ένας πράσινος συρφετός
χτυπά τις πόρτες του Χάξλεϋ
νεκρός από χρόνια
αυτιά σε αποσύνθεση
οι πόρτες ανοίγουν και τα κοράκια κρώζουν
φονιάδες εκ του φυσικού
απάθεια για την αφαίρεση λένε…
της ζωής
ουρλιαχτά ακούγονται από κάπου μακριά
κλείνω το παράθυρο
ας τη να κυλήσει μέχρι να τελειώσει
η φύση… αξιοσέβαστες, σκληρές ισορροπίες
δεν είμαι υποχρεωμένος να τις γουστάρω
τις ανέχομαι
ο σαμάνος μιας νέας εποχής μου χτυπά την πόρτα
αγαπάτε αλλήλους
μάτια και αυτιά κλειστά
ρωτάω…
πόσο κοστίζει η επιτυχία?
το καρκίνωμα απαντάει…
όσο αξίζει
ο Σωκράτης αυτοκτόνησε
ο Χριστός αυτοκτόνησε
και το μικρό τσακάλι του βοσκού
στην άκρη του δρόμου γελάει
γεμάτο αίματα…
το στόμα, τα πόδια, το χώμα
κανένας κίνδυνος για την υγεία απόψε
καμιά βία για το δέρμα
τα κόκκαλα όλα στη θέση τους
ακέραια
κανείς δεν θα πονέσει
κανείς δεν θα γελάσει
πνευματική αναπηρία
αναζητώντας τη λογική του συναρμολογημένου ανθρώπου
επιβολή απόψεων με τρόπους
ο αποτυχημένος αυτόχειρας αποσύρετε στο αποχωρητήριο
κρατώντας ένα λούτρινο δεινόσαυρο
ένα υπέροχο δέντρο ανθισμένο
ένας υπέροχος μεγάλος κώλος
αψεγάδιαστος
συνειρμοί ειλικρίνειας
γενέθλιο πάρτι ενός μουγγού αγοριού
άδειες καρέκλες και τραπέζι φορτωμένο
ένα περιτύλιγμα στο πάτωμα
μια κλειδωμένη πόρτα
ίχνος δώρου
ο φονταμενταλισμός μιας νέας εποχής
μου χτυπά ευγενικά την πόρτα
Μέρες και αυτές βαμμένες στο αίμα… βιασμένες από το παρακράτος και από ένα τέρας που δεν μπορεί πια να μαζέψει τα πλοκάμια του… Η τηλεόραση να σπαταλάει ανεκτίμητο τηλεοπτικό χρόνο για να γκρεμίσει ό,τι έχτισε με τον τρόπο της και βετεράνοι βιαστές να χτυπούν το νέο κτήνος, ελπίζοντας να πάρουν πίσω την παλιά τους δόξα, δυο καρέκλες, ένα γραφείο και μια καινούρια γραμματέα για να τους αγαπήσει παραδειγματικά. Και μιλώντας για αγάπη θυμήθηκα και σένα… Πόσα λεξικά άνοιξα για να ερμηνεύσω τις άγνωστες λέξεις σου τις ανερμήνευτες… Πόσες μάγισσες δε ρώτησα και μου ‘πανε το ίδιο ψέμα… και εγώ να ελπίζω και κατά βάθος να ξέρω αλλά να κάνω για μια ακόμα φορά το χαζό. Αλλά το σενάριο το είχα διαβάσει και σε είχα βοηθήσει να το γράψεις…
Είχα ένα σκύλο που του μάθαινα γράμματα και φιλοσοφίες κυνικές. Με αγαπούσε και τον αγαπάω ακόμα. Μα η καρδιά του σταμάτησε όταν έπεσε πάνω στα ψέματα που ξέχασες να μου πεις και στην αλήθεια που σου έκρυψα. Ζαλίστηκε ο άμοιρος… δεν το βαστούσε ο νους του και τον πάτησε ένα ποδήλατο και τον σκότωσε ένα αυτοκίνητο. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο φόβος σου στην υποψία της αρρώστιας μου, χρεοκόπησε την ειλικρίνεια μου και γέμισε με ήλιο(ν) το μπαλόνι της δικής σου. Πέταξε κούκλα μου και αυτή μαζί με σένα και αρχίσατε να περπατάτε στο ταβάνι και τρομάξατε τον ψόφιο γάτο μου που απόρησε… έπρεπε ο σκύλος να θυσιαστεί έτσι για την διατήρηση της μυθικής σου στάσης? Και η αλήθεια μου βγαίνοντας από την τσέπη θα τρύπωνε στη δική σου και θα με έκανε τον χειρότερο κακούργο στον κόσμο. Δεν σου δίνω την χαρά, ούτε το γάτο μου. Θα κλάψω μονάχα για ό,τι αξίζει και για το παγωτό ενός παιδιού που του έπεσε απ’ τα χέρια πριν προλάβει να το χαρεί…
