*Ακατάλληλον για άτομα κάτω των 18 ετών
Τη γνώρισα στο Μπαρ του Μικέ. Θα ‘ταν κοντά 40. Κοκκινομάλλα με τα πιασίματα της και με τα όλα της. Με είχε καρφώσει κάνα δύο φορές με το βλέμμα της αλλά εγώ… αλλού γι’ αλλού. Ήμουν με τα ρεμάλια τους φίλους μου και τα πίναμε φορ ολντ τάιμς σέικ που λένε. Είχαμε πιει τον κώλο μας. Μπύρες, υποβρύχια… κέρνα σφηνάκια ο ένας… κέρνα φαρμάκια ο άλλος. Κάποια στιγμή το κατούρημα δεν μπορούσε να αναβληθεί για κανένα λόγο και αναγκάστηκα να πάω στην τρισάθλια τουαλέτα να αδειάσω την κύστη μου. Ωραίος τύπος με καθαρά ποτά… αλλά ήταν βρωμιάρης ο γέρο-Μικές.
…
Έπλυνα τα χέρια μου πριν γιατί με τόσα που είχα πιάσει εκεί μέσα… Ακόμα κατούραγα όταν άνοιξε ξαφνικά η πόρτα. «Άλλος» είπα, μα ένα χέρι μου είχε αρπάξει ήδη τον πούτσο… «Τι στο Διάολο» φώναξα και ένα δεύτερο χέρι με γύρισε προς την πόρτα καθώς τα τελευταία ούρα πότιζαν το βρωμερό τοίχο και το στενόμαυρο φόρεμα της κοκκινομάλλας. Δεν φάνηκε να την πειράζει αφού δίχως να χάσει στιγμή, η γλώσσα της εξερευνούσε τη στοματική μου κοιλότητα και τα χέρια της ζούλαγαν τ’ αρχίδια μου. Ήταν πιο τύφλα από μένα και πραγματικά δεν με ένοιαζε καθόλου. Σήκωσα το φόρεμα και της χούφτωσα την κωλάρα κολλώντας το κορμί της πάνω μου. Έκανα να της κατεβάσω το βρακί μα δεν με άφησε. «Όχι εδώ καυλιάρη μου… Αν θες μουνάκι, πάμε σπίτι μου, σπίτι σου ή και κάπου αλλού». Η φωνή της και όλη της η ύπαρξη μύριζε λαϊκατζαρία δευτέρας διαλογής, αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου. Είχε σίγουρα αυτό που ήθελα και μάλλον είχα αυτό που ήθελε. Παστρικά πράγματα. Ξηγήθηκα βιαστικά στην παρέα μου αφήνοντας και κάνα φράγκο για τα ποτά και βγήκαμε έξω στο κρύο με την Εύα. Έτσι μου συστήθηκε.
…
Μου είπε που μένει και αποφασίσαμε από κοινού να πάμε στο δικό της σπίτι που ήταν και πιο κοντά. Ψιχάλιζε. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να καβαλήσει τη βέσπα μου και ήμουν σίγουρος πως δεν περίμενε να έχω παραπάνω από δυο ρόδες. Ήμουν λιώμα και οδηγούσα αργά, να μην την πάρω στο λαιμό μου. Η Εύα με κρατούσα σφιχτά και μου τον έπαιζε πάνω απ’ το παντελόνι καθώς εγώ προσπαθούσα να φτάσουμε αρτιμελείς στο σπίτι της.
