Το ημερολόγιο γράφει Τρίτη 6 Δεκέμβρη του 2010. Χτες στολίσαμε με την Ελένη το δέντρο μας, αύριο έχω γενέθλια και μεθαύριο πάω Πάτρα για νοσοκομεία και αναμνήσεις που περιέργως μου έχουν λείψει. Προς το παρών κάθομαι στο γραφείο μου και γράφω στον υπολογιστή καθισμένος στην ασφαλή ανασφάλεια που μου προσφέρει η ξύλινη πολυθρόνα. Σκέφτομαι να τελειώσω έναν πίνακα που στέκετε δίπλα μου πριν φύγω και μάλλον αυτό θα κάνω. Το καρναβάλι των ψυχών τον ονόμασα και πρόκειται πράγματι για καρναβάλι… Αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω πρώτα μερικές γραμμές…  να τις πληκτρολογήσω δηλαδή.  Τις τελευταίες μέρες ο καιρός αρχίζει και κρυώνει και ο Χειμώνας θα έρθει καθυστερημένος φέτος. Σαν σήμερα πριν είκοσι χρόνια, έφυγε ο πρίγκιπας της Ελληνικής Rock. Για τον Σιδηρόπουλο λέω…  Στην Ελλάδα είναι ωραίο να τιμάς, μετά το θάνατο τους, ανθρώπους που προσέφεραν πραγματικά και να τα οικονομάς από το έργο τους και την κληρονομιά τους. Όταν πεθάνει κάποιος βλέπεται, δεν ξεπουλιέται ούτε μπορεί να ξεπουληθεί στο μέλλον, οπότε τους τιμάμε εκ του ασφαλούς… πραγματικά τραγικό… Ώρες-ώρες κοιτάω τις λαδομπογιές που έχουν την επωνυμία του Van Gogh και αναρωτιέμαι αν τα έβλεπε τώρα αυτά πως θα αντιδρούσε. Είχα διαβάσει κάποιο γράμμα που έστειλε στον αδελφό του και έγραφε πως κάποια μέρα οι άνθρωποι θα καταλάβουν την αξία του έργου του και αυτή θα είναι μεγαλύτερη και από την αξία των χρωμάτων που χρησιμοποιεί και μεγαλύτερη και από την ίδια του τη ζωή. Τραγική προφητεία ενός ρομαντικού τρελού ή απλά ενός ανθρώπου που δεν μπόρεσε να λειτουργήσει για αυτή την κοινωνία και η κοινωνία φρόντισε να τον ξεκάνει με δυο δόσεις τρέλας. Σαν σήμερα πριν από δύο χρόνια χάθηκε άλλος ένας πρίγκιπας. Αυτός ήταν και θα μείνει 15 χρονών και δολοφονήθηκε από αστυνομικό. Το όνομα αυτού… Αλέξης Γρηγορόπουλος.  Ίδια τύχη με τον Καλτεζά. Ο Μιχάλης όμως πυροβολήθηκε πισώπλατα στο κεφάλι. Χαμός έγινε και στις δύο περιπτώσεις. Πορείες, επεισόδια, ξύλο, απόπειρες καπελώματος κλπ. Εγώ τα έβλεπα τα δεύτερα από την τηλεόραση και μετά πήγα στις 2 του Γενάρη να φωτογραφίζω τοίχους. Γιατί? Γιατί έτσι γουστάρω. Έχω να πάω σε πορεία κάτι χρόνια. Τα πιστεύω μου τα έχω πληρώσει ακριβά όπως και την τρέλα μου… οπότε γιατί να απολογηθώ… Το κεφάλι μου το έχω καθαρό… σε αντίθεση με το μυαλό μου.  Βαρέθηκα να ακούω πως πρέπει να ψηφίζεις αλλιώς απλά να μην σε νοιάζει. Βαρέθηκα να ακούω πως πρέπει να βγεις στους δρόμους και να μη ζεσταίνεις τον καναπέ σου. Βαρέθηκα να ακούω πως πρέπει να γίνεις σαν και αυτούς (και αυτοί είναι πολλοί και έχουν πολλά είδη). Βαρέθηκα να με ρωτάνε τι σκοπεύω να κάνω στη ζωή μου. Βαρέθηκα. Αλλά δεν θα βαρεθώ να ζω ρε μουνιά. Εκεί μας οδηγείτε. Αλλά δεν θα σας περάσει. Είμαι εγώ και σκέφτομαι για εμένα και όταν μιλάω, μιλάω εγώ και ας μιλάω περίεργα και ας μπερδεύω τις λέξεις μου. Είναι οι δικές μου γαμημένες λέξεις. Εγώ τις σκέφτηκα. Αφήστε μας να ζήσουμε όπως γουστάρουμε. Τα γαμήσατε όλα. Γαμήσατε το κράτος, την οικονομία, τη φύση, τα ζώα και τώρα τα παιδιά σας… αλλά ως εδώ. Η αγάπη θα μας οδηγήσει. Δεν μπορείτε να σκοτώσετε την αγάπη όσο και αν το θέλετε. Γράφω μαλακίες? Μπορεί. Αλλά είναι δικές μου μαλακίες. Κάποιος έγραψε πως τα γραπτά μου τα διαβάζει στις τουαλέτες γιατί καταπραΰνουν τις αιμορροΐδες του. Ελπίζω να τον βοήθησα και σήμερα. Τα ξαναλέμε.

Γιώργος Μικάλεφ (αυτός που σάπισε)