Η αλληλεγγύη, τους φέρνει τρόμο.
ημερολόγιο του κ*λου: 1/3/21
Αρχείο ετικέτας γιώργος μικάλεφ
ημερολόγιο του κ*λου: 12/2/21
Προσλήψεις λυμάτων…
ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ «ΣυνΠοιείν» 2016
Κυκλοφόρησε το Ανθολόγιο Ποίησης «ΣυνΠοιείν» 2016 από τις εκδόσεις Όστρια. Σας το παρουσίαζουμε και εμείς μιας και συμμετέχουν και δυο φίλοι που έχουν συνεργαστεί με «Το Κόλο», ο Θανάσης Πάνου & ο Χρήστος Ζάχος καθώς και υποφαινόμενος (Γιώργος Μικάλεφ). Για τους φίλους που ενδιαφέρονται να το παραγγείλουν, μπορούν να το κάνουν με e-shop.gr ή με μήνυμα εδώ, με mail ή και τηλεφωνικά…
Εκδόσεις Όστρια
ΧΕΥΔΕΝ 3 ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ
τηλ.: 211 2136882
e-mail: ostriavivlio@gmail.com
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ – ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ
Από τις Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ.
Τίτλος:ΣΥΝΠΟΙΕΙΝ
Σειρά : ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ
Συγγραφέας: ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΟ Σελίδες 202 Τιμή 12,00 ευρώ
Σχήμα 14Χ21…ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΚΑΤ΄ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ:
…
ΜΙΧΑΛΗΣ ΒΑΚΡΙΝΟΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΟΥΤΣΑΣ
ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ
ΣΤΕΛΛΑ ΒΡΑΚΑ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΙΛΑΣ
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΤΡΑΣ
ΜΑΡΙΑ ΓΚΟΥΜΑ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΛΑΤΩΝ ΔΕΛΤΑ
ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ
ΦΩΤΕΙΝΗ ΔΟΥΡΟΥ
ΔΟΡΙΑΙΧΜΟΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΑΧΟΣ
ΤΑΚΗΣ ΗΛΙΟΥ
Γ. ΘΕΟΧΑΡΗΣ
ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΒΒΑΔΙΑ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΞΟΥΓΚΑ KΑΝΑΚΗ
Ν.ΚΑΤΣΙΚΑΝΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΝΔΥΛΗΣ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΗΠΟΥΡΙΔΟΥ
ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
ΠΑΝΟΣ ΜΕΓΑΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΗΛΙΟΡΙΔΗΣ
ΤΑΚΗΣ ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΟΥΧΑΣ
G. MIKALEF
ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΣΙΜΩΝΟΣ
ΡΈΝΑ ΠΈΤΡΟΥ
ΛΟΥΚΙΑ ΠΛΥΤΑ
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΝΟΥ
ΧΡΗΣΤΟΣ.Χ.ΠΑΡΑΒΑΛΟΣ
GIWRGOS PAPAMIXELAKIS TECHNERGON
ΕΛΕΑΝΑ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
«ο Σινάτρας, ο Τζίμης & τα Καλά Χριστούγεννα» …του Γιώργου Μικάλεφ
