Αρχείο κατηγορίας Βιβλία & Χαρτικά

Βιβλία #1

“I am legend”. Ένα αριστούργημα του Richard Matheson. Ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε τρόπο από τις ορδές των βρικολάκων που έχουν κατακλίσει τον κόσμο. Στην ασφάλεια της μέρας μπορεί και βγαίνει έξω από το οχυρωμένο σπίτι του. Οι νύχτες όμως πολιορκείτε από τους σάπιους και μένει μέσα. Προσπαθεί με τα μέσα που διαθέτει να βγάλει μια άκρη για την αρρώστια αυτή που μετατρέπει τους ανθρώπους σε τέρατα. Το όνομα του είναι Robert Neville και είναι ένας άνθρωπος απλός που καμιά σχέση δεν έχει με τον χαρακτήρα που τον υποδύεται στην ομώνυμη πρόσφατη ταινία με τον Will Smith, η οποία είναι ωραία αλλά εντελώς άκυρη με αυτόν τον τίτλο. Έχουν βγει άλλες δύο ταινίες βασισμένες στο βιβλίο αυτό που γράφτηκε το 1954, The last man on earth (1964) & The omega man (1971).  Ελληνικός τίτλος: Ζωντανός Θρύλος (εκδόσεις ΟΞΥ)

“The Island of Doctor Moreau”.  Το βιβλίο του Herbert George Wells (1866-1946) γράφτηκε το 1896. Η ιστορία ξεκινάει με έναν ναυαγό που βρίσκει τη σωτηρία του από ένα αφιλόξενο πλοίο όπου γνωρίζει τον Dr Montgomery που κατευθύνεται προς ένα άγνωστο νησί και κουβαλάει μαζί του άγρια ζώα. Στην τελική καταλήγει στο νησί όπου γνωρίζει τον Dr Moreau, τον συνεργάτη του Montgomery. Σύντομα θα ανακαλύψει πως στο νησί γίνονται αλλόκοτα και μακάβρια πειράματα. Το βιβλίο είναι πολύ μπροστά από την εποχή του όπως και άλλα έργα του Wells. Στα ελληνικά: Το νησί του Δρος Μορώ εκδόσεις Αίολος.

“The Devil Rides Out”. “Η επέλαση του Σατανά” γράφτηκε από τον Dennis Wheatley (1897-1977) το 1934 και έγινε ταινία από την Hammer (εγγύηση) το 1968 με τον Christopher Lee.  Ένας ευγενής και ένας νεαρός φίλος του ανησυχούν για την περίεργη συμπεριφορά του φίλου τους που απ’ ότι ανακαλύπτουν είναι μπλεγμένος με μια ομάδα επικίνδυνων σατανιστών. Αρχίζει ένας αγώνας διάσωσης του φίλου τους από τον σατανικό Μοκάτα και τον κύκλο του στον οποίο εμπλέκεται μια φιλική οικογένεια και μια γοητευτική κοπέλα που ψάχνετε με τη μαγεία. Η ιστορία από την Αγγλία θα καταλήξει σε ένα μοναστήρι των Ιωαννίνων!!! Πολύ καλό βιβλίο που δεν έχει λάβει την αναγνώριση που του αξίζει. Δεν γίνεται καθόλου βαρετό αφού η ιστορία σε κυλάει συνεχώς. Κυκλοφορεί στη χώρα μας από της εκδόσεις Εξάντας.

“Fade To Black”. Το βιβλίο του Ron Renauld που εκδόθηκε πρώτη φορά το 1980 και κυκλοφόρησε και σε ταινία (λίγο δυσεύρετη όπως & το βιβλίο). Ο Eric είναι ένας μοναχικός νεαρός που ζει με την ανάπηρη θεία του & έχει μεγάλη εμμονή με τον κινηματογράφο. Στη ζωή του θα δώσει νέα όψη μια κοπέλα που μοιάζει πολύ με την αγαπημένη του Marilyn καθώς και μια ευκαιρία να βρεθεί πίσω από τις κάμερες. Αναποδιές που έρχονται η μία πίσω από την άλλη θα αλλάξουν τα δεδομένα και θα αναγκάσουν τον Eric να αλλάξει ριζικά τη ζωή του. Μια σειρά από φόνους θα αναστατώσουν το Χόλλυγουντ όπου κάθε φορά ο δολοφόνος θα είναι ένας Χολιγουντιανός star, όπως η μούμια & ο κόμης Δράκουλας. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα Ελληνικά από τη σειρά βιβλιοθήκη του τρόμου το 1982 ως “Ο Χασάπης Του Χόλλυγουντ” από τις εκδόσεις Α.Σίμωσι. Εγώ το βρήκα στα μεταχειρισμένα. Για νέα έκδοση δεν βρήκα. Αν το βρείτε πάντως γραπώστε το… οι λάτρεις του τρόμου θα το λατρέψουν!!!

