Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας μικρός ήρωας παραμυθιού. Επειδή έλεγε πολλά πράγματα που στους άλλους φαίνονταν περίεργα, αποφάσισε μια μέρα να πάψει να μιλάει. Αυτό κράτησε για χρόνια.

Κάποια στιγμή ο μικρός μας ήρωας μεγάλωσε λιγάκι. Και μία μέρα όπως έκανε βόλτα με το ποδήλατο του είδε μία ηρωίδα ενός άλλου παραμυθιού. Αμέσως του τράβηξε την προσοχή. Πάει κοντά της ανοίγει το στόμα του να πει κάτι…. μα…… δεν έχει τίποτα να πει. Τρομοκρατημένος και καθώς η κοπέλα τον κοίταζε έτοιμη να γελάσει με την αστεία συμπεριφορά του, καβάλησε γρήγορα το ποδήλατο του και εξαφανίστηκε. Έφτασε στην κοντινότερη παραλία και εκεί έκατσε όλο το απόγευμα. Ξαφνικά είχε καταλάβει πως είχε ξεχάσει να μιλάει με τους ανθρώπους, μάλλον ακόμα χειρότερα, δεν είχε μάθει ποτέ να μιλάει μαζί τους. Από εκείνη την μέρα τα χρόνια πέρασαν. Ο μικρός μας ήρωας τώρα είχε γίνει πια νεαρός φοιτητής.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν είχε αρχίσει και πάλι να μιλάει άλλα κυρίως για πεζά πράγματα. Απέφευγε να εκδηλώνει περίεργες ιδέες και είχε μάθει να σχολιάζει χωρίς να δείχνει πως βαριέται τα όσα ηλίθια πράγματα άκουγε από τους γύρω του. Ήταν κάτι που έκανε αναγκαστικά ώστε να μπορεί τουλάχιστον να έχει μια κάποιου είδους παρέα. Όμως όσες μικρές ηρωίδες και να συνάντησε μετά από εκείνη την πρώτη φορά, ακόμα δεν είχε καταφέρει πάρα να κάνει ελάχιστη πρόοδο. Τουλάχιστον τώρα άνοιγε το στόμα του και προτού το ξανακλείσει προλάβαινε να πει και κάνα δυο βλακείες.

Πέρασαν τα χρόνια λοιπόν και ο μικρός μας ήρωας έγινε φοιτητής. Ξαφνικά και χωρίς να το περιμένει οι σχέσεις του με όλους άρχισαν να πηγαίνουν πολύ καλύτερα . Και αν και δεν ήταν πάντα εφικτό, τώρα πια μπορούσε να μιλάει πολύ πιο ελεύθερα για όλα τα περίεργα πράγματα που στριφογύριζαν μέσα στο μυαλό του. Και πλέον έκανε παρέα και με ηρωίδες από πολλά και διαφορετικά παραμύθια και. Και σιγά σιγά έκανε παρέα με τον κόσμο όλο.

Και όλα κύλαγαν σχεδόν καλά άλλα πάντα το πρόβλημα του παρέμενε και τον περίμενε κάθε βράδυ που γύριζε μόνος στο σπίτι. Όσο και αν είχε καταφέρει να γνωρίσει διάφορες ηρωίδες, δεν είχε καταφέρει σε καμία να πει πως θα ήθελε να ζήσουν αυτοί καλά και οι υπόλοιποι καλύτερα.

Τον εμπόδιζε πιο πολύ το γεγονός πως καμία δεν ενδιαφέρονταν για τις περίεργες ιδέες του και αντίστοιχα αυτός δεν ενδιαφέρονταν για καμιάς τις πεζές αντιλήψεις. Αν και όπως κατάλαβε αργότερα αυτό ήταν απλά μια δικαιολογία.
Και ο καιρός περνούσε και όλα έμοιαζαν βαρετά επαναλαμβανόμενα. Ώσπου μια μέρα έγινε κάτι το αναπάντεχο. Εντελώς τυχαία ο ήρωας μας γνώρισε μια ηρωίδα τόσο διαφορετική από τις άλλες. Αρχικά αυτή δεν του έδωσε καμία σημασία, τουλάχιστον έτσι φάνηκε. Σιγά σιγά όμως οι μέρες πέρασαν και μια μέρα μίλησαν. Και ο ήρωας μας έμεινε έκπληκτος από το πόσα έκρυβε αυτή η ηρωίδα. Το φοβερότερο από όλα ήταν πως καταλάβαινε όλα τα περίεργα ενδιαφέροντα του.

Όμως το παραμύθι του ήρωα μας δεν θα είχε αίσιο τέλος. Έτσι μετά από πολύ λίγο καιρό η ηρωίδα χάθηκε. Ο ήρωας δεν είπε τίποτα. Δεν ήταν κάτι που του φάνηκε περίεργο. Ήξερε πως απλά αυτό επρόκειτο να είναι το παραμύθι του μέχρι το τέλος. Και ο καιρός πέρασε και ο ήρωας μας συνέχισε να ζει την μονότονη ιστορία του σελίδα σελίδα. Και κάθε βράδυ τα έβαζε με τον συγγραφέα που τον είχε αδικήσει τόσο πολύ σε σχέση με τους άλλους ήρωες. Και σιγά σιγά ξέχασε τις σκέψεις του και χάθηκε μέσα στις σελίδες του παραμυθιού του. Χάζευε την εικονογράφηση και όσεςσκέψεις του είχαν απομείνει τις έκανε σαΐτες τις οποίες πετούσε μακριά και τις έπαιρνε ο άνεμος.

Μέχρι που μια μέρα ο ήρωας μας γυρίζοντας σελίδα ξαναβρέθηκε να έχει απέναντί του την ηρωίδα που τόσο είχε αγαπήσει. Μα τα πράγματα ήταν πια διαφορετικά. Ο ήρωας μας είχε καιρό τώρα αλλάξει συμπεριφορά και όλα τα τόσα όμορφα πράγματα που κάποτε είχε να πει τώρα πια τα είχε κάνει σαΐτες που τις σκόρπισε εδώ και εκεί. Και έτσι αυτός και η ηρωίδα πέρασαν λίγες σελίδες παρέα και μετά ξαναχάθηκαν.

Τώρα πια ο ήρωας μας ένιωθε χειρότερος από ποτέ και ακόμα είχε πολλά να δει. Καθώς περνούσαν οι μέρες ο ήρωας μας σιγά σιγά άφησε πίσω του οτιδήποτε του κρατούσε παρέα μέχρι τότε και έμεινε γυμνός να περιπλανιέται στο επόμενο κεφάλαιο του παραμυθιού. Ένα κεφάλαιο τόσο ανώφελο τόσο απροσδιόριστο και μπερδεμένο που ο ήρωας μας έφτασε στο σημείο να νιώθει πια εντελώς εγκλωβισμένος και χωρίς κανένα πάτημα για ανάκαμψη.

Μην αντέχοντας άλλο αυτή την κατάσταση αποφάσισε να φύγει από το βιβλίο του…

Ελπίζω κάποιος να το συνεχίσει…

Πάνος