Έχω ακόμα μούτρα να σας αντικρίσω και λόγο έχω και ψυχή και ένα σακίδιο με αγάπη κρεμασμένο σε ένα δέντρο και είπα να σταθώ λίγο να ξεκουραστώ από κάτω. Έχω δύο χέρια σακατεμένα που φτιάχνουν πράγματα και έχω και δύο έψιλον ανοξείδωτα, βιδωμένα στη σπονδυλική μου στήλη, μα τα αγαπάω κι αυτά και μ’ αγαπούν και κείνα. Έχω ένα συρτάρι με παλιές φωτογραφίες και ένα γράμμα που μου έγραψες και δεν μου το έστειλες ποτέ. Έχω τέλος και αρχή και ένα μικρό κομμάτι γυαλί στον δεξί μου αντίχειρα που αρνείται πεισματικά να βγει. Ενθύμιο από μια φορά που αποφάσισες να μη σιωπήσεις…
Δεν ξέρω πόσο καλό φάνταζε τότε το σενάριο, αλλά δεν λυπάμαι που δεν κατάφερα να γίνω Χορν στα μάτια σου, γιατί εσύ ποτέ δεν άφησες την Λαμπέτη να την δουν τα μάτια τα δικά μου επάνω στη σκηνή. Έτσι κι αλλιώς το σενάριο έμεινε στα αζήτητα γιατί ο σκηνοθέτης προτίμησε να διατηρήσει την εσώτερη μιζέρια του και οι ηθοποιοί είχαν αλλεργία στο σπληνάντερο.
Ο κόσμος θα αρχίσει να καίγεται, αλλά εμείς προτιμούμε να ταλαιπωρούμαστε από τα απάνθρωπα πάθη μας και να τα πληρώνουμε με δραχμές… Κάποια στιγμή όμως οι σκύλοι θα κουραστούν να λένε συνέχεια “ναι” στους αφέντες τους και οι γάτοι θα φορέσουν οικειοθελώς ανθρώπινα δεσμά… τότε θα γίνει “η επανάσταση” και ίσως τότε με ξαναπάρεις τηλέφωνο μεθυσμένη για να με πεις μπάσταρδο και να μου πεις πως μ’ αγαπάς…
Από τις 21 Αυγούστου (εγκαίνια στις 8μ.μ) παρουσιάζω στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη την πρώτη μου ατομική έκθεση ζωγραφικής, με τίτλο “Μια Διπολική Διαταραχή Των Χρωμάτων”.
Τα έργα ή καλύτερα οι σκηνές που αποτυπώνω, σε κάθε επιφάνεια, μπορούν να θεωρηθούν από κάποιους ανώριμες, μακάβριες ή αλλοπρόσαλλες. Αν ψάξεις όμως λίγο πιο βαθιά θα βρεις την αγάπη και την νοσταλγία της παιδικής αθωότητας που χάθηκε στα αζήτητα. Οι περισσότερες από αυτές τις σκηνές είναι βιώματα, είναι συναισθήματα, είναι αποτυπώματα μιας ζωής που τρέχει… Οι σκηνές αυτές θεωρώ ότι αποτελούν κομμάτια της ψυχής.
“δείπνο σε κοινόβιο” 2013 λάδια σε χαρτόνι 49X65cm
Τα έργα, που θα δείτε αυτή τη φορά, είναι κυρίως αφηγηματικά. Παρουσιάζουν ιστορίες και καταστάσεις, ανάμεικτες με συναισθήματα, σε μια προσπάθεια να ξεδιπλωθούν οι αναμνήσεις και η ψυχή πάνω σε μια επιφάνεια. Η επιφάνεια αυτή άλλοτε είναι χαρτόνι και άλλοτε καμβάς ή ξύλο.
