Σαββάτο βράδυ και η προσπάθεια ανεύρεσης καλής ταινίας απεδείχθη άκαρπη. Έξω από το παράθυρο τα τέρατα του δρόμου κοιμόταν απειλητικά και εμπόδιζαν κάθε έξοδο από την κοινωνία. Καταλήξαμε στο “Into The Wild” που τόσα πολλά είχαμε ακούσει. Δεν πρέπει να καταφέραμε να τη δούμε ως τη μέση. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι είχε στο μυαλό του ο Χριστόφορος McCandless όσο ζούσε, αλλά η ταινία παραήταν κάπως… περίεργη. Τι να πούμε και εμείς που μεγαλώσαμε βυζαίνοντας σκίουρος και τρώγοντας κομματάκια άθλιας σοκολάτας, στις φτωχογειτονιές της Ευρασίας…

 …

Φάγαμε τα σουβλάκια, κατέβηκα απ’ το λεωφορείο και πείρα ένα τρένο. Μπήκα στην πολυκατοικία, ανέβηκα με τον ανελκυστήρα και περπάτησα τις σκάλες. Χτύπησα το κουδούνι και μου άνοιξες την πόρτα. Μου είπες πως μ’ αγαπάς και ο σκύλος σου με φώναξε στο μπαλκόνι. Έντρομος μου έδειξε δέκα Ισπανοτσολιάδες να αράζουν πάνω σε ένα κομμάτι πλεξιγκλάς, δίπλα στο τσιπουράδικο του άγιου Χριστόφορου του Κυνοκέφαλου. Προσπάθησα να ηρεμίσω τον γάτο, χαϊδεύοντας του το κεφάλι και μπαίνοντας πάλι μέσα σε φίλησα στο στόμα και σου είπα πως σε αγαπώ και εγώ… μα εσύ δεν με πίστεψες.

 …

Κατέβηκα απ’ το τραμ και αγόρασα μια πίτα με γύρο, πατάτες και σάλτσα και καθώς το λάδι έσταζε και γυάλιζε το πλαστικό των παπουτσιών μου, άρχισα να φιλοσοφώ τη ζωή…

 …

Εμείς δεν γίναμε ποτέ Ισπανοτσολιάδες και τα δικά μας τα κουφάρια, τα έκαιγε η ιερά εξέταση την ώρα που εσείς βρίζατε κάποιον άγνωστο υπουργό δικαιοσύνης, πίνοντας ντόπιες μπύρες σε κάποια συναγωγή… εμείς βρίζαμε τον ίδιο τον Θεό και πηδιόμασταν σαν τα ζώα για να ερωτευθούμε σαν άνθρωποι, όπως μου είπε πρόσφατα μια φίλη… κάπου το είδε γραμμένο… και στο παράθυρο από κάτω έγραφε… “ΑΓΑΠΗ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ”. Το είδα καθώς προσπάθησα να σηκωθώ μονάχος, αιμορραγώντας σε μια σκοτεινή μεριά της πλατείας, διαπιστώνοντας πως δεν μπορούσα πια να σηκωθώ, πέφτοντας ξανά κάτω μέσα στα δικά μου αίματα και φωνάζοντας βοήθεια χωρίς να μου έχει απομείνει φωνή, αφού την ξόδεψα όλη για να γελάσω με ένα ζευγάρι παραμορφωμένα χέρια…

 …

 Πώς να σε πάρω μετά στα σοβαρά αγαπητό κουτσαβάκι που θες να μαρκάρεις την περιοχή σου? Πετάω τα χαρτιά μου και πάω πάσο, αφού πρώτα μπλοφάρω μέχρι να γαμηθώ ξανά στα γέλια για τη σιγουριά σου. Έχεις περάσει πολλά… είμαι σίγουρος… Έχεις γυρίσει και τον κόσμο, στα ρηχά πάντα κολυμπώντας και έχεις ζήσει σε μέρη μακρινά, μακριά απ’ τους δικούς σου που πάντα θα σε αγαπούν για το ανήσυχο πνεύμα σου και εσύ θα σηκώνεις τα λεφτά από την τράπεζα και θα σκέφτεσαι αν θα τους σηκώσεις το γαμημένο τηλέφωνο, τυφλωμένος από το όραμα σου για έναν καλύτερο κόσμο, πνίγεσαι ανάμεσα στα υγρά μπούτια κάποιας πρώην σου…

 …

Βλέπεις άνθρωπε, που ποτέ δεν θα γίνεις φίλος μου, εμένα οι φίλοι μου μπαίνουν στα μαγαζιά, που εσύ θα πας για να (ε)πηδήξεις και ξερνάνε με κραυγές πάνω στα πανάκριβα σου ρούχα και γεμίζουν με ξερατά και όνειρα τα καλοχτενισμένα μαλλιά της γκόμενας σου. Φεύγοντας φοράνε τρία σακάκια μαζί (το ένα ήταν δικό σου) και γράφουν στα αρχίδια τους κάθε φασίστα πορτιέρη. Εμένα οι φίλοι καρφώνουν το μαχαίρι στην παλάμη τους και ύστερα χέζουν επάνω στην καλαισθησία σου και τον εγωκεντρισμό σου. Και όταν ο πατέρας σου αρχίζει να παινεύεται για το γιο του, καθώς παραγγέλνει σουβλάκια, για να μας δείξει πόσο πετυχημένος είσαι, εμείς παραγγέλνουμε κοντοσούβλι και τον γράφουμε στ’ αρχίδια μας. Πως θες να κάνουμε παρέα λοιπόν?

 …

“Θάνατος σε αυτούς που δολοφονούν την αγάπη

…και σκατά στους φασίστες”

Γιώργος Μικάλεφ