Τι άνθρωποι κι αυτοί… Ανοίγει η πόρτα μπαίνουν ακόμα δύο νέοι. Ο ένας με μακρύ σακάκι στο χρώμα της ώχρας, μπεζ πουκάμισο, σκούρα γραβάτα. Μακριά μαύρα μαλλιά πιασμένα κότσο και δεξιά χωρίστρα. Καλοαναθρεμμένο γελαδερό. Ο φίλος του, πιο ώριμος, με μαλλί ολίγον κλαρινάτο και πουκάμισα, γραβάτες και λοιπά… Αμίλητοι κάθονται. Παραγγέλνουν λευκό κρασί, δύο ποτήρια. Αντάλλαξαν τρεις κουβέντες με τρόπο, με υψηλή ευγένεια. Το κρασί ήρθε. Έπιαναν τα ποτήρια με χάρη κουνώντας μελαγχολικά τα δάχτυλα τους. Άθλια σκηνοθεσία. Ο κοτσίδας έκανε νεύμα σε μια ψιλογκοθού με σκούφο άγιου Βασίλη που καθόταν στον πάγκο. Εκείνη τον αγνόησε. Εκείνος προσποιήθηκε ότι δεν έκανε τίποτα, επαναλαμβάνοντας το νεύμα και επεκτείνοντας το προς φτιάξιμο των μαλλιών… Μπαίνει ο Δημήτρης στο μαγαζί με φόρα. Έχει πιει τον κώλο του και δεν το κρύβει. Φορούσε ένα λερωμένο πράσινο φουσκωτό μπουφάν. Θα κυλιόταν στο δρόμο, μόνος ή με παρέα. Έκατσε στο τραπέζι τους. Εκείνοι τρόμαξαν… διακριτικά πάντα. Κοιτούσαν με τρόπο εναλλάξ προς το μπαρ, αλλά κανείς να τους σώσει. Ο Τζίμης τους χαρίζει ένα μεγάλο χαμόγελο, αποκαλύπτοντας μια σάπια οδοντοστοιχία. Ο μακρυμάλλης κάνει να σηκωθεί. Ο Τζίμης τον πιάνει από τον ώμο και τον καθίζει. Στο μπαρ χαμπαριάζουν τώρα τη φάση. Ο Τζίμης καταλαβαίνει πως η παράσταση θα είναι σύντομη. Οι «του μαγαζιού» κάνουν κίνηση. Ο Τζίμης ανεβαίνει στο τραπέζι με ένα σάλτο και τον πετάει έξω. Έπρεπε να αδειάσει θεαματικά. Τα δυο παιδιά την κοπάνησαν κουτρουβαλώντας και όσοι ήταν κοντά τραβήχτηκαν έντρομοι προς τον τοίχο μην τους πάρουν τα σκάγια. Εκείνος ήξερε πως όταν τελείωνε το κατούρημα θα τον σάπιζαν. Ήλπιζε να μην στραγγίξει ποτέ. Γύρναγε γύρω γύρω για κανένα λεπτό σχεδόν και στα τελειώματα γλιστράει μες τη ζάλη του και σαβουριάζεται στις κατουρημένες καρέκλες. Πέσαν όλοι πάνω του και άρχισαν να του μαλακώνουν τα πλαϊνά. Εκείνος στο πάτωμα ξεβράκωτος, μάτωνε, γελούσε, δεν καταλάβαινε πόνο. Προσπαθούσαν με κλωτσιές να βγάλουν έξω το σίχαμα. Ευτυχώς ήταν κοντά στην πόρτα και σε μισό περίπου λεπτό βρισκόταν ανάσκελα στο παγωμένο πλακόστρωτο μισοαναίσθητος. Τα αυτιά του βούιζαν, τα μάτια του βλέπανε κάτι θολά γιορτινά λαμπιόνια στον ουρανό. Ο κόσμος ντυμένος στην πένα προσπερνούσε το ματωμένο κουρέλι, κοιτώντας διακριτικά την πρησμένη ψωλή του. Από μέσα ο Σινάτρα ευχόταν καλά Χριστούγεννα…
Γιώργος Μικάλεφ
“τριάντα ετών & ολίγων ωρών” …του Γιώργου Μικάλεφ
η πρωινή μαλακία διακόπτεται
από τον μακρινό ήχο του τηλεφώνου
εκνευρισμός για την ιεροσυλία
σηκώνομαι απότομα
κάτι σκουντάω και κάτι ρίχνω…
ο ήχος γυαλιού που σπάει και υγρού που χύνεται
νεύτης βρώμικος σαν βούρκος
σπασμένα γυαλιά μικρά, μεγάλα
απαντάω στο τηλέφωνο
με ευγένεια…
κλείνω το τηλέφωνο
η Παναγία γονατίζει
ο Άγιος Σπυρίδωνας ακολουθεί
και ο Κύριος Ιησούς Χριστός,
ο Υιός του Θεού ο Μονογενής…
για το τέλος
μα κανείς απ’ τους τρεις δεν με βοηθά