Τα χρώματα που χρησιμοποιώ, για να καλυφθεί η κάθε επιφάνεια, είναι λάδια, ακρυλικά, μαρκαδόροι και μελάνια, που τις περισσότερες φορές, συνδυάζονται αυθόρμητα μεταξύ τους. Πολλές φορές η υλοποίηση της αρχικής ιδέας, απαιτεί “αντικείμενα” να βρίσκονται καρφωμένα, κολλημένα ή βιδωμένα πάνω στα έργα.
Τα υπόλοιπα από κοντά…
Σας περιμένω στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη, στην αίθουσα Τέχνης της ΕΙ.Κ.Ε.
Γιώργος Μικάλεφ / Αύγουστος 2013
“γιατί είχα χέρια καθαρά…” 2013 λάδια, κλειδί, βίδες, δόντια, καμένη ασφάλεια, σταυρουδάκι, σύρτης, σκουλαρίκι της Tori, παντοφλάκι κ.α. πάνω σε ξύλο 36Χ51cm
Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 21 Αυγούστου στις 20.00 στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη του Μιχαήλ Άγγελου Βραδή. Η έκθεση θα διαρκέσει έως 16 Σεπτεμβρίου 2013. Η παρουσία σας θα με ευχαριστήσει ιδιαίτερα.
“Ο P.S.Mavro/Stavriotis γράφει για την ζωγραφική του Γιώργου Μικάλεφ”
Ο ζωγραφικός κόσμος του Γιώργου Μικάλεφ, δεν είναι ανώδυνος…
Φλογεροί ποιητές που παραλογίζονται, εραστές που καταδιώκονται από ανέραστους, θλιμμένοι άγγελοι και αθώοι αμνοί έτυμοι να θυσιαστούν… Αποτρεπτικές και καθαρά συμβολικές οι ζωγραφικές εικόνες του Γιώργου Μικάλεφ!!!
Πληγωμένοι κομματιασμένοι ήρωες της καθημερινότητες, φλογεροί ποιητές που παραλογίζονται, εραστές – κομμάτια – που καταδιώκονται από ανέραστους και τιποτένιους, θλιμμένοι άγγελοι, αθώοι αμνοί έτοιμοι να θυσιαστούν, …παραστάσεις που μπορεί να θεωρηθούν από κάποιους… αλλοπρόσαλλες και εφιαλτικές… που υποβόσκουν όμως μόνο μέσα στους λοβοτομημένους εγκεφάλους τους…
Εγώ στους πίνακες του Γιώργου Μικάλεφ βλέπω μόνο μία αθώα παιδικότητα, τρυφερά όνειρα, ελπίδες για ανεκπλήρωτους έρωτες, προσδοκώμενες αγάπες – που ίσως να ξεπροβάλουν δειλά-δειλά μέσα από τα βάθη της καρδιάς του. Παραστάσεις καθαρά αποτρεπτικές και συμβολικές, εικόνες που σκοπό έχουν να μας καθάρουν από τις βρόμικες σκέψεις και να ξανά-ρυθμίσουν τον απορυθμισμένο συναισθηματικό κόσμο μας.
Ο ζωγραφικός κόσμος του Γιώργου Μικάλεφ δεν είναι ανώδυνος… ούτε είναι φτιαγμένος για ανυποψίαστους «δήθεν» φιλοτέχνους… Η ζωγραφική του είναι «εκ βαθέων» και απευθύνετε σε τσακισμένους, μοναχικούς και αληθινά ευαίσθητους ανθρώπους…
“θυμάμαι ένα σπίτι” 2013 λάδια σε χαρτόνι 39Χ49cm
Τα έργα του Γ.Μ. δεν είναι κατάλληλα για ψευτό – κυριλέ – σαλόνια… ούτε τα θέματα του προσφέρονται σε αυτούς -τους τάχα «ανυποψίαστους» – που θέλουν να πιστεύουν πως θα τους συμβούν μόνο τα καλύτερα στη ζωή τους… Οι απροβλημάτιστοι και οι ανόητοι έχουν άλλες – ποιο ταιριαστές – επιλογές (για αυτούς) να κάνουν. Ας επισκεφτούν κάποια από τα πολυτελή «κορνιζάδικα» της Πόλης. Τα καθησυχαστικά «τοπία», οι γλυκανάλατες ακουαρέλες, τα νατουραλιστικά λουλουδάκια και τα «άνευ ουσίας» διακοσμητικά ανεικονικά… σίγουρα θα τους ταιριάζουν καλύτερα.
