Όταν θα θυμάμαι τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, θα βλέπω πάντα τα μάτια του, δυο θάλασσες θλίψης, σ’ εκείνη τη φωτογραφία.
Όταν θα θυμάμαι το δολοφονημένο (γράμματα γνωρίζω) παλικάρι από την Κρήτη, θα κλαίω που απ’ όλη τούτη τη ρημαδιασμένη γη δεν υπήρξε ούτε ένα εκατοστό καταφυγίου, ούτε μια ελάχιστη αγκαλιά για τούτο το παιδάκι.
Όταν θα θυμάμαι τον Βαγγέλη, θα αναθεματίζω όλους αυτούς που δεν έχουν την ανθρωπιά να προστατεύσουν τους Βαγγέληδες αυτού του κόσμου αλλά μπορούν μια χαρά να ανατρέφουν με καμάρι τους νταήδες που θα τους εξολοθρεύσουν.
Χρέος μου να θυμάμαι.
Να θυμάμαι και να θυμίζω.

Κ.Κ.