*κάποιες εικόνες δεν είναι τα εξώφυλλα των βιβλίων αλλά κάτι σχετικό

Γιώργος

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΔΕΣΠΟΤΗ

 

Αμάρτησα η δύστυχη με αμαρτία τόση,
που μόνο ένας δέσποτας μπορούσε να με σώσει.
Ξεκίνησα η αμαρτωλή για το μικρό ξωκλήσι,
να πάω να βρώ το δέσποτα να με ‘ξομολογήσει.

……………………………………………………………….

–«Καλή σου μέρα Δέσποτα, έχεις για λίγο χρόνο;
Είναι βαρύ το κρίμα μου, έχω μεγάλο πόνο.»
–«Πέρασε μέσα τέκνο μου να ξομολογηθείς,
κι απ’τον μεγαλοδύναμο στο τέλος θα κριθείς.»

……………………………………………………………..
Άρχισα να του ‘μολογώ όλες τις αμαρτίες,
τα κρίματα, τα βάσανα, πολλές μου ακολασίες,
τρίσβαθα της ψυχούλας μου και το κρυφό μαράζι,
και ένιωσα τον Δέσποτα να βαριαναστενάζει.

……………………………………………………………….
Λυπάται ο έρμος σκέφτηκα, ραγίστηκε η ψυχή του.
που να την είχα φανταστεί τη θύελλα στο κορμί του.
Κει που ξομολογιόμουνα της αμαρτίας τη μέθη, (τη δυσκολία των όχι)
το χέρι του δεσπόταρου μέσ’στο βρακί μου ευρέθη. (εχώθη)

…………………………………………………………….
Ταράζομαι και σείομαι απ’το βουβό το πάθος
κι αναφωνεί ο Δέσποτας: «Θεέ μου μέγα λάθος».
Ψαχούλευε ο άθλιος του κώλου μου το χάσμα
σιγανομουρμουρίζοντας: «Ωωωω..μα τι θείο φάσμα».

……………………………………………………………
«Αυτός είναι υπέροχος, διαολεμένος κώλος,
τέτοιον δεν έχει η παπαδιά, δεν έχει ο κόσμος όλος.»
«Αλίμονο», ανέκραξε, «και άλλο δε θ’αντέξω»,
και έβγαλε τον πούτσο του από το ράσο έξω.

………………………………………………………….
Συνέχισα να του μιλώ για λάθη περασμένα
κι αυτός τον έπαιζε αργά, αργά και καυλωμένα.
Μονολογούσε ο Δέσποτας: «Τέκνο μου λέγε κι άλλα…
πες για τις πίπες τις τρελές, τα όργια τα μεγάλα!!!!!!!!!!!!».

…………………………………………………………..
Με εντολή του Δέσποτα συνέχισα να λέω
και κάπου κάπου βούρκωνα, με έπιανα να κλαίω.
Του έλεγα για πηδήματα, για τις παρτούζες όλες
και για το πώς ερούφαγα αχόρταγα τις ψώλες.

…………………………………………………………….
Και χάιδευε και βόγκαγε, έψελνε και τρισάγιo,
και κάπου κάπου έλεγε: «Θεέ, δώς μου κουράγιο.»
Λεπτομερείς περιγραφές μου ζήταγε να κάνω,
Αλλιώς, κατά πώς έλεγε, την άφεση τη χάνω.