Οι αμύητοι ας φροντίσουν να σταλθούν μακριά από τη ζωγραφική του Γιώργου Μικάλεφ γιατί θα τους πονέσει. Τα θέματα του είναι οδυνηρά αιχμηρά και τρυπούν μυαλά και καρδιές. Οι ζωγραφιές του κραυγάζουν, δείχνουν, καταγγέλλουν και κατά μαρτυρούν… όσο για την τεχνική του και αυτή είναι γνήσια – ανεπιτήδευτη – αυθόρμητη, σχεδόν πρωτόγονη, γι’ αυτό η ζωγραφική έκφραση αυτού του νεαρού ζωγράφου, μου αρέσει (!) και για τους ίδιους λόγους, σας την συστήνω ανεπιφύλακτα…
“οι πειρασμοί του Αντώνη” 2013 λάδια σε χαρτόνι 122X57cm
ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ την έκθεσή και δείτε τα έργα του… αρκεί να είστε προϊδεασμένοι.
P.S.Mavro/Stavriotis Για την ζωγραφική του Γιώργου Μικάλεφ. Αύγουστος του 2013
* Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 21 Αυγούστου στις 20.00 στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη του Μιχαήλ Άγγελου Βραδή. (στην αίθουσα Τέχνης της ΕΙ.Κ.Ε.) Η έκθεση θα διαρκέσει έως 16 Σεπτεμβρίου 2013. Ώρες επίσκεψης: Δευτέρα – Παρασκευή 9.00 – 14.00 & 18.00 – 21.00
Πήγα στη θάλασσα χθες και βούτηξα βαθειά μέσα της για να βγάλω μια σουπιά και πείρα το μελάνι της και άρχισα να πληκτρολογώ… αναμνήσεις των τελευταίων καιρών λέει, που έρχονται ποιο έντονα στο μυαλό και να ζουμπάω τη σουπιά και μελάνι να μη βγαίνει μα να φτύνει αίμα… αίμα και να λερώνει τη διασταύρωση που ερχόμουνα στα κρυφά για να σε πάρω να χαθούμε… αίμα και να βάφει την άσφαλτο εκεί που σκοτώσανε τον Βασίλη… Και ήταν καλός Άνθρωπος ο Βασίλης. Μα εσύ δεν μου μιλάς από καιρό.
Έκλεισα το παράθυρο και τράβηξα την κουρτίνα. Κάτι βρωμούσε έντονα και ήθελα να πιστεύω πως ήταν απ’ έξω. Βγήκα και εγώ για να δω τι γίνεται. Περπάτησα με συντροφιά μου ένα κομμάτι χαρτί που περιέγραφε πόσο άχρηστος & ανεπιθύμητος ήμουν για το προβατοποιείο τους. Κανείς δεν αύξησε τον τόνο της φωνής του, ούτε καν μου μίλησε. Μονάχα μια μάνα που ποτέ δεν άκουσα, ούρλιαζε και έκλαιγε στο τηλέφωνο και εγώ να κοιτάω το παιδί της να το περνάνε νεκρό από μπροστά μου και να βλαστημάω & να βρίζω… Και οι φονιάδες ήταν αυτοί εκεί μέσα. Και ο εχθρός ήταν εκεί μέσα κι αυτός… Εμείς φύγαμε το βράδυ τρέχοντας μες τη βροχή. Το παιδί πέθανε εκεί μέσα.
