Είναι η ζωή μια κατάρα και μια ευχή
Είναι το φως που συμπληρώνει το σκοτάδι
Είναι το βράδυ όταν ακούω μια κραυγή
Είναι ο θάνατος που μου ‘δωσε ένα χάδι

Ίσως να είμαι ένας απλός θνητός
Ίσως να είσαι και εσύ μία πληγή
Ότι κι αν είμαστε το βλέπω καθαρά
Και πάλι χώρια θα μας έβρει η αυγή

Φταίω και ‘γω που σε αγάπησα πολύ
Μα φταις και ‘συ που το σκοτάδι ψηλαφούσες
Ίσως να φταίει και εκείνη η Κυριακή
Που εξαιτίας μου ξανά αιμορραγούσες

Είναι και αυτοί που μας χωρίζουν τις καρδιές
Είναι σαν φίδια που όλο γλύφουν τις πληγές μας
Είναι κι οι λίγες οι ασήμαντες χαρές
Πάντα παράλληλα κυλάν οι διαδρομές μας

Είναι κι ο διάβολος που έστησε χορό
Μες’ το παλάτι που κρυφά σ’ αναζητούσα
Και εσύ πριγκίπισσα κρατούσες τον ορό
Σ’ ένα κρεβάτι μοναχός ψυχορραγούσα

Γιώργος Ανώνυμος

*η καταγραφή της μη-ζωής