Ντάξει, παίδες, νισάφι πια. Με όλη την καλή διάθεση : από ενοχές μπουκώσαμε από μικροί. Και μετά κάποιοι μεγαλώσαμε, τις πετάξαμε από πάνω μας περνώντας δια πυρός και σιδήρου, ενηλικιωθήκαμε. Και τώρα δεν μου υπαγορεύουν οι ενοχές πώς θα νιώθω, αν θα χαίρομαι κι αν θα λυπάμαι. Δεν θα απολογηθώ για τα καλά που μου συμβαίνουν, είτε αγωνίστηκα γι’ αυτά είτε μου ‘ρθαν ως μάννα εξ ουρανού. Δεν θα απολογηθώ για τη χαρά μου αν δω τη νιφάδα να πέφτει. Κι αν δεν πάω μια μέρα στη δουλειά, δεν θα απολογηθώ σε κανέναν που χάρηκα. Όχι γιατί έχω βασανιστεί σ’ όλη μου τη ζωή με χίλια δυο, λεφτά, υγεία, υπανθρώπους και δεν συμμαζεύεται. Όχι γιατί βοηθάω σε όλη μου τη ζωή με όποιον τρόπο έχω ανθρώπους ή ζώα που έχουν ανάγκη. Όχι γιατί δουλεύω –και πάντα δούλευα- σαν το σκυλί καθημερινά, σε «διακοπές» και σαββατοκύριακα. Απλώς γιατί αποστρέφομαι τους μπάτσους κάθε είδους. Και ειδικά τους ενοχο-μπάτσους (όχι ειδικά του διαδικτύου). Μπούκωσα , λέμε. Δεν ζητάω την άδειά κανενός για να χαρώ, την χαρά μου δεν την έκλεψα από κανέναν. Ούτε είναι η πρόσκαιρη, η σπάνια χαρά μου που φέρνει τις συμφορές στον κόσμο. Ούτε τα καιρικά φαινόμενα τα προκαλώ εγώ, ναι; Αντίθετα, είναι σημαντικό που η ηθική μου και οι πράξεις μου δεν καθορίζονται από κάτι ποταπό όπως οι ενοχές ή, χειρότερα, από δασκαλίστικα κηρύγματα προηγούμενου αιώνα. Και το κατάφερα με πολλά βάσανα. Κι ύστερα είναι πολύ ύποπτα τα δάχτυλα που κουνιούνται, λένε πως αυτά τα δάχτυλα τις δικές τους τις ενοχές κοιμίζουν. Τώρα θα μου πεις, δεν με ξέρεις, δεν ξέρεις πώς πράττω, τι έχω καταφέρει, πώς αγωνίζομαι. Κι ακόμα δεν ξέρεις καν αν πενθώ, αν κρυώνω, αν ζορίζομαι. Ε, αυτό λέω κι εγώ.

(Κατά τα άλλα, κοίτα να δεις τι κατάφεραν λίγες νιφάδες χιόνι που έπεσαν στην Αθήνα. )

Κολ-Ρου