μαζεύω γυαλιά, σκουπίζω νεύτια
τρυπιέμαι, τα βγάζω και ξανά το ίδιο
δεν μυρίζω το νεύτη
δεν μπορώ να μυρίσω σχεδόν τίποτα τελευταία
ούτε να γευτώ πολλά πράγματα
κυρίως με αναμνήσεις μυρίζω και γεύομαι
Το κεφάλι μου γίνεται χάλια
θα πρέπει να βρωμάει άσχημα εδώ μέσα
ανοίγω το παράθυρο τέρμα
βάζω και λίγο Κυριαζή να παίζει στα σιγανά
πάω στο ΙΚΑ, στο γαμημένο το ΙΚΑ
πρέπει να ζητήσω ένα χαρτί
δεν ξέρω με τι λόγια να το ζητήσω
δημόσιες υπηρεσίες…
καλύτερα να ‘σκαβα λάκκους όλη μέρα
σε λίγα λεπτά μου ρουφάνε όλο το αίμα
οίκος βρικολάκων…
νοιώθω σαν εξωγήινος
μια γυναίκα μου μιλάει από μακριά
της κάνω νόημα με τις κεραίες μου να πλησιάσει
δεν την ακούω
τις λέω λέξεις
κάνω και μερικά νοήματα
μου δίνει ένα χαρτί να συμπληρώσω
δεν τα γνωρίζω, δεν τα ξέρω…
το βάζω στη τσάντα μου και φεύγω να γλιτώσω
ίσως να μου έχει απομείνει λίγο αίμα ακόμα
ίσως και όχι
τριάντα ετών και ολίγων ωρών
μπαίνω στο σπίτι
βλαστημάω & βρίζω από μέσα μου
μα κανείς δεν μου φταίει
μπορεί και όλοι
Μπογδάνε ψόφα
29η Οκτωβρίου 2003 …του Γιώργου Μικάλεφ
η επέτειος του όχι δεν προσέφερε συγκίνηση και φέτος
σωτήριον το έτος δυο χιλιάδες και τρία
ονόματα άθλια… ονόματα γελοία
Ταραμπούρα… περιμένω το Ταραμπούρα… το δύο
που είναι η “τριών Ναυάρχων”?
αιωρείται… βγαλμένος μέσα από ένα κουφάρι
ένα κουφάρι άθλιο που αιμορραγεί τσακισμένο στη βροχή
τρομάζει τον κόσμο η παρουσία του
“δεν συνηθίζεται να συχνάζουν πτώματα σ’ αυτό τον δρόμο”
μια κοπέλα πλαντάζει σε μια άκρη
και το βράδυ θα τον δει στον ύπνο της
και θα ξυπνήσει κλαίγοντας
θα θυμηθεί και την αδερφή της, τη σκοτωμένη
μα εκείνος δεν την ξέρει, δεν την αναγνωρίζει
Ιδέα καμιά αν η μάνα της πέθανε κι αν ζει ακόμα
όλα είναι θολά εδώ πάνω και όλα τραβιούνται
το κουφάρι τον τράβηξε πίσω
η μεταφυσική μας τελείωσε γι’ απόψε
ο πόνος τον κάνει να γελάει
πόνος πολύς και από παντού
ασυνήθιστο θέαμα για το δρόμο μας
Τι ωραία πόλη…
“Πολλοί έρχονται για λίγο και μένουν εδώ για πάντα”
Οι σειρήνες, ακούγονται οι σειρήνες
Τι ωραία που φωτίζεται ο δρόμος
και όσοι τον γνώριζαν
το βράδυ δεν κοιμήθηκαν
θρηνούσαν
και σήμερα
δώδεκα χρόνια ζωντανός μετά τον θάνατο του
τα παιδιά πάνω, να παίζουν στα τρομπόνια τους εμβατήρια
εμβατήρια πατριωτικά, καμιά φορά και κατακόρυφα
ο καφές γλυκός με γάλα
στα μεγάφωνα σιγοπαίζει κάποιο αρχαίο άσμα
σάπια φωνή, θανατερό τραγούδι
συλλογίζεται κοιτώντας το παράθυρο, το κλειστό
τις μεγάλες πλατείες τις ψηλές
να τις κοιτά και το βλέμμα να ανεβαίνει
να βρίσκει τον Θεό
τον κοιτά και η ευχή έρχεται στο μυαλό του
“κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με”
τον κοιτά και ανοίγει το στόμα του
ψελλίζοντας τρεισήμισι λέξεις…
“άντε γαμήσου και ‘συ”
Γιώργος Μικάλεφ
Ζίτο Το Αίθνως!!!!
