“Παραγγελιά” 1980. όπως διαβάζουμε και στην αρχή του έργου… η ιδέα αυτής της ταινίας στηρίζεται σε μια πραγματική ιστορία του 1973. Στην ιστορία του Νίκου Κοεμτζή που καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο για την δολοφονία δύο αστυνομικών, ενός πολίτη και για άλλες σωματικές βλάβες εξαιτίας μια παραγγελιάς (ήταν πολλά περισσότερα). Άλλοι των είπαν ήρωα και άλλοι φονιά. Ο Σαββόπουλος έγραψε για αυτόν έναν ύμνο, το “μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο”. Στην ταινία παίζουν μεταξύ άλλων ο Αντώνης Αντωνίου και ο Αντώνης Καφετζόπουλος. Συμμετέχει και η Κατερίνα Γώγου όπου απαγγέλλει ποιήματα της με έναν συγκλονιστικό τρόπο που για μένα την κάνει πρωταγωνίστρια. Η ιστορία της ταινίας ξεκινάει με την παρέα του Νίκου να πηγαίνουν σε τελειωμένο νυχτερινό κέντρο με το φορτηγάκι του φίλου του, που γράφει “νεωτερισμοί είδη προικός ο Βάγγος” και τελειώνει σε μια δικαστική αίθουσα. Κατά την διάρκεια της ταινίας αναφέρονται αρκετά γεγονότα του παρελθόντος που σε συνδυασμό με τα συμβάντα μας βοηθάνε να καταλάβουμε πως οδηγήθηκε ο πρωταγωνιστής σε αυτήν την έκρηξη βίας. Όποια κι αν είναι η γνώμη σας για τον Νίκο Κοεμτζή, που ζει και πουλάει το βιβλίο του στο μοναστηράκι, αξίζει και με το παραπάνω να δείτε την “παραγγελιά”. Σενάριο και σκηνοθεσία, Παύλος Τάσιος.
η επέτειος του όχι δεν προσέφερε συγκίνηση και φέτος
σωτήριον το έτος δυο χιλιάδες και τρία
ονόματα άθλια… ονόματα γελοία
Ταραμπούρα… περιμένω το Ταραμπούρα… το δύο
που είναι η “τριών Ναυάρχων”?
αιωρείται… βγαλμένος μέσα από ένα κουφάρι
ένα κουφάρι άθλιο που αιμορραγεί τσακισμένο στη βροχή
τρομάζει τον κόσμο η παρουσία του
“δεν συνηθίζεται να συχνάζουν πτώματα σ’ αυτό τον δρόμο”
μια κοπέλα πλαντάζει σε μια άκρη
και το βράδυ θα τον δει στον ύπνο της
και θα ξυπνήσει κλαίγοντας
θα θυμηθεί και την αδερφή της, τη σκοτωμένη
μα εκείνος δεν την ξέρει, δεν την αναγνωρίζει
Ιδέα καμιά αν η μάνα της πέθανε κι αν ζει ακόμα
όλα είναι θολά εδώ πάνω και όλα τραβιούνται
το κουφάρι τον τράβηξε πίσω
η μεταφυσική μας τελείωσε γι’ απόψε
ο πόνος τον κάνει να γελάει
πόνος πολύς και από παντού
ασυνήθιστο θέαμα για το δρόμο μας
Τι ωραία πόλη…
“Πολλοί έρχονται για λίγο και μένουν εδώ για πάντα”
Οι σειρήνες, ακούγονται οι σειρήνες
Τι ωραία που φωτίζεται ο δρόμος
και όσοι τον γνώριζαν
το βράδυ δεν κοιμήθηκαν
θρηνούσαν
και σήμερα
δώδεκα χρόνια ζωντανός μετά τον θάνατο του
τα παιδιά πάνω, να παίζουν στα τρομπόνια τους εμβατήρια
εμβατήρια πατριωτικά, καμιά φορά και κατακόρυφα
ο καφές γλυκός με γάλα
στα μεγάφωνα σιγοπαίζει κάποιο αρχαίο άσμα
σάπια φωνή, θανατερό τραγούδι
συλλογίζεται κοιτώντας το παράθυρο, το κλειστό
τις μεγάλες πλατείες τις ψηλές
να τις κοιτά και το βλέμμα να ανεβαίνει
να βρίσκει τον Θεό
τον κοιτά και η ευχή έρχεται στο μυαλό του
“κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με”
τον κοιτά και ανοίγει το στόμα του
ψελλίζοντας τρεισήμισι λέξεις…
“άντε γαμήσου και ‘συ”
Σήμερα (20/10/15) στις 21:00, βραδινές περιπλανήσεις στο ράδιο ψαλίδι.
