Ο πόνος μέσα στην ψυχή
τα κόκκαλα που τρίζουν
«πατρίδα» αλυχτάει ένα σκυλί
«γιατί σε διαμελίζουν;»

Τα κύτταρα που ‘χω στο μυαλό
για σένα να καούνε
κι ας είναι λίγα ή πολλά
δε θα μου χρειαστούνε

Μόλις ο ήλιος ξαναβγεί
τ’ άλογο ν’ αρματώσω
στα Σκόπια τη γαλανόλευκη
να πάω να την υψώσω

Τα σύνορα της Ελλάδας μας
οι άκρες του κόσμου όλου
σημαίες θε να βάλουμε
και στην κορφή του θόλου

Γιώργος Μικάλεφ

Μανούλα έχουμε πόλεμο
για τη Μακεδονία,
και η ψυχή μου δε βαστά
τούτη την προδοσία.

Ο γιος σου την πατρίδα του
δεν θα την ξεπουλήσει,
με λίτρα απ’ το αίμα του
το χώμα θα ποτίσει.

Μάνα τη γαλανόλευκη
σιδέρωσε σημαία,
σαν θα βαφτεί στα κόκκινα
να κυματίζει ωραία.

Η δόλια η αδερφούλα μου
γοργόνα σαν θα γένει,
τα παλικαριά να ρωτά…
«Μην είδατε τον Ντένη;»

«Τον αδερφό σου είδαμε
έσκουζε για τον Σόρος,
καβάλα στο Βουκεφάλα του
γυμνός σημαιοφόρος.
Μα κόψιμο έπιακε τ’ άλογο
κι έπεσε το γομάρι,
μες τα σκατά επνίγηκε
τον ‘θάψαν στο Χαϊδάρι.»

Γιώργος Μικάλεφ

*Πρώτη δημοσίευση στο ημερολόγιο της Μυρτώς στο ThePressProject