Ζήτω το έθνος!! Ζήτω ο στρατός, η πατρίδα, το όχι. Σημαίες του Βυζαντίου & της Ελλάδας μας κρεμασμένες παντού. Οι δάσκαλοι που βρωμούσαν χούντα οι κώλοι τους, περήφανοι πατριώτες να κάνουν την παρουσίαση στη γιορτή του σχολείου, μαζί με τους πασόκους και όλο το συρφετό που ανέλαβε να μας μάθει γράμματα. Εννοείτε πως δεν ήταν όλοι οι δάσκαλοι μας, γαμημένοι ρατσιστές που έριχναν ξύλο για την καύλα τους, με ιδιαίτερη αδυναμία στα Αλβανάκια. Μπαίνει στην τάξη ο Δημήτρης ο γαμημένος φασιστοδάσκαλος την ώρα που κάναμε μάθημα. “Ποιοι από εσάς είναι από την Αλβανία?” ρωτάει από την κωλοτρυπίδα που είχε για στόμα και ελπίζω να έχει σαπίσει τώρα… Δυο παιδιά σηκώνουν το χέρι. “Κάνω τα χαρτιά να σας στείλω από εκεί που ‘ρθατε” είπε το καρκίνωμα χαμογελώντας και έφυγε. Εμείς βουβαμάρα. Άλλη φορά τραβολογούσε κάποιος Δάσκαλος από τάξη σε τάξη έναν άλλο μαθητή (από την Αλβανία) διέκοπτε το μάθημα και διάβαζε την “άθλια” έκθεση του σε μία πετυχημένη προσπάθεια να τον γελοιοποιήσει σε όλο το σχολείο… “ω μαίγας αλέξανδρως ανέβικαι τι σκάλλα”. Οι παρελάσεις υποχρεωτικές βέβαια. Κάνα δυο “υποκείμενα” μονάχα δεν παρέλαυναν επειδή δεν είχαν λεφτά οι γονείς τους ή για λόγους άγνωστους & περίεργους… Ανατριχίλα στον Εθνικό Ύμνο, μέχρι και σήμερα το δέρμα να ανατριχιάζει ανεξέλεγκτα. Και σήκωσα και μια υφασμάτινη σημαία στην έκτη τάξη, μια κρύα μέρα, με τα κοντά παντελονάκια, το πουκάμισο, τη ζακέτα και έναν φιόγκο αν θυμάμαι καλά. Η περηφάνια μου δεν μπορούσε να μετρηθεί σε εκατοστά… και μετά άρρωστος δυο βδομάδες… μα δεν θα θυμάμαι καλά.
Γιώργος Μικάλεφ
*ζωγραφιά από το ημερολόγιο της Μυρτώς
“Ανοδυσπαρεούνια” …του Γιώργου Μικάλεφ
κύριε δεν σας πιστεύω
η δέκο σας είναι παλιά
ο Χριστός σας, υπέροχος
κύριε δεν μπορείτε να πληρώσετε εδώ
η Παναγία σας… αιθέρια
περάστε αύριο… αύριο το απόγευμα
θα το τροχίσουμε με την ησυχία μας
ο λαμπρός σας υιός…
ο εκ πρασίνου πρωκτού εκπορευόμενος
ζόρικες καταστάσεις, με γονική παροχή
δυο μπάτσοι μοτοσικλετισταί
παραμάσχαλα μεγάλη τζαμποσακούλα
ο όπισθεν του εμπρόσθιου
απέραντος μονόδρομος
born to be wild στο χωριό
απέραντος ναι… μονόδρομος όχι
μετωπική με τρακτέρ
ο αυνανισμός προκαλεί λύτρωση…
από το underground περιπροκτικών φλεγμονών
τα μεγάφωνα της εκκλησίας
τα κρέατα των πιστών
το κήρυγμα του ιερέα…
ιδρωταδενίτιδα πέριξ του πρωκτού
Περνώντας τη μέρα σου με serial killers
Την ώρα που εσύ πλένεις τα βρώμικα πόδια σου, ο γείτονας κάνει πριβέ πάρτι με ακρωτηριασμένες πόρνες, φορώντας στολή Ζορό. Τραβάς το καζανάκι για να ταξιδέψουν τα σκατά στην αποχέτευση και ο ξαδέρφος σου το τραβάει για να εξαφανίσει τα υπολείμματα της γυναίκας του. Τραβηγμένες ιστορίες που… σίγουρα έχουν συμβεί.
