ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΜΥΡΤΩΣ #3

2017

…

η καταγραφή του έτους 2017, μέσα από τα μάτια

του Γιώργου Μικάλεφ

στις ζωγραφισμένες σελίδες

ενός ημερολογίου

…

το ημερολόγιο απ’ τις αρχές του 17

ξεκίνησε να δημοσιεύεται στο The Press Project

…

Το ημερολόγιο διατίθεται για δωρεάν κατέβασμα

σε μορφή pdf για την ψηφιακή σας βιβλιοθήκη.

Κατεβάστε το με mediafire , dropbox

ή από την Ανοικτή Βιβλιοθήκη

Ευχαριστώ για την αγάπη και την υποστήριξη σας

Γιώργος Μικάλεφ

ΓαΤόΦΣΚι …ο γάτος που θα ήθελες να έχεις. Απότομος, κυνικός και ντόμπρος. Μια νέα σειρά κόμικ που ξεκίνησε αυτή τη σεζόν με τον Γιώργο Μεσημέρη  στο σενάριο και τον Γιώργο Μικάλεφ στο σχέδιο. Πάουερντ μπάι Εκδόσεις του Κάμπου.

Ο Γιώργος Μικάλεφ και οι Εκδόσεις Το Κόλο σας παρουσιάζουν τη σειρά κόμικ Cave Caudas (=Προσοχή Ουρές). Οικογενειακές ιστορίες και τέτοια, βγαλμένα από την καθημερινότητα και όχι μόνο. Κάποιες ιστορίες είναι βγαλμένες από τα ημερολόγια της Μυρτώς. Η σελίδα της σειράς εδώ… cavecaudas.wordpress.com Ρίξτε μας ένα like στο φουμπού και αν τσεκάρετε και τη λήψη ειδοποιήσεων, σας υπόσχομαι πως δεν θα σας κουράσω. Λογικά ένα σκίτσο τη βδομάδα πάνω κάτω. Ευχαριστώ! Ακολουθεί το πρώτο επεισόδιο: «Οι Φίλοι Του Μόργκαν».

*πρόσωπα και γεγονότα της φαντασίας…

Ιούλιος στο νησί, οι τσέπες άδειες. Περίμενα να πλακώσουν τηλεοράσεις στο εργαστήρι για να βγάλω μισό μεροκάματο. Απ’ όταν παράτησα τη μηχανολογία πριν καν την αρχίσω και ξεμπέρδεψα με κάτι προβλήματα υγείας, έκατσα να μάθω την τέχνη του πατέρα μου. Καλοκαίρι έπεφτε η δουλειά και έψαχνα για συμπλήρωμα. Μια ψησταριά στη γειτονιά έψαχνε διανομέα με μηχανή δική του. Πήγα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Η καριέρα μου ως διανομέας πήγε κατά διαόλου. Τελευταία διανομή στις φύλακες. Φυλακές; Ναι. Χτύπα στην κεντρική πύλη. Μια ώρα να ανοίξουν και να βρεθεί ο φύλακας που παράγγειλε σουβλάκια. Βιάστηκα να γυρίσω για να μη γκρινιάζει η κότα που έκανε τα κουμάντα εκεί μέσα. Έφυγα σε μια στροφή… Ό,τι έβγαλα εκεί μέσα τα έδωσα στο συνεργείο. Εγώ γρατσουνιές μονάχα και έγδαρα την καλή μου τη ζώνη. Ευτυχώς ήταν διπλής όψεως, αν και ακόμα απ’ τη γδαρμένη μεριά τη φοράω.

Λίγες μέρες ηρεμίας και μετά απελπισία ξανά. Τα ‘χα ανάγκη τα λεφτά να μη χάσω τη γυναίκα. Έπρεπε να βρω το δρόμο μου, να σταθώ στα πόδια μου. Ώριμες καταστάσεις για άνθρωπο χωρίς χαρτιά σε κορνίζες και δυσπροσάρμοστο προς το στρατιωτικόν κλίμα.