…………………………………………………………..
Ο Δέσποτας είχε φτιαχτεί και μέρα μεσημέρι
απ’το πολύ το παίξιμο, τούχε πιαστεί το χέρι.
Εμούγκριζε και γκάριζε, καύλα είχε μεγάλη,
όταν στα ξάφνου με βουτά, με πιάνει απ’το κεφάλι.

…………………………………………………………
«Ώρα να σκύψεις τέκνο μου, τι η αμαρτία μεγάλη
σε όσα χρόνια λειτουργώ… δεν είδα τέτοιο χάλι!!!!!!!!»
Αφού το είπε ο Δέσποτας…τι άλλο πια να κάνω…
στην πίπα επιδόθηκα χωρίς να αμαρτάνω.

…………………………………………………………
–«Σ’αρέσει έτσι Δέσποτα, το θες κάπως αλλιώς?»
–«Καλά το κάνεις τέκνο μου, ορθώς πολύ ορθώς.»
–«Δέσποτα εκουράστηκα… μου πιάστηκε το στόμα.»
–«Συνέχισε αμαρτωλή…πολύ απέχω ακόμα.»

……………………………………………………………..
Άαααααααααντε να τού’βρω το ρυθμό, να φύγει η αμαρτία
πίπα σε γέρικη ψωλή είν’ σκέτη μαλακία.
Κι εκεί που σιγοέβριζα: «το κέρατό μου όλο»
με τρόμο ακούω τον Δέσποτα: «Και τώρα θέλω κώλο».

…………………………………………………………
Ε τι να κάνω…γύρισα…μ’έπιασε απ’τη μέση
κι ευχόμουνα η άμοιρη ο πούτσος του να πέσει.
Αμ… ο Δεσπότης ντούρεψε σαν είδε τέτοιον κώλον
και άρχισε να φωνασκεί: «Θα στονε χώσω όλον».

…………………………………………………………….
Και όρμησε ασυγκράτητος, ουρλιάζοντας «ΧΡΙΣΤΕΕΕΕΕΕΕ ΜΟΥ»
τόση ευλάβεια, εγώ, δεν είχα δει ποτέ μου!!!
Λυσσομανούσε ο έκφυλος, σκούζοντας «ΑΜΑΡΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΛΑΑΑΑΑΑ»
«Για να σωθείς ακόλαστη, θα μου τα πάρεις όοοοοοοοολα».

…………………………………………………………….
Πετάχτηκ’ απ’το κεφάλι του ως και το καλυμμαύκι,
τον ένιωθα να καίγεται σαν της Λαμπρής κεράκι.
Σε μια στιγμή εφώναξε: «Σ’αρέσει αυτός ο πούλος;»
που μόνο δεν γκρεμίστηκε της εκκλησιάς ο τρούλος.

…………………………………………………………..
Και «τι σου κάνω μάνα μου;» κι ήθελε να απαντάω
«Όλον τον δίνεις Δέσποτα, με κάνεις να πονάω…»
Και δώστου-πάρτου ο Δέσποτας, «σε σκίζω βρε καριόλα»
«Γαμώ τον κώλο σου γαμώ και τα καντήλια όλα.»

……………………………………………………………
Κι εκεί που είχε χαραχτεί πόνος στα δυό μου χείλη
στον κώλο μου εμπλέχτηκε το θείο πετραχήλι.
Μα αυτός εκείιιιιιι ακράτητος: «Ναι, όλον σου τον δίιιιιιινω»
και τέλος ζητωκραύγασε «Αμαρτωλή σε χύυυυυυυυνω»!!!!!!!!!!!

……………………………………………………………..
Απόκαμε ο Δέσποτας, πέφτει πίσω στον πάγκο,
για μια στιγμή εγώ νόμισα πως έπαθε λουμπάγκο.
«Ώρα καλή σου τέκνο μου και πλέον μη λυπάσαι,
τι ο θεός σε άκουσε, ευλογημένη νάσαι.»

………………………………………………………………
«Ύπαγε τώρα τέκνο μου, πλέον μην αμαρτάνεις,
αντί για σεξ, πρέπει εσύ μια προσευχή να κάνεις.
Κι αν η ψυχή σου τέκνο μου στο μέλλον αμαρτήσει,
πρόθυμος είν’ ο Δέσποτας να σε ‘ξομολογήσει.»

Διαβολοτάτη