Πάει καιρός από τότε που ζήτησα σε κάποιο βιβλιοπωλείο, ποιήματα του Ρώμου Φιλύρα και του Γιάννη Σκαρίμπα. Μου είπαν πως δεν υπάρχει τίποτα. Μετά από πολύ καιρό, βρήκα μόνο ένα (ίσως και το πιο σημαντικό) βιβλίο του Φιλύρα, το “Η ζωή μου εις το δρομοκαϊτειον”. Το πήρα φυσικά. Η έκδοση ήταν σχετικά πρόσφατη, του 2007. Η προηγούμενη, δεν θα ‘ταν το 1920;
Δεν ήμουν ποτέ βιβλιοφάγος και ούτε με ενδιέφερε να γίνω. Εραστής της ποίησης ίσως και των καταραμένων – χρησιμοποιώντας ευρύτερα τον όρο. Ήταν εύκολο να ανακαλύπτω “νέους” παλαιότερους συγγραφείς, κοιτάζοντας με μια πιο προσεκτική ματιά τα βιβλία που είχα διαβάσει.
Μέσα από την επιμέλεια του Γιώργου Σαββίδη στο έργο του Κ. Καρυωτάκη, γνώρισα τον Λεφτέρη Πούλιο, τον Κώστα Σοφιανό, το Χρήστο Βαλαβανίδη και άλλους. Μέσα από την ποίηση του Καρυωτάκη, τον Φιλύρα, τον Poe, τον Baudelaire, τον Verlaine και άλλους. Μέσα από τον Bukowski, τον Hemingway, τον Genet, τον Sartre, αλλά και τον Γιάννη Λειβαδά (όντας μεταφραστής του) και το κουβάρι, όσο έχεις διάθεση να τραβάς, τόσο εκτυλίσσεται.
Ήταν αναμενόμενο λοιπόν να ανακαλύψω πως, πολλοί απ’ αυτούς δεν υπάρχουν στα βιβλιοπωλεία, αλλά ούτε και σε κάποιον εκδοτικό οίκο. Και περισσότερο, οι ελληνόφωνοι ποιητές, χαμένοι ή πεταμένοι στα καλάθια αχρήστων. Έμαθα λοιπόν πού να ψάχνω μπας και βρω τίποτα σημαντικό.
Όταν μιλάς για ποίηση σε αυτό τον τόπο, όλοι θα σου πουν τρία και μόνο ονόματα – λες και όλα ξεκίνησαν και πέθαναν μαζί με αυτούς. Για άλλους, ούτε λόγος. Ή μάλλον, κάτι θα βρουν να σου πουν… η ποίηση δεν πουλάει, δεν φέρνουμε τέτοια βιβλία, γιατί δεν παίρνεις κι εσύ ένα μπεστ σέλερ τσελεμεντέ; Ξέρεις πόσο έχει πουλήσει αυτό; Ή, τι θα έλεγες για εκείνο το άρλεκιν, το διάβασα και είναι κάτα-ΠΛΗΚΤΙΚΌ! Αρκετά με αυτά. Με κούρασα!
Όταν λοιπόν, μετά από καιρό, ζήτησα ξανά από κεντρικό βιβλιοπωλείο στην Αθήνα για ποιήματα των Σκαρίμπα και Φιλύρα, η απάντηση ήταν η ίδια. Δεν υπάρχουν!
“Πώς γίνεται να μην υπάρχουν;” ρώτησα.
“Δεν γνωρίζω” ήταν η απάντηση.
Προφανώς, οι εκδοτικοί που είχαν τα δικαιώματα, έχουν εδώ και χρόνια κλείσει και κανένας άλλος εκδοτικός δεν έχει πάρει τα δικαιώματα να προβεί σε κάποια νέα έκδοση. Έτσι, δεν υπάρχουν!
“Κακώς”, είπα, “πολύ κακώς!” και αποχώρησα νιώθοντας στο πετσί μου κι ακόμα πιο μέσα, την περιφρόνηση, την αδιαφορία και το αλαζονικό γεμάτο μίσος, βλέμμα του πωλητή.
Ωραία ως εδώ, όλα καλά! Ίσως, αν δεν είχε ασχοληθεί ο Σαββίδης με τον Καρυωτάκη, να μην γνωρίζαμε το έργο του. Κι αν κάπως μαθαίναμε γι’ αυτό, να το ψάχναμε σε κλειστούς εκδοτικούς, σε σούπερ μάρκετ βιβλιοπωλεία και να μας έλεγαν με θρασύτητα: «Δεν υπάρχει!». Ίσως ο κόσμος να χόρτασε από αυτοκτοονημένους ποιητές και να τους καταδίκασε όλους σε έναν αιώνιο θάνατο, χειρότερο από τον βιολογικό. Ίσως κι εγώ να βαρέθηκα να ασχολούμαι με όλα αυτά και να κοιτάξω να πάω με τους άλλους μαζί, ή με αυτούς, ή με εκείνους, ή με εσάς! Ίσως να φωνάξουμε όλοι μαζί – ελάτε λοιπόν, μην ντρέπεστε – ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ! ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ! ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ!!! (συγνώμη Κατερίνα, αλλά ξέρω πως εσύ δεν έγινες ποτέ «ποιητής» όπως το εννοούνε. Ούτε κι εσύ Νικόλα. Εσύ ήσουν Κροκ!).
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: ΟΙ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΑΝ ΑΚΟΜΑ! ΦΥΛΑΧΘΕΊΤΕ! ! !
Χρήστος
"ΤΟ ΚΟΛΟΧΑΡΤΟΝ" 