις στην πλατεία, στις συνοικίες τις παλιές…
Σάπισε η καραμέλα με αμπαλάζ «Η Κοινωνία»,
μα τι ωραία επωνυμία για χρωστικά και πλαστικές ουσίες
όπου υποβόσκουν αφεντικά και αδηφάγες εξουσίες….
Και μας νοστάλγησε ο Νοέμβρης με την πεσμένη του τη πύλη,
ν’ αναρωτιούνται κάποιοι φίλοι,
ότι είναι άνευ σημασίας το τότε «Άξιον Εστί»…
Δρόμοι που ωρίονται και κλαίνε, αποσυντίθετο και λένε,
πως ήταν έξι του Δεκέμβρη όταν το παιδί ανέβει
από ψηλά για να μας δεί…
Με τις σπασμένες σας βιτρίνες θρυμματίστηκαν και οι μνήμες ,
κι ο τρόμος γύρισε σε στάχτη τη νεκροστόλιστη ελάτη
με μια φρουρά για να φυλάει τη τέφρα που’χει για κορμί…
Και όλοι τους κατηγορούνε εσένα όπου κι αν σε βρούνε,
πως είσαι δα ένα ρεμάλι που γκρέμισες το κόσμο πάλι,
φίλε μου όπως κι αν σε λεν…
Μια ασυμβίβαστη ροχάλα, σωστό πορτρέτο για κρεμάλα,
ο ξενιστής της αναρχίας, ο θεριστής της ταξικής τους ησυχίας,
μα άστους να κλαίν…

(2009)  Vex

ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΘΥΜΑ

Είναι κάποιες στιγμές που ακούγοντας ερωτήσεις και σκέψεις του στυλ «πάντα αναρωτιόμουν για πιο λόγο γίνεται η πορεία του πολυτεχνείου» η του στυλ «5-10 κωλόπαιδα κλείνουν το δρόμο, επιτρέπεται?» αναρωτιέσαι τελικά φταίει ο θύτης η το θύμα?

Σε θέλουν να είσαι έτσι – χωρίς προσωπική κρίση – χωρίς πρωτοβουλία – να μην μπορείς να εκθέσεις καμία άποψη διαφορετική, κανένα όχι, κανένα δεν θέλω…είναι δεδομένο ότι αυτό τους βολεύει…

Εσύ όμως τι κάνεις?
Τι είναι τελικά η ζωή?

Φαΐ – Κακά – Σεξ – Καλοπέραση και τέλος…?
Γι’ αυτό είμαστε πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη? Δηλαδή όλο αυτό το μυαλό που θεωρητικά είναι αυτό που μας κάνει διάφορους από τα υπόλοιπα ζώα…

Φταίει και το θύμα λοιπόν…γιατί αν έλεγες ότι σε λένε Χ – είσαι ένας ξεχωριστός άνθρωπος με τα δικά του ιδανικά – τα δικά του θέλω – τα όχι του –τις απόψεις του – τα λάθη του – τα κολλήματα του…ε τότε νομίζω ότι και οι θύτες σου δεν θα εύρισκαν τόσο πρόσφορο έδαφος να κάνουν του κεφαλιού τους. Σίγουρα θα έψαχναν να βρουν λύση και σε αυτό αλλά όπως και να έχει δεν θα έκανες την ζωή τους τόσο εύκολη όσο τώρα.
Γιατί τώρα βρίσκουν τον δρόμο εύκολα…πατάνε πάνω στην άγνοια-στην αδιαφορία-στην παθητικότητα-και κάνουν πραγματικά ότι θέλουν. Σου δίνουν την εντύπωση ότι φροντίζουν για σένα ότι δεν χρειάζεται να κάνεις πολύπλοκες σκέψεις αλλά να κοιτάς να περνάς καλά και τίποτα παραπάνω. Και εσύ το κάνεις και κάθεσαι στην πολυθρόνα απαθής και η μόνη αντίδραση είναι που και που να τους βρίσεις έτσι για να νιώσεις ότι και εσύ είσαι αντίθετος αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι ουσιαστικό και αυτό το πιστεύεις και δεν σε ενδιαφέρει να μπεις στην διαδικασία να ψάξεις τελικά αν μπορείς να κάνεις κάτι πιο δραστήριο-πιο ενεργητικό.

