Πήγα στη θάλασσα χθες και βούτηξα βαθειά μέσα της για να βγάλω μια σουπιά και πείρα το μελάνι της και άρχισα να πληκτρολογώ… αναμνήσεις των τελευταίων καιρών λέει, που έρχονται ποιο έντονα στο μυαλό και να ζουμπάω τη σουπιά και μελάνι να μη βγαίνει μα να φτύνει αίμα… αίμα και να λερώνει τη διασταύρωση που ερχόμουνα στα κρυφά για να σε πάρω να χαθούμε… αίμα και να βάφει την άσφαλτο εκεί που σκοτώσανε τον Βασίλη… Και ήταν καλός Άνθρωπος ο Βασίλης. Μα εσύ δεν μου μιλάς από καιρό.

Έκλεισα το παράθυρο και τράβηξα την κουρτίνα. Κάτι βρωμούσε έντονα και ήθελα να πιστεύω πως ήταν απ’ έξω. Βγήκα και εγώ για να δω τι γίνεται. Περπάτησα με συντροφιά μου ένα κομμάτι χαρτί που περιέγραφε πόσο άχρηστος & ανεπιθύμητος ήμουν για το προβατοποιείο τους. Κανείς δεν αύξησε τον τόνο της φωνής του, ούτε καν μου μίλησε. Μονάχα μια μάνα που ποτέ δεν άκουσα, ούρλιαζε και έκλαιγε στο τηλέφωνο και εγώ να κοιτάω το παιδί της να το περνάνε νεκρό από μπροστά μου και να βλαστημάω & να βρίζω… Και οι φονιάδες ήταν αυτοί εκεί μέσα. Και ο εχθρός ήταν εκεί μέσα κι αυτός… Εμείς φύγαμε το βράδυ τρέχοντας μες τη βροχή. Το παιδί πέθανε εκεί μέσα.

Η μυρωδιά της σάρκας που σαπίζει είναι ανυπόφορη και δεν συνηθίζεται με τίποτα. Αλλά δεν γαμιέται. Καινούρια μέρα και δεν ανοίγω το παράθυρο. Μόνο την πόρτα και βγαίνω έξω και κλείνω γρήγορα πίσω μου μην μπει η βρώμα μέσα. Σε βρίσκω και περπατάμε μαζί παραλιακά. Ο εχθρός μας πλησιάζει και μας λέει καλημέρα. Είναι ένας ευπαρουσίαστος νεαρός ρουφιάνος που τον βαφτίσαν προϊστάμενο. Είναι ο ίδιος καριόλης που παρίστανε τον ταγματασφαλίτη. Ό ίδιος ξεφτιλισμένος που έδινε ανθρώπους στον φονιά για 48 αργύρια. Και ο νεαρός ξεφτιλίζει την κυρία που έχει πατήσει τα 50 και προσπαθεί να κρατήσει το σπίτι της όρθιο. Και ο όμορφος νεαρός της βλαστημάει και την βρίζει χυδαία για κάτι ανούσιο για μένα & για σένα. Και εσύ  αναρωτιέσαι ακόμα ποιος είναι ο εχθρός? Είναι αυτός που με μια τουβλιά στο κεφάλι αιμορραγεί τώρα στην άσφαλτο και λερώνει το ακριβό του σακάκι…

Γυρίζω στο σπίτι λαχανιασμένος. Είναι αργά το βράδυ πια και εσύ διακόπτεις τον ύπνο σου για να με ρωτήσεις αν βλέπω. Σου λέω πως εσύ βλέπεις και πως κάποιοι την βόλεψαν και κάποιοι άλλοι σακατευόταν από τα χαμαλίκια ή σκοτώνονταν για ένα γαμημένο μεροκάματο και ήταν παιδιά ρε πούστηδες και είχανε μανάδες να ουρλιάζουν και να κλαίνε και να μην το πιστεύουν και να βλέπουν το παιδί τους σκοτωμένο και να το πιστεύουν και να τρελαίνονται και να τρελαίνομαι και εγώ μαζί τους… Αντιδρώ υπερβολικά? Άνθρωπος είμαι ρε…

Χτυπάει η πόρτα… ανοίγω. Ήταν ο Κίτσος. Μου λέει “μαλάκα τι έκανες? Τι βρώμα είναι αυτή? Σαπίλα σκέτη!” Του λέω πως κάτι ψόφησε κάπου εδώ απ’ έξω και δεν μπορούμε να βρούμε το κουφάρι. Αναρωτήθηκα για μια στιγμή αν άρχισα να σαπίζω αλλά δεν νομίζω μωρέ. Θα το έβλεπα. “Να φτιάξω δυο φραπέδες πριν φύγουμε?” Δεν γαμιέται. Θα το φάνε τα σκουλήκια το κουφάρι να χορτάσουνε.

Γυρίζω το βράδυ ελαφρά πιωμένος. Παρκάρω άτσαλα το τρένο στο πλάι του σπιτιού και καταουράω τον φοίνικα. Ακόμα βρωμούσε σαπίλα κάπου εκεί έξω. Μπαίνω σπίτι και κλείνω την τηλεόραση. Βγαίνει ένα ανδρείκελο και λέει ότι η γοητεία των γκρίζων κροτάφων σε συνδυασμό με την επαγγελματική επιτυχία προσφέρουν σε μια γυναίκα με αυτογνωσία την ώριμη ασφάλεια ζωής που της πρέπει. Γελάω και ανοίγω το τηλέφωνο για να αντικρίσω μία σφαίρα να διαπερνά έναν γκρίζο κρόταφο και το ψοφίμι της αυλής να γελάει υστερικά. Η ομορφιά όλου του κόσμου ξεχύθηκε μαζί με ουρικό οξύ μέσα από αυτή την τρύπα και η γιαγιά μου παντρεύτηκε τον καλύτερο μου φίλο. Έπεσα για ύπνο αλλά δεν τα κατάφερα και σηκώθηκα. Τα ρακούν στον κήπο κάνανε πολύ φασαρία.

Ξυπνάω το τηλέφωνο νωρίς το πρωί και του βάζω υπενθύμιση. Τετάρτη 21 Αυγούστου έχω έκθεση ζωγραφικής στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη. Θα ‘χει και κρασί της θειας μου απ’ το χωριό και θα φτιάξει και κωλοκυθοκεφτέδες η μάνα μου. Έχω και καινούρια έργα να δείτε από κοντά. Σας περιμένω μετά τις 8μ.μ.

Γιώργος Μικάλεφ