Θέμα της αποψινής εκπομπής, το φθινόπωρο.
Συντονιστείτε για να ταξιδέψετε σε ένα ακόμη ταξίδι με ποίηση & μουσική.
κύριε δεν σας πιστεύω
η δέκο σας είναι παλιά
ο Χριστός σας, υπέροχος
κύριε δεν μπορείτε να πληρώσετε εδώ
η Παναγία σας… αιθέρια
περάστε αύριο… αύριο το απόγευμα
θα το τροχίσουμε με την ησυχία μας
ο λαμπρός σας υιός…
ο εκ πρασίνου πρωκτού εκπορευόμενος
ζόρικες καταστάσεις, με γονική παροχή
δυο μπάτσοι μοτοσικλετισταί
παραμάσχαλα μεγάλη τζαμποσακούλα
ο όπισθεν του εμπρόσθιου
απέραντος μονόδρομος
born to be wild στο χωριό
απέραντος ναι… μονόδρομος όχι
μετωπική με τρακτέρ
ο αυνανισμός προκαλεί λύτρωση…
από το underground περιπροκτικών φλεγμονών
τα μεγάφωνα της εκκλησίας
τα κρέατα των πιστών
το κήρυγμα του ιερέα…
ιδρωταδενίτιδα πέριξ του πρωκτού
Σήμερα, Δευτέρα 7/9 στις 21:00, οι βραδινές περιπλανήσεις επιστρέφουν στο Ράδιο Ψαλίδι με μια εκπομπή αφιερωμένη σε στίχους ποιητών που αγαπήσαμε και σε βιβλία που διαβάσαμε τους καλοκαιρινούς μήνες κοντά σε θάλασσες ή σε βουνά, την περίοδο των διακοπών.
Οι παραγωγοί της εκπομπής, Χρήστος, Άννα, Μιχάλης, θα είναι και πάλι κοντά σας με σκοπό να ντύσουν τις νύχτες σας με ποίηση και μουσική. Συντονιστείτε στο Ράδιο Ψαλίδι. Τα λέμε σε λίγες ώρες λοιπόν. Όσοι πιστοί, προσέλθετε.
ένας πράσινος συρφετός
χτυπά τις πόρτες του Χάξλεϋ
νεκρός από χρόνια
αυτιά σε αποσύνθεση
οι πόρτες ανοίγουν και τα κοράκια κρώζουν
φονιάδες εκ του φυσικού
απάθεια για την αφαίρεση λένε…
της ζωής
ουρλιαχτά ακούγονται από κάπου μακριά
κλείνω το παράθυρο
ας τη να κυλήσει μέχρι να τελειώσει
η φύση… αξιοσέβαστες, σκληρές ισορροπίες
δεν είμαι υποχρεωμένος να τις γουστάρω
τις ανέχομαι
ο σαμάνος μιας νέας εποχής μου χτυπά την πόρτα
αγαπάτε αλλήλους
μάτια και αυτιά κλειστά
ρωτάω…
πόσο κοστίζει η επιτυχία?