…
Δεν θυμάμαι καν αν άφησα το κλειδί πάνω στη μηχανή. Είχαμε γίνει μούσκεμα. Ανεβήκαμε τα σκαλιά και χωρίς να το καταλάβω βρεθήκαμε γυμνοί στο κρεβάτι της με το ραδιόφωνο να παίζει κάτι άγνωστα σε μένα άσματα… «το ουίσκι δεν με πιάνει, φέρτε βενζίνη να με τρελάνει». Δυο άδεια ποτήρια στο μοναδικό κομοδίνο, μια θερμάστρα να μας ζεσταίνει και το στόμα της να μου ρουφάει τον πούτσο με λαχτάρα. Κόντευα να τελειώσω και αποφάσισα να αλλάξουμε ρόλους. Της άνοιξα τα πόδια και άρχισα να τη γλύφω. Το μουνάκι της ήταν όμορφο και φρεσκοξυρισμένο αν εξαιρέσεις μερικές άσπρες τρίχες σαν αγκαθάκια που ξεπηδούσαν εδώ και εκεί… αυτές οι μικρές πινελιές που οδηγούν στην τελειότητα. Μετά από κάνα πεντάλεπτο σπατουλαρίσματος, τη γύρισα στα τέσσερα και μπήκα πανηγυρικά μέσα της. Χειροκροτήματα; Κανείς. Τα κατάφερα μετά από ένα σχεδόν χρόνο απραξίας και κανείς να ζητωκραυγάσει την επιτυχία μου. Μπαινόβγαινα δυνατά κρατώντας σφιχτά τα μεγάλα, υπέροχα κωλομέρια. Εκείνη βόγκαγε δυνατά, χωρίς να τη νοιάζουν οι γείτονες που εμένα έτσι και αλλιώς με άφηναν αδιάφορο.
…
Μετά από ένα πεντάλεπτο σφυροκόπημα ανάμεσα στα κωλομέρια της, αποφάσισα να ανέβω λίγο πιο ψηλά… τον έβγαλα μουσκεμένο απ’ τα υγρά της και ελαφρώς χαλαρωμένο και άρχισα να σπρώχνω την πίσω τρύπα της κοκκινομάλλας. Δεν διαμαρτυρήθηκε πέρα από δυο-τρία επιφωνήματα και ο πούτσος μου σκλήρυνε γρήγορα και βυθίστηκε σιγά σιγά μέσα στην Θεϊκά σμιλεμένη κωλάρα της Εύας υπό τον ήχο της φανταστικής εξέδρας… «άξιος ρε μαλάκα! Άξιος!» Ήθελα να χύσω εκεί μέσα και θα τελείωνα πολύ γρήγορα και ας ήμουν λιώμα απ’ τα ξύδια. Έκλεισα τα μάτια μου και έσπρωχνα με περισσή μανία μέχρι που… κάτι σαν να μου τον έπιανε και να τον τράβαγε προς τα μέσα. Τι σκατά; Προσπάθησα να τραβηχτώ έξω μα δεν γινόταν. Σαν κάτι να με τραβούσε στο εσωτερικό εκείνης της τρύπας. Ξαφνικά όλα άρχισαν να μεγεθύνονται. Η Εύα άρχισε να μεταμορφώνονται σε κάτι σαν… γίγαντας;;; Κατάφερα να ελευθερωθώ μα ήμουν παγιδευμένος μες το δωμάτιο ανάμεσα στις υπερμεγέθεις γάμπες. Η πόρτα ήταν από την άλλη. Μπροστά μου η τεράστια κωλάρα! Σοβάδες, λαμπατέρ, ράφια να πέφτουν! Τότε, η πίσω οπή της Εύας άνοιξε και πετάχτηκε από μέσα ένα λιγδιασμένο χέρι έτοιμο να με πιάσει. Οι τοίχοι έπεφταν!! Θα πεθάνω εδώ μέσα, σκέφτηκα και μια φωνή μέσα απ’ τον κώλο φώναξε… «γρήγορα πιάσε το χέρι μου αν θες να ζήσεις!» Δεν είχα άλλη επιλογή.
…
«Με λένε Ιωνά» είπε ο γέρος που το χέρι του με είχε τράβηξε μέσα στη σπηλιά, σώζοντας μου έτσι τη ζωή. Μύριζε σκατά εκεί μέσα και πώς να μην μυρίζει… «Και εσύ σοδομίτης;» με ρώτησε. Έγνευσα θετικά. «Και τώρα» είπα… «τη γαμήσαμε». «Μην απελπίζεσαι» μου λέει. Θα βγούμε σύντομα».
