Κατά συρροή δολοφόνοι, μανιακοί, τέρατα από άλλους πλανήτες, σχιστομάτικα φαντάσματα, γιγάντια μυρμήγκια, λυκάνθρωποι, βρικόλακες, σατανιστές, δαιμονισμένοι, μωρά δολοφόνοι… με δύο λόγια… ταινίες τρόμου! Κλειδώνεις την πόρτα, κλείνεις τα φώτα και διαλέγεις την πιο ασφαλή θέση. Αν είναι και χέσιμο η ταινία να εύχεσαι να μην χρειαστεί να πας στην τουαλέτα. Ο δολοφόνος μπορεί να είναι μέσα στην ντουζιέρα ή να τον αντικρίσεις στον καθρέφτη και να πάθεις καρδιακό επεισόδιο (αν είναι και ο Candyman τότε είναι που τη γάμησες). Καλά, αν θες να πας και στην κουζίνα τότε ας το καλύτερα. Μπορεί να βρεθείς με όλα τα μαχαιροπίρουνα καρφωμένα πάνω σου ή να βρουν το κεφάλι σου στο ψυγείο.

Είτε βρίσκεσαι σε πόλη είτε σε επαρχία, κινδυνεύεις το ίδιο. Ο Jason μπορεί να σκορπίσει τον θάνατο από μια κατασκήνωση, μέχρι στο Manhattan ή ακόμα και στο διάστημα! Το θέμα είναι, θα πας από την μαχαίρα του Jason ή από τα ζόμπι που στο “Κακό” έτρωγαν τους Αθηναίους?

Ακόμα και ο ύπνος έγινε επικίνδυνος όταν έχεις να κάνεις με τον Freddy. Ποιος δεν τρόμαξε όταν πρωτοείδε τον «εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες»? Θυμάμαι τον νεαρό Johnny Depp να τον καταπίνει το κρεβάτι του και έναν πίδακα αίματος να εκτοξεύεται στο ταβάνι! Ίδια μοίρα είχε και ο Kevin Bacon στο πρώτο “Παρασκευή και13” που βρήκε τραγικό θάνατο στο κρεβάτι του, από ένα μαχαίρι που τον διαπέρασε! Δεν το κρατούσε πάντως ο Jason… αν το ήξερε η Drew Barrymore στο “Scream” θα είχε γλιτώσει τον γκόμενο της από το ξεκοίλιασμα! Η τελευταία, ήταν η πρώτη “τρομακτική ταινία” που είδα στον κινηματογράφο.

Ήμουν δώδεκα χρονών και από τότε εθίστηκα άσχημα. Πήγαινα στο video club και νοίκιαζα αποκλειστικά ταινίες τρόμου. Διακόσες δραχμές η κασέτα για τρεις μέρες. Τρέλα!!! Τώρα δύο ευρώ για μία. Είχα δει φοβερές ταινίες όπως “Το Ξύπνημα Των Θρύλων”, “Ginger Snaps”, “Εξορκιστής”, “Hell Of The Living Dead” και αμέτρητες άλλες παλιές και πιο καινούριες.

Με την εξάπλωση του internet, ανοίχτηκαν άλλοι ορίζοντες. Εκεί που περίμενες μια ταινία στον κινηματογράφο ή σε κασέτα στο video club, την κατεβάζεις αμέσως και την βλέπεις ή την παίρνεις από τον “my friend” από την Σενεγάλη. Η συγκίνηση του κινηματογράφου όμως δεν συγκρίνεται (ούτε το ψάξιμο στα ράφια των video club).

Συγκίνηση προκαλεί και η αντίδραση της πλειοψηφίας του θηλυκού πληθυσμού. Το καλοκαίρι είδαμε με μια φίλη το “The Strangers” ή στα Ελληνικά “Κλείδωσες?”. Ήταν και η κοπέλα μου μαζί, αλλά πέρασε την περισσότερη ώρα έξω, και την υπόλοιπη στην αγκαλιά μου με κλειστά τα μάτια και τα αυτιά. Είχα καιρό να δω τόσο καλή ταινία. Αν δεν την έχετε δει, μην χάνετε χρόνο! Θυμάμαι επίσης το “The Texas Chainsaw Massacre”, το remake. Ήταν αρκετά καλό. Τα ουρλιαχτά στην αίθουσα ήταν αρκετά για να σε κουφάνουν. Μες την αρρώστια ξεχώριζε το ιδρωμένο κορμί της Jessica Biel από το “Seven Heaven”. Πολύ καλό ήταν και το “The Texas Chainsaw Massacre: The Beginning” που είχε αρκετή καφρίλα και εξηγούσε πως και γιατί ξεκίνησαν να σφάζουν. Τον πρώτο “σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι” (1974) του Hooper, όταν τον είδα σε κασέτα για πρώτη φορά, έμεινα μαλάκας από το ποσοστό αρρώστιας της ταινίας! Ήταν μεγάλη καφρίλα. Μια οικογένεια μες την παράνοια και ένα κτήνος με δερμάτινη μάσκα (Leatherface) και αμφιλεγόμενα γρυλίσματα!

Ο Tobe Hooper λίγα χρόνια αργότερα μας προσέφερε ένα ακόμα αριστούργημα, το “Eaten Alive” (1977). Ο Hooper κινείται στα ίδια αιματηρά μονοπάτια με τον σχιζοφρενή με το πριόνι. Εδώ δολοφόνος είναι ένας περίεργος ιδιοκτήτης ξενοδοχείου, που έχει για φίλο έναν αχόρταγο κροκόδειλο!

Οι ταινίες τρόμου, είτε τις βλέπετε στον υπολογιστή, είτε στον κινηματογράφο, είτε σε dvd ή όπου αλλού, προσφέρουν ένα μοναδικό συναίσθημα ζεστασιάς που δεν θα το βρείτε αλλού. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος με τα καλά του και τα στραβά του, που μας περιμένει να τον εξερευνήσουμε σαν μικρά παιδιά. Από τις νοσταλγικές ταινίες της Hammer, μέχρι τα σύγχρονα remake του “Dracula”. Από τον Hooper και τον “Leatherface”, μέχρι την οικογένεια του Rob Zombie στο “The Devil’s Rejects”. Από το αλλόκοτο “The Blair witch project”, μέχρι το χεσμεντέ “Rec”… ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Ευτυχώς έχω και πατζούρια!  Καλό χέσιμο!

Γιώργος Μικάλεφ

*από το πρώτο τεύχος του περιδικού Το Κόλο