το καρκίνωμα απαντάει…
όσο αξίζει
ο Σωκράτης αυτοκτόνησε
ο Χριστός αυτοκτόνησε
και το μικρό τσακάλι του βοσκού
στην άκρη του δρόμου γελάει
γεμάτο αίματα…
το στόμα, τα πόδια, το χώμα
κανένας κίνδυνος για την υγεία απόψε
καμιά βία για το δέρμα
τα κόκκαλα όλα στη θέση τους
ακέραια
κανείς δεν θα πονέσει
κανείς δεν θα γελάσει
πνευματική αναπηρία
αναζητώντας τη λογική του συναρμολογημένου ανθρώπου
επιβολή απόψεων με τρόπους
ο αποτυχημένος αυτόχειρας αποσύρετε στο αποχωρητήριο
κρατώντας ένα λούτρινο δεινόσαυρο
ένα υπέροχο δέντρο ανθισμένο
ένας υπέροχος μεγάλος κώλος
αψεγάδιαστος
συνειρμοί ειλικρίνειας
γενέθλιο πάρτι ενός μουγγού αγοριού
άδειες καρέκλες και τραπέζι φορτωμένο
ένα περιτύλιγμα στο πάτωμα
μια κλειδωμένη πόρτα
ίχνος δώρου
ο φονταμενταλισμός μιας νέας εποχής
μου χτυπά ευγενικά την πόρτα
Πιότερο επιθυμώ να δω παρά να πω (Καβάφης)
Για μια τριάδα ενδιαφερόντων διαλέξαμε να ζούμε αδιάφοροι.
Λογοτεχνία και σινεμά. Τις νότες μελετήσαμε κι αυτές με τη σειρά τους.
Αν δεν ξέρεις τα χρώματα να ξεχωρίσεις, μην βγεις έξω.
Εκρού και φούξια. Για μία σέπια πέσαμε σ’ ύπνο βαθύ κι οι δυο μας.
Όπου και να σταθείς, κάποιος θα μιλάει στο κινητό του.
Πού πήγε η σιωπή; Κακό δεν είναι να μιλά κανείς με τη σκιά του.
Πρέπει ν’ ανήκεις κάπου με το ζόρι.
Μ’ αυτούς ή με τους άλλους. Ειδάλλως νιώθουν όλοι τους για σε μιαν απορία.
Το χαμόγελο στις μέρες μας είναι πηγή ευθυνών.
Μπερδεύει δεν γιατρεύει. Γελάω λοιπόν σαν περπατώ την Κυριακή στον δρόμο.
Αν είναι να πάμε στο διάολο, να πάμε με στυλ.
Ένα κουρέλι το ‘πε. Γούστο κι ευγένεια φορώ μαζί με τα λινά μου.
Έχω ένα παλιό ζιβάγκο, μαύρο.
Ενθύμιο από ταξίδι μακρινό. Το ύφασμα της έμπνευσης ο σκόρος δεν τ’ αγγίζει.
Απηύδισες ν’ ακούς για τη θάλασσα.
Κύματα και ακρογυαλιές. Στου Κρόνου τους δαχτύλιους ασπάστηκες την πέτρα.
Μελετάς τα κόμιξ, ως παρακλάδι της λογοτεχνίας.
Ζόμπι σε διατριβές. Τ’απίθανο, το άπιαστο πεθύμησε η γενιά σου!
Μας πλησίασαν κομματικά υποείδη ανθρώπων.
Ακατέργαστη ΚΔΟΑ. Μα ποιός για την πολιτική θυσιάζει την Bebop;
Κάποτε θα φύγουμε, ωραίοι, με γιακάδες σιδερωμένους.
Ξεκούραστα παπούτσια. Στου χρόνου το οδόστρωμα θ’αφήσουμε σημάδι.
Υπάρχει μια πιθανότητα, να κάνουμε κάποτε εντύπωση.
Για το ποιοί ήμασταν κυρίως. Gnarles Barkley μας είπανε, Τζιμ Τζάρμους και Καμύ.
Ιωσήφ Σ.
Το Straw Dogs magazine είναι ένα περιοδικό για τις τέχνες με έδρα του την Κύπρο. Την ύλη του καλύπτουν πρωτοεμφανιζόμενοι καλλιτέχνες από τον χώρο της ποίησης, πεζογραφίας, ζωγραφικής, φωτογραφίας, μουσικής, κινηματογράφου, κ.α. Σκοπός του περιοδικού είναι να αναδείξει νέα παιδιά που θέλουν να παρουσιάσουν την δουλειά τους για πρώτη φορά σε μορφή εντύπου.