Η μυρωδιά της σάρκας που σαπίζει είναι ανυπόφορη και δεν συνηθίζεται με τίποτα. Αλλά δεν γαμιέται. Καινούρια μέρα και δεν ανοίγω το παράθυρο. Μόνο την πόρτα και βγαίνω έξω και κλείνω γρήγορα πίσω μου μην μπει η βρώμα μέσα. Σε βρίσκω και περπατάμε μαζί παραλιακά. Ο εχθρός μας πλησιάζει και μας λέει καλημέρα. Είναι ένας ευπαρουσίαστος νεαρός ρουφιάνος που τον βαφτίσαν προϊστάμενο. Είναι ο ίδιος καριόλης που παρίστανε τον ταγματασφαλίτη. Ό ίδιος ξεφτιλισμένος που έδινε ανθρώπους στον φονιά για 48 αργύρια. Και ο νεαρός ξεφτιλίζει την κυρία που έχει πατήσει τα 50 και προσπαθεί να κρατήσει το σπίτι της όρθιο. Και ο όμορφος νεαρός της βλαστημάει και την βρίζει χυδαία για κάτι ανούσιο για μένα & για σένα. Και εσύ αναρωτιέσαι ακόμα ποιος είναι ο εχθρός? Είναι αυτός που με μια τουβλιά στο κεφάλι αιμορραγεί τώρα στην άσφαλτο και λερώνει το ακριβό του σακάκι…
Γυρίζω στο σπίτι λαχανιασμένος. Είναι αργά το βράδυ πια και εσύ διακόπτεις τον ύπνο σου για να με ρωτήσεις αν βλέπω. Σου λέω πως εσύ βλέπεις και πως κάποιοι την βόλεψαν και κάποιοι άλλοι σακατευόταν από τα χαμαλίκια ή σκοτώνονταν για ένα γαμημένο μεροκάματο και ήταν παιδιά ρε πούστηδες και είχανε μανάδες να ουρλιάζουν και να κλαίνε και να μην το πιστεύουν και να βλέπουν το παιδί τους σκοτωμένο και να το πιστεύουν και να τρελαίνονται και να τρελαίνομαι και εγώ μαζί τους… Αντιδρώ υπερβολικά? Άνθρωπος είμαι ρε…
Χτυπάει η πόρτα… ανοίγω. Ήταν ο Κίτσος. Μου λέει “μαλάκα τι έκανες? Τι βρώμα είναι αυτή? Σαπίλα σκέτη!” Του λέω πως κάτι ψόφησε κάπου εδώ απ’ έξω και δεν μπορούμε να βρούμε το κουφάρι. Αναρωτήθηκα για μια στιγμή αν άρχισα να σαπίζω αλλά δεν νομίζω μωρέ. Θα το έβλεπα. “Να φτιάξω δυο φραπέδες πριν φύγουμε?” Δεν γαμιέται. Θα το φάνε τα σκουλήκια το κουφάρι να χορτάσουνε.
Γυρίζω το βράδυ ελαφρά πιωμένος. Παρκάρω άτσαλα το τρένο στο πλάι του σπιτιού και καταουράω τον φοίνικα. Ακόμα βρωμούσε σαπίλα κάπου εκεί έξω. Μπαίνω σπίτι και κλείνω την τηλεόραση. Βγαίνει ένα ανδρείκελο και λέει ότι η γοητεία των γκρίζων κροτάφων σε συνδυασμό με την επαγγελματική επιτυχία προσφέρουν σε μια γυναίκα με αυτογνωσία την ώριμη ασφάλεια ζωής που της πρέπει. Γελάω και ανοίγω το τηλέφωνο για να αντικρίσω μία σφαίρα να διαπερνά έναν γκρίζο κρόταφο και το ψοφίμι της αυλής να γελάει υστερικά. Η ομορφιά όλου του κόσμου ξεχύθηκε μαζί με ουρικό οξύ μέσα από αυτή την τρύπα και η γιαγιά μου παντρεύτηκε τον καλύτερο μου φίλο. Έπεσα για ύπνο αλλά δεν τα κατάφερα και σηκώθηκα. Τα ρακούν στον κήπο κάνανε πολύ φασαρία.
Ξυπνάω το τηλέφωνο νωρίς το πρωί και του βάζω υπενθύμιση. Τετάρτη 21 Αυγούστου έχω έκθεση ζωγραφικής στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη. Θα ‘χει και κρασί της θειας μου απ’ το χωριό και θα φτιάξει και κωλοκυθοκεφτέδες η μάνα μου. Έχω και καινούρια έργα να δείτε από κοντά. Σας περιμένω μετά τις 8μ.μ.
