συζήτηση μετά το φαγητό…
κοτόπουλο εστραγκόν
και μια ανάπηρη γάτα να νιαουρίζει στο κεφάλι μου
χωρίς σταματημό

το σύστημα είναι σοφό
σκηνοθέτης απείρου κάλλους
πόσα προβλεπόμενα σενάρια σε μια ταινία?
όσα μπορούμε να σκεφτούμε
και άλλα δυο-τρία να υπάρχουν
μη πάει και τραβηχτεί κανείς πιο πέρα

ο κόσμος θα αλλάξει από φαντασία
της πιο ακραίας μορφής
ή από την παντελή έλλειψη της

τί κάναμε εμείς για να αλλάξει ο κόσμος?
δεν αυτοκτονήσαμε όλοι με επιτυχία πάντως
αν και θα έπρεπε…
για να μην μείνει σπόρος από τη σάπια τη γενιά σας

ο ένας κρεμάστηκε
ο άλλος πρεζόθηκε
και εγώ έπεσα και τσακίστηκα

θα πρέπει να απολογούμαστε μια ζωή?
να σας αφανίσουμε θα έπρεπε
και ίσως και να τα καταφέρουμε
είναι ωραίο να κάνεις όνειρα

μπογδάνε θα καίγεσαι στην κόλαση
και να πεις πως άξιζε τον κόπο?
άθλια συλλογή τραγικά αμήχανων στιγμών

εμμονές?
παπάρια…

βαθιά ανάσα…
τοποθετήστε την ελπίδα στον πρωκτό σας
δέκα πάτερ ημών
και τραβάτε στο διάολο

και η μέρα είναι Δευτέρα
και σε δέκα λεπτά τελειώνει

Γιώργος Μικάλεφ

Έτος 2015 και η τραγελαφική μας κυβέρνηση πιστεύει πως με τη σύλληψη του απερίγραπτου Ξηρού, θα πάρει καμιά ψήφο παραπάνω. Αν τον μεταμφίεζαν σε τραβεστί (που θα ήταν το επόμενο βήμα) ίσως να κατάφερναν κάτι. Αλλά εκείνοι προτίμησαν να τον μεταμορφώσουν σε ποδήλατο.

Ο Τσίπρας έρχεται, το κράτος έχει είδη αρχίσει να καταρρέει, καράβια να βουλιάζουν, άνθρωποι πνίγονται, χιόνια γκρεμίζουν τα καμπαναριά, κουμουνιστές μας παίρνουν τα σπίτια και βιάζουν τις κόρες μας, αιμοδιψή ζόμπι  ξεσκίζουν σάρκες νοικοκυραίων, οι τέσσερις καβαλάρηδες της αποκάλυψης θερίζουν κεφάλια στις λεωφόρους… φανταστείτε να εκλεγεί τι έχει να γίνει… Δεν θέλω να το σκέφτομαι.

Κάποιοι το σκέφτηκαν όμως και είδη στο φόβο της πιθανής αποκατάστασης κάποιου είδους δημοκρατίας, ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για Αράχοβα.

Η τρομολαγνεία & η κοπρολαγνεία των μέσων μαζικής αποχαύνωσης, προσπαθεί να ανακαλύψει νέους τρόπους για να τρομάξει εκείνους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν… δύσκολο έργο… Μια πολεμική λογική, θα έλεγε στα μέσα να στραφούν στους νικητές, αλλά άγνωστες γνωστές οι συμβάσεις των καρκινωμάτων…

Ο γάτος μου είδε στον ύπνο του έναν υπουργό να τρέχει κρατώντας ένα τσεκούρι και χιλιάδες γάτες, να του ξεσκίζουν τις σάρκες με κονσερβοκούτια. Είδε δημοσιογράφους και κομματόσκυλα να ακρωτηριάζονται από λυσσασμένα σκυλιά και εκείνα να αρνούνται να γευτούν τις σάρκες των θυμάτων τους… μονάχα να αφοδεύουν πάνω στα άψυχα μακελεμένα κρέατα. Όταν ο γάτος ξύπνησε, πήγε χαρούμενος και έφαγε απ’ το πιατάκι του, μια μίξη από κοτόπουλο, γαλοπούλα και σκυλοτροφή. Μετά ξαναέπεσε για ύπνο μπροστά από το τζάκι και το χαμόγελο του ήταν όμορφο σαν καρκίνο στα κόκκαλα φασίστα (δανεισμένο από κάποιον τοίχο). Αλλά τα όνειρα θα μείνουν όνειρα, κανείς δεν ξέρει για πόσο και ο γάτος μου θα συνεχίσει να ονειρεύεται…

Γιώργος Μικάλεφ

φουμπου