Άσπροι τοίχοι
Δυο κρεβάτια
Ύπνος?
Μώλωπες
Σπασμένα δόντια
Σπασμένο κορμί
Γυμνό
Σφουγγάρισμα, επισκεπτήριο…
Ακόμα?
Ματωμένα μαλλιά
Ζώνη με λουριά
Σεισμός και ροχαλητά
Χέρια ραμμένα, δεμένα ψηλά
Αντιπηχτικές, παυσίπονα και χαλασμένο αίμα
Καθετήρας
Ακινησία… πέρασε η βδομάδα
Πρώτα βήματα
Εξιτήριο
Εισαγωγή
Δέσιμο
Τριάντα ράμματα
Καρδιογράφημα
Καροτσάκι στο διάδρομο
Πρώτα βήματα, μπάνιο, εξιτήριο
Τελειώσαμε?
Κόψε…
Ράψε…
Κόψε…
Ράψε…
Κόψε…
Ράψε…

_____________________________

Αλήθεια που να χάθηκε η θάλασσα?
Στον ακάλυπτο δεν βρήκα σταγόνα
Και απ’ την ταράτσα δεν βλέπω τον Χριστό μου
Έψαξα και μέσα στα μάτια σου
Αλλά και εκεί τίποτα
Τίποτα που να με πάρει ο διάολος
Τίποτα

___________________________

Στο διάδρομο του θανάτου…
Τους βλέπω συχνά
Και η καρδιά ματώνει
Υπάρχει και ο φόβος
Πάντα υπάρχει αυτός…
Ο πόνος μιας γιαγιάς
Της γιαγιάς κάποιου
Το σώμα της πρέπει να είχε πεθάνει από καιρό
Αλλά τα μάτια της ήταν ζωντανά
Καθώς περνούσε το διάδρομο με κοίταξε στα μάτια
Τότε είδα…
Είδα τον πόνο όλου του κόσμου εκεί μέσα
Σ’ αυτά τα μάτια
Και εκείνη τον μάζεψε αδιαμαρτύρητα
Και συνέχισε προς το τέλος του διαδρόμου
Τώρα την βλέπω…
…εβδομήντα χρόνια πριν
σε ένα χωριό
κοριτσάκι ευτυχισμένο
και τη ζωή να περνάει από μπροστά της
σαν καλογυρισμένη ασπρόμαυρη ταινία
χωρίς ευτυχισμένο τέλος
με μικρό αλλά φανατικό κοινό

_____________________________

Το πρωί κοιτούσα από το μπαλκόνι
Στα κεραμιδιά, στο ερείπιο απέναντι
Είδα ένα νεκρό περιστέρι
Μου έκλεισε το μάτι και μου είπε
“Ελευθερία ή Θάνατος”
Είδα και ένα ποντικό
Και δυο σερβέτιες

Γιώργος Σάπιος

*από το KOLOPOLIC. κατεβάστε το από εδώ