Μια μέρα που έτυχε να γυρνάω με το μηχανάκι μια φίλη απ’ τη δουλειά, μου είπε για ένα καφενείο κάτω απ’ το γραφείο. Ζητούσαν καφετζή και τους μίλησε για μένα. Ζευγάρι, καλά παιδιά με πίστη στο Θεό και τέτοια. Ένα παιδί στην κοιλιά και άλλο ένα να τριγυρνάει στο μαγαζί και να τα κάνει πουτάνα. Δε γαμιέται… καλά τα πάω με τα παιδιά. Πήγα την άλλη μέρα, συστήθηκα, σχολίασα θετικά τη φωτογραφία του γέροντα πίσω από το μπαρ και πιάσαμε κουβέντα για τα θεία. Αποδείχθηκα διαβασμένος.

Δικιά μου η δουλειά, καλό το μεροκάματο και ο εργολάβος ας πάει να γαμηθεί. Το ‘χα πάρει απόφαση… αντιπαροχή δεν… οπότε εργάτης τιμημένος. Εκεί που ήλπιζα πως θα ‘χω λεφτά και σπίτι να κάνω το ζωγράφο και να μπορώ και να πηγαίνω στους γιατρούς χωρίς να το σκέφτομαι, έρχεται το ίδιο σου το αίμα που βαστούσε τότε εξουσία στο νησί και σε πατάει στο λαιμό… «Εισοδηματίας; Όχι ρε πούστη, θα ματώσεις». Τρέξιμο όλη μέρα μες την πιάτσα με τα φρέντα και το μπλουζάκι μουσκεμένο και με ζέστη και με κρύο. Στις καταιγίδες δε, τους έπιανε ο ρομαντισμός τους και θέλανε όλοι εσπρεσάκια. Ομπρέλα, δίσκος και λούτσα ο δικός σου να μη χαλάσει ο καφές. Κόκκινες οι κάλτσες από το αίμα στο σπίτι αλλά μεροκάματο γερό και καθημερινά στην τσέπη.

Ο κόσμος με συμπαθούσε μπορώ να πω και ήταν ευγενικός. Λίγο μεγάλος και κάπως γνωστικός τούτος εδώ για αυτό το χαμαλίκι. Έβγαζα και κανένα δεκάρικο πολλές φορές απ’ τα τυχερά. Θυμάμαι τον κορνιζά, τον τύπο με τη λέσχη, τη μεσίτρια, τους γιατρούς, κάτι μαλάκες υδραυλικούς, τους ηλεκτρονικούς… ξέρανε και τον πατέρα μου αυτοί. Μάστορας απ’ τους παλιούς. Στις τηλεοράσεις δούλευε και ο συγχωρεμένος ο Γιάννης, πότε ήθελε καφέ με τοστ και πότε το χυμό του. Έλεγε στ’ αφεντικό μου… «αντί να μας φέρεις καμιά γκόμενα, μας έφερες τον Καζούλη».

Ο Γιάννης σκοτώθηκε τρία χρόνια μετά, μια ανεμοδαρμένη μέρα που πήγε για κεραίες. Πιο μικρός από μένα. Έτυχε και ήμουνα στο νοσοκομείο όταν τον φέρανε. Ένας γιατρός βγήκε κλαίγοντας απ’ τον ανελκυστήρα και μας είπε ποιος ήταν ο σκοτωμένος. Μάτωσε η ψυχή μου. Τα ουρλιαχτά της μάνας του θαρρείς και τα ακούω ακόμα. Τρελάθηκα για τούτη την αδικία. Ήπια εκείνο το βράδυ. Στο γυρισμό για το σπίτι ανέβηκα στη μηχανή και έπεσα 100 μέτρα πιο κάτω. Σηκώθηκα, ανέβηκα ξανά. Το είχα ήδη χάσει. Είπαν πως καρφώθηκα με τη μηχανή σε μια κολώνα και με γύρισαν πίσω στο νοσοκομείο μαυρισμένο. Με σπασμούς ως το ξημέρωμα και μια βδομάδα με υπνωτικά.