Προσπαθούσα να καταλάβω τελευταία γιατί έχω εμμονή με τις ζωές των serial killers. Την ώρα που ζωγραφίζω θέλω να ακούω κάτι να απασχολώ τα αυτιά μου. Με βοηθάει στη συγκέντρωση. Βάζω λοιπόν με τις ώρες να παίζουν τα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκαν για τον Albert Fish… τον βρικόλακα του Μπρούκλιν, τον Jeffrey Dahmer, τον Richard Ramirez ή Night Stalker, τον Ted Bundy, τον John Wayne Gacy… τον κλόουν που δεν θα θελες να καλέσεις στα γενέθλια του παιδιού σου, την Aileen Wuornos και τον πραγματικό leather face/Norman Bates/Buffalo Bill… Ed Gein. Όταν τα πρωτοκλασάτα ονόματα τελειώσουν, ψάχνω να βρω τους άλλους, τις μικρότερες φίρμες… και ανακαλύπτω μια απέραντη λίστα από ανθρώπους που “μεγαλούργησαν” στο χώρο, όπως τον Joel Rifkin, για τον οποίο έγραψαν οι εφημερίδες… “Ο Αμερικανός Τζακ Αντεροβγάλτης, ήταν ένας μοναχικός φλώρος που ποτέ δεν είχε κοπέλα”. Και μετά η κοινωνία απορεί… Ο Charles Starkweather και η κοπελιά του με τη ρομαντική τους ιστορία για πολλά όσκαρ, οι Leonard Lake & Charles Ng, ο Ottis Toole, o H.H. Holmes… ο πρώτος ίσως κατά συρροή δολοφόνος της Αμερικής κ.λ.π. κ.λ.π.
Η λίστα δεν τελειώνει ποτέ… Να τονίσω ότι αυτό το άρθρο δεν γράφτηκε για να εκθειάσω το έργο τους, αλλά για να μοιραστώ κάποιες σκέψεις και για να παραπέμψω τους υπόλοιπους άρρωστους/ενδιαφερόμενους στα ανάλογα, άρρωστα links.
Όταν βρίσκω και τους serial killers που έδρασαν στη χώρα μας, αισθάνομαι και λίγο πατριώτης παραπάνω. Ο δράκος του Σέιχ-Σου και ο δύσμοιρος Παγκρατίδης που φώναζε “μανούλα μου γλυκιά, είμαι αθώος”, η υπόθεση του “διάσημου” δράκου Παπαχρόνη, ο Δαγκλής και οι νεκρές ιερόδουλες, ο Παντελής Καζάκος & τα ρατσιστικά του εγκλήματα, ο Θεόφιλος Σεχίδης της καρδιάς μας… ο μακελάρης της Θάσου ή γιος του Φρανκενστάιν, οι Γερμανοί Ντουφτ & Μπασενάουερ που ήρθαν στην Ελλάδα για να κάνουν καριέρα ως κατά συρροή δολοφόνοι… και ο κατάλογος μεγάλος και γεμάτος πληροφορίες, βίντεο, φωτογραφίες, βιβλία, συνεντεύξεις…
…από το κανάλι του Rob Dyke που ασχολείται αρκετά με το θέμα