Υπεύθυνοι για αυτό το εγχείρημα είναι ο Γιάννης Ζελιαναίος και η Γιώτα Παναγιώτου.
Επίσης, στο παραπάνω mail μπορείτε να επικοινωνήσετε με το Γιάννη και τη Γιώτα και να στείλετε μέρος της δουλειά σας αν επιθυμείτε να συμμετέχετε σε ένα από τα επόμενα τεύχη.
Το πρώτο τεύχος φιλοξένησε και μια συζήτηση/συνέντευξη που φτιάξαμε με το Γιάννη καθώς και μέρος της δουλειάς μου.
Παραθέτω ένα απόσπασμα της συζήτησης αυτής:
…
Η Νόσος της Ποίησης μέσα από τις Εμπειρίες ενός Πνιγμένου
…
Περιπλανώμενος κάπου μεταξύ Αθήνας και Ρεθύμνου, ατόφιο «μπάσταρδο» παιδί της γενιάς του ’78, ο Χρήστος Ζάχος πάντα με μια μποτίλια ρακή στη τσέπη, ξεκίνησε να γράφει ποίηση από τα δεκατέσσερά του όταν και αντίκρισε το στίχο ενός ποιήματος του αγαπημένου του Κώστα Καρυωτάκη στο θρανίο του σχολείου. Τα πάντα πήραν τον δρόμο τους από εκεί και πέρα κι όταν καμιά φορά δεν θρόνιαζε τις λέξεις στο χαρτί, πάλευε στα δωμάτια με την δεύτερη αγαπημένη του τέχνη, τη ζωγραφική.
Γνωρίστηκα μαζί του όπως γνωρίζονται και οι περισσότεροι καλλιτέχνες σήμερα. Μέσα από τα ιστολόγια που κρατάει του ζήτησα να μου στείλει τα βιβλία του κι ανταποκρίθηκε άμεσα. Αλλεπάλληλα mail ακολούθησαν όπου και μοιραστήκαμε τις ίδιες ανησυχίες, σκέψεις πάνω στην ποίηση και όχι μόνο. Μέσα από αυτές τις κουβέντες φτιασιδώθηκε και η παρακάτω κουβέντα που θα διαβάσετε.
…
…
Ποια είναι η άποψη σου για την ελληνική ποίηση σήμερα;
…
Κοίτα… εκδίδονται κάθε χρόνο πάρα πολλές ποιητικές συλλογές από τις οποίες, δύσκολα ξεχωρίζει κάτι. Υπάρχουν μάλιστα, δεκάδες ή και εκατοντάδες blogs με ποίηση. Τι παρακολουθούμε απ’ όλα αυτά; Ένα ελάχιστο ποσοστό.
Από αυτά που διαβάζω και παρακολουθώ, έχω καταλήξει στο εξής:
Ένα μεγάλο ποσοστό είναι βαρετά και τετριμμένα πράγματα. Υπάρχει όμως και ένα μικρότερο ποσοστό που ξεχωρίζει έντονα, πεισματικά.
Είναι ορισμένοι νέοι ποιητές και ποιήτριες που δεν ενδιαφέρονται για εκδόσεις και λοιπά και με αγριεμένο μάτι και θολωμένο μυαλό, μέσα στα σκοτεινά τους δωμάτια, κάνουν πραγματική Ποίηση. Κι αν καμιά φορά κάνουν το λάθος να εκδώσουν (η αιώνια ματαιοδοξία των καλλιτεχνών) και να μπουν στο «σύστημα» αυτού του σιναφιού, πληγώνονται και τα παρατάνε. Δεν κάνουν ποίηση για την ποίηση και τους κριτικούς, αλλά για να σώσουν την ψυχή τους. Για να μην τρελαθούν. Αυτούς θέλω να γνωρίσω. Σε αυτούς ελπίζω.