Πίσω στο καφενείο… πολύ δουλειά, καβγαδάκια, συζητήσεις για τον Θεό και τον Βασίλη τον Παπακωνσταντίνου. Έτσι πέρναγαν οι μήνες. Αν δεν ήταν το ξέκαμα, μια χαρά περνούσαμε. Γυρνούσα σπίτι και μου τραγουδούσε ο Νικόλας ο Κακούργος… «αφού με καταστρέψανε οι συγγενείς και οι φίλοι έκαψα την καλύβα μου να μη με τρών’ οι ψύλλοι…» Τα γούσταρα πολύ τα λαϊκά και τα ρεμπέτικα, από εκείνο τον καιρό. Μια φορά τη βδομάδα έβγαζα και τη γυναίκα να πάμε να φάμε στου καπετάνιου ή σε καμιά άλλη ταβέρνα. Μου άρεσε αυτή η κατάσταση και ας μου έβγαινε η πίστη. Είχα βλέπεις σίδερα στη μέση από παλιά μου τραύματα και όταν τελικά έφυγα από εκεί, ήμουνα λιγάκι πιο σακατεμένος από τα πριν.

Θυμάμαι ακόμα τη μέρα που μου λέει τ’ αφεντικό… «θα πας καφέ στο μπάρμπα σου». Του τα ‘χα πει. Η καρδιά μου χτυπούσε λιγάκι πιο γρήγορα. Μίσος για τον άνθρωπο που γκρέμισε το όνειρο του εισοδηματία. Από καιρό τα σενάρια της εκδίκησης και να που τώρα θα βρεθώ ξανά μπροστά στον άνθρωπο που με έβγαλε από τα ιδεολογικά αδιέξοδα μιας εύπορης ζωής. Βαράω κουδούνι, ανεβαίνω τη σκάλα, χτυπώ την πόρτα… περάστε…
-Έφερα τον καφέ σας.
-Ακούμπησε τον εδώ.
Πού να με θυμάται ο καριόλης από τις φασαρίες στο δημοτικό συμβούλιο… Δεν ζητήσαμε χάρη από το αίμα μας, μα ούτε και μαχαίρι. Το δίκιο μας μονάχα. Όλος ο συρφετός των συμβουλατόρων έλεγε πως είμαστε καρχαρίες απ’ τους μεγάλους… ένα σόι ανθρώπων που μεγάλωσαν δίπλα σε στάβλους και τούτος ο μαλάκας που είχα μπροστά μου, δήλωσε άγνοια περί του θέματος κι ας τον είχαμε δικηγόρο όταν πέφτανε οι υπογραφές με τους εργολάβους… Αφήνω τον καφέ στο γραφείο, μου αφήνει 50 λεπτά ρέστα. Κοιτάω τα χαρτιά, την ακριβή του πένα, τα στυλό, το χαρτοκόπτη… τον αρπάζω και προσπαθώ να τον καρφώσω βίαια στην κορφή αυτού του σάπιου καύκαλου, ουρλιάζει καθώς τον χτύπησα χωρίς να εισχωρήσει η μαλακία στο μεδούλι. Αίματα… προσπαθεί να μου πιάσει το χέρι, δεν τα καταφέρνει, τον χτυπάω ξανά με όλο μου το μίσος… ξανά και ξανά μέχρι που ένιωσα το κρανίο του να σπάει και τέρμα και οι φωνές και οι χειρονομίες. Δεν σταμάτησα. Έκανα ανασκαφή με το χαρτοκόπτη μέχρι να βρω τα σκατά που έκρυβε εκεί μέσα χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Μακέλεμα μεγάλο…

-Γνωριζόμαστε; ρώτησε με απορία καθώς με παρατηρούσε να χαζεύω το γραφείο του.
-Ε; Όχι με συγχωρείτε. Ευχαριστώ είπα, πήρα το πουρμπουάρ μου και την έκανα. Ήταν η τελευταία φορά που μπήκα εκεί μέσα. Εκείνον… τον τότε δήμαρχο, ακόμα τον βρίζουν στους δρόμους. Εμένα τουλάχιστον μου χαμογελάει και κανένας άνθρωπος.

Γιώργος Μικάλεφ

Κατέβασε δωρεάν σε pdf το Ημερολόγιο της Μυρτώς για το 2016 από τις εκδόσεις Το Κόλο.
Mediafire: http://www.mediafire.com/file/yy4axorwhem44hc/diary16.pdf
Dropbox: https://dl.dropboxusercontent.com/u/89580342/diary16.pdf

Η δεύτερη χρονιά του project που ίσως και να κρατήσει μια ζωή. Η καταγραφή της καθημερινότητας και όχι μόνο, στις ζωγραφισμένες σελίδες ενός ημερολογίου. Όπως και πέρυσι το ημερολόγιο διατίθεται για δωρεάν κατέβασα σε μορφή pdf για την ψηφιακή σας βιβλιοθήκη.