…
Και πράγματι… ούτε προφήτης να ήταν. Τα ξύδια προκάλεσαν στην Εύα μια διάρροια κοψιματικής φύσεως. Το παχύ έντερο πλημμύρησε από δαύτη σε κλάσματα δευτερολέπτου, η είσοδος της σπηλιάς άρχισε να ανοίγει και η διάρροια με παρέσερνε προς τα έξω. Καθώς έβγαινα με φόρα από το σκότος, ο Ιωνάς μου φώναξε μέσα απ’ τον κώλο δίνοντας πραγματικά μάχη για να κρατηθεί εκεί μέσα: «Σώσε τον εαυτό σου! Εγώ θα κατέβω Νινευή». Το ύψος ήταν απίστευτο… θαρρείς και έπεφτα για αιώνες. Έχασα τις αισθήσεις μου…
…
Όταν άνοιξα τα μάτια μου ήμουν στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Το αριστερό μου χέρι ήταν στο γύψο, ενώ πονούσα σε όλο μου το κορμί. Θεέ μου… είχα πιει πολύ. Θα έπεσα με τη μηχανή καθώς φεύγαμε απ’ του Μικέ! Η Εύα! «Που είναι η Εύα;» φώναξα με όση δύναμη είχα. Απάντηση καμία. Ανασηκώθηκα. Κανείς γύρω μου. Έκανα μια προσπάθεια να σταθώ στα πόδια μου. Ήμουν γυμνός. Γρατσουνιές και μώλωπες όπου και να κοιτάξω πάνω μου. Τα διπλανά κρεβάτια ξέστρωτα, με σεντόνια πεσμένα καταγής. Λες και την έκαναν όλοι ξαφνικά. Έφτασα ξυπόλητος μέχρι το παράθυρο στηριζόμενος από τη μαλακία που κρατούσε τον ορό.
…
Από κάτω κάποια αμάξια στραπατσαρισμένα και δυο αναποδογυρισμένα. Θα ήταν από ατυχήματα σκέφτηκα… Μα τι διάολο; Στο νοσοκομείο τα φέρνουν και τα τσακισμένα οχήματα; Κοίταξα λίγο πιο πέρα και το δρόμο έκλειναν πεσμένα δέντρα. Άκουσα ένα ουρλιαχτό πίσω μου. Χέστηκα πάνω μου! Γύρισα απότομα και είδα… τον Ιωνά από την σπηλιά της Εύας. Ήταν γεμάτος σκατά και σερνόταν ξεψυχισμένος προς το μέρος μου.
…
«Δ…εν τα κα…τάφερα… μακρύς ο δρό…μος για τη Νι…νευή ». Πήγα κοντά του… γούρλωσε τα μάτια «ΠΙΣΩ ΣΟΥ!!!» ούρλιαξε! Σπασμένα γυαλιά πέφτουν στο πάτωμα, τσιμέντα γκρεμίζονται και ένα τεράστιο χέρι με γράπωσε και με τράβηξε έξω. Ήταν η Εύα. Θα πρέπει να ήταν πάνω από 20 μέτρα, ολόγυμνη και με κρατούσε σφιχτά στο ύψος του προσώπου της. Τα θεόρατα μάτια της με κοιτούσαν. Όχι με μίσος. Με αγάπη. Ήταν πανέμορφη. Δεν ήξερα τι να πω… αλλά και να ήξερα, δεν θα μου έβγαινε φωνή.