…
…
Πιστεύεις δηλαδή ότι τον να εκδίδεσαι είναι λάθος; Προσωπικά θεωρώ πως έτσι κι αλλιώς η τέχνη είναι πρώτα για να σώσεις τον κώλο και την ψυχή σου και το να εκδοθείς έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Θεωρώ όμως μεγάλη ηττοπάθεια να μην μπορείς να αντιμετωπίσεις το έξω και ειδικά το σινάφι. Απ την στιγμή που τα βγάζεις προς τα έξω αναζητάς κάτι, να γνωρίσεις ομοϊδεάτες σου όπως σωστά λες. Η γνώμη μου είναι πως άλλο το να σώσεις την ψυχή σου κι άλλο η έκδοση. Άλλωστε όπως έλεγε κι ένακοινός μας «φίλος», if you are going to try go all the way.
…
Δεν πιστεύω πως είναι λάθος να εκδίδεσαι, λάθος είναι η αντιμετώπιση των εκδοτών προς τους συγγραφείς τους. Πηγαίνεις σε κάποιον εκδότη με μια βαλίτσα όνειρα και καταφέρνει να στα καταρρίψει από την πρώτη κιόλας συνάντηση. Ζητάνε υπέρογκα ποσά για την έκδοση, διαφήμιση, διακίνηση – υποτίθεται – του βιβλίου και αφού τα πάρουν, αδιαφορούν και δεν κάνουν τίποτα. Ίσως να μην είναι όλοι έτσι, ίσως να υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά…
Οι περισσότεροι είναι έμποροι και στυγνοί επιχειρηματίες που δεν ενδιαφέρονται για την τέχνη και την λογοτεχνία, παρά μόνο για το πόσα θα πουλήσουν. Αν πουλάει ο τσελεμεντές και βιβλιαράκια του τύπου «κάντο μόνος σου», αυτά θα βάλουν στο “μαγαζί” τους. Αν τους πεις για ποίηση, θα σου πουν: «Η ποίηση και το διήγημα δεν πουλάνε! Γράψε κάνα μυθιστόρημα, ελαφρύ, τύπου “άρλεκιν”, και θα στο μοσχοπουλήσω!». Απογοητεύεσαι και πας και βρίσκεις κάποιον που εκδίδει ποίηση και χαίρεσαι που δέχτηκε να “συνεργαστείτε”. Μετά βλέπεις κι αυτός τα ίδια κάνει και αναρωτιέσαι: γιατί δεν έκανα αυτοέκδοση; Η αυτοέκδοση είναι μια καλή λύση για να αποφύγεις την αυθαιρεσία των εκδοτών, αλλά κι εκεί, πρέπει να μάθεις να κάνεις μόνος σου τη διακίνηση – πράγμα ψυχοφθόρο για τους καλλιτέχνες.
Λοιπόν, τι λύση υπάρχει; Να βρεις κάποιον σωστό εκδότη που θα πιστέψει σε σένα και θα προωθήσει το έργο σου. Ουτοπικό δεν ακούγεται αυτό; Δεν ξέρω. Θέλει πολύ προσοχή και ψάξιμο αν κάποιος αποφασίσει να εκδώσει.
Αλλά το κακό – ή καλό – με τους καλλιτέχνες, είναι πως κανείς δεν κρατάει το έργο του για τον εαυτό του. Θέλει να το μοιραστεί για να ελαφρύνει η ψυχή του. Νοιώθει υποχρέωση να βγει προς τα έξω, να εκδοθεί. Ναι. Όπως και οι πουτάνες. Άλλωστε, λόγω της έκδοσης δεν έχουμε πιάσει αυτή την κουβεντούλα;
(…)
…
…
Πάμε λίγο το πράγμα απ’ τα γεννοφάσκια του. Πότε ξεκίνησες να γράφεις και που, το που στο ρωτάω γιατί πάντα αυτοί που γράφουν έχουν ένα αγαπημένο μέρος που κάθονται και «παλεύουν» με το χαρτί, το γιατί γράφεις δεν θα στο ρωτήσω γιατί το θεωρώ ηλίθιο. Απ’ την άλλη διαβάζοντας τα βιβλία σου ήταν σαν να είδα περιόδους σημαντικές στη ζωή σου, που τις έβαλες κάτω για να τις «ξεματιάσεις». Κι ένα δεύτερο σκέλος, πότε ξέρεις ότι ένα ποίημα που ΄χεις γράψει είναι καλό για σένα;
…
Πότε ξεκίνησα… χμ…
Ήμουν 14άρων και στο θρανίο του σχολείου κάποιος είχε γράψει “Τα αστέρια τρεμουλιάζουνε καθώς το μάτι ανοιγοκλεί προτού δακρύσει…” και από κάτω Κ.Καρυωτάκης. Με είχε εντυπωσιάσει τόσο πολύ, που την επόμενη πήγα και πήρα το βιβλίο του με τα ποιήματα και τα πεζά.