Επιστροφή στην Πάτρα μετά από καιρό, κουβαλώντας τις ζωγραφιές μου για μια έκθεση ζωγραφικής στην αίθουσα του βιβλιοπωλείου Πίξελbooks, Αγ. Ανδρέου 115 Πάτρα. Η έκθεση θα είναι ανοιχτή ώρες καταστημάτων. Εγώ θα σας περιμένω εκεί… κρυμμένος μέσα στα έργα μου ως τις 7 Ιανουαρίου 2017.

Το ημερολόγιο της Μυρτώς στο μπαλκόνι για μια στημένη φωτογραφία. Από κάτω η Αγίου Νικολάου με τα μαγαζιά, τα λαμπιόνια τα Χριστουγεννιάτικα και τα σκαλιά στο βάθος που κάποτε τα κατέβαινε ο Πάνος ξερνοβολώντας. Από πάνω ο ήλιος στην αποτυχημένη του κρυψώνα και πίσω από το ραγισμένο συρματόπλεκτο τζάμι, πολυκατοικίες, ένα καμπαναριό και τα βουνά με μια υποψία χιονιού.

Δύο μέρες έμεινα στην Πάτρα που αν και έχει σχεδόν αδειάσει από φίλους, πέρασα αρκετά καλά, γνώρισα και συναναστράφηκα ωραίους ανθρώπους και πάνω απ’ όλα, ένιωσα πραγματικά χαρούμενος σε μια πόλη που φοβόμουν πως θα συναντούσα φαντάσματα παλαιών και δύσκολων εποχών.

Και δυο λόγια, κλεμμένα από δημοσίευση του εξαίρετου οικοδεσπότη Νεκτάριου…

«Μην την χάσετε, είναι εξαιρετική έκθεση με έργα τα οποία αν προσπαθούσα να τα χαρακτηρίσω θα ξεκινούσα από την λαϊκή ζωγραφική παράδοση του Θεόφιλου, διασχίζοντας εικόνες του Μποστ και σύγχρονων κόμικ, κάνοντας μερικές φορές και βόλτες από πίνακες του Ιερώνυμου Μπος. Επίσης θα βρείτε έργα αφιερωμένα σε εξαιρετικούς συγγραφείς και καλλιτέχνες με την ιδιαίτερη απόδοση του Γιώργου, σε σελίδες ημερολογίου, σε καμβάδες, σε ξύλο, ακόμα ακόμα και σε σελίδες… λεξικού. Αλλά επειδή δεν τα κατέχω αυτά τα εικαστικά, πολύ απλά θα πω ότι είναι τέλειοι πίνακες και θα σταματήσω εδώ. Ελάτε!»

Το πρωί πριν πάρω το λεοφωρείο του ΟΣΕ πέρασα μια τελευταία βόλτα για φέτος από το Πίξελbooks, για να ψωνίσω και μερικά βιβλία. Το έχω σε κακό να πηγαίνω σε βιβλιοπωλείο και να μη φεύγω με βιβλία. Τράβηξα και μια φωτογραφία την όμορφη βιτρίνα με τις αφίσες μου δεξιά και αριστερά… έτσι για να τις στείλω στη μάνα μου στο χωριό να καμαρώσει για το γιο της που κάνει πράγματα. Δεξιά φαίνεται ο φίλτατος Νικόλας να περνάει βιβλία στον υπολογιστή.

Πήγα στο σταθμό νωρίτερα απ’ ό,τι έγραφε το εισιτήριο. Καβγάς μεταξύ μιας κυρίας και ενός οδηγού… ευχάριστα καθημερινά πράγματα. Στο λεωφορείο ύπνος και στο τρένο ανυπόφορες συζητήσεις από νεαρούς φαντάρους σε μια γλώσσα που κρίθηκα ακατάλληλος να μάθω. Γύρισα στο σπίτι κατά τις δύο. Τα δυο σκυλιά μου τρελάθηκαν απ’ τη χαρά τους και ο βιβλιοφάγος Morgan με κάτι σαν χαμόγελο, ποζάρει με το μικρό του δώρο.