Κάθε μέρα που περνάει, νέα στοιχεία έρχονται στο φως. Τα Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης και η κυβέρνηση, σας κρύβουν την αλήθεια και πολλά κανάλια καθώς και blogs προσπαθούν να σας παραπλανήσουν με παραμύθια για θέσεις εργασίας και όνειρα, στο νησί των Καγκουρό. Όπως σας αποκάλυψα σε προηγούμενο κείμενο μου, υπάρχει μια τεράστια συνωμοσία εις βάρος της Ελλάδας αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας… «η συνωμοσία των Καγκουρό»…
…τότε ένιωσα την καυτή ανάσα του στην πλάτη μου… πάντα έτρεφα συμπάθεια για αυτά τα ζώα… μέχρι εκείνη τη μέρα. …ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να συμβεί σε μένα… ποτέ δεν πίστευα ότι…
Καθώς ξετυλίγω σιγά σιγά το κουβάρι, θυμήθηκα μια ταινία τρόμου που είχε κυκλοφορήσει πριν λίγα χρόνια… Σήμερα είμαι πια σε θέση να αντιληφθώ ότι η ταινία είχε έναν απώτερο σκοπό…
Η ταινία «Wolf Creek» (2005) στο ξεκίνημα της μας πληροφορεί ότι είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα και ότι κάθε χρόνο στην Αυστραλία αναφέρονται 30.00 εξαφανίσεις ανθρώπων! Το 90% βρίσκεται μέσα σε ένα μήνα… κάποιους δεν τους βρίσκουν ποτέ! Η ταινία έχει να κάνει με τρία παιδιά που κατά τη διάρκεια μιας εκδρομής, το αυτοκίνητο τους μένει στον τόπο. Στη συνέχεια έρχονται αντιμέτωποι με ένα σαδιστή δολοφόνο. Αυτή η ταινία είναι αρκετά καλή, αλλά προσπαθεί να μας παραπλανήσει λέγοντας μας ότι κάποιος δολοφόνος είναι υπεύθυνος για αρκετές ανεξιχνίαστες εξαφανίσεις…
…δεν είχα φανταστεί ποτέ πως ήταν τα γεννητικά όργανα των καγκουρό… μέχρι που το ένιωσα… χρειάστηκαν αρκετά ράμματα… έμεινα έναν μήνα στο νοσοκομείο…
οι δύο όψεις
Ε λοιπόν όχι. Ως εδώ τα παραμύθια. Ούτε τα φίδια, ούτε τα δηλητηριώδη βατράχια κάνουν τη μεγάλη ζημιά. Υπεύθυνα για το μεγαλύτερο μέρος των εξαφανίσεων και ειδικά των αδικοχαμένων Ελλήνων, είναι τα αιμοδιψή καγκουρό. Μην πέσετε στην παγίδα πως τα καγκουρό έχουν ανθελληνικά αισθήματα. Το αντίθετο… όπως σας έχω ξαναγράψει, τα καγκουρό πιστεύουν σε έναν παλιό θρύλο που σύμφωνα με αυτόν πρέπει να γευτούν το αίμα και τη σάρκα των απογόνων του Αλεξάνδρου. Όταν το κάνουν αυτό θα κυριαρχήσουν τον κόσμο! Δεν είναι πλάκα. Είναι επικίνδυνη η κατάσταση. Είδη έχουν σημειωθεί πολλοί βιασμοί Ελλήνων από τα φιλόδοξα καγκουρό! Επίσης συνεχώς μαθαίνουμε για νέες εξαφανίσεις Ελλήνων και όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι έχουν απαχθεί από καγκουρό.
…δεν θέλω να γυρίσω ποτέ σε αυτό το καταραμένο νησί… από τότε, όποτε συναντάω καγκουρό, μου κλείνει το μάτι και μου λέει… «ξέρω το μυστικό σου παλιαδερφή» … τρέμω στην ιδέα ότι θα μπορούσε στη θέση μου να βρίσκετε η γιαγιά μου…
Ως πότε η κυβέρνηση θα μένει αμέτοχη? Γιατί κανείς δεν προειδοποιεί τους συμπατριώτες μας για την επικινδυνότητα της μετανάστευσης στο νησί των Καγκουρό? Το ποτήρι ξεχείλισε. Εμείς νοιώθουμε την ευθύνη και το χρέος και σας ενημερώνουμε. Πείτε και εσείς όχι στα καγκουρό-βιαστές και στα καγκουρό-δολοφόνους! Ως εδώ!
*η μαρτυρία είναι από έναν συμπατριώτη μας που δεν θέλει να δώσει τα στοιχείa του στη δημοσιότητα. Όταν μου περιέγραφε την ιστορία ξέσπαγε σε λυγμούς κάθε φορά που ανέφερε το όνομα αυτού του ανίερου μαρσιποφόρου.
