Δωμάτιο παγωμένο
Ρεμάλι στοιχειωμένο
Με κουρέλια και με μούσια και με βρώμικα μαλλιά
Η πόρτα σιγοτρίζει
Και το θέαμα αρχίζει
Παράσταση του ύπνου σε μια κάμαρα μικρή
Αρρώστια πλημμυρίζει
Το σπασμένο μου κορμί
Η κυρά με πλησιάζει και μου δείχνει το κουφάρι
…το κουφάρι
…το κουφάρι

Το κουφάρι του αγίου, τις αλλόκοτες γραμμές,
στα χρώματα του τόξου, βαμμένο με κραυγές…
κραυγές νεκρών με πίστη σε αόρατη αρχή
δίχως πόνο, με οδύνη και με μυρωδιά ξινή…

Τα σκεπάσματα τραβάει
Η κυρά για να μου πει
Δες το άρρωστο κορίτσι, σαν τα κρύα τα νερά

Στο κρεβάτι ξαπλωμένο, δίπλα στο άγιο αυτό κουφάρι,
Μια κοπέλα περιμένει, ένα χάδι για να πάρει…
δυο αρρώστιες κουβαλάει, δυο αρρώστιες τρομερές,
μαύρο νυχτικό φοράει, διάφανο… οι ομορφιές…

Έχει ομορφιά αγγελική
Άγγελος στην κούφια Γη
Με κοιτάει μες τα μάτια, είναι τα χείλη της υγρά
Υγρά, μα βγάζουν φλόγες
Τα φιλώ…
Σηκώνετε στα πόδια
Και με χάρη περπατά
Την κοιτάζω, την θαυμάζω, μες το αόρατο νυχτικό

Άγγελε εσύ που ήρθες και με βρήκες χθες το βράδυ,
την καρδιά θες να μου κλέψεις, βλέπω πάλι το σημάδι…
δεν μπορώ να το ξεχάσω, το πανέμορφο κορμί,
τα χείλη, τις καμπύλες και το άρρωστο μουνί… 

Γιώργος