Ζέστη. Ζέστη πολύ. 34 βαθμοί Κελσίου μες στο σπίτι. Έξω… ξέρω γω… 40; Καλά είναι να το αφήσω; Έγινε! Και κουνούπια πολλά. Πιο πολλά. Πάρα πολλά! Να έρχονται να σου ρουφούν το αίμα, να κάνουν σπυράκια παντού όπου αγγίξουν που να προκαλούν απίστευτη φαγούρα. Κάψιμο. Να σου κάνει το κεφάλι μαρμελάδα κι εσύ να προσπαθείς να μείνεις ζωντανός. Όπως τα ζόμπι. Ζωντανός νεκρός. Καμία αντίδραση. Πουθενά. Ένας ήχος έρχεται από το ραδιόφωνο που παίζει ειδήσεις κρατικού σταθμού: Αύριο το θερμόμετρο θα ανέβει στους 42 βαθμούς Κελσίου, κάποια παιδιά πεθαίνουν στην Παλαιστίνη και η Μαντόνα κάνει διακοπές στην Κέρκυρα σε ιδιωτικό τζετ. Βλέπω πως ο κόσμος προχωράει κανονικά. Κάτι θα ξέρουν όλοι αυτοί, ίσως να είμαι ο μόνος που βασανίζεται, άρα είμαι μαζόχας.

Παίρνω να πιω ένα ποτήρι νερό. Το ποτήρι καίει. Του βάζω κρύο νερό και παγάκια. Λιώνουν στη στιγμή. Απίστευτο φαινόμενο. Ίσως να ασχοληθώ με τη φυσική. Αλλά, όχι τώρα, τώρα καίει και η καρέκλα που κάθομαι. Σκέφτομαι να αυτοκτονήσω, αλλά δεν έχω το κουράγιο, έχει ζέστη πολύ. Κάτσε να δροσίσει λίγο σε 5,5 χρόνια και βλέπουμε.

Πιάνω μια παγωμένη μπύρα από το ψυγείο, πίνω την πρώτη γουλιά και είναι δροσερή. Πίνω τη δεύτερη κι έχει ζεσταθεί. Το ξέρω πως κάποτε θα τελειώσει αυτό το βάσανο. Δεν ξέρω πότε, περιμένω. περιμένω. μέχρι να θυμηθώ, θα περιμένω.

Σκέφτομαι την ομοιοπαθητική. Έχει ζέστη; Πιες ρακή. Με καυτερή πιπεριά. Κι επανέλαβε ξανά και ξανά. Άμα πεθάνεις, δεν θα νοιαστεί κανείς. Αν ζήσεις, το ίδιο. Τι άλλο να κάνω; Καύσωνας είναι, μπορεί και να περάσει. Μπορεί και να καούμε ζωντανοί. Ο θεός μας μαγειρεύει και περιμένουμε να ψηθούμε. Ζωντανοί. Μας αγαπάει ο θεός. Και όλοι οι Άγιοι. Δεν μας θέλουν ωμούς, μας προτιμούν ψητούς. Μάλλον θα έχουμε καλύτερη γεύση έτσι. Έτσι και τα κουνούπια μας πολιορκούν. Και μας νικούν. 20 τσιμπήματα, ένα νεκρό. Το φιδάκι δεν το λογαριάζουν, είναι η μαστούρα τους.

Τι άλλο να πω; Δεν χρειάζεται να επεκταθώ. Απ’ όλες τις εποχές του χρόνου, το καλοκαίρι μου αρέσει. Παίζει πάντα με τα όριά μου και προσπαθώ να ευχαριστηθώ.

Αλλά συγχωρήστε με τώρα καθώς, μου έχουν κάνει επίθεση μύγες, κουνούπια, κατσαρίδες, λιβελούλες, τζίτζικες, τριζόνια και μπάμπουρες. Αλλά πέρα απ’ αυτό, το πληκτρολόγιο έχει πάρει φωτιά και δεν μπορώ να το αγγίζω πια. Όχι, δεν είναι από την ταχύτητα που γράφω… κάτι άλλο φταίει. Τι; Δεν μπορώ να καταλάβω.

Υ.Γ. Κάφκα, άμα σε πετύχω, τη γάμησες!

Υ.Γ.2. Γαμημένο κουνούπι, άμα σε πιάσω θα σου πιω το αίμα!

Υ.Γ.3. αχ, τι ωραία! Δρόσισε! Μες στο σπίτι έχουμε μόνο 34 βαθμούς κελσίου! Αν θες σε φιλοξενώ.

Χρήστος Ζάχος