…
Ήχος από ελικόπτερα… Μας την πέσανε! «ΠΑΡΑΔΩΣΟΥ ΛΟΙΠΟΝ!!!» φώναξε κάποιος στρατιωτικός με τηλεβόα «ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ, ΜΩΡΗ ΚΩΛΟΥ!!!» Πώς μιλάει έτσι στην Εύα μου ο μπάσταρδος; Εκείνη τα πήρε στο κρανίο και όρμησε καταπάνω τους. Τα τέσσερα στρατιωτικά ελικόπτερα οπισθοχώρησαν ανοίγοντας ταυτόχρονα πυρ. Είμαι νεκρός σκέφτηκα. «ΜΗΝ ΠΡΟΒΑΛΕΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!! ΘΑ ΠΛΗΓΩΘΕΙΣ ΜΑΡΗ!!» ο τηλεβόας προειδοποιούσε μα η Εύα δεν καταλάβαινε. Με έχωσε ανάμεσα στα στήθια της και όρμισε στα ελικόπτερα «ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΑΣ, ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ!!!» φώναξε και κατέβασε με μια γροθιά το ένα ελικόπτερο. Εκείνο έπεσε στην είσοδο του νοσοκομείου και εξερράγη! Το χέρι του μωρού μου είχε πληγωθεί από τους έλικες και αιμορραγούσε. Πήδηξε στον αέρα θεόρατη και γυμνή και καθώς προσγειώθηκε με τις πατούσες της, προκάλεσε σεισμό στην περιοχή! Τα ελικόπτερα την κοπάνησαν.
…
Με έβγαλε από τα στήθια της και με τοποθέτησε στην ταράτσα του μισογκρεμισμένου πια νοσοκομείου. «Τα περάσαμε ωραία, λίγες ώρες μ…» πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση της, ένα βλήμα την χτύπησε στο γιγαντιαίο δεξί μαστό και μετά κι άλλο από αριστερά κι άλλο… Καταιγισμός! Ήρθαν τα τανκ, ο στρατός κι επέστρεψαν τα ελικόπτερα. Άρχισαν να κοσκινίζουν την Εύα δίχως έλεος οι μπάσταρδοι! Ούρλιαζα να σταματήσουν, έκανα νοήματα, κοπανιόμουν ώσπου ένα κομμάτι κρέατος αποκολλήθηκε βίαια από τον κώλο της Εύας εξαιτίας μιας οβίδας και με καταπλάκωσε. Όλα μαύρισαν.
…
Συνήλθα δυο μήνες αργότερα. Μου είπαν πως ήμουν τόσο καιρό σε καταστολή και ότι με είχαν μεταφέρει σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Με συμβούλευσαν να μην πλησιάσω το παράθυρο γιατί ο δρόμος απέναντι είχε κατακλυστεί από δημοσιογράφους. Η είδηση της γιγαντιαίας Εύας έφτασε σε όλον τον κόσμο. Ήδη είχαν ξεκινήσει τα γυρίσματα της ταινίας για την Εύα και παράλληλα είχαν βγει δεκάδες πορνό παρωδίες για τον κολοσσιαίο κώλο της. Φυσικά και το τέλος της ήταν φρικτό… Έριξαν πάνω της όλα τα ληγμένα πυρομαχικά του Ελληνικού στρατού. Η καημένη η Εύα… Δεν της άξιζε τέτοιο τέλος.
…
Όταν συνήλθα από τα τραύματα μου, πήγα στο μπαρ του Μικέ. Σαν να μη πέρασε μια μέρα. Μονάχα που οι θαμώνες μου επιφύλαξαν υποδοχή ήρωα. Χεσμένη την είχαν την Εύα. Μια μπεκροκανάτα λιγότερη. Κάθισα στο μπαρ και παράγγειλα ένα ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα κόλα.
Γιώργος Μικάλεφ
*Παραμύθια ενός βιβλίου που κάποια στιγμή θα γραφτεί.
all rights reserved και τέτοια
Σάουντρακ:
Σπίτι σου, σπίτι μου ή και κάπου αλλού
“Hell Of The Living Dead” Ιταλία 1980 του Bruno Mattei (ως Vincent Dawn). Γνωστή και ως Virus. Την είχα βρει σε κασέτα πριν καμιά δεκαριά χρόνια. Τρομερή καφρίλα με τα αγαπημένα μας zombies, 4 πεζοναύτες, μια δημοσιογράφο και άλλα λίγα θύματα. Η σπλατεριά σε όλη της το μεγαλείο! Δείχνει και λίγο βυζάκι! Cult-ίλα επηρεασμένη αρκετά από Dawn Of The Dead, δανείζεται αρκετά στοιχεία όπως και μέρος της μουσικής επένδυσης από τους Goblin.