Δικαιολογώ τον εαυτό μου όταν ψάχνω με μανία να βρω τέτοιου είδους εγκληματολογικό υλικό, λέγοντας ότι θέλω να ξέρω πόσο μπορούν να ξεφύγουν οι άνθρωποι από τα όρια μιας πολιτισμένης κοινωνίας. Η μέχρι τώρα έρευνα, μου έχει δείξει ότι ένας άνθρωπος μπορεί να ξεφύγει πάρα πολύ και να απελευθερώσει τα κτηνώδη του ένστικτα, προβαίνοντας σε πράξεις που δεν μπορεί να χωρέσει ο νους του ανθρώπου, της κατσαρίδας ή μιας αρκούδας. Αλλά δεν είναι μόνο η ανάγκη της έρευνας ή η αίσθηση του τρόμου που κατά τους “ειδικούς” προσφέρει ευχαρίστηση σε μερίδα ανθρώπων. Είναι ίσως μια βαθύτερη ανάγκη κάποιας σκοτεινής πλευράς του εγκεφάλου μας ή απλά μια περιέργεια να δεις, να πάρεις μια γεύση από τον πιο μακάβριο θάνατο… λέω εγώ τώρα…
Joel Rifkin
Το υλικό που μπορείς να βρεις για το βίο και την πολιτεία των serial killers είναι άρρωστο και όταν φτάνει σε ακραία σημεία ώστε να σοκάρομαι, συνειδητοποιώ με χαρά ότι υπάρχουν ακόμα ποιο άρρωστοι αναζητητές από μένα. Φέρνοντας ένα παράδειγμα, υπάρχει μία σελίδα που το περιεχόμενο του είναι φωτογραφίες νεκρών γυναικών όπου εκθειάζεται η ομορφιά της καθεμίας… Παραμορφωτική νεκροφιλία και τέτοιες καταστάσεις. Νομίζω πως αυτή είναι η σελίδα… bestgore. Να αναφέρω και την κλασική πια σελίδα rotten dot com με τις αρρώστιες της. Πιτσιρικάδες τότε συζητούσαμε για τις φριχτές φωτογραφίες που έχει μέσα… τότε που το διαδίκτυο ήταν σπάνιο… αρκετά χρόνια πριν ο Σαμαράς μας βάλει wi fi…
Αυτά ήθελα να γράψω… Οι άρρωστοι & οι ερασιτέχνες εγκληματολόγοι, ας αναζητήσουν στο διαδίκτυο…
Υ.Γ.: Μια καταπληκτική Ελληνική σελίδα που είναι αφιερωμένη στο έγκλημα και περιέχει όπως είναι λογικό και πολλά άρθρα για serial killers, είναι το “έγκλημα και τιμωρία”.
Γιώργος Μικάλεφ
και στο φιλικό μας site Ἀσπάλαξ
Το μετεκλογικό σχέδιο ενός βροντόσαυρου για το κυκλοφοριακό & άλλες ανούσιες μαλακίες …του Γιώργου Μικάλεφ
Ξυπνητήρι στις 6. Το αριστερό μου μάτι άνοιξε παρά τέταρτο και το δεξί παρά δέκα. Δεν είχα να πάω για δουλειά και η σκέψη του να βγω από το σπίτι, είχε να σχηματιστεί στο μυαλό μου εδώ και έξι βδομάδες. Έξω στον μπροστινό δρόμο θόρυβος, φωνές, πράγματα να σπάνε… μεγάλα πράγματα, ωραία, αξίας. Κατάφερα με μερικά σκουριασμένα βήματα να φτάσω ως την κουζίνα. Έφτιαξα κρύο καφέ, στιγμιαίο με λευκή ζάχαρη και γάλα. Υπέροχος όπως πάντα από την πρώτη γουλιά. Τάισα τα ψάρια. Είχανε γίνει σαν ιχθυόσαυροι. Τζάμια σπάγανε. Πολλά τζάμια. Δεν ξαφνιαζόμουν πια. Συνήθισα. Κοίταξα προς το παράθυρο το μπροστινό. Οι χοντρές πουά κουρτίνες κλειστές. Θυμήθηκα ότι κάποτε είχαμε γάτες εκεί έξω. Τις τάιζα μόλις σηκωνόμουν. Φαγώθηκαν όλες από την πρώτη μέρα… Είχε πέσει μαύρη πείνα από τα ξημερώματα. Ο κόσμος έτρωγε σκύλους, τα παιδιά του, τις γάτες… Έβαλα να ακούσω τις “νοκτούρνες” του Σοπέν.
