Τα λόγια τα ωραία ο σκύλος μου ποτέ δεν τα ‘μαθε και ποτέ δεν τα μίλησε. Μήτε ορθογραφία εγνώριζε, μήτε γραφή και ωραίους τρόπους. Νόμους ανθρώπινους ποτέ δεν τους εννόησε και το περπάτημα του περίεργο, λαβωμένος σαν ήταν. Αλλά το βλέμμα του σοφό και η ψυχή του καθάρια, σαν τις ψυχές των μωρών. Και η σιωπή του αρκούσε για να διδάξει σχολειά ολόκληρα… αλλά τα σχολειά ποτέ τη γνώμη του δεν εζήτησαν και οι άνθρωποι να διδαχθούν από τη σιωπή του άχρηστοι ήσαν. Εκείνος συνέχιζε να σωπαίνει την ώρα που όλοι έσκουζαν τα δίκια τους. Κρυφό παράπονο είχε και πικρία στα μάτια, αλλά το στόμα παρέμενε κλειστό. Μονάχα όταν τον σκότωναν άνοιξε το στόμα του και ψέλλισε μια ερώτηση…

τι αξίζει?

Ο γάτος σοφός δεν ήταν σαν τον σκύλο. Αλλά την ώρα που ο πιστός εχθρός τους ξεψυχούσε, εδάκρυσε και αυτός και οι εφτά ψυχές του… και τα λόγια του τα στερνά, εκράτησε εις την μονάκριβη καρδιά του φυλαμένα. Όταν βαριά αρρώστησε, στο νεκρικό του το χαλί εσυλογιζόταν… θεατές των τελευταίων του στιγμών, τα τέσσερα από τα τριάντα-τρία  παιδιά του και οι δύο από τις εφτά ψυχές του…

Αξίζει να ζεις για ένα όνειρο και να σε κάψει και η φωτιά του? Όχι δεν αξίζει… Στο Δίαολο και τα όνειρα και ο Διάολος ο ίδιος! Λόγια, λέξεις και γράμματα είναι όλα αυτά… εμείς δεν είμαστε φτιαγμένοι από αυτά και πανεπιστήμια δεν πήγαμε για να τα νοήσουμε. Τον πόνο των εφτά ψυχών μας, όλοι αυτοί οι λογάτορες, αδύνατο να νοιώσουν… και αν ποτέ τον νοιώσουν, μολύβι και χαρτί θα πάρουν για να τον καταγράψουν με γράμματα άψυχα και λόγια άθλια και όμορφα. Αλλά ο πόνος μας δεν είναι τα λόγια τα όμορφα εκείνων που κοιτάνε τις λέξεις και τις μουσούδες τους να πουλήσουν. Και οι χαρές μας το ίδιο. Εγώ όσο ζούσα να τα πω δεν ήθελα παρά να τα ζήσω μόνο. Και τα έζησα και τα εχάρηκα και τα επόνεσα και για πράγματα που δεν εμπόραγα να αλλάξω δεν μετάνιωσα. Αν είναι να κρατήσετε δυο λόγια από εμέ να είναι μονάχα αυτά… να αγαπάτε…

Ο γάτος έκλεισε τα μάτια και εκοιμήθει και όταν εξύπνησε ήταν κοντά του ο σκύλος και τον επήρε ψηλά στις γειτονιές των ουρανών και κυνηγήθηκαν όπως τότε και εγέλασαν και αιώνια φωτισμένοι ήσαν και το φως τους αγνό… σαν της κωλοφωτιάς τον κώλο…

Γιώργος Μικάλεφ