“CARRIE” ΗΠΑ 1976 άλλη μια σκηνοθετική δουλεία του Brian De Palma βασισμένη σε νουβέλα του λατρεμένου Stephen King. Πρωταγωνιστεί η Sissy Spacek στο ρόλο της αξιαγάπητης Carrie White, ενός κοριτσιού με ικανότητες τηλεκίνησης και με μία θρησκευτικά πωρωμένη μάνα (Piper Laurie). Η νεαρή μαθήτρια είχε την πρώτη της περίοδο στα ντους του σχολείου και μη γνωρίζοντας τι της είχε συμβεί (προβληματική μητέρα) σοκάρετε και ζητάει τρομαγμένη τη βοήθεια των συμμαθητριών της οι οποίες την κοροϊδεύουν μέχρις εσχάτων. Η μάνα της το παίρνει βαριά, το θεωρεί αποτέλεσμα πονηρών σκέψεων! Μια συμμαθήτρια της (Amy Irving) με καλές προθέσεις θέλει να επανορθώσει για την καημένη την Carrie και αναγκάζει τον γκόμενο της να συνοδεύσει την Carrie στο σχολικό χορό. Εκεί μια τιμωρημένη μαθήτρια (Nancy Allen) μαζί με τον γκόμενο της (John Travolta) δοκιμάζουν τα όρια της, μα που να ‘ξεραν τι θα ακολουθούσε… Η ταινία είχε και μία αρκετά συμπαθητική συνέχεια το 1999 (The Rage: Carrie 2) καθώς και ένα remake για την τηλεόραση το οποίο δεν έχω δει ακόμα.
“Halloween” 2007. Το να γυρίσει κάποιος remake αυτό το αριστούργημα του Carpenter, 30 σχεδόν χρόνια μετά, θα ήταν αρκετά ριψοκίνδυνο. Ο Rob Zombie όμως δεν κώλωσε και διέπρεψε παρά τις κριτικές και τις αναλύσεις του κώλου. Ο Rob Zombie όχι μόνο έδωσε το δικό του στίγμα στην ταινία, αλλά της άλλαξε την Παναγία με την καλή έννοια. Δεν αρκέστηκε στο να γυρίσει απλά τα ίδιες σκηνές ξανά δημιουργώντας ένα απλό αντίγραφο χωρίς νόημα. Ο Daeg Faerch (ο μικρός τα σπάει) παίζει τον νεαρό Michael Myers που του αρέσουν τα νεκρά ζωάκια. Η μητέρα του (Sheri Moon Zombie) για να συντηρήσει την οικογένεια το έχει ρίξει στο στριπτίζ. Ο γκόμενος της είναι ένα ρεμάλι (William Forsythe) που δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τον μικρό. Ο Michael έχει και δύο αδερφές, μία μεγάλη που κλασικά δεν θα ζήσει για πολύ και μία μπέμπα. Όμως δεν αρκείτε στην δολοφονία της αδερφής του… σκοτώνει άλλα τρία άτομα. Όλα αυτά… τη μέρα του Halloween. Ακολουθεί ο εγκλεισμός του σε ψυχιατρείο όπου ο Dr Loomis (Malcolm Mc Dowell) θα τον αναλάβει προσωπικά. Φύλακας στο ψυχιατρείο είναι και ο γνωστός Μεξικανός… Ο μικρός, που δεν βγάζει μιλιά, έχει ως μοναδική διασκέδαση εκεί μέσα να φτιάχνει μάσκες… Ο γιατρός δεν θα βγάλει ποτέ άκρη μαζί του, μέχρι που μία μέρα θα το σκάσει από εκεί μέσα με άσχημες συνέπειες. Στη διάρκεια του εγκλεισμού του ο μικρός θα μεγαλώσει… θα μεγαλώσει πάρα πολύ. Τον ρόλο του ενήλικου Michael που δεν τρώγεται με τίποτα, αναλαμβάνει ο πανύψηλος Tyler Mane. Εννοείται βέβαια πως δεν πρέπει να χάσετε και το αυθεντικό Halloween του 78 με την μοναδική Jamie Lee Curtis να γράφει ιστορία στα πρώτα της κιόλας βήματα…