Γραμμένο από τους μαθητές της πρώτης τάξης των σχολικών κελιών. Διαβάστε τα ποιήματα τους και τις περιπέτεις τους τα οποία μπήκαν σε αυτό το βιβλίο με αφορμή σχολική εργασία! Όπως καταλαβαίνετε αυτή είναι η υπόθεση του σάπιου ψευτο-βιβλίου. Η ιδέα μου ήρθε χάρη σε ένα ανηψάκι που ήρθε να το βοηθήσω να γράψει μια περιπέτεια για μια εργασία του. Όταν τελειώσαμε με τη δικιά του, έκατσα και έγραψα μερικές άρρωστες και μερικές μακάβριες ιστορίες. Την επόμενη μέρα τελείωσα γραπτά και εικαστικά και σας το παρουσιάζω. Για να το διαβάσετε κάντε κλικ πάνω στην εικόνα και θα μεταφερθείτε στην βιβλιοθήκη μας. Πατήστε πάνω στο παραμύθι και αυτό ήταν. 30 σελίδες είναι, μη φανταστείτε κάνα κατεβατό… 16 Μάη 2011.
Γιώργος Μ. (the rotting one)
ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ ΣΤΑ ΑΛΟΓΑ
Την Κυριακή το πρωί ήρθε ο παππούς μου και με πήρε με το μπλε αυτοκίνητο στα άλογα. Ήτανε δώδεκα άλογα. Πέντε άλογα ήτανε μωρά. Τα άλογα τρέχανε ελεύθερα γύρω-γύρω και πάνω κάτω. Χάιδεψα ένα άσπρο μεγάλο άλογο και το άλογο με φύσηξε στα μούτρα. Είπα στον παππού μου πως όταν μεγαλώσω θα πάρω ένα δικό μου άλογο για να τρέχω και εγώ. Ο παππούς μου με φίλησε και μου είπε πως θα μου πάρει αυτός ένα άλογο. Μετά φύγαμε. Στο δρόμο ένα πολύ μεγάλο αυτοκίνητο έπεσε πάνω στο αυτοκίνητο του παππού μου. Ο παππούς τώρα είναι στο ουρανό και εγώ έχω καινούρια πόδια. Ο παππούς μου δεν θα μου πάρει δικό μου άλογο και είμαι πολύ στενοχωρημένος.
Μήνυμα που άφησε το προβατάκι πριν από τη σημερινή σφαγή…
Μ. Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010
Εσείς λέτε την Τετάρτη αυτή μεγάλη. Εγώ τη λέω μαύρη. Δέχομαι ότι τα ζώα χωρίζονται σε σαρκοφάγα, φυτοφάγα και παμφάγα. Εσείς είσαστε παμφάγα και δεν σας κατηγορώ. Και εγώ στη σύντομη ζωή μου έχω αφαιρέσει πολλές ζωές. Αμέτρητα ήταν τα έντομα που καταπλάκωσα καθώς περπατούσα και αν θεωρήσουμε ότι τα φυτά έχουν και αυτά ζωή (που έχουν) τότε και εγώ σκοτώνω για να φάω. Ως εδώ καλά. Εγώ όμως και τα αδέλφια μου, δεν έχουμε κανένα έθιμο που να μας επιβάλει μια μαύρη εβδομάδα κάθε χρόνο να δολοφονούμε μαζικά ανθρώπους, σφαγιάζοντας τους, για να τιμήσουμε τον Θεό μας. Εσείς όμως έχετε. Κάνετε νηστεία για να καθαρίσετε δήθεν την ψυχή σας και μετά ορμάτε σε εμάς με περισσή μανία. Σα να σας βλέπω να μαζεύεστε πάνω από το κουφάρι μου και να τσιμπάτε τις πέτσες μου πριν καν ψηθώ. Και δεν έχω καν ωραίο κρέας. Φάτε και κανένα γουρουνάκι το Πάσχα… δεν θα πάθετε τίποτα, ούτε ο θεός σας θα θυμώσει. Έχει και ποιο ωραίο κρέας. Αυτό που με θλίβει είναι ότι δεν γνώρισα ακόμα όλες τις εποχές του χρόνου. Δεν ζητάω εκδίκηση αφού αυτή είναι η μοίρα μου σε έναν κόσμο που ο δυνατός επιβάλει το δίκιο του στον αδύναμο. Καλύτερα ίσως που φεύγω. Σήμερα το πρωί με πήραν από τη μητέρα μου. Εκείνη μου είπε να σταθώ δυνατό αλλά εγώ έκλαιγα όλη μέρα απαρηγόρητο και μόνο ένας σκύλος προσπάθησε να με παρηγορήσει. Τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Σε λίγο θα έρθει ο μουστακαλής με το μαχαίρι του και θα μου κόψει το λαιμό. Ας είναι τουλάχιστον τροχισμένο… Ελπίζω να ευχαριστηθείτε τις σάρκες και το αίμα μου. Δεν σας εύχομαι να σας κάτσει στο λαιμό όσο και αν σας φαίνετε παράξενο. Δεν είμαι σαν και εσάς. Κάποια μέρα ίσως τα πούμε και από κοντά. Αντίο.