Κάθε βράδυ λοιπόν, την ώρα που έπεφταν όλοι για ύπνο, έπαιρνα το βιβλίο, πήγαινα στο σαλόνι και το διάβαζα αργά, να μπορέσει να με συνεπάρει, να νοιώσω τον οίστρο του ποιητή. Έπειτα το έκλεινα και σε ένα τετράδιο άρχιζα να σκαρώνω τα δικά μου ανορθόγραφα και αδέξια στιχάκια. Αυτό υπήρξε η αρχή και συνέχισα μέχρι τα 17. Μετά σταμάτησα να γράφω.
Έχει ο καιρός γυρίσματα όμως, και γύρω στα 25 μου χρόνια, άρχισα να γράφω ξανά. Συνέχισα με πάθος και έγραφα σχεδόν κάθε μέρα. Ίσως να έφταιγε και η κατάθλιψη εκείνον τον καιρό, δεν ξέρω.
Στα 30 μου, είχα μαζέψει το υλικό της «Νόσου» και του «Κραταιά» τα οποία εξέδωσα το 2009. Το «κραταιά», είχε αρχικό τίτλο «Η μούσα και ο ποιητής» και βγήκε σε περιορισμένα αντίτυπα (15;). Το 2010 το επανεκδίδω αλλάζοντας τον τίτλο σε «κραταιά ως θάνατος αγάπη», σε 50 αντίτυπα. Άστο να γίνει σπάνιο αυτό – εξάλλου είναι πολύ προσωπικό και δεν το προώθησα καθόλου. Την επόμενη χρονιά, άλλαξα εκδοτικό και εξέδωσα το «Εμπειρίες». Αλλά κάτσε, εσύ κάτι άλλο με είχες ρωτήσει…
Α, το πού γράφω. Συνήθως στον υπολογιστή στο καθιστικό. Αλλά γράφω και σε χαρτί και έξω από το σπίτι, στα ταξίδια και οπουδήποτε βρεθώ. Όχι συχνά όμως, όχι όπως παλιά. Δεν προσδοκώ να γράψω, απλά περιμένω. Και όταν έρθει η θεά της έμπνευσης, αρπάζω το στυλό και προσπαθώ να την απαθανατίσω. Κάτι σαν φωτογραφία ή σχέδιο της στιγμής.
Κι όσο για το πότε γνωρίζω αν ένα ποίημα είναι καλό… από τη σύλληψή του. Κάποια ποιήματα – το ξέρω πως ήταν καλά – δεν πρόλαβα να τα καταγράψω κι έτσι, χάθηκαν. Αυτά που έχουν γεννηθεί κάτω από περίεργες ή και άσχημες καταστάσεις, το ξέρω, είναι καλά. Κάποια άλλα που προσπάθησα να γράψω, αλλά η θεά της έμπνευσης είχε φύγει, το ξέρω, είναι κακά. Αλλά, δεν πετάω ποιήματα. Τα αφήνω στο τετράδιο και κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, γυρνάω σε αυτά και θυμάμαι…
Αλλά, όταν βάζεις την ψυχή σου σε κάτι, γίνεται να μην είναι καλό; (…)
…
…
Τι σε τρομάζει στο γράψιμο περισσότερο σε σχέση με τον εαυτό σου; Και τι περιμένεις από την ποίησή σου; Εντάξει δυο οι ερωτήσεις αλλά έτσι κι αλλιώς όλο κλέβουμε…
…
Αφού γουστάρουμε την παρανομία, τι λες τώρα… Λοιπόν.