…
Συνεχιζόταν ο σαματάς έξω. Τράβηξα ένα ελάχιστο την κουρτίνα να δω τι ήταν… Άλλος ένας γαμημένος βροντόσαυρος στη γειτονιά μας. Έκανε σμπαράλια όλα τα αυτοκίνητα που ήταν έξω παρκαρισμένα. Ένας γέρος του πετούσε πράσινες, πλαστικές καρέκλες και χριστοπαναγίες από το μπαλκόνι, αλλά ο βροντόσαυρος… στην ιουρασική του παπάρα. Πήγα για κατούρημα και μετά στην τραπεζαρία ή σ’αυτό που κάποτε ονομάζαμε έτσι. Ήταν μια απέραντη αποθήκη από κονσέρβες και μαλακίες μακράς διαρκείας. Άνοιξα για πρωινό μια κονσέρβα με καλαμάρι Καλιφόρνιας και μία με καλαμπόκι. Τα έβαλα σε ένα πιατάκι και πρόσθεσα αρκετό αλάτι Ιμαλαΐων. Ξεκλείδωσα με προσοχή τα πατζούρια και όταν βεβαιώθηκα ότι το πίσω μπαλκόνι μου δεν είχε καταληφθεί από αιμοδιψείς πτερόσαυρους, βγήκα να φάω το πρωινό μου. Ο γείτονας με χαιρέτησε από την απέναντι πολυκατοικία. Έπινε και αυτός νωρίς τον καφέ του όπως πάντα. Φορούσε το φαρδύ, κοντό, ροζ μπουρνούζι της κοντόχοντρής, ροζ γυναίκας του. Ήλπιζα να τον είχανε κατασπαράξει τίποτα λυσσασμένα αρμαντίλλο. Του ένευσα. Φάνηκε να χάρηκε που με είδε. Είχε την τηλεόραση στη διαπασών ο μαλάκας. Πάει γυρεύοντας σκέφτηκα να… και πριν προλάβω να ολοκληρώσω την σκέψη μου με μια φριχτή κατάληξη, με πρόλαβε η πραγματικότητα. Ένας τεράστιος γορίλας ύψους έντεκα μέτρων, ξεπετάγεται πίσω από την απέναντι πολυκατοικία, αρπάζει τον γείτονα με το δεξί του χέρι και τον καταβροχθίζει. Ρίχνει ένα ρέψιμο και εξαφανίζεται.
…
Τελείωσα το πρωινό μου, μπήκα μέσα και κλείδωσα τη μπαλκονόπορτα. Θρονιάστηκα στην ωραία μου πολυθρόνα και άνοιξα την τηλεόραση. Στο μπροστινό δρόμο εν τω μεταξύ, ο βροντόσαυρος ακόμα έκανε κακό χαμό. Παίζει να έφαγε και τον κωλόγερο από πάνω γιατί σταμάτησε να φωνάζει. Δεν τον συμπαθούσα και ποτέ είναι η αλήθεια. Η τηλεόραση έδειχνε πρωινάδικα σε επανάληψη. Μια ξανθιά με βυζιά στο ένα κανάλι, δυο μελαχρινές με βυζιά στο άλλο και τρεις άντρες με βυζιά σε ένα τρίτο. Το άφησα στο τελευταίο. Δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές… Δεν περνάνε δυο λεπτά και διαφημίσεις. Ένα μουνί κατακλύζει την οθόνη… Ένα όμορφο μεγάλο μουνί που ξυριζόταν. Σταματάει να ξυρίζεται και οι τρεις μαλάκες με τα τρία ζευγάρια βυζιά συνεχίζουν να λένε ξενέρωτες, εμετικές μαλακίες και η ζωή συνεχίζεται… και η ζωή συνεχίζεται… Τελικά ο κόσμος δεν είναι και τόσο άσχημος… ή όχι?
Γιώργος Μικάλεφ
"ΤΟ ΚΟΛΟΧΑΡΤΟΝ" 