*και στο κολοράδιο
Η Μόρα είναι μια μοχθηρή μορφή μιας ηλικιωμένης γυναίκας που εμφανίζεται συνήθως κατά τη διάρκεια του ύπνου σαν όνειρο και σπέρνει τον τρόμο. Με τη δαιμονική αυτή μορφή συνδέουν συνήθως το φαινόμενο της υπνικής παράλυσης καθώς οι μαρτυρίες των εμπειριών αυτών είναι πάρα πολλές. Ο άνθρωπος ξυπνάει (ή νομίζει πως έχει ξυπνήσει), ανοίγει τα μάτια του αλλά δεν μπορεί να κουνήσει ούτε το δάχτυλο του ή να βγάλει άχνα. Αυτό συνοδεύεται τις περισσότερες φορές με κάποια σκιά που θαρρείς και σε πλακώνει ή ακόμα και με κάποιο δαιμονικό, σκιερό πρόσωπο ή χεσιματική φωνή που θέλει να σου ρουφήξει την ψυχή. Η εμπειρία είναι σίγουρα μυστηριακή και αρκετά επώδυνη. Κάποιοι προσεύχονται για να φύγει και πιστεύουν πως έτσι τα καταφέρνουν… αλλά οι επιστήμονες έχουν πάντα την εξήγηση. Η Μόρα οφείλεται σε μια ανώμαλη μετάβαση από τον ύπνο στον ξύπνιο και τέτοια.
Η δική μου εμπειρία με την Μόρα ήταν αρκετά διαφορετική. Τη νύχτα που με επισκέφθηκε η έρπουσα σκιά, βρισκόμουν στις αγκαλιές του Μορφέα, βλέποντας ένα άκρως ερωτικό όνειρο, από αυτά που δεν θες να ξυπνήσεις ποτέ και τα θυμάσαι για καιρό. Τρία κορίτσια λέει, προσπαθούσαν να με πνίξουν με τα τεράστια στήθια τους, την ώρα που κάποια μου τον έπαιρνε στο στόμα με ταλέντο πιστοποιημένο, iso 10.000 και βάλε. Η στύση μου ήταν απερίγραπτη και εκεί που κόντευα να τελειώσω μες το στόμα της άγνωστης πεοθηλάστριας, ο ήχος του κινητού μου τηλεφώνου με ξύπνησε ξενερώνοντας με άγρια.
Ανοίγω τα μάτια μου, μα οι κοπέλες με τα τεράστια στήθια ήταν ακόμα μπροστά μου!! Έκανα να αρπάξω ένα στήθος αλλά δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ξαφνικά άρχισαν να εξαφανίζονται σιγά σιγά μέχρι που χάθηκαν εντελώς και ένα κρύο αεράκι έκανε το κορμί μου να ανατριχιάσει. Πάει το όνειρο. Μα… η πίπα συνεχιζόταν χωρίς διάλειμμα και είχε γίνει ακόμα πιο ζουμερή. Έφερα το βλέμμα προς τα κάτω και πάγωσα. Μια σκιώδης ηλικιωμένη γυναίκα, θαρρείς και ήταν διακοσίων χρονών μου έπαιρνε το καλλίτερο τσιμπούκι ever. Ανατρίχιασα ακόμα περισσότερο αλλά η καύλα δεν περιγραφόταν με λέξεις. Ένιωσα και ένα βάρος στο στήθος, μα τίποτα δεν με ένοιαζε. Ήθελα να φωνάξω από ηδονή αλλά δεν μου έβγαινε μιλιά. Σπατουλάριζε την ψωλή μου με τη δαιμονική της μακρουλή γλώσσα, καθώς μου χάιδευε στοργικά τα παπάρια. Για μια στιγμή φοβήθηκα μήπως όταν χαθεί, πάρει τον πούτσο μου μαζί της στον άλλο κόσμο… αλλά δεν με ένοιαζε. Ας έχυνα τώρα και ας ήταν και η τελευταία μου φορά.
Η γλώσσα της είχε πάρει φωτιά. Με κοιτούσε με τα άψυχα μάτια της και την κοιτούσα και εγώ. Ένιωσα αγάπη, έρωτα, καύλα να ξεχειλίζει το κορμί μου και έχυσα σαν να είχα να χύσω χρόνια. Το σπέρμα εκτοξευόταν σε μεγάλες ποσότητες, λες και άδειαζε η ψυχή μου! Διαπερνούσε τη σκιά με υπερβολική ταχύτητα, για να προσγειωθεί στα σεντόνια και στο πάτωμα, ενώ εκείνη συνέχισε να μου τον γλείφει για ένα λεπτό ακόμα. Μπόρεσα να μιλήσω… «Σ’ αγαπώ» της είπα. Ένα δάκρυ τότε κύλησε στο σκιερό της μάγουλο και προσγειώθηκε στο σεντόνι μου. Η σκιά άρχισε να εξαφανίζεται και χάθηκε.
Μπόρεσα να κουνηθώ. Σηκώθηκα λιγάκι και έβαλα τα κλάματα. Τι τσιμπούκι ήταν αυτό…! Με στοιχειώνει μέχρι σήμερα, επισκιάζοντας όλες τις ερωτικές σχέσεις που είχα. Μόρα γύρνα ξανά.
Γιώργος Σάπιος
"ΤΟ ΚΟΛΟΧΑΡΤΟΝ" 