Στο γράψιμο δεν με τρομάζει τίποτα. Ίσως η γραφή μου να τρομάζει κάποιους άλλους – κυρίως κοντινά μου πρόσωπα. Αλλά αυτοί που τρομάζουν, είναι αυτοί που δεν καταλαβαίνουν ή το βλέπουν συναισθηματικά. Στα γραπτά μου, έχω πεθάνει κάμποσες φορές και άλλες τόσες έχω βγάλει τη γλώσσα στο θάνατο. Όταν όμως κάποιος δικός σου διαβάζει για το θάνατό σου, δεν μπορεί να το δει λογοτεχνικά. Συναίσθημα βλέπεις… σε γνωρίζει, σε αγαπά.
Με τη γραφή ξορκίζω καταστάσεις και ό,τι με βαραίνει. Το βγάζω, αλαφρώνω, και ανήκει στο παρελθόν, έχοντας αφήσει ένα σημάδι. Ένα ποίημα ή διήγημα. Με αυτόν τον τρόπο αυτοθεραπεύομαι και το μόνο που μένει, είναι η τέχνη. Το ίδιο και με τους πίνακες. Πόσες φορές που ένοιωθα σκατά, δεν πήρα καμβάδες και χρώματα να ξεσπάσω πάνω τους; Και τι έμεινε μετά; Ένας πίνακας.
Η τέχνη λοιπόν, λειτουργεί σαν αυτοθεραπεία. Αν δεν έκανα τέχνη, θα ήμουν νεκρός. Αν δεν αφηνόμουν στα πάθη μου (έρωτα, ποτό, τέχνη, αμπελοφιλοσοφίες…), πάλι νεκρός θα ήμουν.
Τι περιμένω από την ποίηση μου; Να συνεχίσω να νοσώ από αυτήν και θεραπεία ποτέ να μη βρω. Να γράφω. Όσο είμαι ζωντανός να γράφω. Να ξορκίζω τις κακές στιγμές και να υμνώ τις όμορφες. Άλλωστε, Η ποίηση είναι νόσος. Αν δεν πάσχεις από ποίηση, δεν μπορείς να κάνεις ποίηση*.
Κι αν κάποιος μπορέσει και εκφραστεί ή εμπνευστεί μέσα από τα γραπτά μου, αυτό μου προκαλεί μια ενδόμυχη ικανοποίηση. Τι θα ήταν οι καλλιτέχνες χωρίς το ναρκισσισμό τους;
Δεν επιχείρησα ποτέ να μάθω να γράφω ή να ζωγραφίζω. Το έκανα χωρίς να ξέρω. Το έκανα για να μην τρελαθώ, για να παραμείνω ζωντανός. Έτσι συνεχίζω λοιπόν, και για αύριο, δεν ξέρω τίποτα.
(…)
Τα υπόλοιπα θα τα βρείτε στην έντυπη μορφή του περιοδικού.
Παραθέτω και μια παρουσίαση, όπως έγινε στην εκπομπή «Εντέχνως».
Καλή συνέχεια σε όλους.
Δυο λόγια για την έκθεση και την μουσικοποιητική βραδιά την ημέρα των εγκαινίων στο συνεταιριστικό καφενείο «Χαλικούτι».
…
Πρότεινα λοιπόν στα παιδιά που διαχειρίζονται τον χώρο, να έπαιρνα μερικούς πίνακες από το σπίτι μου και να τους τοποθετούσα εκεί. Μου απάντησαν πως μια φορά τη βδομάδα κάνουν συνέλευση και συναποφασίζουν και πως, αν ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να πάω και να τους το προτείνω. Έτσι κι έγινε λοιπόν, τους το πρότεινα, δέχτηκαν, κανονίσαμε ημέρα και ώρα, σχεδιάσαμε την αφίσα και λοιπές λεπτομέρειες. Η δεύτερη πρόταση ήταν, την ημέρα των εγκαινίων της έκθεσης να στήναμε παράλληλα μια μουσικοποιητική βραδιά όπου θα απήγγειλα με συνοδεία ακουστικής κιθάρας. Συμφωνήσαμε λοιπόν.