“House Of 1000 Corpses” 2003. Το αριστούργημα του Rob Zombie που ύστερα από χρονοβόρα ταλαιπωρία με τις γαμημένες εταιρίες κατάφερε να την παρουσιάσει στο κοινό. Η οικογένεια firefly τη βρίσκει με περίεργους τρόπους και αποτελείτε κυρίως από serial killers. Μια παρέα που της αρέσει να ψάχνετε, σταματάει στο μαγαζί ενός clown όπου μαθαίνουν για τον μύθο του Dr. Satan. Στο δρόμο μια μουνάρα κάνει οτοστόπ στη βροχή. Την παίρνουν και αμέσως καταλαβαίνουν ότι είναι βαρεμένη. Λίγο παρακάτω ένα λάστιχο σκάει και τη συνέχεια δείτε την επί της οθόνης. Στο σπίτι με τα χίλια πτώματα εμφανίζονται μοναδικοί χαρακτήρες που θα μείνουν στην ιστορία του τρόμου όπως ο Captain Spaulding (Sid Haig), ο πιο γαμάτος clown με τα φοβερά του κοτόπουλα, ο Otis (Bill Moseley) με τις φιλοσοφημένες του φονικές τάσεις, ο αδικοχαμένος γίγαντας Matthew McGrory στο ρόλο του Tiny, η αποκαλυπτική Baby (Sheri Moon Zombie) σύζυγος του Rob Zombie και άλλοι χαρακτήρες που ήρθαν για να μείνουν. Η ταινία μας μεταφέρει σε άλλες εποχές κάπου στο 1977… με Αμερικάνικη γραφική βλαχιά, coca cola, σφαγές, βασανιστήρια, ακρωτηριασμούς, ψυχεδέλεια, έναν ωραίο κώλο και ότι άλλο χρειάζεται για να σου φτιάξει το κέφι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η οικογένεια firefly είναι τόσο συμπαθητική, παρά τις αποτρόπαιες πράξεις της… καμιά σχέση με τις οικογένειες δολοφόνων που έχετε δει ως τώρα! Έχουν ποιότητα! Άσχετο… σε μια συνέντευξη ο Rob Zombie φορούσε μπλούζα “Plan 9 from Outer Space”. Μην πάει και τη χάσετε…
“Candyman” 1992. Μια ταινία τρόμου που στοίχειωσε πολλούς καθρέφτες βασισμένο σε ιστορία του Clive Barker σε σκηνοθεσία Bernard Rose. Ο Candyman ήταν κάποτε ο γιος ενός σκλάβου που εξαιτίας ενός απαγορευμένου έρωτα με μια λευκή γυναίκα δολοφονήθηκε με φριχτό τρόπο κατά τη διάρκεια του οποίου έχασε και έναν καρπό… Η Helen Lyle κάνει μια εργασία για το πανεπιστήμιο πάνω στου σύγχρονους θρύλους. Το ενδιαφέρον της κινεί ο θρύλος του Candyman στον οποίο αρχικά δείχνει δυσπιστία… εάν σταθείς μπροστά απ’ τον καθρέφτη και πεις πέντε φορές το όνομα του τότε θα τον καλέσεις. Η Helen το τόλμησε και μια σειρά από φριχτούς φόνους θα ακολουθήσει… ανατριχιαστική ταινία που δεν θα ξεχάσω εύκολα…
“Maniac” 1980 ΗΠΑ. Ταινία τρόμου με πολύ αίμα του William Lustig με τον Joe Spinell (Frank Zito) στο ρόλο ενός μανιακού δολοφόνου που αφαιρεί απ’ τα θηλυκά θύματα του τα ρούχα και το τριχωτό μέρος της κεφαλής, προκειμένου να διακοσμήσει τις κούκλες με τις οποίες συγκατοικεί. Η ταινία ξεκινάει με ένα ζευγάρι που κοιμάται στην παραλία. Η κοπέλα κρυώνει και στέλνει τον δύσμοιρο εραστή της να πάει να φέρει ξύλα. Αποτέλεσμα δύο κομμένοι λαιμοί και λογικά ένας ευχαριστημένος κατά συρροή δολοφόνος. Μόνο που δεν είναι ευχαριστημένος και ποτέ δεν θα γίνει. Μια γοητευτική φωτογράφος η Anna (Caroline Munro) που θα τον φωτογραφίσει σε ένα πάρκο, θα του εξάψει το ενδιαφέρον με αποτέλεσμα να έρθει σε επαφή μαζί της… Κλασσικό Splatter διαμάντι! Η αφίσα θυμίζει λίγο το περσινό καλοκαίρι… (το Καλοκαίρι που ένας τύπος έκανε μια βόλτα με ένα κεφάλι σε κάποιο νησί του Αιγαίου)
