Μέρες και αυτές βαμμένες στο αίμα… βιασμένες από το παρακράτος και από ένα τέρας που δεν μπορεί πια να μαζέψει τα πλοκάμια του… Η τηλεόραση να σπαταλάει ανεκτίμητο τηλεοπτικό χρόνο για να γκρεμίσει ό,τι έχτισε με τον τρόπο της και βετεράνοι βιαστές να χτυπούν το νέο κτήνος, ελπίζοντας να πάρουν πίσω  την παλιά τους δόξα, δυο καρέκλες, ένα γραφείο και μια καινούρια γραμματέα για να τους αγαπήσει παραδειγματικά. Και μιλώντας για αγάπη θυμήθηκα και σένα… Πόσα λεξικά άνοιξα για να ερμηνεύσω τις άγνωστες λέξεις σου τις ανερμήνευτες… Πόσες μάγισσες δε ρώτησα και μου ‘πανε το ίδιο ψέμα… και εγώ να ελπίζω και κατά βάθος να ξέρω αλλά να κάνω για μια ακόμα φορά το χαζό. Αλλά το σενάριο το είχα διαβάσει και σε είχα βοηθήσει να το γράψεις…

Είχα ένα σκύλο που του μάθαινα γράμματα και φιλοσοφίες κυνικές. Με αγαπούσε και τον αγαπάω ακόμα. Μα η καρδιά του σταμάτησε όταν έπεσε πάνω στα ψέματα που ξέχασες να μου πεις και στην αλήθεια που σου έκρυψα. Ζαλίστηκε ο άμοιρος… δεν το βαστούσε ο νους του και τον πάτησε ένα ποδήλατο και τον σκότωσε ένα αυτοκίνητο. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο φόβος σου στην υποψία της αρρώστιας μου, χρεοκόπησε την ειλικρίνεια μου και γέμισε με ήλιο(ν) το μπαλόνι της δικής σου. Πέταξε κούκλα μου και αυτή μαζί με σένα και αρχίσατε να περπατάτε στο ταβάνι και τρομάξατε τον ψόφιο γάτο μου που απόρησε… έπρεπε ο σκύλος να θυσιαστεί έτσι για την διατήρηση της μυθικής σου στάσης? Και η αλήθεια μου βγαίνοντας από την τσέπη θα τρύπωνε στη δική σου και θα με έκανε τον χειρότερο κακούργο στον κόσμο. Δεν σου δίνω την χαρά, ούτε το γάτο μου. Θα κλάψω μονάχα για ό,τι αξίζει και για το παγωτό ενός παιδιού που του έπεσε απ’ τα χέρια πριν προλάβει να το χαρεί…

Έχω ακόμα μούτρα να σας αντικρίσω και λόγο έχω και ψυχή και ένα σακίδιο με αγάπη κρεμασμένο σε ένα δέντρο και είπα να σταθώ λίγο να ξεκουραστώ από κάτω. Έχω δύο χέρια σακατεμένα που φτιάχνουν πράγματα και έχω και δύο έψιλον ανοξείδωτα, βιδωμένα στη σπονδυλική μου στήλη, μα τα αγαπάω κι αυτά και μ’ αγαπούν και κείνα. Έχω ένα συρτάρι με παλιές φωτογραφίες και ένα γράμμα που μου έγραψες και δεν μου το έστειλες ποτέ. Έχω τέλος και αρχή και ένα μικρό κομμάτι γυαλί στον δεξί μου αντίχειρα που αρνείται πεισματικά να βγει. Ενθύμιο από μια φορά που αποφάσισες να μη σιωπήσεις…

Δεν ξέρω πόσο καλό φάνταζε τότε το σενάριο, αλλά δεν λυπάμαι που δεν κατάφερα να γίνω Χορν στα μάτια σου, γιατί εσύ ποτέ δεν άφησες την Λαμπέτη να την δουν τα μάτια τα δικά μου επάνω στη σκηνή. Έτσι κι αλλιώς το σενάριο έμεινε στα αζήτητα γιατί ο σκηνοθέτης προτίμησε να διατηρήσει την εσώτερη μιζέρια του και οι ηθοποιοί είχαν αλλεργία στο σπληνάντερο.

Ο κόσμος θα αρχίσει να καίγεται, αλλά εμείς προτιμούμε να ταλαιπωρούμαστε από τα απάνθρωπα πάθη μας  και να τα πληρώνουμε με δραχμές… Κάποια στιγμή όμως οι σκύλοι θα κουραστούν να λένε συνέχεια “ναι” στους αφέντες τους και οι γάτοι θα φορέσουν οικειοθελώς ανθρώπινα δεσμά… τότε θα γίνει “η επανάσταση” και ίσως τότε με ξαναπάρεις τηλέφωνο μεθυσμένη για να με πεις μπάσταρδο και να μου πεις πως μ’ αγαπάς…

Γιώργος Μικάλεφ