Φταίει λοιπόν και το θύμα. Εννοείται πως πάντα ο θύτης είναι ο πρώτος φταίχτης αλλά…
Γιατί να είσαι μια ζωή το θύμα? Και μην μου πεις πως δεν το βλέπεις…

Είμαι και εγώ ένα θύμα που φταίει. Ξέρω πώς να μιλάω σε θύματα…

<< Dream on…>>

OTTO

…ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ

Χριστούγεννα – φωτάκια – δεντράκια – καμπανούλες – στολισμένοι δρόμοι –και όλοι είναι χαρούμενοι και όλοι είναι ευδιάθετοι και ευχές και δώρα και τα μαγαζιά γεμάτα και κάλαντα και μπαίνει και ο καινούργιος χρόνος γεμάτος υποσχέσεις και βεγγαλικά και πυροτεχνήματα και άλλες καινούργιες ευχές και να τα μπουκάλια να ανοίγουν στα μαγαζιά…
Λες και κάτι άλλαξε και όμως ακόμη μετράς τα χρήματα στο πορτοφόλι ένα ένα – ο γιος σου πάλι δεν  βρήκε κάποια θέση εργασίας – ο άντρας σου θα γυρίσει σπίτι στις 7 και μετά θα πάει να κάνει ιδιαίτερα στη κόρη του γείτονα γυρίζοντας σπίτι για ύπνο – Τίποτα δεν άλλαξε και ούτε και θα αλλάξει αφού εσύ δεν  αλλάζεις μυαλά.
Καλές γιορτές λοιπόν…

OTTO

Ένας πιτσιρίκος της TV (τεύχος#7)

Ουφ. Βαρέθηκα όλη μέρα στο κομπιούτερ, πόνεσαν τα μάτια μου, πάω να κάνω λίγο παρέα στη μαμά που βλέπει τηλεόραση.

<<Τον έλεγχο των βουλευτών, κυρίως από πλευράς ΝΔ και ΛΑΟΣ για τη στάση της Αρχής σε σχέση με την λειτουργία των καμερών παρακολούθησης, δέχτηκε στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής ο πρόεδρος της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα κ….>>

δηλαδή πάει το big brother – το fame story- τώρα θα παίζουμε όλοι στην τηλεόραση.

Μαμά πότε θα μας δείξει εμάς? Να βάλω το καινούργιο παλτό που μου πήρες να το δούνε όλοι!!

Η μαμά με στραβοκοιτάζει αλλά δεν μιλάει…πρέπει να ετοιμαστώ, να μην εμφανιστώ στην τηλεόραση όπως να’ ναι

<<Τη μνήμη του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, που δολοφονήθηκε ακριβώς ένα χρόνο πριν στα Εξάρχεια από πυρά ειδικού φρουρού, τίμησαν η οικογένεια και οι φίλοι του άτυχου μαθητή στο μνημόσυνο που τελέστηκε στο νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου. Επί ποδός η αστυνομία.>>.

Ειδικός Φρουρός = Αστυνομία, άτυχος = νεκρός ,τυχερός = μόνο ο Γκαστονε.

-ΜΑΜΑΑαα, νομίζω ότι κινδυνεύω…

Η μαμά με κοιτάζει συμπονετικά στα μάτια και ένα δάκρυ ξεχωρίζει να κυλαει στο μάγουλο της.

Μάλλον πρέπει να κρατάω αποστάσεις από αυτούς τους αστυνομικούς. ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί!

<<Η κυβέρνηση ξεκαθάρισε την Παρασκευή ότι δεν θα επιτρέψει βίαια επεισόδια, καταστροφές και παρανομία. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης χαρακτήρισε τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή «αποτρόπαιο γεγονός για μια δημοκρατική χώρα» και «περιστατικό ακραίας αστυνομικής αυθαιρεσίας».>>

χμμμ…δλδ κάποιες φορές όλες αυτές οι αυθαιρεσίες και οι καταστροφές επιτρέπονται?

<<κ. Χρυσοχοΐδης επαναλαμβάνει ότι οι προληπτικές προσαγωγές στη διάρκεια των εκδηλώσεων του προηγούμενου Σαββατοκύριακου ήταν «νόμιμες» και «έσωσαν την Αθήνα από σοβαρά επεισόδι>>

-προληπτική προαγωγή δηλαδή  όπως λέμε προληπτική ένεση?

-καμία απάντηση από τη μαμά…μάλλον κάπως έτσι θα’ ναι τα πράγματα. Καλή είναι η πρόληψη!

<<Για την στρατηγική των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν ενημέρωσε τους Μπράουν, Σαρκοζί και Μεντβέντεφ ο Μπαράκ Ομπάμα, η οποία προβλέπει αποστολή περίπου 30.000 επιπλέον στρατιωτών στην ασιατική χώρα σε διάστημα 12 με 18 μηνών…>>

καλοπερνάνε αυτοί οι Αμερικανοί στρατιώτες. Σε όλον τον κόσμο τους στέλνουν. Και εγώ δεν έχω πάει ακόμη ούτε στο χωριό στην Καρδίτσα!

ΟΤΤΟ