“Dracula” ΗΠΑ 1931. Η νουβέλα του Bram Stoker σε σκηνοθεσία Tod Browning με τον Θεό Bela Lugosi (τον καλλίτερο δράκουλα όλων των εποχών “children of the night…”) και τους Helen Chandler, David Manners, Dwight Frye και Edward Van Sloan. Το αποτέλεσμα είναι ένα αθάνατο αριστούργημα! Ο Κόμης Δράκουλας ζει στον πύργο του στα Καρπάθια και ο Renfield, νεαρός δικηγόρος, ταξιδεύει ως εκεί και φιλοξενείται από τον Κόμη ο οποίος θέλει να αγοράσει γη στην Αγγλία. Οι χωρικοί τρομάζουν από την πρόθεση του Renfield να επισκεφθεί τον πύργο του Δράκουλα και ύστερα από μια περίεργη διαδρομή φτάνει στο κάστρο όπου τον υποδέχεται ο Κόμης. Στη συνέχεια ο δικηγόρος γίνεται σκλάβος του και μαζί θα ταξιδέψουν ως την Αγγλία μέσω θαλάσσης και μέχρι να φτάσουν το πλήρωμα θα έχει αφανιστεί. Ο Renfield αρκετά τρελαμένος, κλίνεται σε σανατόριο και τρώει μύγες, αράχνες και άλλα έντομα. Ο Κόμης δεν χάνει χρόνο και γνωρίζει τον Dr. Seward, την όμορφη κόρη του Mina, τον μνηστήρα της τον John Harker και τη φίλη της Mina, την Lucy η οποία σύντομα θα βρεθεί νεκρή με δύο σημάδια στο λαιμό… επόμενος στόχος του θα είναι η Mina. Ο προφέσορας Van Helsing, ειδικός σε “περίεργα” θέματα, ερευνά την υπόθεση και ανακαλύπτει πως μυρίζει vampire η ιστορία… Η ταινία είχε και συνέχειες με την κόρη του Δράκουλα “Dracula’s Daughter” 1936 καθώς και με το γιο του Δράκουλα “Son of Dracula” 1943 ή ακόμα και με το σκυλί του “Dracula’s Dog” 1978. Οι συνέχειες και τα remake ή ακόμα και παρωδίες δεν σταμάτησαν ποτέ. Το “Dracula: Dead and Loving it” 1995 με τον Leslie Nielsen έχει τρελό γέλιο. Ένα πιο παλιό cult αριστούργημα είναι το “Nosferatu, eine Symphonie des Grauens” του 1921 του F.W.Marnau με έναν Δράκουλα (Max Schreck) τρομερά απόκοσμο…
“Frankenstein” ΗΠΑ 1931. Μία αριστουργηματική μεταφορά της νουβέλας της Mary Shelley από τον James Whale με τον θρύλο Boris Karloff και τους Colin Clive, Mae Clarke, John Boles και άλλους που σήμερα σίγουρα δεν βρίσκονται εν ζωή. Ο δόκτορας Frankenstein μαζί με τον καμπούρη βοηθό του Fritz (αργότερα Igor) έχουν κλειστεί σε ένα εργαστήριο και κάνουν ανορθόδοξα πειράματα… προσπαθούν να δημιουργήσουν ζωή από νεκρά μέλη με τη βοήθεια του ηλεκτρισμού. Τα νεκρά μέλη τα αρπάζουν από εδώ και από εκεί (καμιά κηδεία, κανένας κρεμασμένος κλπ). Η Elizabeth, η γκόμενα του δόκτορα δείχνει