Το κεφάλι μου είναι καζάνι που βράζει
Η βία και η αγάπη αρρώστια σφηνωμένη
Λοβοτομή σε σπίτι, σε μεσαιωνικό χωριό
Γάμος σε σπιτικό ψυχιατρείο
Χίλιοι γιατροί άχρηστοι την ψυχή να φτιάξουν
Αρρώστια παιδική και φυτεμένη
Τρεις μαχαιριές δεν φτάνουν
Και τριάντα είναι πολλές
Θέλω να πάω σπίτι
Αλλά μακάρι να ‘ξερα που είναι
Θα ‘ναι σαν τα όνειρα μου
Αλλά κι αυτά ναυάγησαν μαζί με τις ελπίδες
Και τα μάτια σου
Κάποτε με κοίταζαν και έλεγα… όλα θα πάνε καλά
Τώρα χίλια προβλήματα
Και με μένα χίλια κι ένα
Δεν την αντέχω τούτη τη σιωπή
Και η αρρώστια αγιάτρευτη στα σπλάχνα ριζωμένη
Και το μυαλό στροφές δεν παίρνει
Και τα χέρια αχρηστεύονται
Και το κορμί κρυώνει
Στο διάολο όλα
Δεν θα πάω σπίτι μου γιατί εγώ σπίτι δεν έχω
Την αγάπη δεν την γράφω πια με κεφαλαία
Και τα γράμματα μήτε και ‘γω μπορώ να τα διαβάσω

Γιώργος Σάπιος