Αυτό το σύνθημα φώναξαν μεταξύ άλλων στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου ένα τμήμα των ειδικών δυνάμεων (οϋκάδες) όπως βλέπουμε στο βίντεο ντοκουμέντο από το youtube. Ο κόσμος χειροκροτεί και καμαρώνει αυτά τα παλικάρια που είναι έτοιμα να χύσουν γουρουνίσιο Αλβανικό αίμα. Στείλε και εσύ τα παιδία σου στο στρατό να γίνουν και αυτά λεβέντες με μεγάλα αρχίδια και να τα καμαρώνεις στην ορκωμοσία και στις παρελάσεις. Κάποιοι γελοίοι μέσα στο στρατό (και είναι η πλειοψηφία) φανατίζουν τα παιδιά σας και τα κάνουν να βλέπουν παντού εχθρούς. Το ίδιο κάνουν βέβαια και οι εχθροί του έθνους αντίστοιχα. Έτσι… να διαιωνίζετε το μίσος και η μαλακία. Αυτοί οι κοινωνικά αποδεχτοί και λεβέντες στρατιωτικοί, ζουν από το Ελληνικό κράτος, από τα λεφτά μας και όταν στέλνετε τα παιδιά σας, φροντίζουν να καλοπεράσουν κα να συντηρούν τα στρατόπεδα κάνοντας τις καθαρίστριες τους μάγειρες, τους οδηγούς, τους νεκρούς κλπ. Τους πληρώνουμε και αυτοί ως αντάλλαγμα μεταδίδουν την ηλιθιότητα στα παιδιά σας και το παίζουν ιστορία λες και γύρισαν από το Βιετνάμ. Και μετά ακούμε… «είμαι περήφανη που ο γιος μου υπηρέτησε την πατρίδα» να είστε περήφανοι που τα παιδιά σας γυρνάνε σκοτωμένα. Να είστε περήφανοι που τα παιδιά σας υπόκεινται σε πλύση εγκεφάλου. Να είστε περήφανοι που τα παιδιά σας χάνουν έναν χρόνο από τη ζωή τους για υπηρετήσουν ένα μάτσο άχρηστους καυλάντηδες που εσείς τρέφετε για να σας προστατεύουν από τους Αλβανούς και τους Τούρκους. Να είστε περήφανοι… εγώ δεν είμαι…
Μανέρα τω ιλιτρινό, στε πάρι τουμουρούνι
Κατέρα τας λεμέρια, δεμέρη τες κατούνι
…
Φανέτερα, παρέτερα τε τριμποτέ αλλάγρα
Παγέρα τα πορίζουνε, μα τριμορτένα σπάρα
…
Λιμέναι τε ατρόφορε, κατάρι τες παράνες
Φιδώτας ερπεζούντενε, μαχάτι άτες χάνες
…
Γαρίνι τι επέρτονες, ταχίνες τις φεντρέλις
Φασίρτα μόρς επανερές, φασίρτα μορς πεντρέλης
Γιώργος Μικάλεφ
Η ταινία «Wolf Creek» (2005) στο ξεκίνημα της μας πληροφορεί ότι είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα και ότι κάθε χρόνο στην Αυστραλία αναφέρονται 30.00 εξαφανίσεις ανθρώπων! Το 90% βρίσκεται μέσα σε ένα μήνα… κάποιους δεν τους βρίσκουν ποτέ! Η ταινία έχει να κάνει με τρία παιδιά που κατά τη διάρκεια μιας εκδρομής, το αυτοκίνητο τους μένει στον τόπο. Στη συνέχεια έρχονται αντιμέτωποι με ένα σαδιστή δολοφόνο. Αυτή η ταινία είναι αρκετά καλή, αλλά προσπαθεί να μας παραπλανήσει λέγοντας μας ότι κάποιος δολοφόνος είναι υπεύθυνος για αρκετές ανεξιχνίαστες εξαφανίσεις…
"ΤΟ ΚΟΛΟΧΑΡΤΟΝ" 