έντονα την ανησυχία της και αποφασίζει να κάνει μια επίσκεψη μαζί με τον φίλο της Victor και τον καθηγητή Dr. Waldman για να αντικρίσουν τα σχέδια του doctora να παίρνουν σάρκα και οστά… “it’s alive, it’s alive… Oh, in the name of God! Now I know what it feels like to be a god…” Στη συνέχεια μας παρουσιάζεται ένα πρώιμος προβληματισμός για την πρόοδο της επιστήμης και το κόστος για να φτάσει κάποιος το Θεό. Το δημιούργημα ήταν κάποτε άνθρωπος ζωντανός και τώρα είναι ένα τέρας που όλοι το φοβούνται… Αργότερα ο James Whale θα γυρίσει το “Bride of Frankenstein” όπου ο δόκτορας θα δημιουργήσει μια σύντροφο για το τέρας και το 1938 o Rowland V. Lee θα μας γνωρίσει το γιο του που θα ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του στο “Son of Frankenstein”. O Whale γύρισε μεταξύ άλλων το “The Invisible Man”. Μέσα στον 20ο αιώνα το τέρας του Frankenstein πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες από το 1910 του Edison μέχρι και τον 21ο αιώνα και μαζί με τον δράκουλα είναι από τις πιο διάσημες μορφές στο cinema του τρόμου.
“Friday the 13th” 1980. Το πρώτο Παρασκευή και δεκατρείς σκηνοθετημένο από τον Sean S. Cunningham με τους Betsy Palmer (μάνα του Jason), Adrienne King, Harry Crosby, Laurie Bartram, Mark Nelson, Jeannine Taylor, Robbi Morgan και τον Kevin Bacon σε έναν από τους πρώτους του ρόλους. Η ταινία ξεκινάει στην κατασκήνωση Crystal Lake το 1958… είναι βράδυ τα παιδάκια κοιμούνται και οι ομαδάρχες/ισσες τραγουδάνε το αλληλούια και άλλες επιτυχίες. Ένα ζευγάρι απομακρύνεται από την παρέα και πάνε κάπου ήσυχα να πηδηχτούνε, όμως η μοίρα θα τους τα φέρει αλλιώς… στη συνέχεια μεταφερόμαστε στο σήμερα (1980) και το ημερολόγιο γράφει Παρασκευή 13 Ιουνίου… μια κοπέλα η Annie φτάνει σε μικρή πόλη που ονομάζεται “Crystal Lake” και κατευθύνεται προς την κατασκήνωση. Μπαίνοντας σε ένα μαγαζί για να ζητήσει πληροφορίες βλέπει να ξαφνιάζονται όλοι μόλις ακούνε τον προορισμό της. Ένας οδηγός, ο Enos προσφέρεται να την πάρει μαζί του. Βγαίνοντας από το μαγαζί, ο τρελός του χωριού τη ρωτάει αν θα πάει στην “camp blood” (κατασκήνωση του αίματος) και την προειδοποιεί ότι δεν θα ξαναγυρίσει από εκεί και ότι είναι καταραμένη. Στο δρόμο ο Enos την συμβουλεύει να τα παρατήσει, της λέει για τους δύο φόνους που έγιναν εκεί το 58, ένα χρόνο μετά από τον πνιγμό ενός μικρού παιδιού και για άλλα συμβάντα που κράτησαν την κατασκήνωση κλειστή. Την αφήνει στη διασταύρωση και λίγο αργότερα, ενώ ο Bacon και άλλα δύο άτομα φτάνουν στην κατασκήνωση και συναντούν τους υπόλοιπους, εκείνη μπαίνει σε ένα τζιπάκι που προσφέρεται να την πάρει, με έναν οδηγό που δεν βλέπουμε το πρόσωπο του και λίγο αργότερα της κόβει το λαιμό…
"ΤΟ ΚΟΛΟΧΑΡΤΟΝ" 