…
Ενημέρωσα το φίλο μου το Γιάννη, όπου έχουμε συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν, και μου πρότεινε να φέρει κι έναν άλλο φίλο που παίζει πλήκτρα και πως θα ήταν καλύτερα να χρησιμοποιούσε ο ίδιος ηλεκτρική κιθάρα. Για τον συντονισμό των οργάνων και της φωνής, ήταν απαραίτητη προϋπόθεση να γίνουν πρόβες. Όπως και κάναμε. Βρεθήκαμε 3 φορές και καταφέραμε να γράψουμε 10 περίπου κομμάτια. Χρησιμοποιήσαμε βέβαια και κάποια που είχαν ήδη γράψει τα παιδιά καθώς και 2 κομμάτια των floyd. Τέλος πάντων, χωρίς να το καταλάβουμε, βρεθήκαμε να κάνουμε μελοποίηση των ποιημάτων.
…
Τη βραδιά των εγκαινίων, νομίζω δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό και περάσαμε πρωτίστως, εμείς καλά. Αυτό, απ’ ό,τι κατάλαβα, το βγάλαμε προς τα έξω και καταφέραμε μια όμορφη βραδιά.
…
Το απόσπασμα που ακολουθεί δεν νομίζω πως μεταφέρει το ηλεκτρισμένο κλίμα, την εικόνα και τον ήχο που είχαμε, αλλά οι φίλοι που δεν κατάφεραν να έρθουν, μπορούν να πάρουν μια «γεύση» του τι συνέβη εκείνη την ημέρα.
…
…
…
…
έχοντας στήσει το χώρο
…
μικρή πρόβα πριν αρχίσει να έρχεται ο κόσμος
…
πού έπεσε ρε παιδιά;
…
σοβαρά; για κούνα το κεφάλι σου…
…
κάποιοι καμβάδες χωρίς τελάρο,
τα βιβλία και το τετράδιο εντυπώσεων
…
το τετράδιο εντυπώσεων
(λογοπαίγνιο με νότες Μι Λα Ρε)
Μίλα Ρε!!!!
…
αρχίζει να μαζεύεται ο κόσμος
…
Κάποιος μας κοιτάει απ’ έξω
…
Να περιμένουμε λίγο ακόμα, θα έρθουν κι άλλοι…
…
μικρό οπτικοακουστικό απόσπασμα
Ακούγονται τα ποιήματα
«Η συντροφιά του ποιητή»
και
«Ίσως να είναι τα χρώματα που παίρνει ο ουρανός σαν ξημερώσει η μέρα»
…
Η λήψη έγινε από φωτογραφική μηχανή κι έτσι, η εικόνα και ο ήχος, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Δεν είναι όμως και τόσο άσχημα, μπορείτε να πάρετε μια ιδέα.
…
Πολύ πιθανό να επαναλάβουμε τη βραδιά κι επίσης, να τα ηχογραφήσουμε κανονικά, σε στούντιο.
Όταν λοιπόν αποφασίσουμε κάτι τέτοιο, θα σας ενημερώσω μέσω αυτού του μπλογκ.
Το Straw Dogs magazine είναι ένα περιοδικό για τις τέχνες με έδρα του την Κύπρο. Την ύλη του καλύπτουν πρωτοεμφανιζόμενοι καλλιτέχνες από τον χώρο της ποίησης, πεζογραφίας, ζωγραφικής, φωτογραφίας, μουσικής, κινηματογράφου, κ.α. Σκοπός του περιοδικού είναι να αναδείξει νέα παιδιά που θέλουν να παρουσιάσουν την δουλειά τους για πρώτη φορά σε μορφή εντύπου.
"ΤΟ ΚΟΛΟΧΑΡΤΟΝ" 