Στις φλόγες της κολάσεως
Όταν ήμουν μικρός, κάτι που με σόκαρε πολύ ήταν οι καθημερινές βλαστήμιες «των μεγάλων». Μας πήγαιναν βλέπεις και σε καθολικό κατηχητικό, χρόνια επτά… «Κύριε δεν είμαι άξιος να σε δεχτώ, μα πες μονάχα ένα λόγο και η ψυχή μου θα θεραπευθεί». Μα τι στο διάολο να έκανε ένα παιδάκι και να μην μπορεί να το δεχτεί ο καλός Θεούλης χωρίς μετάνοιες; Και ‘γώ του μιλούσα του καλού Θεούλη και δεν καταλάβαινα γιατί πρέπει να εξομολογηθώ σε κάποιον παπά. Και τι να του ‘λεγα; Ότι έσπασα το αγαπημένο βάζο της μαμάς; Ότι είπα κακές λέξεις; Παράλληλα οι μεγάλοι όταν είχαν νεύρα, «γαμούσανε» αβέρτα το Χριστό, την Παναγίτσα και πολλούς απ’ τους Αγίους. Στο παιδικό μυαλό μου, το «γαμώ το Χριστό μου» που έλεγε ο μεγάλος, γινόταν εικόνα και τότε δεν ήξερα καν τι σημαίνει γαμήσι… Σύντομα έμαθα (από τους μεγάλους) και η εικόνα της βλαστήμιας ήταν αυτή: Ο μεγάλος έπιανε τον Χριστό και του έκανε τη δουλειά στα τέσσερα, γιατί είχε νεύρα και ο Χριστούλης έκλαιγε και υπέφερε για τις αμαρτίες του ανθρώπου.
Δεν τολμούσα να βλαστημήσω. Μου φαινόταν αδιανόητο. Ήμουν σίγουρος πως θα καιγόμουν αυτόματα στα καζάνια της κόλασης! Θα άνοιγε η Γη την ίδια ώρα και τέρμα! Μας μάθαιναν στο κατηχητικό για τη φρικτή αυτή κατάληξη των ανθρώπων. Την είχα δει μάλιστα την κόλαση σε ένα κάδρο στο σπίτι του Σπύρου Ψ. Μάλλον Ιερώνυμος Μπος ήταν. Χρειαζόταν μεγάλος αγώνας για μια θέση στο παράδεισο. Δεν αρκούσε να είσαι καλός άνθρωπος, έπρεπε να είσαι και της εκκλησίας… και οι δαίμονες μας κύκλωναν και οι φλόγες μας τύλιγαν και τα μαρτύρια του άρχοντα του σκότους Σατανά, ερχόταν να μακελέψουν τις κολασμένες, παιδικές σάρκες!!!
Φρίκη… αλλά έτσι μεγαλώσαμε. Σε μια υποκριτική κοινωνία όπου τα παιδιά πρέπει να υποτάσσονται στον καλό Θεούλη και οι μεγάλοι να τον γαμάνε και αυτόν και την πλάση ολάκερη. Μεγαλώνοντας βέβαια φρικάρανε με τα μουσικά μας ακούσματα, με την αμφισβήτηση μας προς την εξουσία, την εκκλησιά, την κοινωνία… Σε εμάς βλέπεις ήταν ανήκουστο, όχι να πηδάμε τα θεία, αλλά ούτε καν να τα αμφισβητούμε. Το είχε πει και ο μακαριστός… «Σας πάω, αλλά η μαλακία είναι αμαρτία!» Το εισιτήριο στην κόλαση το είχαμε στην κωλότσεπη.
Σατανιασμένα βρέφη
Ζούμε σε μια κοινωνία που θεωρεί ιερή τελετή, έθιμο, παράδοση, χρέος να κάνει εξορκισμό σε μωρά παιδιά για να διώξει τον πονηρό τον Σατανά… Μιλάω για τη βάπτιση, για όσους δεν γνωρίζουν ότι η τελετή εμπεριέχει εξορκισμό. Λυπάμαι αλλά δεν θα σεβαστώ αυτές τις μαλακίες για κανένα λόγο. Το γράφω αυτό με αφορμή ένα ακόμα βίαιο βίντεο «βρεφικού εξορκισμού» που βγήκε πρόσφατα στη δημοσιότητα. Αυτή είναι η πρακτική (για να διώξουμε τον Σατανά από ένα βρέφος τον 21ο αιώνα) και σε όποιον αρέσει. Δεν μου αρέσει και, απ’ ό,τι βλέπω, δεν αρέσει και στα βρέφη. Την ίδια γνώμη έχω και για ανάλογες παπαριές άλλων θρησκειών.
Νεκρολάγνες θρησκευτικές παραδόσεις
Στο δημοτικό άκουσα για τον Άγιο (τον Σπυρίδωνα, ποιον άλλο;) ότι είναι σαν να «κοιμήθηκε» χθες. Ή ήταν αδικημένος απ’ τη φύση ή εγώ είμαι σατανιασμένος και τον βλέπω έτσι σάπιο ή όποιος το λέει αυτό… λέει μαλακίες. Ο Άγιος στην Κέρκυρα, αποτελεί την κύρια τουριστική ατραξιόν του νησιού. Υπάρχει νόμος περί προσβολής της μνήμης νεκρού, αλλά όχι περί οικονομικής εκμετάλλευσης νεκρού… και μάλιστα σε βαθμό κακουργήματος. Ακρωτηριασμένα μέλη, σώβρακα κλπ να κάνουν τουρνέ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αλήθεια, οι γραφές αναφέρουν κάπου αυτά τα νεκρολάγνα μυστήρια; Θυμάμαι που διάβαζα παλιότερα, πως οι αφορεσμένοι και οι καταραμένοι δεν λιώνουν. Να θυμηθώ και τους βρικόλακες; Φανταστείτε να παλούκωναν στην καρδιά τα ιερά σκηνώματα υπό άλλες συνθήκες… Ο καθένας ας λατρεύει ό,τι θέλει. Δικαίωμα του, αλλά το να σέρνουν τα σαπισμένα κορμιά νεκρών «Αγίων» στους δρόμους, είναι αποτρόπαιο και όσοι πιστοί το επικροτούν, διαπράττουν μεγάλη «αμαρτία».
…
Αυτά τα ολίγα. Απλά κάποιες σκέψεις που ήθελα να μοιραστώ και δεν βρίσκω κανέναν λόγο να μην το κάνω. Επιστρέφω στους αφορισμένους μαρκαδόρους μου. Καλά Χριστούγεννα να ‘χουμε!
Γιώργος Μικάλεφ
"ΤΟ ΚΟΛΟΧΑΡΤΟΝ" 