Πίξελbooks, Αγ. Ανδρέου 115 Πάτρα
https://www.facebook.com/pixelbooks.gr/

Γιώργος Μικάλεφ για τις “Εκδόσεις του Κάμπου” πάνω σε μια ιδέα του Μέλανδρου Γκανά.

Μεσημέρι Τρίτης προς απόγευμα. Καιρός Καλοκαιρινός. Βγήκαν απ’ τον ένα συρμό του μετρό και τρέξανε στον απέναντι. Μπήκαν στο τελευταίο βαγόνι και στάθηκαν δίπλα μου. Όρθιος κι εγώ, όρθιοι και αυτοί. Το αγόρι έβαλε το ακορντεόν σε μια σχολική τσάντα και το κορίτσι κάτι του είπε ανέκφραστα σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Αναρωτιόμουν κάθε φορά από πού να ήταν αυτά παιδιά. Το αγόρι κοίταξε το κινητό του… οθόνη αφής και τέτοια πράγματα. Γιατί όχι… Κοιτούσε μετά στο βάθος του διαδρόμου στα άλλα βαγόνια σαν κάτι να έψαχνε. Και να που άρχισε να ακούγεται η “Katyusha”…

“Расцветали яблони и груши,
Поплыли туманы над рекой;
Выходила на берег Катюша,
На высокий берег, на крутой.”

…από ένα ακορντεόν στο βάθος. Ένας πιτσιρικάς γύρω στα δεν ξέρω πόσα, έπαιζε την Κατιούσα πλησιάζοντας στο τέλος του συρμού και της βάρδιάς του. Κάθε τόσο στεκόταν μπροστά από κάποιον, του χαμογελούσε και του έκανε ματάκια… μα ο κόσμος δεν είχε όρεξη. Ένα κέρμα έπεσε μονάχα στο μισογεμάτο ποτηράκι του καφέ. Έφτασε και σε μένα. Με κοίταξε, χαμογέλασε και μου είπε:
-Θα το χορέψεις?
Γέλασα…
-Μπα…
-Σαν και μένα είσαι και εσύ.
Συνέχισε προς τα κάτω. Χαμογέλασε σε μια ξανθιά στο βάθος και ήρθε προς τα παιδιά. Το αγόρι έκανε μονόζυγο σε αυτή τη μαλακία οπού κρέμονται οι άλλες οι μαλακίες που πιάνεσαι. Αντάλλαξε δυο κουβέντες με το κορίτσι πάλι στη γλώσσα τους και γυρνάει μετά προς τα εμένα…
-Ο κόσμος δεν γελάει σήμερα. Τι έχει ο κόσμος ?
-Ό,τι είχε πάντα.
-Κάτι έχει… κάτι θα ‘γινε.
Στην επόμενη στάση τα τρία παιδιά κατέβηκαν. Ο πιτσιρικάς με χαιρέτησε και έστειλε και τα φιλιά του στην κοπέλα πίσω. Εμείς συνεχίσαμε την πορεία μας στα έγκατα της Γης… δημόσιοι υπάλληλοι, αναξιοπαθούντες, κλαρίνα, μια κοπέλα με απέριττα βυζιά, δυο μεταλλάδες, μια γυναίκα που πουλάει μαρκαδόρους για το παιδί της που χειρουργείται την άλλη μέρα και ένας εξηντάρης πατέρας εφτά παιδιών που πουλάει μολύβια… Της Γης οι κολασμένοι. Κάπου ανάμεσα σε έναν νεαρό υπάλληλο τοπικής αυτοδιοίκησης και έναν ασκούμενο δικηγόρο, πήρε τ’ αυτί μου πως πέθανε κάποιο σημαίνον πρόσωπο… υπουργός λέει… οικονομικών, άμυνας, παιδείας & θρησκευμάτων. Μόλις άκουσα και το όνομα του χαμογέλασα και κατέβηκα στην επόμενη στάση.

Γιώργος Μικάλεφ